Ik weet niet hoe ik deze dag moet beschrijven. Ik rol van de ene emotie in de andere. En net wanneer je denkt dat je de cultuur een beetje begint te begrijpen en denkt dat de avonturen nu wel het hoogtepunt hebben bereikt, blijken er nog veel meer avonturen te zijn.

De ochtend begon met het goede nieuws voor Pastor Joseph dat de lieve mensen in Nederland 900.000 shilling hebben gedoneerd om boeken te kopen voor Little Apostles. Hij kreeg tranen in zijn ogen en wist niet wat hij moest zeggen, zo dankbaar was hij.
Even later reden we langs het winkeltje van zijn vrouw waar we even gedag hebben gezegd. De volgende stop was om mijn rok op te halen. De vrouw van de winkel wees ons de weg naar onze volgende bestemming, een kleermaakster. Zij wilde wel een Little Apostles blouse voor mij maken. We moesten alleen de stof nog kopen. Zo gezegd, zo gedaan, al duurde het vier winkels voordat Pastor Joseph de juiste stof had gevonden.
Kort daarna zaten we in de rij bij de bank om te pinnen. Pastor deed een goed woordje en we mochten zomaar vooraan in de rij gaan zitten. Snel gepind om de boeken te kunnen betalen. Ik besloot er 1 miljoen shilling van te maken, dat klinkt zo leuk en de school verdient het.

Klaar in de stad en op naar Olila. Daar heb ik de headteacher gesproken, 2 collega's Engels en de directeur, professor Olila zelf.
Iedereen vindt het erg jammer dat ik wegga en ze kijken nu al uit naar mijn volgende bezoek. Ze hopen dat meer docenten hun school zullen bezoeken want daar willen ze erg graag van leren.
Ik heb het gelukkig nog net droog kunnen houden maar wat zal ik deze school en deze mensen missen. Lesgeven, samen antwoord modellen maken, praten over het onderwijs, over Uganda en over Nederland. Het overal welkom zijn, de leerlingen, de koeien en kippen die vrij over het terrein lopen. Alles zal ik missen. Ook ik kijk al uit naar de dag dat ik hier terug ben.

Na het uitzwaaien reden we naar Little Apostles. Ik begin al aardig te wennen aan de Afrikaanse tijden oftewel, ik was te laat om nog les te geven. Geen probleem want er stond ook nog een bezoek aan de boekwinkel op de planning. Hoofdmeester Edward en directeur/Pastor Joseph en ik vertrokken naar de stad.

Eerst wat suiker, bonen en zeep halen voor het familie bezoek wat we later zouden afleggen. Daarna naar de boekwinkel en dat was echt genieten. De mannen leken 2 kinderen in een snoepwinkel. Alle boeken wilden ze zien zodat ze de beste konden kiezen. Platen voor aan de muur. Een set bordlinialen. Stiften. Karton. Nog meer boeken. Ruim een uur zijn ze bezig geweest met het uitzoeken van materiaal en met de armen vol verlieten ze tevreden en gelukkig de winkel. Ze hebben ongeveer de helft van het geld uitgegeven. Niet alle boeken waren op voorraad en deze zullen komende week alsnog gekocht worden.
Er werd gevraagd of ze er ook eten voor mochten kopen voor de kinderen. Natuurlijk mocht dat want het geld is voor de school en moet gebruikt worden om de leerlingen beter te kunnen helpen. Dolgelukkig met dozen met boeken en mega zakken met bonen en maïsmeel.
Ze hebben me zo vaak gevraagd om alle mensen die hebben meegeholpen te bedanken dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Maar hun dankbaarheid is enorm! ! ! ! !
Daarna mijn blouse opgehaald en weer afgegeven om de emblemen erop te drukken en snel weer terug naar school want we zouden de familie van Ivan nog gaan bezoeken.

Ik heb nu dus gezien welke weg Ivan dagelijks aflegt om op school te komen. 12 kilometer, grotendeels over zandwegen (al kun je het eigenlijk geen wegen noemen) vol kuilen. Op een te grote fiets met staafjes ipv trappers. En als hij pech heeft, moet hij lopen. Maar hij komt iedere dag naar school, ook in de regen en in hitte. En hij is een van de beste leerlingen van zijn klas. Ik heb ontzettend veel bewondering voor zijn doorzettingsvermogen en zijn wil om te leren.

Bij de familie kregen we veel eten. Het is hier gebruikelijk dat je visite veel eten voorzet. Visite die nog trek heeft na een maaltijd moet voorkomen worden. Wat ik een beetje gek blijf vinden is dat de kinderen en vrouweneigenlijk nooit mee eten. Ivan at gelukkig wel met ons mee. Ook gaf hij mij een rondleiding. Hij slaapt met zijn broertjes en zusjes in een grass-thatched house. Een hutje van klei met een dak van gras. Op de grond, op een rieten matje.

Het stuk land dat ze hebben gebruiken ze om aardappels, yams en bananen te kweken.

Na de maaltijd en rondleiding heb ik de moeder van Ivan ontmoet. Ze is me erg dankbaar dat ik Ivan sponsor en ze wil heel graag dat hij doorgaat met leren zodat hij een goede toekomst heeft. Ze was ook erg blij met de cadeaus, die kunnen ze erg goed gebruiken.
Ze zijn me zelfs zo dankbaar dat ze me een kip hebben gegeven. Een familie die amper iets heeft. Een kip is zo'n beetje hun meest waardevolle bezit.
De kip staat ook voor verbondenheid en vriendschap. De vriendschap zal altijd blijven bestaan.
Ik was overdonderd. Me goed bewust van de waarde van dit cadeau en tegelijkertijd niet goed weten wat ik moest doen. Ik besefte me wel dat teruggeven een grote belediging zou zijn, maar wat moest ik dan wel?
Volgens de leraren en Pastor kon ik de kip slachten en opeten. Of verkopen. Of slachten en het vlees mee naar Nederland nemen.
Daar wilde ik toch nog even over nadenken terwijl ik de kip in mijn armen hield. Een kip!!!!!! Ik voelde me trots en zo dankbaar voor dit mooie gebaar. Ik besloot meteen dat de kip niet geslacht zou worden. Maar wat dan wel?

Het was tijd om afscheid te nemen. Kip werd in de auto gelegd en ik zei iedereen gedag. Wat een warm welkom was het weer.
In de auto moest ik echt even bijkomen van alles. Afscheid nemen van Olila, de boekwinkel en het bezoek aan de familie en de kip. Onwerkelijk.

Ik kon gisteravond dit verslag nog niet schrijven. Alles moest even bezinken. Daarom nu het verslag en straks het verslag van mijn laatste dag in Soroti.

Nog een belangrijke mededeling: ondanks de fantastische bijdragen van veel mensen, zijn er nog meer boeken nodig. Zowel voor Little Apostles in Soroti als Olungura in Amuria. Scholen die zelf geen boeken kunnen betalen. Het boek dat Pastor Joseph gebruikt voor levensbeschouwing zit vol scheuren en gaten en dat is helaas geen uitzondering.
Wil je helpen om de scholen te voorzien van boeken zodat zij beter onderwijs kunnen bieden? Stort dan 8 euro, of een veelvoud daarvan op NL29ANBA0595156924 tnv Stichting Amuria ovv gift schoolboeken. Giften zijn aftrekbaar van de belasting.
Iedere cent gaat naar de scholen voor aanschaf van boeken.
Ik weet dat er veel organisaties zijn waarbij veel geld aan de strijkstok blijft hangen maar ik heb hier zelf gezien en ervaren dat Stichting Amuria iedere cent geeft aan de mensen voor wie het bestemd is.
Voor ons is het een klein bedrag, hier heeft het een enorme impact. Ik hoop op veel steun voor dit project.

Liefs!