Ready for take-off

Nog maar een paar minuten!

We zitten nu even wat te drinken tot het tijd is om te boarden. Het inchecken en de controle bij de douane verliepen best goed. Mijn handbagage werd nog even extra goed gecontroleerd maar mocht alsnog gewoon mee.

De sfeer is goed, de plannen zijn mooi en het gaat weer een geweldige reis worden.

Voorbereidingen 2017

Nog minder dan 2 weken en dan is het weer zover! Dan mag ik weer naar Oeganda. Een safari (hopelijk met leeuwen dit keer en wie weet zelfs een luipaard zodat The Big Five compleet is), een boottocht, bezoeken aan Olungura en natuurlijk alle lieve mensen in Soroti opzoeken. Ik kijk al enorm uit naar de bezoeken aan sponsorzoon Enwaku Ivan, Pastor Joseph en zijn gezin, alle collega's van Olila High School en Little Apostles Primary School!
Wat ik nog niet geschreven heb, is dat er na mijn bezoek aan Soroti in 2016 een meisje geboren is en zij is Annelies genoemd. Dit jaar zie ik haar voor het eerst in het echt. Op foto's is al een ontzettend lief kindje te zien en ben erg benieuwd om haar in het echt te zien!

De plannen zijn erg gaaf en dit jaar ga ik niet alleen. Voorzitter Dirk van Stichting Amuria gaat mee en 2 reisgenoten, Michelle en Karin. Ik dacht niet dat het mogelijk was maar volgensmij gaat deze reis nog gaver worden.

Al een poosje zijn de voorbereidingenin volle gang.
Goede vriendin Simone heeft een geweldige actie opgezet met haar turnsters. Zij zijn gaan springen om geld in te zamelen en hebben een gigantisch bedrag bij elkaar gesprongen. Daarvoor gaan schoolboeken gekocht worden voor diverse scholen, docenten en leerlingen (ik houd het nog een klein beetje vaag omdathet nog een verrassing is voor de mensen in Oeganda, zodra het kan geef ik meer details).
Onwijs trots op Simone en haar turnsters.

Mijn eigen school heeft afgelopen kerst actie gevoerd voor de bouw van lokalen in Olungura. Daar zijn nog klassen die onder een boom les krijgen want er is niet genoeg ruimte in het bestaande gebouw. De leerlingen hebben allen 5 euro gekregen en deze geïnvesteerd. De leerlingen van klas 3 hebben een benefietdiner georganiseerd waarbij de winnares van The Voice Kids Iris Verhoek heeft opgetreden. De winst is aan Stichting Amuria gegeven. Stichting Wilde Ganzen heeft daarbij voor iedere euro nog eens 0.50 euro extra gegeven. Het totaalbedrag was ruim 2500 euro. Een erg mooi bedrag wat heeft geholpen om de lokalen te kunnen gaan bouwen. Ik ben erg benieuwd hoe de lokalen eruit zien.

Leerlingen zijn weer druk geweest met het schrijven van brieven aan kinderen in Oeganda. De Oegandese kinderen vinden het geweldig om een brief uit Nederland te krijgen en kijken er nu al naar uit. Ze zullen zeker weer hele leuke brieven terug schrijven.

In de tussentijd is er ook via turnvereniging ACGV een sponsor voor een leerling gevonden en kon ook daar verteld worden wat Stichting Amuria doet.
Daarna ben ik nog naar het Afrika festival in Nijmegen geweest. Door het mindere weer was de opkomst niet megagroot maar het was wel erg leuk om daar te staan, met mensen te praten enandere kraampjes te bekijken.

De koffer kan al ingepakt worden. Ik zal wat ruimte nodig hebben voor kleding en een boek. Verder heb ik een aantal cadeautjes mee voor sponsorkinderen, stroopwafels, brieven, fototoestel en nog meer spullen om uit te delen aan hen die het zo hard nodig hebben.

Vorig jaar heb ik al veel uit mogen delen namens een heleboel mensen in Nederland. Ik had een koffer vol met schoolspullen bij me waar heel veel kinderen blij mee zijn gemaakt. Door alle geweldige acties en lieve vrienden, mag ik dit jaar nog meer uitdelen. En geloof me, er is niets mooiers dan delen. De blijdschap en dankbaarheid van de mensen zijn niet in geld uit te drukken.

