Vierdaagse terugblik dag 1

Het is me niet gelukt om iedere dag een update te geven van de Vierdaagse, daarom nu een terugblik.

Dag 1:

Om 5.00 stonden Carina en ik bij de start. Het duurde even voordat er beweging in de wachtende massa kwam maar om 5.30 waren we beiden gescand en kon onze tocht beginnen. Carina zou die middag een sollicitatie gesprek hebben dus we wilden uiterlijk om 14.30 weer in de trein naar Arnhem zetten. Dat betekende dat we behoorlijk moesten doorlopen. In het begin ging dat prima. Temperatuur viel mee, iedereen had een hoog tempo en er was veel gezelligheid onderweg. Mensen die hun muziek installaties in de tuin hadden gezet en de volume knop lekker hoog hadden gedraaid, mensen die met bakjes snoepjes en zoute snacks langs de kant stonden, kinderen die high-fives gaven en mensen die zelf muziek maakten.

In Arnhem vonden we mijn ouders langs de route. Tijd voor wat rust dus. Even zitten, eten en drinken, insmeren tegen de zon en even kletsen. We waren bijna halverwege en het ging allemaal prima. Na de rust weer verder naar Elst.

Dag 1 wordt de dag van Elst genoemd. In Elst is het een groot feest. Superveel mensen, muziek en gezelligheid. Leuk om daar te lopen. Vervolgens weer verder richting Nijmegen. We kwamen uiteraard ook lamgs de plek waar ik in 2011 uitviel. Toen was daar een Rode Kruis post maar nu was het een maïsveld. Gek om daar langs te lopen en je te herinneren hoeveel pijn je toen had, en hoe anders het nu was.

Na ongeveer 30 kilometer kreeg ik pijn onder mijn voet wat voelde als een blaar. Carina en ik zaten bij een rustpost van de RET en ik zag verderop iemand met een doos verbandspullen en een EHBO hesje. Ik besloot er toch naartoe te gaan voor blaarbehandeling. De man, Tom, was heel vriendelijk en ondanks dat ik geen lid was van zijn vereniging, wilde hij mij wel helpen. Hij tapete mijn voet en toen ik misselijk werd kreeg ik een peptalk, een beker soep en koel water.

Ondertussen werd Carina nerveus omdat ze in tijdnood zou komen. Gelukkig sprak ze met een groepje mensen en die vonden dat ze voor zichzelf moest kiezen. Ik vond dat ook. Ik zou het wel redden tot de finish maar zou haar tempo niet kunnen bijhouden. We besloten dus dat Carina alleen verder zou gaan en ik bleef nog even bij de rust om soep te eten. Een lastige maar goede beslissing. De komende dagen zou namelijk blijken dat de hulp van Tom me er echt doorheen gesleept heeft. En Carina, die ging na het wandelen op gesprek en werd aangenomen!!!!! Wat een kanjer ben je dan!

Het laatste stuk van dag 1 heb ik dus alleen gelopen. Ik heb rustig aan gedaan, wat vaker gaan zitten en uiteindelijk netjes op tijd bij de finish. Ik kreeg de startkaart voor dag 2 en ging weer naar Arnhem.

Daar heb ik bij mijn ouders lekker gegeten, een douche genomen en vervolgens een massage bij Marianne, mijn favoriete masseuse. Even heerlijk ontspannen. Thuis snel naar bed en op naar dag 2.

Startbewijs 4Daagse

Vandaag heb ik samen met Carina het startbewijs voor de Nijmeegse vierdaagse opgehaald. Op het station van Nijmegen begon de feestpret al. We kregen een gratis tasje met wat folders (tasjes gaan naar Oeganda). Vervolgens was de route naar de Wedren omgetoverd tot de Ramblas. Er stonden veel eettentjes, muziektentjes en zelfs een mini bioscoop. Het zag er gezellig uit. Ook stond er een 'hup-on hup-off' treintje. Hopelijk rijdt die komende week en kunnen we bij de Wedren afgezet worden, we zullen zien. De Wedren zelf was gezellig druk. Ook hier verschillende tentjes, vooral gericht op de lopers.

Naast de Wedren waren de startbureaus en ondanks dat deze om 13.00 open zouden gaan, stonden er al flinke rijen (het was iets voor 13.00). Carina had een ander startbureau dan ik, ik mocht mij nog iets verder door de massa wurmen voor startbureau M. Ook daar stond al een flinke rij maar toch schoot het aardig op en kreeg ik al snel het gele polsbandje om en een startkaart voor dinsdag. Carina had een andere starttijd maar al vlot vonden we een ander duo dat hetzelfde probleem had en dus konden we startkaarten ruilen. Nu kunnen Ca en ik dinsdag om 5.00 starten.

