TIA

TIA

This is Africa. En dat betekent veel. Vandaag is een goed voorbeeld van de Afrikaanse/Oegandese cultuur.

Eerst lekker uitslapen en daarna weer een heerlijk ontbijt met vers fruit en pannenkoeken. Zodra Michelle en ik de eetzaal inlopen, schiet er al iemand naar de keuken om pannenkoeken te laten bakken. Superlief!

Pastor Joseph zou mij naar Little Apostles brengen maar moest nog iets aan zijn auto laten repareren. Dus even wat contact en besloten om een boda te nemen........maar waar was mijn portemonnee? Niet in de tas.

Terug naar de kamer. Ook niet. Op het terras. Ook niet. Opnieuw de kamer. Ook niet. Totdat een schoonmaakster kwam en het kofferrekje mee wilde nemen. We trokken de dekens eruit en tadaaaa......mijn portemonnee. Ik had gisteren een deken op bed gelegd en daarna weer in het rekje.

Dit is ook een voorbeeld van TIA maar dan betekent het 'This is Annelies'.

Snel naar school en ik kon meteen voor de klas. De leerlingen hadden wat moeite met de voegwoorden dus die heb ik opnieuw behandeld. Ook heb ik ze verklapt dat ze deze stof volgend jaar op de middelbare school ook weer krijgen en ze daar dus lekker hoog op kunnen scoren. De les heb ik afgesloten met een challenge. Als de hele klas een oefening foutloos maakt, krijgen ze extra boeken voor Engels. Ik ben heel benieuwd, ze gingen erg fanatiek aan de slag en hadden zelfs liever dat wij (leraar Martin en ik) hun alleen lieten met de opdracht.

Bij de lunch zagen we dat er mensen van de overheid waren om alle kinderen te registreren. Het is een nieuwe regel dat alle kinderen vanaf 5 jaar geregistreerd moeten worden. Hiervoor moesten ook foto's gemaakt worden en dat kost tijd. Dus dan maar geen lessen meer want TIA. De optie om kinderen 1 voor 1 uit de les te halen vond men maar gek.

Dus besloot ik terug naar het hotel te gaan. Ik zou eigenlijk vanuit de basisschool naar de assembly van de middelbare school gaan maar nu zou ik ruim 1,5 uur moeten wachten en dat vond ik wel erg veel van het goede.

Om 16.40 vertrokken Michelle en ik samen met Pastor voor de assembly. Heel Afrikaans om niet op tijd te komen. Nog Afrikaanser is dat de school besloten heeft om de examens te vervroegen en dus was er geen assembly. Dit is pas kortgeleden besloten want vrijdag had ik nog afgesproken om naar de assembly te komen en zouden de examens pas aankomende vrijdag beginnen. Maar hey, TIA, haha.

Wat erg bijzonder was en wat me enorm raakte is een leerling die naar me toe kwam, ze wilde me iets vragen. Schorvoetend en mij niet aankijkend vroeg ze om maandverband. Deze meid heeft niet voldoende geld om maandverband te kopen.

Meteen op de terugweg naar het hotel zijn we gestopt om maandverband te kopen. Een pakje voor de bewuste leerling en een aantal pakjes om aan de school te geven. Ongelooflijk dat meiden hier geen maandverband kunnen kopen!

Dan drink ik wel een paar Nile Specials minder om deze meiden te kunnen helpen.

En zo werd ook vandaag weer een bijzondere dag. Roosters zijn er om omgegooid te worden, examens kun je te pas en te onpas geven en je wordt weer eens goed met je neus op de harde feiten gedrukt als zelfs basisbehoeften te duur zijn.

Morgen ga ik met Pastor en Michelle naar de boekwinkel en gaan we beginnen met het aanleggen van een bibliotheek voor sponsorkinderen. Dankzij de actie van Simone en haar turnsters kan ik veel schoolboeken kopen voor kinderen die op de middelbare school zitten. Deze komen in het beheer van Stichting Amuria zodat sponsorkinderen boeken kunnen lenen. Hopelijk is dat een goede bijdrage aan goede resultaten.

