Verslag dag 18; Soroti; afscheid van Little Apostles

Om maar te beginnen bij de kip, de kip is geen kip. De kip blijkt een haan te zijn. En dat terwijl ik zo'n mooie constructie had bedacht samen met de medewerkers van het hotel. Pastor zou de kip verzorgen tot er kuikens zijn. Dan kan hij de kip verkopen of opeten of houden voor de eieren. En als ik dan terug ben, heb ik meer kipjes rondlopen. Maar ja, een haan krijgt geen kuikens.
Gelukkig wist Pastor Joseph een mooie oplossing. Hij gaat de haan verkopen en koopt een kip. De rest van de constructie kan dan in werking worden gezet.
Helemaal prima!

Eenmaal op school waren alle kinderen aanwezig en waren er zelfs al teams gemaakt. Als afscheid hebben we een voetbal en frisbee toernooitje gespeeld. De kinderen waren erg blij met de nieuwe leren voetbal en ze speelden superfanatiek. Een fair play award kun je hier niet uitreiken want alle kinderen zijn erg sportief. En dat er op blote voeten gespeeld werd, was nergens aan te merken, wat kunnen ze hard schieten!
Iedereen heeft zich uitstekend vermaakt. Er werd veel gelachen en gesport.
In de rust was er voor iedereen een flesje water. Muzungu water want normaal drinken ze uit een bron. Maar dat is dan weer niet zo goed voor mij. Ook kregen de kinderen een toffee. Geweldig om ze te zien genieten van een kleine traktatie.
Daarna moesten de docenten een potje voetballen. Ik vroeg kinderen om hulp om een team samen te stellen, ze wilden allemaal meespelen. Ik gaf een leerling mijn telefoon om de tijd bij te houden en een andere leerling mijn camera om foto's te maken. Ze deden het geweldig en vonden het reuze interessant.
De wedstrijd hebben mijn team en ik helaas met 0-1 verloren maar het was erg leuk.
Na het voetballen heb ik frisbee uitgelegd. De eerste ronde was het nog rustig overgooien maar ik zag dat de leerlingen meer actie wilden dus werd er keihard gefrisbeed tussen 2 teams. Voor de kinderen een nieuw spel maar dankzij hun enthousiasme en fanatisme werden het al snel spannende wedstrijden.
Ik heb onwijs genoten!
Pastor wilde ook nog 2 spellen spelen. De eerste was een spel waarbij iedereen een chauffeur is. Zodra er een getal geroepen wordt is dat het aantal passagiers dat je bij elkaar moet zoeken. Erg grappig.
Daarna touwtrekken zonder touw. Docent Leo en ik haakten onze handen in elkaar en de meiden trokken mij naar achteren en de jongens hem. Doordat onze handen glad waren, knalden we telkens uit elkaar maar we hebben allemaal weer enorm gelachen.

En toen was het tijd voor de prijsuitreiking. Alle kinderen en toeschouwers verzamelden in de kerk waar eerst het volkslied, het schoollied en het Little Apostles lied gezongen werden en een gebed gezegd. Daarna heb ik officieel de boeken en materialen die gisteren gekocht zijn overhandigd.
Vervolgens mochten de teams een voor een een prijs uitzoeken. Ik had de pennen, potloden, schriften, gummen en puntenslijpers uit Nederland uitgestald. Ook heb ik tijdens de reis zeepjes uit de hotels verzameld en als prijs neergelegd. De leerlingen wilden graag pennen, potloden en schriften. Ook hier werden alle mensen in Nederland die iets bijgedragen hebben ontzettend bedankt.
Daarna kreeg ik een ingelijste foto en een houten bord met daarop dat de school mij alle liefde toewenst. En of ik daarna nog wat wilde zeggen. Na een paar tranen ingeslikt te hebben lukte het me om iedereen te bedanken en te vertellen dat het een geweldige week ik geweest.
Als laatste was er nog een taart die ik samen met 2 leerlingen aangesneld heb, een flesje frisdrank voor iedereen en een paar koekjes. Voor de leerlingen een groot feest en voor mij ook. Het was een heerlijke dag. Ik ben zelfs verbrand, wat iedereen hilarisch vond want mijn arm heeft nu 2 kleuren, wit en rood. De mensen hier verkleuren niet dus dit vonden ze erg grappig.
Na de prijsuitreiking en het lekkers gingen de leerlingen naar het hostel of naar huis. Met de docenten hebben we heerlijke rijst met kalfsvlees gegeten, een van mijn favoriete maaltijden hier.

Precies toen ik klaar was, kwam Charles het terrein op lopen. Charles is de docent van Olila High School die mijvorige week begeleid heeft. Hij kon gisteren niet aanwezig zijn omdat hij voor zijn zieke oma heeft gezorgd maar hij wilde toch graag afscheid komen nemen. Erg lief!!!!

En toen was het tijd om afscheid te nemen van de docenten van Little Apostles. Edward en Martin pakten ieder mijn hand en liepen mee naar de auto. Daar was Ivan ook en ik mocht hem een knuffel geven. Ik zal hem missen maar ik zal zo goed mogelijk voor hem zorgen vanuit Nederland.
We hebben nog een kleine voetbal aan een paar kinderen gegeven die vlak bij de school wonen en die mij iedere dag heel enthousiast begroetten. Gewoon omdat ik dat zo leuk vond.

