Aanvulling + Little Apostles, boeken en Chairman

Haihai,

Nog even een aanvulling op mijn bericht van gisteren. In mijn verslag stond dat ik mij een ramptoerist voelde in de kliniek en door de emoties ben ik vergeten erbij te schrijven dat we ook spullen hebben uitgedeeld in de kliniek. Deze wordt namelijk ook ondersteund door Stichting Amuria. Gisteren hebben we brillen, dekentjes en handdoeken gebracht. We zijn er dus niet alleen maar gaan kijken om te zien hoe slecht de medische voorzieningen zijn, maar hebben ook een klein steentje bijgedragen voor de zieken.

Vandaag mocht ik weer naar Little Apostles. Ik kon een paar uurtjes blijven en heb lesgegeven aan p5 en p7. Superleuk! In p7 kende ik iedereen nog van vorig jaar, in p5 herkende ik een enkele leerling. Ze zijn allemaal erg enthousiast en we hebben hard gewerkt en gelachen. In p5 wilden alle leerlingen dat ik in hun schrift schreef hoe ze het hadden gedaan. Ze stonden in de rij voor een Muzungu-aantekening.

Ze vonden het niet leuk dat ik er maar 1 dag zou zijn en vroegen of ik Olila niet kon overslaan zodat ik langer bij hen kon blijven.

In p7 was er voor iedere tafel een boek en kon er hard gewerkt worden. In p5 waren er slechts 3 boeken voor 15 leerlingen en mijzelf en zaten ze helemaal over elkaar heen gebogen om maar zo goed mogelijk mee te kunnen lezen. Niemand maakt daar een probleem van, je past best met z'n vijven op een bankje voor 3.

Eén van de laptops was voor deze school en ik was bang dat Martin door het dak zou springen van blijdschap. Gelukkig ging dat net goed, haha. Martin is vastbesloten om zijn leerlingen tot de besten van het land te laten behoren en is ontzettend dankbaar voor de boeken van vorig jaar en de laptop.

In de middag zijn we naar Amen Bookshop geweest om de eerste stapel boeken te gaan kopen. Martin en Andrew van Little Apostles kwamen ook om de beste boeken uit te zoeken. Het heeft zo'n 2 uur geduurd voordat we alles hadden maar toen hadden we dan ook 59 boeken. Dit kostte mij amper 200 euro en dat betekent dat we de komende weken nog veel meer boeken en lesmateriaal kunnen aanschaffen voor scholen en leerlingen die het zelf echt niet kunnen betalen.

Helaas lukt het me niet om foto's op Facebook te zetten, maar op de Facebook van Amuria reizen worden wel regelmatig foto's geplaatst.

De foto's van vandaag zijn onder andere gemaakt bij het avondeten bij Chairman, de voorzitter van Amuria Foundation in Oeganda. We hebben weer veel verhalen gehoord en veel gelachen. Tijdens één van die verhalen kwam een lokaal brouwsel naar voren. Dat klonk leuk dus ik zei dat ik wel eens zou willen proberen. Direct nam Chairman mij en Dick mee naar de buren, waar een aantal mensen dat brouwsel aan het drinken waren. Wij werden voorgesteld en men begon te lachen toen ze hoorden dat ik het drinken wilde proberen. Een Muzungu die hun brouwsel drinkt.......geweldig.

Ik werd er wel een beetje zenuwachtig van. Het brouwsel wordt Wisdom brew genoemd omdat tijdens het drinken er goede gesprekken ontstaan en ideeën worden uitgedacht (in het heel kort). Wisdom brew ziet er niet heel aantrekkelijk uit maar je krijgt een dunne, holle stok met iets aan het uiteinde waardoor je alleen het vocht drinkt. Het was eigenlijk best lekker, het smaakte een beetje naar warme wijn met een vleugje chocolade.

Dat vind ik het mooiste van deze reis. Ik ben hier geen toerist, maar wordt meegenomen naar en door de lokale bevolking. Geen mooie plaatjes en praatjes uit folders. Geen paradijs met net om de hoek een grote vuilnisbelt en sloppenwijken. Gewoon het echte leven. Natuurlijk niet 100% want er wordt goed voor deze Muzungu gezorgd en het zal me aan niets ontbreken, maar wel eten bij de mensen thuis, lesgeven zonder boeken, een kliniek bezoeken, oprechte dankbaarheid en blijdschap voor elk gebaar.

