Verslag dag 3; Mbale en Soroti

Pfoe wat kan er veel gebeuren in iets meer dan een dag.

Gisteren heb ik een korte duik genomen in het zwembad. Helaas betrok de lucht en ben ik het water maar uit gegaan. Ik heb mijn boek gepakt en ben in de bar van het hotel gaan zitten lezen. Er kwamen 2 vrouwen bij mij in de buurt zitten en opeens vroeg één van de vrouwen of ik Nederlands was. Bleek ze uit Israël te komen maar een Nederlandse moeder te hebben. Dat werd natuurlijk gezellig kletsen. Ze bleken deel uit te maken van een groep tandartsen vanuit de hele wereld. Allemaal joods en in Oeganda om een joodse stam te helpen met tandproblemen. De rest van de groep kwam later binnen druppelen en het werd erg gezellig. Ik werd uitgenodigd om mee uit eten te gaan maar besloot met een deel van de groep in het hotel te eten. Uiteraard wil ik zo Oegandees mogelijk eten en ik bestelde Matooke en nog iets. Matooke is een soort bananen puree maar smaakt niet naar banaan. Dat andere was een soort soep van gekke pinda's en bamboe. Het zag er smerig uit maar was best lekker. Na het eten afscheid genomen van de Israëlieten en gaan slapen.

Vanochtend vroeg op voor een heerlijk ontbijt van verschillende broodjes, cake en fruit. Daarna uitchecken en wachten op Wilson om naar de Sipi Falls te gaan. Wat was dat mooi! Grote watervallen, smalle kronkelpaadjed door bananenplantages en koffiebomen. Gelukkig liep de gids niet heel hard en kreeg ik een stok om de steile stukken te kunnen overwinnen. We zijn naar 2 watervallen geweest en naar een uitzichtpunt van de grootste waterval. Echt ontzettend mooie natuur!

Na de lunch op weg naar soroti. Een hotel waar ik 2 weken zal blijven en dus minder in de koffers hoef te zoeken naar spullen. Maar vooral naar de plaats waar deze hele reis om draait: Soroti

Eenmaal in het hotel heb ik afscheid genomen van Wilson. Over 2 weken komt hij me weer ophalen. En ik heb kennis gemaakt met Pastor Joseph. Net als alle andere mensen die ik ontmoet heb een hele vriendelijke, behullzame en energieke man. We hebben een schema gemaakt voor de komende 2 weken. Ik ga daar nog niet teveel van verklappen maar ik zal me zeker niet vervelen. Ik ga een week naar de middelbare school en een week naar de basisschool. Ik heb er megaveel zin in. Ook zal Pastor Joseph me morgen meenemen op een tocht langs de projecten van stichting Amuria. Ben erg benieuwd hoe die eruit zien.

Ook heb ik een brief gekregen van Ivan, de jongen die ik sponsor zodat hij naar de middelbare school kan. Hij noemt mij zijn witte moeder, zo ontroerend.

Voor alle leerlingen die meelezen: Pastor Joseph is erg enthousiast over jullie brieven. Morgen gaan we de brieven doorlezen en sorteren. Zo krijgen jullie een brief terug van leerlingen die ongeveer hetzelfde niveau hebben. Stiekem hoopt Pastor Joseph (en ik ook) dat er leuke briefwisselingen ontstaan en dat jullie vaker met elkaar kunnen schrijven.

Het is hier inmiddels 20.00 en flink donker. Ik heb mijn eten op. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef heb ik vandaag voor patat en kip gekozen hihi. De muggen vreten me zowat op dus ik ga naar mijn kamer.

Morgen langs de Amuria projecten en als ik energie over heb weer een nieuw verslag.

Liefs!

verslag dag 2; Jinja en Mbale

Gisteravond ben ik in het restaurants van het hotel gaan eten. Helaas waren de tafeltjes met uitzicht over de Nijl al bezet. Niet dat er veel te zien was, het was namelijk al aardig donker.

Vanochtend bij het ontbijt had ik meer geluk. Het terras was leeg dus ik heb volop kunnen genieten van het uitzicht en het ontbijt. Bij het uitchecken wilde ik fooi geven maar de mevrouw van de financiën snapte er niets van en ook haar collega's keken mij gek aan. Toen ik extra geld gaf was de vrouw zo blij en trots dat ze ermee begon te zwaaien naar haar collega's. Ik denk niet dat ik deze ervaring ooit zal vergeten.