Ik zal ook deze school, deze leerlingen en deze collega's ontzettend missen en ik kijk ernaar uit om hier weer terug te komen.

In het hotel werd het toch echt tijd om de koffer in te pakken. Morgen om 7.30 vertrek ik samen met Wilson naar Masindi.

Maar eerst ben ik naar Pastor Joseph en zijn familie geweest om er te eten en om samen te zijn. Zijn familie is echt ontzettend leuk en er is altijd veel te kletsen.
Zo heeft Sheba de haan Prince genoemd en de kip die zal komen zal Princess heten.
Ook heb ik geleerd dat de familienaam niet van vader op kind wordt doorgegeven maar dat de ouders een naam kiezen die binnen de stam voorkomt of vernoemen naar iemand die belangrijk voor hen is geweest. Binnen een gezien heeft dus eigenlijk niemand dezelfde achternaam. Best ingewikkeld want hoe moet je nou weten wie bij wie hoort. Maar dat is echt een cultureel verschil want het is hier helemaal geen probleem.

Na een heerlijke maaltijd heb ik afscheid genomen van de vrouw van Pastor Joseph en hun kinderen. Pastor Joseph komt me morgenochtend uitzwaaien dus dat afscheid is nog even uitgesteld.

Inmiddels is het tijd om te gaan slapen. Morgen om 7.30 wil ik ook echt klaar zijn om te vertrekken. Afscheid nemen van het personeel van het hotel en van de geweldige Pastor Joseph. En ook een warm weerzien met Wilson.
Op naar nieuwe avonturen, dit keer zijn de dieren aan de beurt. Ik heb er veel zin in en ben erg benieuwd.

De afgelopen twee weken waren indrukwekkend, mooi, leuk, leerzaam en gewoonweg fantastisch. Nu is het tijd om verder te reizen. Om positieve verhalen in Nederland te vertellen. En ik weet dat ik hier zo snel mogelijk weer terugkom. Het is geen definitief afscheid, we zeggen 'tot ziens'.

Liefs!

Verslag dag 17; Soroti; Olila, boekwinkel en de kip

Ik weet niet hoe ik deze dag moet beschrijven. Ik rol van de ene emotie in de andere. En net wanneer je denkt dat je de cultuur een beetje begint te begrijpen en denkt dat de avonturen nu wel het hoogtepunt hebben bereikt, blijken er nog veel meer avonturen te zijn.

De ochtend begon met het goede nieuws voor Pastor Joseph dat de lieve mensen in Nederland 900.000 shilling hebben gedoneerd om boeken te kopen voor Little Apostles. Hij kreeg tranen in zijn ogen en wist niet wat hij moest zeggen, zo dankbaar was hij.
Even later reden we langs het winkeltje van zijn vrouw waar we even gedag hebben gezegd. De volgende stop was om mijn rok op te halen. De vrouw van de winkel wees ons de weg naar onze volgende bestemming, een kleermaakster. Zij wilde wel een Little Apostles blouse voor mij maken. We moesten alleen de stof nog kopen. Zo gezegd, zo gedaan, al duurde het vier winkels voordat Pastor Joseph de juiste stof had gevonden.
Kort daarna zaten we in de rij bij de bank om te pinnen. Pastor deed een goed woordje en we mochten zomaar vooraan in de rij gaan zitten. Snel gepind om de boeken te kunnen betalen. Ik besloot er 1 miljoen shilling van te maken, dat klinkt zo leuk en de school verdient het.

Klaar in de stad en op naar Olila. Daar heb ik de headteacher gesproken, 2 collega's Engels en de directeur, professor Olila zelf.
Iedereen vindt het erg jammer dat ik wegga en ze kijken nu al uit naar mijn volgende bezoek. Ze hopen dat meer docenten hun school zullen bezoeken want daar willen ze erg graag van leren.
Ik heb het gelukkig nog net droog kunnen houden maar wat zal ik deze school en deze mensen missen. Lesgeven, samen antwoord modellen maken, praten over het onderwijs, over Uganda en over Nederland. Het overal welkom zijn, de leerlingen, de koeien en kippen die vrij over het terrein lopen. Alles zal ik missen. Ook ik kijk al uit naar de dag dat ik hier terug ben.

Na het uitzwaaien reden we naar Little Apostles. Ik begin al aardig te wennen aan de Afrikaanse tijden oftewel, ik was te laat om nog les te geven. Geen probleem want er stond ook nog een bezoek aan de boekwinkel op de planning. Hoofdmeester Edward en directeur/Pastor Joseph en ik vertrokken naar de stad.