En een nieuw boekje om Ateso uit te leren. De eerste zin is 'stop of ik schiet je dood'. Niet helemaal wat ik wilde leren maar gelukkig ook heel veel dagelijkse woorden en zinnen.

Morgen gaan we weer naar Amuria. Dit keer naar de school in Olungura, waar 2 nieuwe lokalen bijgebouwd zijn. Dit is mede dankzij de kerstactie van de leerlingen uit klas 2 en 3 van Het Assink lyceum tot stand gekomen. Ik ben erg benieuwd hoe de school er nu uitziet.

Ook gaan we de boeken geven die we vandaag gekocht hebben.

Het belooft dus weer een hele mooie dag te worden!

Tot morgen!

Uitersten

Opnieuw een heftige en intensieve dag. Een bezoek aan het gebied Amuria stond op de planning. Spullen aan de kliniek geven, boodschappenpakketten uitdelen, geiten uitreiken en lunchen bij Emiacu (de plek waar alles begon voor Stichting Amuria).

De eerste stop was bij de weekmarkt. Daar hebben we 5 geiten opgehaald om uit te reiken in Amuria. Joseph Angwal heeft ons de markt laten zien waar echt ontzettend veel te koop is. Vissen, geiten, koeien, kleren, houtskool, fruit, geitenkoppen, vlees, houten rietjes, vanalles. Erg veel mensen en nog veel meer producten en een aantal baby's die tussen de spullen spelen.

De volgende stop was bij de kliniek. Daar werkt een Nederlandse vrouw die ooit met een reis van de stichting mee is geweest en later in Amuria is gaan wonen. We zijn hartelijk ontvangen met thee en zelfgemaakt gebak, yummy. Daarna een rondleiding door haar school voor geestelijk gehandicapte kinderen. Erg leuk om te zien dat ook zij onderwijs krijgen en dat dat gericht is op praktische vaardigheden.

Daarna naar de kliniek. Wat was dat heftig zeg! Er wordt goed werk gedaan maar het was ook goed zichtbaar hoe oneerlijk de dingen verdeeld zijn. Geen artsen, alleen verpleegkundigen, zorg is duur, middelen zijn schaars.

In het gebouw waar volwassenen behandeld worden werd het me teveel. Ik voelde me een ramptoerist. Een gezonde meid die rondkijkt bij zieke mensen die op dunne matrassen liggen en geen arts hebben. Het maakte me ook boos en machteloos. Niet fijn. Buiten brak ik maar gelukkig was Michelle er ook en kon ik even tot rust komen.

In het kraamgebouw waren 2 vrouwen die slechts enkele uren ervoor bevallen waren. Prachtige kindjes en trotse moeders.

De kliniek is erg belangrijk en doet veel goede dingen. Het was goed om alles te bekijken want ook dit is Oeganda. Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat ik ook wel vrijwilligerswerk in een Afrikaanse kliniek zou kunnen doen maar het lijkt me beter om bij het onderwijs te blijven. Daar ben ik beter op mijn plek.

Weer onderweg richting Emiacu. Een aantal keer gestopt om een gezin een boodschappenpakket te geven. Deze gezinnen wisten niet dat we kwamen en wijzelf hadden niet van tevoren gezinnen geselecteerd. We reden rond en als we hutjes tegenkwamen, stopten we en gaven een pakket. Wat mooi om te kunnen doen. De reacties waren erg leuk. Heel veel blijdschap. Mooi mooi mooi!

Rond 15.00 kwamen we bij Emiacu aan waar we hartelijk werden ontvangen en ook hij herkende mij nog. We kregen citroenthee en pinda's. 10x lekkerder dan de pinda's in Nederland.

Na de thee (voorafje voor de lunch, ook al was het al 15.00 geweest) hebben we de geiten uitgereikt. Wat een feest! Er werd gejoeld, gelachen, gedanst, gesprongen en heel vaak bedankt. Deze mensen waren door Emiacu uitgekozen om een geit te krijgen omdat zij deze het hardst kunnen gebruiken. Het eerstgeboren jong zal worden doorgegeven aan een ander arm gezin. De andere jongen mogen zij zelf houden. Een topsysteem en mijn favoriete project van de stichting.

Ook hebben we de laatste voedselpakketten uitgedeeld. Michelle gaf er één aan een meisje met een verstandelijke beperking. Het meisje begon te springen en te dansen, zo blij was ze. Ze maakte werkelijk iedereen vrolijk (voor zover iemand dat nog niet was). Een genot om te zien.