Wilson kwam mij weer ophalen en stelde mij voor aan Andrew, de gids voor de boottocht. In 2 uur hebben we langs de oevers van de Nijl gevaren, talloze mooie vogels gezien, een otter gespot en hagedissen gevonden. Hopelijk zijn de foto's goed gelukt.

Toen we bij de oorsprong van de Nijl kwamen, vond de batterij van mijn camera dat het wel lang genoeg geduurd had. Daar heb ik dus helaas geen foto's van. ...

Andrew heeft erg veel verteld over de Nijl. Het punt waarop het water uit de bron komt en zich mengt met het water van het Victoria Meer is het beginpunt van de Nijl. Door de stromingen kun je een leeg flesje in het water gooien en dat zal daar rondjes blijven draaien. Water doet er 3 maanden over om de 6400km lange Nijl door te stromen. Een zeer indrukwekkend stuk natuur.

Tijdens een korte pauze hebben we een Nile Special bier gedronken. Erg lekker! Kort daarna hebben we een kleine reptielen dierentuin bezocht. Slangen, hagedissen, schildpadden en een krokodil. De krokodil ziet er erg rustig en relaxed uit maar zodra Andrew hem zachtjes met eenbananen tak prikte, was het dier supersnel. Bijzonder om van zo dichtbij te zien.

Op de terugweg kwamen we langs kleine kraampjes met crafts. Hier heb ik een djembee en een sjaal gekocht en heb zelfs wat kunnen afdingen.

Andrew bracht me naar het winkeltje van Wilson waar ik Wilson's vrouw en jongste dochter Princess heb ontmoet. Erg lieve mensen en een ontzettend lief kindje! Wilson arriveerde ook en nadat ik wat drinken in zijn winkeltje had gekocht was het tijd om weer te vertrekken. Ik stapte weer bij Wilson in de auto en de reis ging verder naar Mbale.

Onderweg zijn we langs veel dorpjes gekomen. Als je daar stopt met de auto komen mensen op je af rennen om je eten en drinken te verkopen. Dit zag ik regelmatig gebeuren bij taxi-busjes. Zelf zijn we niet gestopt. Moe van alle indrukken heb ik nog even mijn ogen dicht gedaan.

Het beeld is tot nu toe overal vergelijkbaar. Mensen die langs de weg lopen of fietsen, ook als de auto's langsrazen. Fietsen volgeladen met bananen of hout. Scholen waar kinderen op een groot veld aan het spelenzijn, in school uniform. Koeien en geiten aan het grazen. En wat opvalt is dat iedereen buiten is. Aan het werk, aan het wandelen, aan het spelen of aan het relaxen. Iedereen is buiten.

Intussen was ik weer wakker en reden we Mbale in. Wilson stopte om langs de weg een rolex te halen. Een rolex is een soort pannenkoek met tomaat en ui en ei. Erg lekker! De jongen die aan het koken was wilde niet dat ik foto's maakte. Misschien lukt dat nog bij een ander rolex tentje en anders zullen jullie op mijn verhaal af moeten gaan.

En nu zit ik in een hotel aan de voet van Mount Elgon. Een luxe hotel met zwembad en uitzicht op Mount Elgon. Het is best gek om deze luxe te hebben na alles wat ik de afgelopen dagen heb gezien en gehoord en wat nog komen gaat. Maar voor nu probeer ik ervan te genieten. Morgen ga ik naarde Sipi Falls en daarna naar Soroti. Dan ben ik op de plek waar ik voor kom. Ben heel erg benieuwd. Heb er erg veel zin in.

Nu nog even relaxen en uitrusten aan het zwembad. Hopelijk morgen weer een nieuw verhaal.

Tot snel!

Liefs!

Hotel fooi

Dat je de mensen in het hotel een fooi wilt geven en ze eerst niet snappen wat je bedoelt. En als je dan geld geeft en zegt dat het extra is, ze ermee gaat zwaaien naar collega's. Helemaal blij zijn ze ermee.

verslag dag 1; Entebbe, Kampala en Jinja

Na heerlijk geslapen te hebben in een supergroot bed, heb ik lekker ontbeten met eenbananen pannenkoek en fruit. Terwijl ik zat te eten kwam Wilson, mijn gids en chauffeur.

De eerste stop onderweg was bij de bank. Na diverse keren pinnen was ik een paar miljoen rijker. Helaas hebben Oegandese shilling een andere waarde dan de euro maar het voelt toch wel stoer als je portemonnee niet meer dicht kan door al het briefgeld. Na het geld halen zijn Wilson en ik een paar reserveringen op gaan halen voor excursies die aan het eind van de reis gepland staan.