Eerst wat suiker, bonen en zeep halen voor het familie bezoek wat we later zouden afleggen. Daarna naar de boekwinkel en dat was echt genieten. De mannen leken 2 kinderen in een snoepwinkel. Alle boeken wilden ze zien zodat ze de beste konden kiezen. Platen voor aan de muur. Een set bordlinialen. Stiften. Karton. Nog meer boeken. Ruim een uur zijn ze bezig geweest met het uitzoeken van materiaal en met de armen vol verlieten ze tevreden en gelukkig de winkel. Ze hebben ongeveer de helft van het geld uitgegeven. Niet alle boeken waren op voorraad en deze zullen komende week alsnog gekocht worden.
Er werd gevraagd of ze er ook eten voor mochten kopen voor de kinderen. Natuurlijk mocht dat want het geld is voor de school en moet gebruikt worden om de leerlingen beter te kunnen helpen. Dolgelukkig met dozen met boeken en mega zakken met bonen en maïsmeel.
Ze hebben me zo vaak gevraagd om alle mensen die hebben meegeholpen te bedanken dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Maar hun dankbaarheid is enorm! ! ! ! !
Daarna mijn blouse opgehaald en weer afgegeven om de emblemen erop te drukken en snel weer terug naar school want we zouden de familie van Ivan nog gaan bezoeken.

Ik heb nu dus gezien welke weg Ivan dagelijks aflegt om op school te komen. 12 kilometer, grotendeels over zandwegen (al kun je het eigenlijk geen wegen noemen) vol kuilen. Op een te grote fiets met staafjes ipv trappers. En als hij pech heeft, moet hij lopen. Maar hij komt iedere dag naar school, ook in de regen en in hitte. En hij is een van de beste leerlingen van zijn klas. Ik heb ontzettend veel bewondering voor zijn doorzettingsvermogen en zijn wil om te leren.

Bij de familie kregen we veel eten. Het is hier gebruikelijk dat je visite veel eten voorzet. Visite die nog trek heeft na een maaltijd moet voorkomen worden. Wat ik een beetje gek blijf vinden is dat de kinderen en vrouweneigenlijk nooit mee eten. Ivan at gelukkig wel met ons mee. Ook gaf hij mij een rondleiding. Hij slaapt met zijn broertjes en zusjes in een grass-thatched house. Een hutje van klei met een dak van gras. Op de grond, op een rieten matje.

Het stuk land dat ze hebben gebruiken ze om aardappels, yams en bananen te kweken.

Na de maaltijd en rondleiding heb ik de moeder van Ivan ontmoet. Ze is me erg dankbaar dat ik Ivan sponsor en ze wil heel graag dat hij doorgaat met leren zodat hij een goede toekomst heeft. Ze was ook erg blij met de cadeaus, die kunnen ze erg goed gebruiken.
Ze zijn me zelfs zo dankbaar dat ze me een kip hebben gegeven. Een familie die amper iets heeft. Een kip is zo'n beetje hun meest waardevolle bezit.
De kip staat ook voor verbondenheid en vriendschap. De vriendschap zal altijd blijven bestaan.
Ik was overdonderd. Me goed bewust van de waarde van dit cadeau en tegelijkertijd niet goed weten wat ik moest doen. Ik besefte me wel dat teruggeven een grote belediging zou zijn, maar wat moest ik dan wel?
Volgens de leraren en Pastor kon ik de kip slachten en opeten. Of verkopen. Of slachten en het vlees mee naar Nederland nemen.
Daar wilde ik toch nog even over nadenken terwijl ik de kip in mijn armen hield. Een kip!!!!!! Ik voelde me trots en zo dankbaar voor dit mooie gebaar. Ik besloot meteen dat de kip niet geslacht zou worden. Maar wat dan wel?

Het was tijd om afscheid te nemen. Kip werd in de auto gelegd en ik zei iedereen gedag. Wat een warm welkom was het weer.
In de auto moest ik echt even bijkomen van alles. Afscheid nemen van Olila, de boekwinkel en het bezoek aan de familie en de kip. Onwerkelijk.

Ik kon gisteravond dit verslag nog niet schrijven. Alles moest even bezinken. Daarom nu het verslag en straks het verslag van mijn laatste dag in Soroti.

Nog een belangrijke mededeling: ondanks de fantastische bijdragen van veel mensen, zijn er nog meer boeken nodig. Zowel voor Little Apostles in Soroti als Olungura in Amuria. Scholen die zelf geen boeken kunnen betalen. Het boek dat Pastor Joseph gebruikt voor levensbeschouwing zit vol scheuren en gaten en dat is helaas geen uitzondering.
Wil je helpen om de scholen te voorzien van boeken zodat zij beter onderwijs kunnen bieden? Stort dan 8 euro, of een veelvoud daarvan op NL29ANBA0595156924 tnv Stichting Amuria ovv gift schoolboeken. Giften zijn aftrekbaar van de belasting.
Iedere cent gaat naar de scholen voor aanschaf van boeken.
Ik weet dat er veel organisaties zijn waarbij veel geld aan de strijkstok blijft hangen maar ik heb hier zelf gezien en ervaren dat Stichting Amuria iedere cent geeft aan de mensen voor wie het bestemd is.
Voor ons is het een klein bedrag, hier heeft het een enorme impact. Ik hoop op veel steun voor dit project.

Liefs!

Verslag dag 16; Soroti; Little Apostles en de boeken

Iedereen onwijs bedankt voor het helpen met de actie voor schoolboeken. Dit is een spontane actie van Simone en betekent dat ik nog meer boeken kan kopen voor Little Apostles, de basisschool.
Ik zat al een beetje te stuiteren in de auto onderweg naar school maar wilde het pas vertellen als de docenten er ook bij waren.