Na veel mensen heel blij te hebben gemaakt gingen we weer terug naar de hut voor de lunch (om ca 16.00). Vers bereid kost even tijd dus konden we weer verder kletsen. Emiacu nodigde mij en Michelle uit om de komende weken nog eens bij hem te komen eten. Voelde me best een beetje trots.

Het eten was weer heerlijk. Groente met pindasaus, rijst, kip en geit. Alles vers en alles van eigen land. Hadden we dat in Nederland maar ;)

Na het eten weer richting het hotel. Avondeten was niet meer nodig. Douchen was wel fijn want het had geregend en dan wordt het al snel modderig in Amuria. Je wil niet zien hoe de achterbak van de auto eruit zag nadat er 5 geiten in hadden gezeten, er een regenbui was geweest en er ook nog wat modder in was beland, haha.

Een dag van uitersten. Heftig bij de kliniek, meer dan mooi bij Emiacu. Ik geloof dat ik nog niet alles kan bevatten. Ondertussen voelt het alsof we hier al heel lang zijn ipv slechts 2 dagen. Gelukkig mag ik nog even blijven. Vorig jaar heb ik geleerd dat wanneer je denkt dat je het Oegandese leven doorhebt, er weer iets onverwachts gebeurt. Ik kijk dus weer uit naar morgen en ben benieuwd wat we dan mee gaan maken. In de ochtend gaan we naar Little Apostles en in de middag gaan we naar de boekwinkel om boeken voor de school in Olungura te kopen.

Snel slapen, dan is het snel morgen en kan ik snel weer naar Little Apostles.

Ojotor ejok!

Geen woorden voor

Wat een dag! Ik ga mijn best doen deze te beschrijven, maar ik zal vast ook veel per ongeluk overslaan. Dan komt dat later nog wel.

Het eerste onderdeel was een bezoek aan Olila High School, de middelbare school waar ik vorig jaar ook ben geweest. Wat een feest en wat fantastisch om iedereen weer te zien. Headteacher, professor Olila, collega's, leerling Orisa die vorig jaar mijn hart heeft gestolen, leerling Ariong van wie ik een kunstwerk heb gekocht en die een nieuwe voor me gaat maken, leerlingen die ik nog herkende en die mij ook herkenden.

Ik kreeg gewoon pijn in mijn kaken van het (glim)lachen. Het voelde zo ontzettend fijn om er weer rond te lopen, alsof ik nooit weg ben geweest.

Er was een kraanvogel op het schoolterrein gekomen, die is er nu al een paar weken en komt alleen aan de kant van de meiden. Zodra er een man aankomt, rent het snel weg. Maar bij de meiden loopt het rond alsof het een van hen is. Dit is de eerste kraanvogel die ik heb gezien. Erg leuk want het is wel het nationale dier van Oeganda.

Van het hoofd van de afdeling kreeg ik boeken om alvast door te nemen en vrijdag gaan we kijken welke klassen ik ga lesgeven en welke onderdelen er behandeld moeten worden. Ik ga sowieso in het 2e leerjaar lesgeven want dat zijn de leerlingen die ik vorig jaar ook heb gehad en die zijn al een poos aan het vragen wanneer ik weer kom.

Superveel zin in!

Van Karin en Michelle hoorde ik dat ze het erg mooi vonden hoe enthousiast ik werd begroet en dat het aan mij duidelijk te zien was dat deze plek erg goed voelt voor mij.

Een topochtend!

Daarna lunch in een restaurantje in het centrum. Een nieuwe ervaring voor mij. Wij waren met 5 en er was alleen nog een tafeltje van 4 vrij. Een man die in zijn eentje zat, werd direct bij iemand anders aan tafel gezet zodat zijn tafel bij ons aangeschoven kon worden. Dat voelt best een beetje ongemakkelijk want een extra stoel was voldoende geweest en wij zijn echt niet belangrijker dan die man. Maar zo gaat dat hier en de man vond het helemaal niet erg.

Het eten was heerlijk en stond heel snel op tafel. Kipvleugel met posho. En de prijs..........die hebben we bijna verdubbeld met fooien en nog was het een bedrag dat je in Nederland als fooi zou geven (zo, die zin moest je vast een paar keer lezen).