Een afsluitbare kast wordt gemaakt, Pastor heeft een timmerman gevonden die voor een acceptabel bedrag een kast gaat maken.

Een topproject en ik voel me vereerd dat ik dit mag uitvoeren.

Op naar de boekenwinkel!

Topdag!

Topdag!

Zoals ik gisteren al zei, beloofde het vandaag een topdag te worden. En dat werd het!

De kerkdienst was zoals gebruikelijk een en al feest. Veel zang en dans en een enerverende preek die amper te verstaan is door het enorme lawaai. Toch erg leuk.

Ivan en zijn moeder waren er, evenals Simon en zijn moeder. Mijn ouders sponsoren Simon en ik sponsor Ivan. Beide families hebben een geit gekregen. Ook Bernard kreeg een geit, dankzij Mariëtte. Weer 3 gezinnen heel gelukkig gemaakt.

Daarna heb ik Simon, Ivan, hun moeders, een oom, Pastor en Michelle mee uit eten genomen. Het voelde als een grote familie. Even ontspannen en even weg van het dagelijks leven. Hoe moeilijk ze dat vinden bleek wel toen ik ze uitnodigde om in het hotel nog wat te gaan drinken. Dat was echt teveel voor ze.

Wel was er nog tijd en ruimte voor een ijsje bij Pastor in de tuin. Superleuk was dat de kinderen en jongeren begonnen over te gooien met een leeg ijsbakje en iedereen plezier had. Dat zijn momenten waar ik het meest van geniet; iedereen is vrolijk en heeft plezier. Jong en oud, blank en zwart, groot en klein. Tof!

De ouders van Ivan heb ik nog een kip en een haan gegeven om de vriendschapsband te bevestigen. Daar waren ze erg blij mee en we hebben meteen afgesproken dat ik volgende week zaterdag bij hen thuis kom.

En ik heb geleerd dat 2 kippen, een geit en 2 personen prima op een boda kunnen. Hopelijk zijn ze veilig thuis gekomen.

Ivan en ik zijn nog het dorp ingegaan om spullen voor hem te kopen. Schoenen, een tas, tandpasta, suiker en zelfs voetbalschoenen. We zijn behoorlijk afgezet, totdat ik de Zambiaanse vriendin tegenkwam. Die liet haar eigen winkel in de steek en liep met ons mee om wat dingen recht te zetten. Erg lief want we hadden helemaal niet geklaagd maar zij vond dat we veel te veel hadden betaald en dat we een te kleine rugtas hadden gekocht. Erg fijn dat de mensen hier zo behulpzaam zijn als ze je een beetje kennen.

Het afzetten gebeurt hier gewoon zodra men een blanke ziet en aangezien ik vaakgeen benul heb van de juiste prijzen, merk ik het lang niet altijd. Zelfs de hoofdprijs is nog erg weinig in euro's. Lief dat je dan door bekenden geholpen wordt.

Na de shoptour is Ivan op de boda terug naar zijn school gegaan en ik naar het hotel. Moe maar erg voldaan.

Via whatsapp hebben Michelle en ik de wedstrijd van het Nederlands vrouwenelftal een beetje kunnen volgen en we hebben de overwinning gevierd met de vogeltjesdans en een Nile Special. Het was zelfs zo gezellig dat de serveerster ook begon te dansen. Superveel lol weer.

Morgen begint het schoolleven weer. Ik ga een rooster in elkaar zetten en zal vast al een enkele les geven. Ook ga ik morgen met Michelle naar Olila voor de assembly. Dan nemen we ook afscheid van de leerlingen en collega's. Erg jammer, het is veel te snel gegaan. Volgend jaar maar weer terug!

Weekend!

Weekend!

Heerlijk uitgeslapen. Zelfs zo lang, dat het ontbijt al weg was. Maar het personeel hier is erg lief, ze hadden een bordje fruit bewaard en renden gelijk om fruitsap en pannenkoeken te maken. Toppers!