Bij de startkaart kregen we ook een coupon voor een speldje en een goody-bag. Dit bleek een leuke rugtas te zijn, gevuld met folders, boekjes, de Almanak, pepermunt en een Snelle Jelle. Erg leuk, het speldje gaat bij mijn verzameling van speldjes.

En toen was het tijd voor een frozen yoghurt. In 2011 en 2012 hebben we dat gedaan na het aanmelden dus dat moest dit jaar ook. Heerlijk!

Nu zit ik even lekker op het balkon en in de zon. Nog 1.5 dag ontspannen en dan is het zover. Na 3/4 jaar trainen, vele wandeluren, liters water, iedere zondag vroeg op en vooral veel gezelligheid met mijn moeder (buddy-mummy) en Carina, ga ik dinsdag om 5.00 starten aan dag 1 van de 4daagse. Samen met Carina is er maar 1 doel: het 4daagse kruisje!

Kolpingmars

Vanochtend weer vroeg het bed uit voor de laatste trainingstocht voor de 4 daagse, de Kolpingmars. Niet alleen, Buddymummy was ook weer van de partij. En vader wilde ons wel wegbrengen, dat is altijd fijn.

Om 7.30 zijn we gestart in Nijmegen en al vlot liepen we op een lange, lange, lange dijk. Je kunt dan ver van je af kijken en mam vindt dat fijn lopen, ik loop liever door dorpen en kronkelende weggetjes door de natuur. Vandaag zagen we weer veel schapen, geiten, koeien en hier en daar een verdwaald zwijntje.

Na 9.5km zouden we een rustpost hebben. Een pannenkoekenhuis zou speciaal voor de wandelaars eerder open gaan. We hebben het niet kunnen vinden en we waren niet de enigen. Arme pannenkoekenhuismedewerkers...

Iets verderop vonden we een klein terrasje en daar zijn we even lekker gaan zitten. We kregen al snel gezelschap van 2 andere wandelaars en natuurlijk werd er meteen volop gekletst over de 4daagse.

Vervolgens liepen we door Beuningen en waren alweer snel terug op de weg naar Nijmegen. En dat was een prettig idee aangezien de temperatuur al behoorlijk opliep. Het was bijna te warm om te kletsen. Ook kreeg ik last van mijn heup. Het was dan ook fijn dat we na 17.5km weer een rust hadden. Dit keer was het café duidelijk aangegeven en konden we eindelijk even naar de wc, even zitten en even rustig wat eten en drinken.

Op naar de laatste loodjes. Lekker warm en ik had niet echt een hele goede dag. Gelukkig kon ik mijn moeder interviewen en konden we flink lachen, dat leidt heerlijk af. En toen stond een klein meisje op de stoep ranja uit te delen. Zo lief!

Na 20km kwam het startbureau weer in zicht en werden wij al opgewacht door pap. Hij had heerlijke koele Radlers bij zich, echt genieten.

Weer een medaille rijker stapten we weer in de auto op weg naar huis. Onderweg toch nog een paar herten gespot.

Nu lekker op de bank. Ik heb zelf al gesport, nu hoef ik alleen nog maar sport te kijken.

Nog 9 dagen!

Eerste koffer vol!

Vanmiddag heb ik twee koffers opgehaald bij mijn ouders. De reis naar Oeganda begint steeds concretere vormen aan te nemen.

Een van de koffers zit al vol met alle ingezamelde schoolspullen en weegt al iets meer dan 23 kilo. Aangezien ik 2 koffers van 23 kilo mee mag nemen maar ik waarschijnlijk geen 23 kilo aan kleding en spullen voor mezelf nodig heb, zal er in de tweede koffer nog een klein beetje ruimte zijn voor wat spulletjes voor Oeganda.

Geweldig om te zien dat mensen zoveel belangeloos gedoneerd hebben!

Korte training

Met nog minder dan 2 weken te gaan, heb ik vandaag een korte training gedaan. Afgelopen weekend kreeg ik na 8km flink last van mijn kuit. Daarom vandaag een korte wandeling van iets meer dan 4km. Wel een klein beetje last van mijn kuit en daarom nu ingesmeerd met Midalgan, lekker warm. Heb een nieuw pad geprobeerd, door de weilanden. Een leuke route voor een korte training.

Nog 4 korte trainingen en dan is het zover, dan gaan Carina en ik de startbewijzen ophalen.

Komende dagen op school leuke activiteiten (zwembaddag, kanodag, personeelsuitje) en nog een aantal vergaderingen. De tijd gaat zo snel.