Nog 12 dagen! Ik ga weer proberen om vanuit Oeganda deze blog bij te houden. Hopelijk iedere dag maar dat is ook weer een beetje afhankelijk van de internetverbinding.

Op naar Oeganda - Queen Elizabeth National Park -Masindi - Soroti - Olungura!

Fotoalbum

Stiekem toch nog een update. Het fotoalbum is af. Wil je meer foto's zien, vraag het dan gerust, ik heb nog zo'n 1000 foto's die niet in het album pasten.

http://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken/79a452c9-0d64-4504-b1ff-077498da26d2

Afsluiter

Hier zit ik dan, thuis op mijn eigen bank. Wat een fantastische reis is dit geweest! Er zijn niet genoeg woorden om te beschrijven hoe mooi het land is en vooral hoe mooi de mensen zijn. Wilson en Pastor Joseph hebben geweldig goed voor mij gezorgd. Niets was hen te gek en ze hebben me kennis laten maken met het echte Oeganda. De cultuur, de lokale bevolking en het lokale eten en de prachtige natuur. Maar niet alleen Wilson en Pastor Joseph hebben geholpen om deze reis onvergetelijk te maken, ook alle mensen van de families die ik ontmoet heb, personeel van het Soroti hotel, Olila High School, Little Apostles nursery and primary school, de gidsen tijdens de excursies, het bestuur van Stichting Amuria in Oeganda, alle andere mensen die ik ontmoet heb.

En dan te bedenken dat ik 4 maanden geleden nog nooit van Stichting Amuria gehoord had. Ik heb er vrienden, en een kip, voor het leven bij. Ik wil Petra, Jacob en Aron onwijs bedanken dat zij mijin contact met Stichting Amuria hebben gebracht. Dick en Roeleke, meer dan bedankt voor het organiseren van deze reis! Reisbureaus kunnen veel leren van de zorg waarmee jullie deze reis samen hebben gesteld.

Ook ben ik ontzettend trots op mijn 'schoolzoon' Ivan. Wat een kanjer is hij!

Ik heb met eigen ogen kunnen zien welke projecten er in Amuria worden opgezet en hoeveel deze betekenen voor de mensen. Mochten er mensen zijn die graag een goed doel willen steunen maar twijfelen of hun geld wel goed terecht komt, dan raad ik Stichting Amuria aan. Iedere cent gaat naar de mensen waarvoor het bedoeld is.

De komende dagen ga ik meer dan 1000 foto's uitzoeken. De mooisten komen in een fotoboek. Een groot gedeelte wordt afgedrukt voor de mensen in Oeganda en een ander groot deel blijft bewaard als herinnering.

Over ruim een week start het schooljaar op Het Assinklyceum weer en kan ik de brieven uitdelen die leerlingen van Little Apostles geschreven hebben. Een superstart van een mooi project dat nog jaren door zal blijven gaan.

Dit is de laatste update van dit blog. Iedereen ontzettend bedankt voor het meelezen, meeleven en de reacties. Volgend jaar hoop ik genoeg gespaard te hebben om terug te gaan naar Soroti en Amuria.

Ik ga mijn best doen om zo snel mogelijk met iedereen af te spreken.

Liefs!

Ps. Het kunstwerk heeft wat vertraging opgelopen maar ik heb inmiddels bericht dat het morgen bezorgd zal worden. Erg blij mee!

Verslag dag 22; Neushoorns en afscheid

Het is alweer mijn laatste dag in Oeganda. Tenminste, voor nu want ik kom zeker weten terug!

Vanochtend ben ik eerst naar de neushoorns geweest. De ranger vertelde dat 1 of 2 neushoorns zien al eenmooie prestatie was. Na een korte wandeling vonden we een neushoorn met haar jong. Prachtig! Er bleek nog een neushoorn in de buurt te zijn, een mannetje. Dit mannetje was op zoek naar een vrouwtje om mee te paren. En iets verderop stonden 2 vrouwtjes met 1 jong. Supertof! Het werd nog even spannend toen het vrouwtje aangaf niet geïnteresseerd te zijn. Een hoop gegrom, gesnuif en een mega korte achtervolging. De ranger trok me snel achter een groepje bomen om te voorkomen dat de neushoorns op ons af zouden komen. Indrukwekkend en gaaf!

Na de neushoorns ging de reis verder naar Kampala, de hoofdstad. Ik heb de hele weg geslapen, begin nu te merken hoe vermoeid ik ben van alle indrukken en ervaringen. En dat zijn er nogal wat.