Na het ontbijt op een bodaboda naar de stad. Op zoek naar een koffer of doos die groot genoeg is om mijn schilderijen mee terug naar Nederland te kunnen nemen. Die hebben we nog niet gevonden maar inmiddels heb ik een hele goede vriend in de eigenaar van de boekwinkel en die gaat op zoek naar een doos die groot genoeg is. Dat gaat helemaal goedkomen. En desnoods fabriceer ik weer een koffer van plakband en karton, haha.

In de middag heeft Michelle weer met veel sponsorkinderen gepraat en heb ik Otai Simon (sponsorzoon van mijn ouders) uitgelegd wat de bedoeling van een Rubik's cube is. Het is hem en zijn vrienden al bijna gelukt om 1 vlak compleet te krijgen. Erg knap aangezien ze nog nooit eerder een Rubik's hadden gezien.

Ook heb ik een jongen erg blij kunnen maken met een matras, gedoneerd door zijn sponsor. Dankzij alle lieve sponsors ben ik hier net een sinterklaas. Geweldig om de gezichtjes van de kinderen te zien oplichten als ze een cadeau krijgen of als ze zelfs maar horen dat hun sponsor trots op ze is.

Terwijl Michelle met de jongeren sprak, ben ik met Pastor op zoek gegaan naar een kip en een haan. Vorige jaar heb ik van Ivan's familie een kip gekregen als teken van vriendschap en dit jaar wil ik dat bevestigen door hen ook een kip te geven. Kippen koop je hier gewoon langs de weg of op de markt. Blijft een hele ervaring. Soms hangen de kippen gewoon aan het stuur van een fiets.

Vanavond hebben we weer heerlijk gegeten bij Pastor en zijn gezin. En veel gelachen met zijn dochters tijdens Ninja Warrior. Een supergezellige avond!

Morgen gaan we naar de kerk en daarna een lunch met mijn sponsorzoon, sponsorbroertje en hun ouders. Daarna shoppen met Ivan voor nieuwe schoenen want die van vorig jaar zijn veel te klein en compleet versleten.

Het belooft weer een fijne dag te worden!

En natuurlijk de finale van het EK voetbal voor vrouwen. Hopelijk kunnen we een live verslag vinden en kunnen jullie ons via Whatsapp op de hoogte houden.

Liefs!

Olila en Olungura

Olila + Olungura

Hier in Oeganda zijn de dagen compleet anders dan in Nederland. Op tijd eruit voor de lessen en vroeg weer gaan slapen. Het is hier om 19.00 al donker en met alle indrukken en ervaringen, is het geen probleem om voor 21.00 al te gaan slapen. Maar morgen is het zaterdag, dus toch weer even tijd maken voor een verslag.

De afgelopen dagen heb ik lesgegeven op Olila. Het voelt erg vertrouwd om op het terrein van de school rond te lopen. De leerlingen vinden het interessant om met me te praten maar kijken niet meer raar op als de Muzungu Teacher voorbij loopt. Lekker rustig.

Ik heb meerdere lessen aan de eerstejaars gegeven en allemaal waren ze even enthousiast en geïnteresseerd. De lessen gingen over voegwoorden en natuurlijk over Nederland.

Vandaag heb ik de lessen afgesloten door alle leerlingen een brief te laten schrijven naar een leerling in Nederland. Mijn leerlingen kunnen dus flink wat brieven verwachten :)

Tussen de lessen door heb ik veel gepraat en gelachen met collega's. Soms word ik nog 'the Visitor' genoemd maar meestal ben ik gewoon de collega van de afdeling talen en literatuur. Een groot compliment om hier opgenomen te worden als een collega.

Het is vandaag zelfs gelukt om thee te drinken in de personeelskamer. Vorig jaar en afgelopen week werd ik voor iedere pauze uit de personeelskamer of zelfs uit de les geplukt om bij de headteacher te zitten. Daar is het rustiger en staan luie stoelen. Eigenlijk wilde ik gewoon bij de rest van het personeel zitten maar ze wilden graag goed voor me zorgen. Vandaag lukte het dan wel. Ik had een tussenuur voor de ochtendpauze en was dus al op tijd in de personeelskamer. De headteacher was er nog niet dus hij kwam mij niet ophalen. En voor ik het wist had ik een kop thee, een paar zoete balletjes en een chapati voor me liggen. Lekker en vooral gezellig!

Aan het eind van de dag heb ik nog een stapel schriften, pennen en linialen gegeven die uitgedeeld kunnen worden aan de leerlingen die het zelf echt niet kunnen betalen. Daar was de school erg blij mee.

Ook heb ik de schilderijen van Ariong Daniel gekocht. Deze leerling heeft vorig jaar een kunstwerk gemaakt waar ik meteen verliefd op was en die ik mocht kopen (en die niet in de koffer paste). Dit jaar heeft hij op mijn verzoek 2 schilderijen van dieren gemaakt en ze zijn supermooi. En ook deze passen niet in de koffer........een oplossing is al bedacht, haha, ik was erop voorbereid. Ik had de afmetingen wel doorgegeven maar TIA (this is Africa).

Om het afscheid nog even voor me uit te schuiven, heb ik afgesproken om maandag naar de assembly te komen. Kort daarna beginnen veel leerlingen met examens en zo kan ik ze hopelijk nog een beetje extra motivatie geven.

Gisteren was ik in de middag vrij en zijn we (Michelle, Pastor Joseph, Joseph en ik) naar Olungura gegaan om eindelijk te boeken te kunnen geven. Eerst heb ik even de nieuwe schoollokalen bekeken, die er erg goed uitzien. Het hele terrein ziet er een stuk beter uit nu het vervallen hutje weg is gehaald en er geen klassen onder een boom zitten. Het Assink lyceum heeft geholpen om geld in te zamelen voor nieuwe lokalen en ik kan niet wachten tot ik kan laten zien hoe het geld besteed is. Bedankt leerlingen en collega's, namens alle leerlingen en docenten van Olungura.

Daarna heb ik de boeken uitgereikt die ik kon kopen dankzij de sponsoractie van Simone en haar turnsters, ook jullie onwijs bedankt namens de leerlingen en docenten van Olungura! De foto's van alle groepen komen er snel aan de muur te hangen. Ook werden de boeken meteen geteld en voorzien van een stempel zodat ze niet kwijt kunnen raken.

De blijdschap in Olungura is enorm! Leerlingen kwamen telkens kijken en werden weer naar hun lokaal gestuurd, en kwamen weer kijken, en werden weer weggestuurd etc.

De docenten lieten spontaan hun klassen in de steek om de boeken te bekijken en alle andere spullen. Ik moet nog steeds lachen als ik aan de headteacher denk die met een klein speelgoed ventilatortje zichzelf wat koelte toeblies.

Kortom, het zijn nog steeds topdagen! Iedere dag weer maak je vanalles mee, vind je lieve mensen om je heen, kun je mensen een lach bezorgen door gewoon je Muzungu zelf te zijn en leer je over een compleet andere cultuur.

En dan ben je na een dag best voldaan en moe. Lees je pas 's ochtends dat het Nederlands damesvoetbalteam zich geplaatst heeft voor de finale, want je was al in slaap gevallen. En luid je het weekend in met een koude Nile Special en hoop je stiekem dat er morgenochtend weer pannenkoeken voor je gebakken zijn.

Kijk je uit naar een dag waarop je gewoon even lekker in Soroti kunt zijn. Winkeltjes bekijken, souvenirs shoppen, nog even langs je favoriete boekwinkel en uitslapen! (Niet per se in die volgorde)

Grace, Ivan en pannenkoeken

Een primeur deze reis: er waren pannenkoeken bij het ontbijt, speciaal voor ons gemaakt!

De tocht naar de weekmarkt begon erg spannend want Joseph wilde gaan lopen. Leek me redelijk ver maar ach, we hadden geen haast. Totdat hij een afslag nam die ik niet verwachtte. Hij bleek in de veronderstelling dat we naar de markt in het centrum wilden maar wij wilde naar de markt net buiten de stad. Dat bleek 20km buiten de stad te zijn en zo snapte Joseph ook dat ik verbaasd was dat we gingen lopen.

Er moest een auto geregeld worden. Na flink wat telefoontjes had Joseph er een gevonden en konden we op weg.

De markt was weer erg druk en interessant. Veel kraampjes met vanalles en nog wat. Michelle en ik hebben wat kleren uitgezocht voor Grace, het gehandicapte meisje die we een paar dagen geleden ontmoet hebben. Verder nog wat schoolspullen en een voetbalshirt voor sponsorzoon Ivan. De visafdeling hebben we maar even overgeslagen, wat een geur.

Terug bij de auto zagen we nog iemand die matrassen verkocht en we besloten om er een te kopen voor Grace en haar oma.

Opnieuw is het ons gelukt om 2 mensen heel erg blij te maken. Wat waren Grace en haar oma blij met de kleren, er waren ook kleren voor de oma die Karin had gegeven, en de matras. Zo mooi!

In de middag zijn we op pad gegaan om sponsorkinderen te bezoeken. Michelle probeert om alle sponsorkinderen te spreken en waar mogelijk ga ik ook mee. Vandaag naar Rhema, Ivan's school. Er waren nog 4 andere sponsorkinderen. Ivan was superblij met zijn shirt, nieuwe schriften en pennen. Ook heb ik hem uitgenodigd om zondag in het hotel te komen lunchen met zijn ouders.

Na Rhema zijn we nog bij een meisjesschool geweest waar we 2 meiden hebben bezocht die ik vorig jaar les heb gegeven. Ook met hen gaat het erg goed!

Inmiddels heb ik wat gegeten en ben ik blij dat ik op bed lig. Je maakt hier zo ontzettend veel mee op een dag en zoveel mensen roepen en zwaaien naar je omdat je blank bent. De verschillen met Nederland zijn enorm groot en ook de verschillen binnen Soroti zijn groot.

Erg mooi maar ook intensief. Tijd voor een rustige avond :)

Morgen lesgeven op Olila en misschien nog een bliksembezoek aan een andere middelbare school.

Slaap lekker!

Olila!

Eindelijk was het dan zover, de start op Olila High School!

Eerst werden we gewekt met een telefoontje dat we wat langer konden slapen want de betreffende collega zou pas in de middag op school zijn. Dus nog één keer omdraaien en de ogen dicht.

In de ochtend hebben Michelle en ik eerst een wandelingetje in het centrum gemaakt. Het blijft leuk om de reacties te zien als je in het Ateso groet en al helemaal als je ook nog kunt vragen/vertellen hoe het gaat.

En toen kwam Pastor Joseph ons ophalen bij het hotel om naar Olila te gaan. Daar werden we welkom geheten door enkele collega's van de afdeling talen en literatuur.

Ik heb hen een pot (ijs)thee korrels gegeven en die vonden ze erg lekker. Ze snapten er eerst niks van maar toen ik wat in een flesje water deed en het zelf ook dronk, ging het flesje vrij vlot leeg.

Ook heb ik een laptop gegeven en ze waren sprakeloos van dankbaarheid. Eén van de docenten heeft gelijk plannen gemaakt met Michelle om uitleg te krijgen over Office. Erg erg leuk!

Het schema voor de rest van de week is besproken en wo/do/vr zal ik lessen geven aan de eerstejaars. Die zijn al een paar dagen aan het vragen wanneer ik kom, haha.

Na veel kletsen over Oeganda en Nederland, was het tijd voor de wekelijkse assembly. Alle leerlingen en het personeel verzamelen op het veld en er is tijd voor toespraken, nieuws, mededelingen, speeches etc. Vandaag begonnen de leerlingen van drama met een toneelstukje. Het was hilarisch! Het ging over een meisje en een jongen die onveilige seks hadden en het meisje raakte zwanger. De jongen liet haar in de steek en toen moest ze het haar vader vertellen. Dit is een van de manieren waarop de leerlingen gestimuleerd worden om naar school te blijven gaan en geen onveilige seks hebben.

Helaas begon het toen te regenen en werd de rest van de assembly afgelast. Stiekem wel een klein beetje opgelucht want uiteraard moesten Michelle en ik helemaal vooraan zitten en had iedereen het erg fijn gevonden als wij ook nog een toespraakje zouden houden. Daar zijn we mooi aan ontsnapt, haha.

Op de bodaboda terug naar het hotel (wat een heerlijk vervoersmiddel. Ze rijden overal en brengen je overal naartoe voor een klein prijsje) en omkleden voor het avondeten bij Simon.

Hij heeft ons zijn kerk laten zien en de basisschool die hij aan het bouwen is. Simon en zijn vrouw hebben 3 kinderen en hebben daarnaast nog 5 tieners in huis genomen om voor te zorgen. Tieners die met hun hulp naar school kunnen, een thuis hebben en zich kunnen ontwikkelen. Fantastisch!

Het eten was weer heerlijk. Vandaag was er zelfs varken, erg lekker. Na het eten heb ik nog een beetje gedold met de kinderen, hebben we gezongen en gebeden en toen was het alweer bijna 22.00. Tijd om te gaan.

Morgenochtend staat er een bezoekje aan de weekmarkt op het programma. Kijken of we nog wat schoolspullen en kleren kunnen vinden die we uit kunnen delen.

Daarna een bezoekje aan Rhema High School waar mijn sponsorzoon Ivan zit. Ben heel erg benieuwd naar de school en superfijn om Ivan weer te zien!

Ik ga dus weer snel slapen, want dan is het ook snel morgen!

Ojotor ejok!

(Zin die ik vandaag geleerd heb: Eyalama noi, do mam akoto - Bedankt maar ik hoef niet. Erg handig als men weer een halve kilo suiker in je thee wil doen haha)

Back on track

Daar ben ik weer

Excuses voor het ontbreken van verslagen van de afgelopen dagen. Ik ben helaas wat ziek geweest waardoor ik even rust heb moeten nemen. Niets ernstigs en het is al bijna over dus ik ben weer wat actiever.

Vrijdag voelde ik me helaas nog niet in staat om met de anderen mee te gaan naar Amuria. Daarom heb ik nog een dag rust genomen terwijl de anderen wel zijn gegaan. Voor mij is er de komende weken nog tijd om te gaan en dan ga ik alsnog de boeken uitreiken en een flinke stapel pennen/stiften/schriften e.d. Dat wordt dus zeker niet vergeten!

Zaterdag voelde ik me al een heel stuk beter en ben ik meegegaan om een rolstoel uit te reiken. Wat was dat mooi!

We zijn naar een 17-jarig meisje, Grace, en haar 79-jarige oma gegaan. Grace is ernstig gehandicapped. Haar moeder leeft niet meer en haar vader is onbekend. Zij wordt door haar oma verzorgd en het was heel duidelijk te zien dat er veel liefde tussen kleindochter en oma is.

Grace werd in de rolstoel getild en begon meteen te lachen. Ik moest even stiekem een traantje wegpinken. De dankbaarheid is zo enorm!!!! Ik heb niet vaak zoiets moois meegemaakt.

Foto's en een filmpje staan op de Facebook van Amuria reizen.

Soms hoor je dat er in veel landen slecht voor gehandicapte kinderen wordt gezorgd. Ik heb hier in korte tijd al meerdere voorbeelden gezien van gezinnen die een gehandicapt kind verzorgen en dat met veel liefde doen. Dat zal niet voor alle gehandicapte kinderen in Oeganda gelden maar gelukkig tellen veel kinderen wel gewoon mee.

In de middag ben ik naar de basisschool gegaan waar de dag in het teken van oudergesprekken stond. Erg leuk om mee te maken. Ouders komen met hun kind om de resultaten te bespreken. Mij is ook een paar keer gevraagd wat ik van de resultaten vond en ik heb telkens geprobeerd om de leerling in het gesprek te betrekken (meestal is het gesprek tussen de leraar en de ouder) en daar werd erg leuk op gereageerd. De kinderen vonden het wel een beetje gek om zelf ook iets te zeggen en om zelf uit te leggen wat ze moeilijk vinden. Leuk om ook de ouders van leerlingen te ontmoeten.

In de avond heb ik rustig aan gedaan, totdat het tijd was voor de wedstrijd Nederland-Zweden. Ik had geen Oranje pet, dus dan maar de Oegandese pet op. De live-blog van nu.nl erbij en wachten maar op updates. Gelukkig kreeg ik via Whatsapp ook updates van mijn peettante en konden we in ieder geval juichen bij de doelpunten. Het was erg gezellig, haha.

Vanochtend zijn we naar de kerk geweest. Dat is ook altijd een hele belevenis en zo ongeveer het enige waarbij het echt belangrijk is om op tijd te zijn, haha.

Het was weer flink swingen en Joseph had daarin de leiding. Geweldig om te zien en wat een energie! Het geluidsniveau ligt erg hoog want ja, als er naast jouw kerk ook een kerk is die op dezelfde tijd de dienst heeft, dan moet je daar wel bovenuit komen......en dat lukt aardig.

Na de dienst hebben we veel van de sponsorkinderen gezien. Ik heb cadeautjes uitgedeeld aan 'mijn' Ivan en 'mijn broertje' Simon. Daar waren ze erg blij mee!

Ivan ziet er erg goed uit. Is een stuk gegroeid en zit duidelijk lekker in zijn vel. Ik ben megatrots op hem. Toen ik hem vorig jaar ontmoette was het een stil, klein jongetje. Toen ik wegging, was hij al veranderd in een energieke jongen en nu is het een echte jongeman. Volgende week ga ik met hem nieuwe schoenen kopen want die van vorig jaar zijn te klein :)

En (ook zonder dit zou ik erg trots op hem zijn), hij is de beste van zijn jaar op zijn school!

Komende weken zal ik nog meer sponsorkinderen ontmoeten en spreken.

Terug naar het hotel ben ik in de achterbak van de pick-up geklommen, samen met zo'n 13 kinderen. Weer zo'n leuke ervaring. Ze vonden mijn wapperende haren erg grappig en bij iedere bocht lachten ze me uit omdat ik telkens bang was dat er iemand uit de bak zou vallen.

De kinderen zijn in eerste instantie erg verlegen en een beetje afstandelijk, maar zodra ze doorhebben dat je echte interesse in ze hebt, zijn ze erg vrolijk, positief, behulpzaam en gewoon supergezellig.

Eenmaal in het hotel was het tijd om afscheid te nemen van Karin en Dick. Zij gaan verder naar Mbale en zullen komende week weer op het vliegtuig stappen. Ik wens ze nog een paar hele toffe en mooie dagen en een hele goede vlucht terug naar Nederland.

Michelle en ik blijven hier nog 2 weken. Komende week ga ik lesgeven op Olila High School en de week erna op Little Apostles primary school.

En wil ik nog langs sponsorkinderen, Ivan, Simon, eten bij grote Simon, eten bij Emiacu, op visite bij Chairman en Pastor (in het goede huis), naar de weekmarkt, boeken kopen, boeken uitdelen in Olungura (in Amuria), terug naar Grace om haar te verwennen met nieuwe kleren, naar de winkel van de vrouw uit Zambia, rolexen eten en, en, en, en, en.

Gelukkig hebben we volgend jaar weer zomervakantie, ik ben alvast begonnen met sparen.

Vanavond staat er niks op het programma behalve rustig aan doen. Morgen naar Olila en daar een plan maken voor de rest van de week.

Eong lo Netherlands. Abunit eong aisisia Ateso.

(Ik kom uit Nederland. Ik ben hier om Ateso te leren)

Change of plans

Vandaag een wat korter verhaal. Wegens omstandigheden is het schema een beetje aangepast en gaan we morgen naar Amuria ipv vandaag. Het gaat goed met iedereen, dus geen zorgen. Maar het bekijken van de nieuwe lokalen en het uitreiken van de schoolboeken moet dus nog 1 nachtje wachten.

Verder heb ik weinig te melden behalve dat ik er megaveel zin in heb om morgen eindelijk naar Olungura in Amuria.