Vervolgens gingen we naar de Botanical Gardens in Kampala. Een groot gebied met bomen uit Afrika, Azië en Australië. De gids wist erg veel te vertellen over de oorsprong van de bomen en het nut ervan. Veel bomen kunnen gebruikt worden als natuurlijk medicijn. Ook hebben we grote spinnen, aapjes en het Victoria Meer gezien. De bomen, planten en dieren worden niet extra verzorgd. De natuur mag haar gang gaan. De apen moeten zelf eten zoeken en bij droogte wordt er niet extra gesproeid of zo. Een erg mooi stuk zeldzame natuur!

De.volgende stop was bij een koffie bar in Kampala. Na een lekkere ijskoffie zijn we nog even door de supermarkt gelopen en daarna weer verder naar Jinja.

Vlak buiten Kampala zijn we gestopt voor de lunch. Die bestond uit Yams, bananenpuree en iets wits waarvan ik de naam niet weet. Niet mijn favoriete eten maar wel echt Oegandees.

Even geleden heeft Wilson mij afgezet bij hotel Paradise. Een prima hotel.

Ik ben achterop een boda boda (brommer) gestapt om naar het centrum van Jinja te gaan. Best spannend om dat in mijn eentje te doen maar de Oegandezen zijn erg vriendelijk. Ik heb op een markt rondgelopen. Dat was wel heftig om te zien. Kleine plekken die uitpuilen met groente, fruit en kleren. Mensen die daar de hele dag zitten in de hoop iets te verkopen. Het was er vol en druk en de lucht was niet overal even aangenaam.

Ik ben buitenom terug gelopen, op zoek naar dezelfde jongen van de boda boda. Hij stond er niet meer en toen raakte ik aan de klets met een aantal jongens. Ze kenden Van Persie en Robben, haha. Na een poos gekletst te hebben en 1000x beloofd te hebben dat ik in Nederland over hen zou vertellen, lukte het om op zoek te gaan naar een andere boda boda die me terug zou brengen naar het hotel. Ik dacht er snel een gevonden te hebben maar ik kon niet zo goed uitleggen welk hotel. Bovendien wilde de man 2x zoveel geld. Gelukkig stond er opeens een man naast me die mij in het hotel gezien had en die in het hotel werkt. Hij wist de boda boda jongen uit te leggen waar ik heen moest en dat 1000 shilling een goed bedrag was.

En zo ben ik weer terug in het hotel. Ik ha hier straks wat eten en dan lekker op tijd naar bed. Morgen om 8.30 gaat de reis verder. De dag begint dan met een boottocht bij de oorsprong van de Nijl en daarna gaat de reis verder naar Mbale. Daar overnacht ik en dan zal ik weer proberen een verslag te schrijven van de dag.

Ik ga weer verder met genieten. Tot snel!

Dag 1: Entebbe, Kampala, Jinja

Een kort bericht. Goede vlucht gehad, gezellig gekletst met een vrouw uit Rwanda. Nog meer zin in de reis gekregen.

In het Airport Guesthouse geslapen in een mega groot bed. Nu aan het ontbijt samen met gids Wilson die me de komende dagen veel zal leren over Oeganda.

Even door de hoofdstad en dan naar Jinja waar de Nijl ontspringt.

Liefs!

Vierdaagse terugblik dag 4

Dag 4, de dag van Cuijk.

Ondanks dat ik weer misselijk opstond, was ik vastbesloten om vandaag te starten en te finishen. Bij de start vielen een paar druppels maar werd het ook weer droog.

Carina heb ik al snel vooruit gestuurd zodat we ons eigen tempo konden lopen en eigen rust konden bepalen.

Al vlot begon het opnieuw te regenen en flink ook. In het begin ben ik nog doorgegaan maar de regen werd zo hevig dat ik wel moest schuilen. Ik heb me tussen een groep mensen onder een tentje gepropt en gewacht tot het beter werd. Toen ik net weer op weg ging, ging het opnieuw harder regenen dus binnen 50 meter zat ik in een ander tentje. Vervolgens kreeg ik een appje van Carina, zij zat bij de RET rust, 20 meter bij mij vandaan. Ik heb haar echter niet gezien onderweg.

Toen de regen minder leek te worden, ben ik weer verder gegaan. De route ging een flink stuk over een dijk en over een brug. Geen publiek langs de kant. En toen ging het nog onweren ook. Dat was behoorlijk spannend. Nergens kunnen schuilen en op een dijk lopen.......niet mijn hobby.