Na de lunch was het tijd om boodschappenpakketten te halen. Dick vertelde ons wat er standaard in zit en zelf hebben we het pakket aangevuld met extraatjes. Dat was erg lastig want veel spullen worden in Amuria helemaal niet gebruikt of zijn er niet bekend of worden zelf verbouwd. Shampoo, lotion, kaarsen, spaghetti, pinda's etc zijn ongeschikt. Wat dan wel? Ik ben uitgekomen op een pak koekjes, een pot vaseline, een schrift en een pakje potloden. Producten die ze kennen en kunnen gebruiken.

Morgen gaan we de pakketten uitdelen aan arme gezinnen. Die weten niet dat we komen en ik ben heel benieuwd naar de reacties.

Meteen na de boodschappen reden we door naar het hostel dat bij Little Apostles hoort (van Pastor Joseph). Voor die kinderen was er beddengoed.

Gelukkig voor mij, reden we eerst langs de school zelf (vorig jaar heb ik ook een week lesgegeven op basisschool Little Apostles) en zag ik de leraren weer. Edward, Martin, Leo en Andrew. Met wie ik vorig jaar heel veel lol heb gehad. Nog meer weerzien en minstens zoveel enthousiasme bij iedereen als op Olila High School.

Heerlijk! Ook hier voel ik me erg thuis.

Na alle begroetingen liepen we naar het hostel en dat hebben we bekeken. Het beddengoed is er heel hard nodig!

En toen...........zag ik baby Annelies! Wat een prachtig meisje! Ik ben verliefd! Wat kan ik er nog meer over zeggen. Er is gewoon een kleine meid die ook Annelies heet!

Ze was wakker gemaakt voor mij, dus ik heb haar zo snel mogelijk weer verder laten slapen.

Het weggetje maar het schoolterrein leek wel van wolken te zijn.........baby Annelies..........

Terug bij de school is het beddengoed uitgedeeld en hebben de kinderen voor ond gezongen. Een welkomstlied, het schoollied en het volkslied.

Ik herkende nog best veel leerlingen van vorig jaar en ik kan ook al niet wachten om aan deze kinderen les te gaan geven. Ik krijg het nog druk en vraag me af of ik wel genoeg tijd heb voor alles dat ik wil doen, haha.

Het afscheid nemen was wat lastiger. Iedereen zat al in de auto maar ik moest baby Annelies natuurlijk nog even gedag zeggen. Toen Pastor Joseph dreigde te gaan rijden, ging ik toch maar naar de auto. Maar ja, toen zag ik de conciërge. Een oude, blinde en halfdove man. Die moest ik natuurlijk ook even gedag zeggen maar het duurde even voordat hij doorhad wie ik ook alweer was. Volgens de mensen in de auto was het moment van herkenning duidelijk van zijn gezicht af te lezen.

Uiteindelijk lukte het me dan toch om in de auto te stappen en terug naar het hotel te gaan. Gelukkig kan ik woensdag weer naar Little Apostles.

Vanavond hebben we bij Pastor Joseph gegeten. Zijn vrouw had een heerlijke maaltijd bereid. Rijst, spaghetti, groente, kip en geit. Erg lekker. Maar vooral erg gezellig.

Dit keer ben ik wel het goede huis binnengestapt.

Morgen gaan we naar Amuria, een gebied waar de mensen vaak ontzettend arm zijn en compleet afhankelijk van de oogst van eigen land. Oogst die door droogte ook regelmatig mislukt. Ze kunnen alle gedoneerde spullen en voedselpakketten erg goed gebruiken. Het belooft opnieuw een mooie, fijne en indrukwekkende dag te worden.

Ik ben vast veel vergeten omdat er zo ontzettend veel gebeurde vandaag en ik van het ene mooie in het andere rolde. Ben er gewoon een beetje door uit mijn doen. Zo heb ik de receptie gevraagd naar de kamersleutel, die ze niet konden vinden, terwijl ik wist dat Michelle al op de kamer was, heb ik binnen enkele minuten meerdere tijdstippen genoemd waarop we morgen weg zouden gaan en durf ik er nu nog niet op te vertrouwen dat ik de wekker op het juiste tijdstip kan zetten. Gelukkig heb ik een hele gezellige kamergenote, die gelukkig weer opknapt.

Maar nu is het dus tijd om te gaan slapen. Lekker dromen over al het fijne van vandaag en morgen weer nieuwe activiteiten en indrukken.