Nog 13 dagen tot de 4daagse

Nog 20 dagen tot Oeganda

Oeganda?

Hoe ben ik eigenlijk bij Oeganda uitgekomen? Dat is best een mooi verhaal dat ik graag wil delen.

Ik wil al heel lang een keer naar Afrika om daar het onderwijs te ontdekken en mee te helpen waar dat zou kunnen. Er zijn veel organisaties die allerlei reizen naar Afrikaanse landen aanbieden en waarbij je vrijwilligerswerk kunt doen. Ook zijn er veel particuliere initiatieven in Afrika die alle hulp kunnen gebruiken. Toch hield iets me telkens tegen om de stap te zetten en me daadwerkelijk aan te melden. Bij de grote organisaties moet je vaak sponsorgeld meenemen maar er waren iets teveel verhalen waarbij dat geld niet op de juiste plek kwam. En om maar zo een particulier aan te schrijven was toch ook een te hoge drempel.

Totdat ik afgelopen meivakantie een reisje naar Duitsland maakte. Het hotel waar ik zat organiseerde een dagtocht naar Praag met een bus. Natuurlijk ging ik ook mee. Ik was alleen en in de bus was dus een plek naast mij vrij. Daar ging een mevrouw zitten die even later toch naast haar man bleek te kunnen zitten en zo werd een andere vrouw mijn buurvrouw in de bus.

De busreis was lang en ik raakte aan de klets met mijn buurvrouw. Dat kletsen bleek moeilijk te stoppen, het was zo gezellig! En toen kwamen we bij het onderwerp geld doneren aan stichtingen. Ik sprak uit dat ik liever iets doe ipv geld geven. Ook spullen doneren ipv geld heeft mijn voorkeur. En zo kwam ook mijn wens om eens naar Afrika te gaan ter sprake. Mijn buurvrouw vertelde meteen enthousiast over Stichting Amuria. Een kleine stichting die praktische hulp biedt in Amuria, een arm gebied in Oeganda. Mijn buurvrouw was zo enthousiast dat ik niets anders kon dan ook enthousiast worden.

Aangezien ik in het hotel aan een tafel was ingedeeld met 2 Duitse gasten, werd ik uitgenodigd om die avond bij mijn buurvrouw en haar gezin aan tafel te komen zitten. Halverwege de maaltijd bleek dat we elkaars namen eigenlijk nog helemaal niet wisten. En zo kwam ik erachter dat Petra, Jacob en Aron ontzettend warme en gezellige mensen zijn. We werden zelfs het restaurant uitgekeken want het personeel wilde afsluiten.

Kort na de vakantie heb ik contact opgenomen met Stichting Amuria. Een beetje zenuwachtig wel. Onbekende mensen van wie ik gehoord had van mensen die ik nog maar kort kende. Maar ik kreeg snel een reactie op mijn mail en een afspraak werd gemaakt.

Samen met Petra ben ik naar de stichting gegaan en werd warm ontvangen door Roeleke. Ze wilde graag weten wat mijn wensen waren en ze vertelde vol enthousiasme over Oeganda. Mijn enthousiasme groeide en groeide. Het voelde zo goed dat ik meteen besloot dat ik echt naar Oeganda wilde gaan.

Het was nog even de vraag of de scholen open zouden zijn want anders zou mijn reis weinig zinvol zijn en zou ik alleen een rondreis kunnen maken. Gelukkig kreeg ik al snel de verlossende mail en werd alles in gang gezet.

En nu, amper 2 maanden later, heb ik vliegtickets, malariapillen, schoolspullen en enorm veel zin om te gaan.

Nog 22 nachtjes slapen!

Mijn reisblog

Het is bijna zover. De Nijmeegse 4 Daagse staat voor de deur en kort daarna begin ik aan mijn avontuur in Oeganda.

Op deze blog zal ik bijhouden hoe de voorbereidingen op beide evenementen gaat en wat ik meemaak in Nijmegen en Oeganda.

In Nijmegen loop ik samen met mijn beste vriendin Carina. Zij loopt voor de 10e keer, ik ga voor de 1e beloning. En dat tijdens de 100e Vierdaagse.

Mijn reis naar en door Oeganda is georganiseerd door Stichting Amuria (www.amuria.nl). Een geweldige stichting die veel goede projecten heeft lopen in Oeganda.

Veel mensen hebben mij al geholpen om spullen in te zamelen die ik in Oeganda uit kan delen. Spullen die voor ons vanzelfsprekend zijn maar die mensen in Oeganda lang niet altijd kunnen kopen.

Zometeen een foto van alle voorbereidingen tot nu toe.

Veel leesplezier!