Mijn schoenen en sokken werden nat en ik voelde nog weer wat extra blaren. Ik durfde mijn schoenen en sokken niet uit te doen want ik had dan wel droge sokken bij me maar zou ik mijn schoenen dan weer aankrijgen? Dus kiezen op elkaar en doorlopen.

Onderweg ben ik opnieuw de post van Tom tegengekomen en heb ik daar gerust. Ik kreeg bouillon en er stond meloen op tafel. Ik heb Tom moeten beloven dat ik de tocht uit zou lopen voor die kop soep en dat durfde ik wel aan. Dat ik volgend jaar weer zou lopen heb ik zeker niet beloofd!

In Cuijk was enorm veel publiek. De koning was ook in Cuijk maar hij was al weg toen ik kwam. Maar wat bijzonder om door Cuijk te lopen waar het publiek 5 rijen dik achter dranghekken staat om de wandelaars te zien. Ik wist niet waar en hoe ik moest kijken.

Na Cuijk volgde nog een redelijk saai stuk maar toen begon de sliert publiek voor de laatste kilometers. Wat was ik blij toen ik het bord zag waarop stond dat het nog maar 5 kilometer was.

Met pijn en moeite heb ik doorgebeten want ik wist dat mijn buddymummy en Carina bij het Radboud op me zouden wachten. Wat heb ik gehuild toen ik hen zag. Pijn, vermoeidheid, ellende, trots en blijdschap. Alles door elkaar.

Met ons drieën zijn we verder gelopen over de Via Gladiola. Halverwege stonden nog 2 oud-teamgenoten van rugby. Leuk om Dianne en Ingeborg weer te zien al was ik helemaal stuk.

In de laatste bocht stond collega Marina. Zij had geappt dat ze daar stond dus ik ben keihard haar naam gaan roepen. Gelukkig hoorde ze mij en hebben we elkaar gezien.

En toen de laatste meters. Ik heb keihard gezongen 'we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nu echt helemaal, we hebben het gehaald' het applaus en het geschreeuw van medewandelaars was super.

Samen met mam heb ik mijn kruisje opgehaald. Het is gelukt, ik heb de Nijmeegse Vierdaagse uitgelopen!

Strompelend en ondersteund door mam en Carina weer naar het station. Ik wilde niet feesten, ik wilde naar huis. Ik moest en zou de vierdaagse uitlopen. Dat heb ik gedaan. Nu hoef ik niet meer. Volgend jaar ga ik bekenden keihard aanmoedigen langs de kant maar zelf ga ik dit niet meer doen.

De pizza thuis liet even op zoch wachten maar het was de lekkerste pizza ooit.

Als ik de vierdaagse moet opsommen dan kom ik tot: afzien, snoepzakken, pijn, soep, feest, trots, blaren, bekers en het felbegeerde kruisje.

Bedankt aan Carina, de beste vriendin die je je kunt wensen. Omlopen, steunen, kletsen, oppeppen, rust geven en blijven vertrouwen in de gezamenlijke finish. Bedankt aan mijn buddymummy voor het trainen, voor het lekkere eten, de verzorging en de laatste kilometers. Bedankt aan Thomas, hij weet wel waarvoor. Bedankt aan Richard, Luzie, Maarten, Nienke, Fleur, Lisa, pap, de ouders van Carina voor jullie oneindige steun. Bedankt aan Marianne voor de fijne massages die me weer fit aan de start hielpen. Bedankt aan Tom voor de peptalk en verzorging onderweg. Bedankt aan iedereen die mij gesteund heeft via Whatsapp, Facebook en in gedachten.

Hoop dat ik niemand vergeten ben en de lijst is niet in volgorde van belangrijkheid want iedereen was voor mij belangrijk de afgelopen dagen.

Nu rust en herstellen. Dinsdag begint mijn volgende avontuur: Oeganda!

Vierdaagse terugblik dag 3

Dag 3, de dag van Groesbeek en de 7 heuvelen

Dag 3 was voor mij verschrikkelijk. Bij het opstaan had ik het al bloedheet, was erg misselijk en zag het eigenlijk niet zitten om te starten. Mijn hoofd wilde verder maar mij lijf schreeuwde van niet. Toch ben ik naar het station gegaan. Ik had niet voor niets zo hard getraind. Blaren had ik doorgeprikt en tape over geplakt.

Ik voelde me enorm ellendig, kon ook niet ontbijten. Dankzij een vrouw op het station toch op de trein gestapt, op naar dag 3.

De eerste 10 kilometer heb ik me echt ellendig gevoeld. Carina had weer mijn heuptas overgenomen maar ik voelde me zo misselijk dat ik amper vooruit kwam. Na een paar kilometer stond ik kokhalzend in de berm. Toch lukte het ook nu om door te gaan. Carina's motivatie, de andere wandelaars, de 3e dag.

Carina haalde een magisch blikje cola voor me en daar knapte ik al een stuk van op.

Omdat ik erg traag was en Carina erg moest inhouden voor mij besloten we om weer uit elkaar te gaan. Ik hoefde Carina's hoge tempo niet meer bij te houden en zij hoefde zich niet meer in te houden. Ook was ik iemand anders tegengekomen die het ook zwaar had dus ik was niet helemaal alleen (de 4daagse loop je sowieso niet alleen).

Ergens ging de andere persoon toch wat sneller dus liep ik toch een stuk alleen. Vlak na de controle zag ik haar en haar moeder in de berm liggen met een kop soep. Ik ben ernaast geploft en ook soep gegeten. De andere vrouw bleek Serena te heten. Zij was iets eerder klaar en ging vast verder maar we zijn elkaar nog meerdere keren tegengekomen en hebben hele stukken samen gelopen.

En opeens zag ik daar Tom weer, de man die mij op dag 1 geholpen had. Ik ben even hallo gaan zeggen en heb even met hem gekletst.

Ondertussen kreeg ik veel appjes van familie, vrienden en de ouders van Carina om me er doorheen te slepen. Ook de berichten op Facebook waren een grote steun! Ook daar knapte ik van op.

Bij de rust van de KWBN was ik Serena kwijt maar ik ontmoette er Wilma. Ik kwam aardig verlept op de rust aan en kreeg van alle kanten hulp, water, dropjes, druivensuiker etc. Toen ik opknapte dreigde Wilma onderuit te gaan. Maar ook zij was vastbesloten om door te gaan. We besloten dan ook om samen verder te gaan. Dat was erg gezellig. Zij had vrienden die langs de kant zaten met een heerlijk koel alcoholvrij biertje, wat was dat een traktatie zeg!

Uiteindelijk strompelde ik om 16.15 over de finish. Ik had echt niet verwacht dat ik het zou redden omdat ik zo slecht gestart was. Maar de startkaart was binnen!

Op naar mijn ouders voor een bord Mac'nCheese, bijkletsen met Carina, douchen en weer naar Marianne voor massage. Marianne was geweldig. Ze heeft me erg goed verzorgd, ook toen ik opnieuw misselijk werd. De benen voelden weer beter en ik zou de tocht uitlopen!

Vierdaagse terugblik dag 2

Dag 2: de dag van Wijchen.

Voel goede moed stonden Carina en ik op dag 2 weer aan de start op de Wedren in Nijmegen. We hadden een late start maar vanwege de verwachtte hitte mochten we een half uur eerder starten. Wederom waren we rond half zes door de scans en konden we op weg. Eerst een flink stuk door Nijmegen, op weg naar Wijchen. Ik kon goed merken dat ik dinsdag erg hard had gelopen en besloot om vandaag rustiger aan te doen. Carina loopt de Vierdaagse fluitend en paste zich aan mij aan. Ook erg knap want zij moest langzamer lopen dan zij gewend is.

Eerlijk gezegd weet ik niet heel veel meer van dag 2. Wel weet ik dat we langs het punt kwamen waar ik in 2012 uitviel, een emotioneel moment. Ik was verder dan ooit en zou driemaal echt scheepsrecht zijn?

Ik voelde me nog redelijk maar had wel last van de warmte. Veel drinken maar ook eten zijn dan erg belangrijk. Carina deed alles wat ze kon om me te helpen. Komkommer en zoute snacks pakken die werden uitgedeeld, mijn pet en bandana nat maken bij mensen die met een tuinslang langs de kant stonden en alles op zo'n manier dat ik kon doorlopen. Echt een kanjer.

Wijchen was vergelijkbaar met Elst. Veel gezelligheid, vrolijke mensen langs de route en vooral veel roze. De woensdag is namelijk Roze Woensdag.

De laatste kilometers over de Waalkade waren erg zwaar. Ik voelde blaren opkomen, pijn in de benen, moe en heel erg warm. Carina kreeg het zelfs voor elkaar om mijn heuptas over te nemen zodat ik iets lichter kon lopen. Zij liep dus met rugzak en heuptas!

Wat was ik blij dat we de finish gehaald hadden. Op de helft, verder dan ooit, nog maar 2 dagen!

Na de finish weer naar mijn ouders waar we gegeten hebben. Daarna douchen en massage en weer naar bed. Op naar dag 3, over de helft!