Ojotor ejok!

Wrong house

Afgelopen nacht was erg pittig vanwege ziekte van mijn kamergenote. Heel vervelend voor haar maar gelukkig niets ernstigs.

Na wat overleg en hele goede hulp van het hotel personeel besloten we toch naar Soroti te vertrekken.

Als dank voor zijn goede zorgen heb ik een ober extra fooi gegeven. Zo lief om te zien dat hij meteen naar een kennis liep en trots liet zien wat hij gekregen had. Hij had het dubbel en dwars verdiend!

Onderweg naar Soroti is er niet veel bijzonders gebeurd. De wegen waren goed, slechts een handjevol drempels en, zoals het hoort, een lekkere rolex.

Naarmate we dichterbij kwamen werd ik al een stuk ongeduldiger, het kon me niet snel genoeg gaan.

Maar na ca 6 uur rijden, reden we Soroti binnen. Een feest van herkenning en het gevoel thuis te komen.

Pastor Joseph kwam al aanlopen en ik kreeg een grote knuffel. Wat fijn om hem weer te zien!

Hij zou weer naar huis gaan en we spraken af dat ik voor het eten nog even langs zou komen om zijn familie te begroeten.

Daarna hebben we afscheid genomen van Wilson. Hem zie ik deze reis niet meer omdat ik met de bus terug naar Jinja ga en vanaf daar met een andere chauffeur naar het vliegveld.

Ik heb hem stroopwafels en een shirt gegeven waar hij erg blij mee was. Hij fluisterde mij nog snel in dat hij ervan genoten had dat hij me weer heeft gezien en dat we veel hebben kunnen lachen.

Lieve man!

Na het afscheid heb ik de koffers in de kamer gezet, snel onder de douche gesprongen en snel richting Pastor Joseph.

Ik wist de weg nog (is ook niet heel moeilijk) en als snel zag ik de kleine Sheba staan. Die was in de tuin aan het spelen. Na een knuffel liep ik om het huis en kwam nog wat mensen tegen. Gezellig, even voorstellen, beetje kletsen en weer verder.

Bij de deur stond iemand die me erg bekend voorkwam en ik liep naar binnen. Daar zaten twee vrouwen en één was een baby aan het voeden. Ik werd enthousiast onthaald en was op slag verliefd op de baby. Wel een beetje verbaasd dat ik daar niets over wist.

Na 5 minuten kletsen vroeg ik waar Pastor eigenlijk was.

En toen keken ze me vreemd aan. Pastor?

Ik uitleggen wie Pastor is en opeens..................bleek het de buurman te zijn. Ik zat in het hele verkeerde huis!!!!!!!!

Ik vond het al zo vreemd dat het meubilair zo veranderd was en dat de vrouwen me wel bekend voorkwamen maar ze er niet zo uitzagen als in mijn herinnering. Maar ja, je bent enthousiast en dan maken al die details niet zoveel uit.

Nou, snel maar even afscheid genomen en een huis verder naar binnen gestapt. En daar zag het er wel bekend uit en kreeg ik gelijk knuffels van iedereen. Dat was het goede huis!!!!!!

Heerlijk om iedereen weer even te zien en te spreken. Sheba heeft een popje uitgezocht die een leerling mij heeft gegeven. (Nicky, ik stuur je snel een foto, ze is er erg blij mee).

Al snel ben ik met Pastor weer teruggelopen naar het hotel voor het avondeten. Simon en Chairman (bestuursleden in Oeganda) kwamen ook om gezamenlijk te eten. We hebben heerlijk hard gelachen om mijn blunder en ik vermoed dat ik dit nog wel een tijdje te horen krijg, haha.

Het was erg gezellig. Veel gelachen, een paar serieuze korte gesprekken.

Nu weer op tijd slapen want morgen gaan we naar Olila High School en het hostel. Ook gaan we boodschappen pakketjes halen voor de alleramsten in Amuria. En als het lukt wil ik alvast naar de boekwinkel om rond te snuffelen en misschien al wat boeken mee te nemen.

Ik heb al zoveel plannen en wil zoveel doen en zien, dat ik waarschijnlijk tijd tekort ga komen. Alle reden om op tijd naar bed te gaan zodat ik morgen weer volop kan genieten.

Ojotor ejok (slaap lekker)

Masindi

Vandaag had ik een rustdag in Masindi. