Daar ben ik weer

Excuses voor het ontbreken van verslagen van de afgelopen dagen. Ik ben helaas wat ziek geweest waardoor ik even rust heb moeten nemen. Niets ernstigs en het is al bijna over dus ik ben weer wat actiever.

Vrijdag voelde ik me helaas nog niet in staat om met de anderen mee te gaan naar Amuria. Daarom heb ik nog een dag rust genomen terwijl de anderen wel zijn gegaan. Voor mij is er de komende weken nog tijd om te gaan en dan ga ik alsnog de boeken uitreiken en een flinke stapel pennen/stiften/schriften e.d. Dat wordt dus zeker niet vergeten!

Zaterdag voelde ik me al een heel stuk beter en ben ik meegegaan om een rolstoel uit te reiken. Wat was dat mooi!

We zijn naar een 17-jarig meisje, Grace, en haar 79-jarige oma gegaan. Grace is ernstig gehandicapped. Haar moeder leeft niet meer en haar vader is onbekend. Zij wordt door haar oma verzorgd en het was heel duidelijk te zien dat er veel liefde tussen kleindochter en oma is.

Grace werd in de rolstoel getild en begon meteen te lachen. Ik moest even stiekem een traantje wegpinken. De dankbaarheid is zo enorm!!!! Ik heb niet vaak zoiets moois meegemaakt.

Foto's en een filmpje staan op de Facebook van Amuria reizen.

Soms hoor je dat er in veel landen slecht voor gehandicapte kinderen wordt gezorgd. Ik heb hier in korte tijd al meerdere voorbeelden gezien van gezinnen die een gehandicapt kind verzorgen en dat met veel liefde doen. Dat zal niet voor alle gehandicapte kinderen in Oeganda gelden maar gelukkig tellen veel kinderen wel gewoon mee.

In de middag ben ik naar de basisschool gegaan waar de dag in het teken van oudergesprekken stond. Erg leuk om mee te maken. Ouders komen met hun kind om de resultaten te bespreken. Mij is ook een paar keer gevraagd wat ik van de resultaten vond en ik heb telkens geprobeerd om de leerling in het gesprek te betrekken (meestal is het gesprek tussen de leraar en de ouder) en daar werd erg leuk op gereageerd. De kinderen vonden het wel een beetje gek om zelf ook iets te zeggen en om zelf uit te leggen wat ze moeilijk vinden. Leuk om ook de ouders van leerlingen te ontmoeten.

In de avond heb ik rustig aan gedaan, totdat het tijd was voor de wedstrijd Nederland-Zweden. Ik had geen Oranje pet, dus dan maar de Oegandese pet op. De live-blog van nu.nl erbij en wachten maar op updates. Gelukkig kreeg ik via Whatsapp ook updates van mijn peettante en konden we in ieder geval juichen bij de doelpunten. Het was erg gezellig, haha.

Vanochtend zijn we naar de kerk geweest. Dat is ook altijd een hele belevenis en zo ongeveer het enige waarbij het echt belangrijk is om op tijd te zijn, haha.

Het was weer flink swingen en Joseph had daarin de leiding. Geweldig om te zien en wat een energie! Het geluidsniveau ligt erg hoog want ja, als er naast jouw kerk ook een kerk is die op dezelfde tijd de dienst heeft, dan moet je daar wel bovenuit komen......en dat lukt aardig.

Na de dienst hebben we veel van de sponsorkinderen gezien. Ik heb cadeautjes uitgedeeld aan 'mijn' Ivan en 'mijn broertje' Simon. Daar waren ze erg blij mee!

Ivan ziet er erg goed uit. Is een stuk gegroeid en zit duidelijk lekker in zijn vel. Ik ben megatrots op hem. Toen ik hem vorig jaar ontmoette was het een stil, klein jongetje. Toen ik wegging, was hij al veranderd in een energieke jongen en nu is het een echte jongeman. Volgende week ga ik met hem nieuwe schoenen kopen want die van vorig jaar zijn te klein :)

En (ook zonder dit zou ik erg trots op hem zijn), hij is de beste van zijn jaar op zijn school!

Komende weken zal ik nog meer sponsorkinderen ontmoeten en spreken.

Terug naar het hotel ben ik in de achterbak van de pick-up geklommen, samen met zo'n 13 kinderen. Weer zo'n leuke ervaring. Ze vonden mijn wapperende haren erg grappig en bij iedere bocht lachten ze me uit omdat ik telkens bang was dat er iemand uit de bak zou vallen.

De kinderen zijn in eerste instantie erg verlegen en een beetje afstandelijk, maar zodra ze doorhebben dat je echte interesse in ze hebt, zijn ze erg vrolijk, positief, behulpzaam en gewoon supergezellig.

Eenmaal in het hotel was het tijd om afscheid te nemen van Karin en Dick. Zij gaan verder naar Mbale en zullen komende week weer op het vliegtuig stappen. Ik wens ze nog een paar hele toffe en mooie dagen en een hele goede vlucht terug naar Nederland.

Michelle en ik blijven hier nog 2 weken. Komende week ga ik lesgeven op Olila High School en de week erna op Little Apostles primary school.

En wil ik nog langs sponsorkinderen, Ivan, Simon, eten bij grote Simon, eten bij Emiacu, op visite bij Chairman en Pastor (in het goede huis), naar de weekmarkt, boeken kopen, boeken uitdelen in Olungura (in Amuria), terug naar Grace om haar te verwennen met nieuwe kleren, naar de winkel van de vrouw uit Zambia, rolexen eten en, en, en, en, en.

Gelukkig hebben we volgend jaar weer zomervakantie, ik ben alvast begonnen met sparen.

Vanavond staat er niks op het programma behalve rustig aan doen. Morgen naar Olila en daar een plan maken voor de rest van de week.

Eong lo Netherlands. Abunit eong aisisia Ateso.

(Ik kom uit Nederland. Ik ben hier om Ateso te leren)