In Kampala heb ik een crafts market bezocht. Ik werd ieder winkeltje ingesleept door de verkopers en wat verkopen ze veel mooie spullen, allemaal handgemaakt. Ik besloot een aantal souvenirs te kopen en mezelf te beperken want eigenlijk wilde ik alles wel kopen.

We hebben nog een tussenstop gemaakt in Entebbe waar we met behulp van een deken, folie en plakband een flinke beschermlaag rond het kunstwerk hebben gecreëerd. Nu kan het veilig mee naar Nederland.

De laatste stop was bij een restaurant vlak bij het vliegveld. Samen met Wilson heerlijk gegeten en daar alvast afscheid genomen. Hij heeft me netjes op het vliegveld afgezet en nu zit ik in de hal te wachten op het vliegtuig. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik me nu voel. Verdrietig om het afscheid en het moeten verlaten van dit mooie land met onwijs fijne mensen. Blij, dankbaar en trots dat ik dit allemaal heb mogen ervaren. En ook fijn om iedereen in Nederland weer te zien. Reken er maar vast op dat ik ontzettend veel te vertellen heb dus neem ruim de tijd als we afspreken.

Tot snel!

Liefs!

Verslag dag 21; Murchison Falls; game drive, bavianenactie en Top of the Falls

Om 5.45 ging de wekker alweer. Vlug aankleden en het ontbijt ophalen aan de bar. Er stonden allemaal zakjes met ontbijt klaar voor de gasten die vroeg wilden vertrekken. Ik vond mijn zakje, pakte wat thee en sprong in de auto, op weg naar de wilde dieren van Oeganda.
We waren als eerste bij de poort en moesten even wachten tot de balie open was. Zodra de balie open was spurtte een man ernaartoe zodat zij als eerste door de poort konden. Wij konden gelukkig ook vlot verder en waren netjes op tijd bij de veerboot. Deze begint vanaf 7 uur te varen en er kunnen 8 auto's op. De veerpont is nodig om in het gedeelte van het park te komen waar de dieren leven. Erg populair dus we waren blij dat we bij de eerste 8 zaten. Ik liep de boot op en moest even wachten op Wilson. Ik zag dat er iets verkeerd ging. Iemand drong voor en ik zag Wilson uitstappen en flink gebaren. Hij dreigde letterlijk de boot te missen maar op het laatste moment gaf de bewaker toe en kon Wilson alsnog de boot op rijden. Anders hadden we 2 uur op elkaar moeten wachten.
De zonsopgang was erg mooi! Hopelijk zijn de foto's net zo mooi.
Wilson reed me rond het park en wat was het mooi en gaaf! Bavianen, olifanten, verschillende soorten hertachtigen, giraffen, buffels, vogels. Alles kwam voorbij en de meesten nog heel dichtbij ook. De dieren gingen rustig hun eigen gang, stoorden zich niet aan de auto. We moesten zelfs een keer wachten totdat 3 olifanten waren overgestoken. Wat mooi om deze dieren te zien waar ze horen, in de vrije natuur. Vrij om hun eigen leven te leiden. Heel bijzonder.
Het grootste deel van de game drive waren we toch op zoek naar de leeuwen en hoopten we een glimp van de luipaarden op te vangen. Na een poos zoeken hebben we wel gevonden waar de leeuwen waren maar ze waren te ver weg om te ze te kunnen zien. Ruim een uur hebben we gewacht en gekeken omdat de hartebeesten erg op hun hoede waren. Maar helaas gebeurde er niets. Een ander busje met toeristen besloot om naar de leeuwen toe te rijden, off road. Verboden en de boete is 150 dollar. Ze zijn niet betrapt maar Wilson en ik wilden dat risico niet nemen en we wilden de dieren respecteren. Wilson heeft nog wel geprobeerd of er een ander busje was met hetzelfde plan zodat ze mij mee konden nemen maar dat is niet gelukt. Een reden om volgend jaar terug te komen.
Eenmaal terug bij de veerboot ging Wilson met de politiek praten over de aanhouding van eergisteren. Hij wilde het bespreken om te voorkomen dat andere toeristen ook lastig gevallen zouden worden. De politie was heel begripvol en stelde alles in het werk om de betreffende agenten op te sporen zodat ze hopelijk ook Wilson zijn geld terug zouden geven.
Terwijl Wilson in gesprek was, besloot een baviaan om op zijn auto te gaan zitten. Dat zag er grappig uit dus ik begon foto's te maken. (Ik stond buiten) Alleen toen ontdekte de baviaan dat er eten in de auto lag en dat het achterraam nog open was. En hup hup daar sprong de baviaan de auto in, gevolgd door een andere baviaan. En weg was onze ontbijtzak en een doos met snoepjes. Ik kon hard lachen om de actie maar dat ze vervolgens de snoepjes met plastic en al begonnen op te eten vond ik minder grappig. Wil niet dat ze ziek worden. Verbazingwekkend snel ontdekten de bavianen hoe ze de snoepjes moesten open maken.
Ik besloot voor de deur van de auto te gaan staan voordat ze weer zouden komen. Maar ja, hoe jaag je zo'n beest weg? Toen ze dus weer aankwamen heb ik maar een stap opzij gedaan, ik wilde liever geen ruzie met ze. Dit keer maakten ze een pak koekjes buit en poepten op de voorruit. Wilson kwam aanrennen en deed snel het raam dicht voordat ze een derde poging zouden doen. We konden er hard om lachen.

Terug aan de zuid-kant van de Nijl begon het flink te regenen. Toch wilde Wilson gewoon naar de watervallen. We zouden wel zien hoe ver we zouden komen.
En wat waren de watervallen indrukwekkend! Enorm gebulder en geraas, enorme kracht en een enorme hoeveelheid water. We hebben een poos gewoon zitten geniet van de schoonheid en het geluid. Puur natuur. Genieten. Alleen hiervoorkan ik mensen al aanraden om naar Oeganda te gaan!

Ieder gebied lijkt wel een ander land.

Trouwens, na de bavianenactie moesten we nog een poos wachten op de veerboot. Ik ontmoette een paar leraren die met een grote stapel leerlingen op schoolreis waren. Ze vroegen of ik alsjeblieft hun school wilde bezoeken en of ze met me op de foto mochten. Blijft grappig en bijzonder. Ze kennen me helemaal niet maar omdat ik blank ben en docent, zou het toch een hele eer zijn als ik de school bezoek.

Nu ben ik weer in hetzelfde hotel als eergisteren maar heb een nog luxere kamer gekregen.
Morgen wordt alweer de laatste dag in Oeganda. Eerst neemt Wilson me mee naar de witte neushoorns. Daarna naar de hoofdstad, Kampala, om de crafts market te bekijken en dan door naar het vliegveld in Entebbe. Fijn om thuis iedereen weer te zien maar ik zal het hier ontzettend missen.
Tijdens een van de eerste gesprekken met Dick en Roeleke van Stichting Amuria zei ik 'dit wordt een once-in-a-lifetime experience'. Hoe een mens zich kan vergissen :)

Liefs!

Verslag dag 20; Murchison Falls; Chimpansees en boottocht

Pfoe, om 5.45 opstaan in je vakantie is best een opgave, maar je moet er iets voor over hebben om de prachtige flora en fauna te kunnen bewonderen.
Alles in het hotel was nog donker maar gelukkig kwam al snel iemand het ontbijt in orde maken. Wilson arriveerde ook en schoof aan.
Snel uitchecken en onderweg naar Murchison Falls national parc om op tijd te zijn voor de briefing van de chimp tracking. Ik was de enige en omdat ik in de middag een boottocht over de Nijl zou maken werd besloten dat ik samen met een gids en met Wilson het regenwoud in zou gaan. Er zou nog wel een groep komen maar daar hebben we niet op gewacht.
Na 3 stappen in het regenwoud zie je alleen nog maar woud om je heen, geen spoortje van de bewoonde wereld.
Na ongeveer een uur lopen zagen we de eerste chimpansee hoog in een boom. Erg cool om een chimpansee in de natuurlijke omgeving te zien. Geen hek, geen muur, geen ramen. Gewoon zoals de chimpansees leven. Ze worden ook niet gevoerd of op andere wijze verzorgd. De natuur gaat haar gang en ik heb geleerd dat zieke chimpansees medicijnen in de natuur vinden zoals bepaalde boomschors.
In ongeveer een uur hebben we best wat chimpansees gezien. In de bomen, etend, rustend, slingerend. Eén chimpansee maakte een nest om te kunnen rusten. Ook liep er een chimpansee op ongeveer 10 meter voorbij. Supercool. Heb geprobeerd een filmpje te maken maar weet niet of de chimpansee goed te zien is.
De gids vertelde dat de chimpansees onderweg leken te zijn naar een weg. Als ze deze zouden oversteken, zou het erg moeilijk zijn om ze te volgen want er is geen pad in dat stuk van de bush. Gelukkig hebben we dus niet op de groep gewacht want dan had ik misschien geen apen gezien.
De bush klinkt een beetje hetzelfde als Burger's Bush in Arnhem en het ruikt soms ook hetzelfde. Maar hier geen rennende kinderen of luid pratende volwassenen. Behalve de gids en eventueel een groep kom je niemand tegen. Knap hoe de gids de weg weet in dit enorme woud!