Woorden kunnen niet beschrijven hoe gelukkig de docenten en Pastor Joseph waren toen ze het geweldige nieuws hoorden. Er werd gelachen, gedanst en geklapt. Zo ontzettend mooi om mee te maken, daar kan geen geld tegenop!
Toen ik daarna de boeken uit de tas haalde die ik gisteren had gekocht, gingen ze nog verder uit hun dak. Meteen renden ze naar klas p7 want ze wilden foto's met de docenten, leerlingen en natuurlijk de boeken. Het zijn mijn favoriete foto's tot nu toe van deze reis. Ik zal ze delen zodra ik weer in Nederland ben.
Er is meteen een lijstje gemaakt met welke boeken het belangrijkst zijn. De hele school is super enthousiast!

De rest van de schooldag ben ik van les naar les gegaan. Er werd geschoven met het rooster waardoor de ene klas keurig op een docent zat te wachten terwijl een andere klas 2 lessen tegelijk bleken te hebben. En dan schuift een docent gewoon naar een andere klas en gaat daar lesgeven. This is Africa en ik geniet ervan. Niets is een probleem, alles kan opgelost worden en anders moet je even wachten.

Tijdens de pauze kwam de aap uit de mouw wat betreft het vele eten. Ze willen dat ik veel aankom zodat ik niet in het vliegtuig pas en dus wel moet blijven. Heerlijk wat een leuke en grappige mensen. Iedere dag wordt er flink gelachen, ook met de leerlingen. Zoals Ivan die zich vergist en vraagt om 8 uur de tijd te krijgen voor een oefening ipv 8 minuten. De sfeer is hier ontzettend goed.

Na de lunch werd geregeld dat p7 een oefenexamen Engels kreeg. Ik heb kopieën van de toets voor in Nederland.
De kerk werd geveegd en de leerlingen namen plaats op de banken in de kerk. Niks geen tafel. Kinderen lagen op de bank, zaten dubbelgevouwen of zaten met blote knieën op de betonning vloer. Ik heb geen zucht of protest gehoord. Zo gaat dat hier gewoon en niemand vindt het gek.

Na het examen was het assembly. De gezamenlijke afsluiting van de dag. Er werd ook gezongen. In het school anthem werden ook alle Nederlandse vrienden bedankt, zo leuk!

Daarna volgde een bezoekje aan het hostel waar de kinderen verblijven. Ivan zal ook naar het hostel gaan zodat hij niet meer iedere dag 12 km hoeft te fietsen op een te grote fiets zonder trappers. Hij kijkt er erg naar uit.
Het hostel ziet er netjes en schoon uit. De kinderen vinden het leuk er te zijn en zijn goede vrienden en vriendinnen van elkaar. Er is helaas beperkte ruimte waardoor 2 kinderen in 1 bed slapen. Gelukkig zijn de kinderen niet al te groot en past dat prima.

En nu ben ik weer in het hotel en wacht op mijn eten. Daarna ga ik verder met nakijken. Ook wil ik nog brieven schrijven als afscheid van de scholen.
Morgen eerst naar Olila High School om afscheid te nemen. Dan naar Little Apostles voor lessen. Daarna naar de stad voor de boeken en als laatste op bezoek bij Ivan en zijn familie. Een drukke dag maar aangezien het de een-na-laatste dag in Soroti is, ga ik genieten als een malle.
Maar eerst nakijken, ik heb ten slotte vakantie ;)

Liefs!

Verslag dag 15; Soroti; Little Apostles

Wat een mooie dag weer vandaag.
Zodra ik op school kwam, heb ik de boeken overhandigd aan de docent Engels. Hij was door het dolle heen en huilde bijna van blijdschap. Ze willen me het liefst niet meer terug naar Nederland laten gaan. Vanochtend ben ik gestart met het bekijken van een les wiskunde. Deze ging over het interpreteren van tijdschema's, ook over een vluchtschema. Ik werd uitgenodigd om te vertellen hoe het in zijn werk gaat als je gaat vliegen. Dat vonden de leerlingen en de docent erg interessant. De les duurde in totaal ongeveer 3 uur dus na mijn verhaal was het hoog tijd voor een pauze. Ik kreeg opnieuw een chapati en heb de porridge afgeslagen. Ze proppen me hier helemaal vol haha.
Daarna lesgegeven aan p7 met gebruik van de nieuwe boeken. De leerlingen vonden het erg leuk en de snelle leerlingen vroegen of ze al aan de volgende opdracht mochten beginnen. Ze vinden het super dat ze nu door een boek kunnen bladeren. Erg leuk om zo les te geven!

Tijdens de lunch heb ik Ivan mee naar de stad genomen om spullen voor het hostel en voor school te halen. De docenten liepen mee naar de weg om een boda boda te instrueren over de prijs en om voorzichtig te rijden. En we hadden een top chauffeur. We hebben eerst suiker en toiletpapier gehaald. Ivan wilde ook heel graag een tas en schoenen dus bracht de boda chauffeur ons naar een andere winkel waar hij Ivan hielp om goede schoenen te vinden.
Wat een trotse jongen, al helemaal toen hij ook een mooie rugzak vond.
Op school trok hij meteen zijn schoenen aan voor een foto. Wat zag hij er goed uit! Een hele verandering tov 2 dagen geleden. Ik heb er alle vertrouwen in dat deze jongen een mooie toekomst te gemoet gaat en ik zal hem helpen waar ik kan.

Eenmaal terug kregen we lunch, posho met bonen. En voor mij, een vork. Werkelijk alles wordt gedaan om mij op mijn gemak te laten voelen. Ik blijf ze zeggen dat het echt niet hoeft, wat goed genoeg is voor hen is ook goed genoeg voor mij, maar ze willen erg graag heel goed voor hun gast zorgen.

Na de lunch weer naar p6, een les Engels van Martin. Aan het eind van de les heb ik nog wat vragen over Nederland beantwoord maar de meeste leerlingen wilden de vragen in de brieven aan Nederlandse leerlingen stellen. Ze zijn echt heel enthousiast over de brieven en doen ontzettend hun best om een mooie brief te schrijven. Kinderen uit lagere klassen vragen ook of ze brieven mogen schrijven. Dus na de vakantie heb ik ook brieven voor leerlingen die dit keer geen brief hebben geschreven. En in november kunnen reacties naar Oeganda gestuurd worden via Stichting Amuria. Een mooie kans voor alle kinderen om over een andere cultuur te leren en om te oefenen met het schrijven in het Engels.

Na de les ontkwam ik niet meer aan iets wat ik tot nu toe succesvol heb vermeden. Ik moest ontzettend nodig naar de wc. Er werd een wc-rol voor me gezocht en Martin liep mee naar de wc. Een hutje met een deur en met een gat in de grond. Oooooh help!
Hurken en gaan met die banaan. Wat een ervaring. Dit noemen ze een pit-latrine. Als deze vol is gooien ze 'm dicht met zand en graven een nieuwe.
Niet helemaal mijn favoriete onderdeel van de reis haha.

Na de lessen ben ik met Pastor Joseph naar de stad gegaan, een paar boodschappen doen. Ook zijn we weer langs de boekwinkel gegaan en heb ik nog een paar boeken gekocht voor Engels. Als docent Engels geef ik natuurlijk prioriteit aan dat vak en volgens mij is het aanschaffen van boeken een mooie stap in het verbeteren van de lessen en de resultaten. De docent hoeft niet meer alle oefeningen en citaten op het bord te schrijven maar kan leerlingen de stof over laten schrijven uit het boek (er zijn niet genoeg boeken voor iedere leerling dus de boeken blijven op school. Leerlingen leren uit hun schrift ). Terwijl de leerlingen schrijven kan de docent in de gaten houden hoe de leerlingen presteren en hen individueel helpen, iets wat ze hier graag willen maar waar vaak geen tijd voor is.
De eigenaar van de boekwinkel was zo geweldig om korting te geven. Alles voor de toekomst van de kinderen.

Nu ga ik even eten en dan lekker relaxen. Morgen een lange dag op school, ik kijk er nu al maar uit om nog meer brieven te ontvangen en om de boeken te geven.

Slaap lekker voor straks en tot morgen.

Liefs!

Verslag dag 14; Soroti; Little Apostles

De dag begon heftig. Onderweg naar school heb ik met Pastor Joseph gepraat over de vreselijke omgeving waar Ivan in opgroeit en de verschrikkelijke geschiedenis van dit gebied. Er zijn hier dingen gebeurd waarvan ik me werkelijk niet voor kan stellen dat mensen ertoe in staat zijn. Mensen zijn op gruwelijke wijze vermoord en veel gezinnen zijn niet meer compleet.
Toch zijn alle mensen hier vriendelijk en ben ik als vreemdeling welkom. Willen mensen weten wie ik ben en waar ik vandaan kom. Ik heb het al eerder geschreven maar ik heb enorme bewondering voor al de mensen hier die deze verschrikkelijke geschiedenis met zich meedragen en toch het beste van het leven proberen te maken.

Eenmaal op school moest ik weer schakelen naar het lesgeven en de kinderen. De collega's en de kinderen vonden het erg leuk om me weer te zien. Ik heb wat lessen bekeken en zelf weer lesgegeven aan p7. Na de les ontving Ivan zijn schooluniform. Wat was hij trots en wat zag hij er mooi uit! Er zijn foto's gemaakt met zijn klas, de docenten en Pastor Joseph. Ook zijn er foto's van Ivan en mij samen. Heel erg leuk!

In de middag heb ik veel gepraat met 2 docenten, de hoofdmeester en de leraar Engels. Ze wilden alles weten over Nederland. Ook wilden ze alle foto's op mijn telefoon en camera zien. Ze kregen er geen genoeg van en begonnen ook selfies te nemen haha.
Ze willen ook per se dat ik terugkom en dan alleen bij hun op school kom. Ze zijn ervan overtuigd dat ze de strijd met Olungura en Olila High School gaan winnen. Erg grappig en we hebben veel gelachen.
Ondertussen kwamen er een paar kinderen langs om te vragen of er ook brieven voor hen zijn. Er is namelijk 1 leerling in p4 die een brief heeft gekregen en de rest wil ook. Ik heb ze beloofd dat als ze een brief schrijven, ik deze aan een leerling in Nederland zal geven en dat ze dan een brief terug zullen krijgen. Dat vonden ze een goed plan.

Na schooltijd ben ik naar het centrum gewandeld. Eerst even gestopt bij het winkeltje van de vrouw van Pastor Joseph en daar gekletst en wat drinken gekocht. Daarna naar de supermarkt waar een medewerkster kwam zeggen dat ze me al gemist had haha.
Vervolgens richting de boekwinkel. Maar om de haverklap moet je even stoppen om een praatje te maken of wordt je geroepen door mensen die willen weten hoe lang je nog in Soroti blijft. Dan is een straat door lopen best een onderneming hihi.
Bij de boekwinkel heb ik een paar boeken gekocht voor Engels. De school heeft namelijk maar 1 boek voor de docenten en 0 voor de leerlingen. Het geld wat ik van familie heb gekregen gebruik ik om boeken van te kopen. Morgen krijgen ze de eerste boeken. Het zijn er nog maar 4 maar nu kunnen kinderen wel meekijken.
Daarna heb ik mijn rok opgehaald maar deze is nog niet helemaal af. Wel heb ik een Afrikaans shirt gekocht en nog een rok besteld. Het zal toch wat zijn zeg, één reis naar Oeganda en ik ga rokken dragen.
Daarna rustig aan weer terug gewandeld naar het hotel en de avond doe ik lekker rustig aan. Morgen weer lesgeven en hopelijk wat tijd om in het centrum nog wat boeken te kopen.

Fijne avond allemaal en tot morgen.

Liefs!

Bericht aan alle sponsors

Beste sponsors,

De afgelopen dagen ben ik in de positie geweest dat ik veelkinderen heb mogen ontmoeten die dankzij jullie steun naar school kunnen.

Ik ken de verhalen van organisaties die zeggen kinderen te steunen maar zelf het grootste deel van het geld opstrijken.

Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dit niet geldt voor de kinderen die gesponsord worden door jullie.

De kinderen die ik heb ontmoet zijn jullie erg dankbaar voor de steun. Zonder jullie kunnen zij niet naar school en hebben zij geen positie toekomst. De leerlingen zijn erg gemotiveerd om goede resultaten te halen en te laten zien dat zijn de sponsoring waarderen en serieus nemen. Ieder van hen heeft mij gevraagd om jullie te bedanken voor de steun en zij zijn vastberaden om te laten zien dat zij deze steun ook verdienen. Hun dankbaarheid is bijna niet in woorden uit te drukken.

De reden dat ik niet alle kinderen ontmoet heb is dat niet alle kinderen naar Little Apostles of Olila High School gaan. Maar ik weet zeker dat deze boodschap namens alle kinderen is.

Op persoonlijke titel wil ik jullie vragen om deze kinderen te blijven steunen en om te helpen meer sponsors te vinden. Er zijn nog meer hele slimme kinderen die een goede toekomst verdienen.

Bedankt voor jullie steun!

Verslag dag 13; Soroti; Little Apostles en Olila High School

Een nieuwe dag en nieuwe avonturen. Vanochtend ben ik gestart op Little Apostles nursery and primary school. Eerst heb ik de science les gezien. De groepen zijn hier klein. P7 is het laatste jaar van de basisschool en er waren slechts 10 leerlingen. De les ging over de vrouwelijke voortplantingsorganen, leerlingen leren de benamingen van de baarmoeder, eileider etc. Ze moeten kunnen uitleggen wat een baarmoeder is enz. Halverwege de les kwam een klein ventje binnen, Ivan. Ivan is de jongen die ik sponsor via Stichting Amuria zodat hij naar school kwam. Het viel mij op dat hij dezelfde kleren droeg als op de foto die ik gezien had. Later leerde ik dat het de enige kleren zijn die hij heeft. Ook viel op dat hij erg pienter is en dat hij het leuk vindt om op school te zijn.
Na de les was er pauze en kregen de docenten porridge. Gelukkig was er suiker haha. En ze hadden voor mij een chapati gehaald, een soort pannenkoek. Erg lief.
Na de pauze ging ik zelf lesgeven aan p7. De les ging over vakantie. Erg interessant om te zien hoe deze kinderen over vakantie denken. Zo zijn hun favoriete bezigheden tijdens een vakantie oa familie bezoeken en helpen om de dieren te laten grazen. Voetballen en vrienden ontmoeten doen ze gelukkig ook graag in de vakantie.
Na de les Engels werd Social Studies gegeven. Dit ging over het verbouwen van cacao in Ghana. Wat ervoor nodig is om cacao te kunnen verbouwen. Het laatste deel mochten leerlingen vragen stellen over Nederland. Sommigen aarzelden even maar toen kreeg ik veel vragen over het klimaat, boeren, de overheid en het Nederlandse eten. Gedurende de les schoven nog een paar docenten aan om mee te luisteren, erg leuk deze open sfeer.
Na deze les was het lunchpauze. Eerst heb ik de kinderen ontmoet die gesponsord worden via Stichting Amuria. Ze zijn erg dankbaar voor de sponsoring en het zijn echt geen ingestudeerde verhaaltjes als je vraagt waarom ze sponsoring nodig hebben. Deze kinderen zijn echt afhankelijk van sponsors om naar school te kunnen. Zonder sponsors is er geen geld voor school en hebben de kinderen geen zicht op een fijne toekomst. En ze willen echt graag naar school! Ze waren ook heel dankbaar voor de cadeautjes uit Nederland.
Ivan heb ik nog wat langer gesproken natuurlijk. Hij was laat op school omdat hij 13km moet fietsen of lopen naar school. Vandaag werkte zijn fiets niet goed en dat vertraagde hem. Ivan vertelde dat hij geen schoenen heeft. Ook zou hij heel graag naar het hostel van de school gaan zodat hij beter kan presteren tijdens de lessen.
Ik heb hem een soort puzzel gegeven. Je legt de stukjes volgens een voorbeeld en daarna moet je de ontbrekende stukjes neer zien te leggen zodat ze allemaal passen. Dit vond hij erg leuk. Ik hoop dat hij er veel mee kan spelen en er wat afleiding in vindt. Pastor Joseph vertelde me zijn achtergrond en die is schrijnend. Ik vind het niet passend om dat hier te beschrijven. Wel zal ik alles doen wat ik kan om deze lieve jongen te helpen!
De lunch bestond uit een bord posho en bonen, zonder vork. Gewoon met de handen eten. Mogelijk zal ik er ooit aan wennen.
Na de lunch heb ik een les Engels aan p6 bekeken. Deze ging over het gebruik van een woordenboek. Aangezien ze op deze school geen woordenboek hebben, was ik benieuwd hoe de les zou gaan en wilde ik deze liever niet zelf geven. Deze kinderen kunnen je vertellen wat een woordenboek is zonder er zelf een gebruikt te hebben. Maar ze kunnen wel opdreunen hoe je een woord op moet zoeken. De realiteit blijft hard.

Na de lessen zijn we de klassen langsgegaan om de brieven van leerlingen van Het Assink lyceum uit te delen. De kinderen waren erg blij met de brieven en begonnen direct te lezen. De leerlingen in Nederland kunnen leuke brieven terug verwachten. En de leerlingen van Little Apostles kijken nu al uit naar de volgende brieven. Ik zie hier een mooi project ontstaan tussen de leerlingen van beide scholen!

Hierna zijn 2 collega's meegelopen naar Olila High School waar ik de assembly heb bijgewoond. Ik werd opnieuw bedankt en men hoopt dat ik snel terugkom en danlanger blijf. De headteacher noemde me een lid van de staf. Ze zijn bezig een polo voor me te regelen maar mogelijk lukt dat niet voor vrijdag. Dan zal ik 'm via Pastor Joseph en Dick ontvangen. Maar ik hoop dat ik de polo vrijdag zelf in ontvangst kan nemen. Ik zal de polo met heel veel trots dragen. Ik ben er trots op deel uit te maken van dit geweldige team.

Na de assembly heb ik de leerling ontmoet die het kunstwerk heeft gemaakt dat ik wilde kopen. Hij was er trots op. Het is het eerste kunstwerk dat hij verkoopt maar zeker niet het laatste!
Professor Olila was er ook en toen hij het kunstwerk zag wilde hij de leerling ook graag ontmoeten. Professor Olila heeft ontzettend veel bereikt in Soroti en daarbuiten maar is een ontzettend fijne man gebleven om mee te praten. Ik heb leuke en interessante gesprekken met hem gehad.

Eenmaal terug in het hotel blijkt het kunstwerk niet in mijn koffer te passen. Is er iemand die weet hoe ik het mee naar Nederland kan krijgen? Zou ik het als accessoire mee mogen nemen in het vliegtuig? Of is er een manier om het veilig in te checken zodat het onbeschadigd in Nederland komt? Alle hulp is welkom. Ik vlieg met klm, hopelijk kent iemand hun regels.

Morgen ga ik weer lesgeven op Little Apostles en daarna weer een rondje door het centrum wandelen, op zoek naar materiaal voor de scholen en natuurlijk wat souvenirs voor thuis.

Tot morgen!

Liefs!

Verslag dag 12: Soroti: kerk en de Rock

Zondag betekent hier een bezoek aan de kerk. Ik werd opgehaald door Joseph Angwal, hij is ook mijn gids bij het beklimmen van de rots.

De kerkdienst begon weer als een groot feest, iedereen was aan het zingen en dansen. Vervolgens gingen de kinderen naar zondagsschool en begon Pastor Joseph de preek. Dit keer ging het over het moment dat je voor God staat.

Na de preek werd mij gevraagd ook iets te zeggen. Ik heb de mensen bedankt voor hun vriendelijkheid en warmte. Daarna het ik het Onze Vader in het Nederlands gebeden, namens alle Nederlandse vrienden van Oeganda. Pastor Joseph heeft het vertaald naar het Engels en toegelicht wat het gebed betekent.

Aan het einde van de dienst werd ik weer gevraagd naar voren te komen omdat dit de laatste keer is dat ik bij de dienst zal zijn. Ik heb wederom iedereen bedankt en gezegd dat ik keihard ga sparen om volgend jaar weer terug te komen. Ik kreeg een flink applaus.

Toen ik daarna hoorde dat de Pastor hoopt snel geld in te kunnen zamelen voor een nieuwe microfoon en dat deze 60.000 shilling zou kosten, heb ik aangeboden dat bedrag te betalen als waardering voor de gemeenschap. Het blijft schrijnend om te ervaren dat een gemeenschap zoveel moeite heeft om 20 euro bij elkaar te leggen. 60.000 shilling is namelijk minder dan 20 euro.

De hele gemeenschap was erg dankbaar voor dit gebaar

Bijna iedereen kwam persoonlijk afscheid nemen en ze hopen me volgend jaar weer te zien.

Terug in het hotel me snel omgekleed en wat gegeten. Eigenlijk toch een vreemd gevoel om weer een broek aan te hebben ipv een rok. Maar wel zo prettig voor het beklimmen van de Soroti Rock. Joseph Angwal was erg op tijd en excuseerde zich zelfs omdat hij 6 minuten te laat zou zijn. Voor Afrikaanse begrippen was hij hartstikke vroeg.

De wandeling naar de Rock leidde ons door de stad en plekken waar ik nog niet eerder geweest ben. Leuk om weer nieuwe dingen te zien al is de armoede duidelijk aanwezig.

Eenmaal bij de rots begon de steile klim omhoog. Er was een soort paadje van rotsblokken en een railing om je aan vast te houden. Onderweg zagen we nog 2 apen. En hoe hoger we kwamen, hoe mooier het uitzicht. Omdat de omgeving erg vlak is, kun je ver kijken. Helemaal boven is een hutje waar de politie is. Ondanks dat Joseph de brief met toestemming liet zien, moest er toch nog wat betaald worden. Zo werkt dat nou eenmaal. Gelukkig was het niet veel. Na veel foto's te hebben genomen, ook veel van verschillende hagedissen, klommen we weer naar beneden. Daar kwam een groep kinderen op ons afrennen en ze wilden dat ik foto's van hen maakte. Het zijn leuke en gekke foto's geworden. Alle kinderen dringen om op de camera te zien hoe de foto's zijn geworden, haha. Blijft iets geks om mee te maken.

Joseph nam me mee naar de markt waar ik een rok en een shirt van Oeganda heb gekocht. Ook hebben we wat te drinken gekocht en zijn we terug naar het hotel gelopen. Ik gaf Joseph wat geld om hem te bedanken voor het leuke uitstapje. Zelden iemand zo dankbaar gezien.

Simon stond me al op te wachten want hij probeerde me al een paar dagen te spreken te krijgen maar we hebben beide een volle agenda.

Hij wilde weten welke naam de school moet krijgen die ze in Olungura willen bouwen zodat leerlingen daar ook de middelbare school kunnen volgen. Ik heb aangegeven dat ik dat teveel eer vind en een hele moeilijke vraag. We hebben er even over gepraat en ik heb duidelijk gemaakt dat alles via Stichting Amuria moet lopen. Ik kan me enorm inzetten maar kan ik mijn eentje weinig bereiken en bovendien is Stichting Amuria degene die bepaalt welke projecten er zijn en welke voorrang hebben, uiteraard in nauw overleg tussen de Nederlandse en Oegandese afdeling.

astor Joseph arriveerde al om me op te halen. Ik was uitgenodigd om bij hem en zijn familie te eten. Na een snelle douche wandelden we naar zijn huis.

Ik had de prinsessentas meegenomen die Susan geschonken heeft. Ik hoopte dat het een leuk cadeautje voor haar zou zijn. Nou dat was het. Ze was er heel erg blij mee, haar favoriete Disney prinses staat er namelijk ook op.

Een van de dochters van de Pastor was ziek, ze heeft malaria. In het ziekenhuis geven ze dan een infuus. Dat laten ze zitten en je moet 2 dagen terugkomen zodat ze meer medicijnen in het infuus kunnen spuiten. Nooit geweten dat dat zo werkte.

Het eten was weer heerlijk. Ik kreeg zelfs een stukje van de kip dat beschouwd wordt als het beste stuk en het is een eer dit te krijgen. Het smaakte heerlijk.

Na het eten heb ik nog een beetje gedanst met Sheba. Helaas begon het te bliksemen dus het was tijd om terug naar het hotel te gaan voor de bui los zou barsten.

En nu ben ik weer in het hotel, onweert en regent het flink en verbaast het me dat de stroom nog niet is uitgevallen.

Internet doet nog wel een beetje gek. Het lukt me niet om zelf de verslagen online te zetten maar gelukkig doet mijn moeder dat. Alleen komen ze dan niet op Facebook. Deel de verslagen dus gerust op Facebook, graag zelfs.

Morgen begin ik op Little Apostles, de basisschool van Pastor Joseph. Ik ben ontzettend benieuwd en heb er megaveel zin in! Ik ontmoet dan ook Ivan, de jongen die ik sponsor zodat hij naar school kan. Ik kan niet wachten. Ik ga snel slapen, dan is het ook snel morgen. Klaar voor het volgende avontuur.

Slaap lekker!