Na de tracking reden we door naar de Red Chili Lodge waar ik vanavond zal slapen. Onderweg kwamen we megaveel bavianen tegen en een paar neushoornvogels. Tof om ze gewoon op de weg te zien zitten.
Bij Red Chili komen ook regelmatig bavianen en het schijnen goede dieven te zijn, dus niks laten slingeren. Ook moet er een familie zwijnen zijn en komen er 's nachts Nijlpaarden om het gras te eten. Hopelijk ga ik het allemaal meemaken.

Eerst nog de boottocht op de Nijl. Wilson adviseerde me om aan de linkerkant te gaan zitten en dat was een heel goed advies. De nijlpaarden bleken niet ver weg en ook niet weinig. Over staken bulten boven het water uit, allemaal nijlpaarden. Overdag blijven ze veel in het water omdat ze anders uitdrogen. Vandaar dat ze 's nachts gaan grazen.
Kort erna was een krokodil in het gras aan het vechten om zich om te kunnen draaien en het water in te gaan. Het was een flinke krokodil!
Over de brede Nijl voeren we langs mooie landschappen. In de verte heb ik nog giraffen gespot maar hopelijk zie ik ze morgen van dichterbij.
Nog verder weg liep een kleine kudde olifanten, bijna te ver om te kunnen zien. Maar iets verder begon een boom die half in het water stond opeens heftig te schudden. En daar stond een olifant. Op nog geen 10 meter van de boot. Supergaaf. De olifant bleef rustig staan eten, trok zich niets van ons aan.
Daarna zagen we nog een lid van the big five: de buffel. Ik snap niet heel goed waarom deze dieren bij the big five horen, ze zijn leuk om te zien maar ik was er niet van onder indruk zoals bij de olifanten wel het geval was. Maar toch, ik heb er al 2 gespot.
De rest van de tocht richting de Murchison Falls verliep rustig, vooral veel mooie natuur.
Vlak voor de watervallen zag ik nog 2 krokodillen. Het zijn volgens mij geen heel intelligente beesten. Ze liggen namelijk vaak met hun bek open om warmte af te kunnen voeren. Oftewel, als ze dat doen, hebben ze het erg warm. Maar waarom ze dan in de zon gaan liggen terwijl een meter verderop voldoende schaduw is?????
De watervallen zelf zijn indrukwekkend. Enorm gebulder en geraad van demega hoeveelheid water die erlangs wil. Aangezien het water er 3 maanden over doet om de hele Nijl af te leggen, was dit misschien het water dat ik in Jinja bij de oorsprong van de Nijl heb gezien.

We konden niet heel dichtbij komen vanwege de stroming maar morgen ga ik naar de top van de watervallen en volgens mij wordt ook dat weer een gave excursies.

Op de terugweg bleek de olifant nog steeds in het water te staan. Nu was er een klein olifantje bij, erg schattig.

Vanavond slaap ik in een banda. Het is hier een soort campingterrein met een paar hutjes, tenten en ruimte om je eigen tent op te zetten. Ik slaap in een hutje.

Er zijn hier bijna alleen blanken. Volgens mij vooral uit Groot Brittannië. Heel maf na bijna 3 weken in Oeganda en nu nog steeds in Oeganda. Er is weinig Oegandees aan. En stiekem stoor ik me soms een beetje als ik toeristen in hotpants of hele korte rokjes zie. Dat het hier lastig is om een rok aan te hebben zal iedereen snappen. Maar verdiep je dan wel een beetje in de cultuur zodat je weet dat blote knieën hier niet gewenst zijn.
Gelukkig ben ik hier voor de natuur en niet voor andere toeristen. En er valt nog genoeg moois te zien in dit park.
Morgen een game drive en daarna naar top of the falls. Dan terug naar Masindi om de dag erna de reis richting Entebbe in te zetten.
Time flies too fast when you're having fun!

Liefs

Ps. De zwijnenfamilie is al gearriveerd op het terrein.

Verslag dag 19; Masindi

Vanochtend vroeg heb ik afscheid genomen van het personeel van het hotel, van Simon en ook van Pastor Joseph. Het was erg fijn dat hij naar het hotel kwam om afscheid te nemen. Hij is echt een heel fijn persoon en hij heeft supergoed voor me gezorgd. Hij heeft me overal naartoe gebracht, me kennis laten maken met veel mensen en met de Ugandese cultuur. Ik had me geen betere gids en vriend kunnen wensen.

Het weerzien met Wilson was leuk. Na 2 weken neemt hij me weer mee naar Masindi. Vanuit daar ga ik een chimpansee trekking doen, een gamedrive, een boottocht over de Nijl en een hike naar de top van de watervallen.

Onderweg naar Masindi kwamen we een groep bavianen tegen. Wilson stopte zodat ik foto's kon nemen. De bavianen lopen vrij rond en komen op auto's af op zoek naar eten. Er was ook een baviaan met een kleintje. Ik heb mooie foto's gemaakt.
En toen kwam de politie. Wilson moest de auto langs de weg zetten en uitstappen. Hij praatte met mensen terwijl ik in de auto zat te hopen dat ze ons zouden laten gaan. De politie hier heeft nog wel eens wat corrupte trekjes.
Een agent kwam naar mij, ik moest ook uitstappen. Ze wilden weten wat ik kwam doen, wilden mijn paspoort zien. Ze vertelden dat ik geen foto's van de bavianen mocht maken als ik geen toestemming van de overheid had. Ik heb me verontschuldigd en gezegd dat het niet weer zou gebeuren. Gelukkig kreeg ik alleen een waarschuwing. Wat er precies bij Wilson gebeurde weet ik niet maar hij heeft wat geld moeten betalen zodat ze ons zouden laten gaan.
Terug in de auto was hij kwaad en hij schaamde zich dat mensen mij zo behandeld hadden. Hij reed naar een ingang van het natuurpark en deed zijn beklag bij een ranger van het park, naar de politie gaan had natuurlijk weinig zin. Deze ranger kwam mij haar excuses aanbieden, de politie kletste maar wat, ik mocht gerust foto's maken. In het park zal wel politie zijn maar de rangers houden zich bezig met de toeristen. Het was vriendelijk van haar om haar excuses aan te bieden ondanks dat zij er natuurlijk ook niets aan kon doen.
Wilson zat er meer mee dan ik. Ik was allang blij dat we door konden gaan en de agenten waren verder wel redelijk, als in, ik kon uitleggen dat ik het niet wist.

Toen ik voorstelde om samen te lunchen om het voorval achter ons te kunnen laten reageerde hij opgelucht. De mensen hier willen je zo graag een positieve ervaring geven dat ze zoiets als dit echt heel erg vinden. Niet voor zichzelf maar voor de toerist.

Eenmaal in Masindi hebben we geluncht bij een typisch Ugandees restaurantje. Nou ja, restaurant....het was meer een kamer waar 1 tafel en 3 stoelen stonden. Een stoel was al bezet maar we konden gewoon aanschuiven. Ik heb rund, rijst en cassave gehad, lekker.
Vervolgens heeft Wilson me een guesthouse laten zien waar hij slaapt. Een eenvoudige kamer met bed, wc en douche. Heel wat anders dan het Masindi hotel waar ik nu ben. Er is zelfs een bad in deze badkamer. Erg luxe.

Het is nog vroeg maar ik doe lekker rustig aan. Morgen om 6.30 vertrekken we naar het park waar ik begin met de chimpansee trekking en daar de boottocht. Ik slaap in een banda in het park want dinsdagochtend vroeg is de gamedrive (hopelijk zien we de leeuwen) en in de middag naar de top of the Murchison falls.

En zo blijven de avonturen maar komen. Ik geniet nog steeds volop van alles in het land, op een paar agenten na dan) en ga zo alle batterijen opladen zodat ik veel foto's kan maken.

Liefs!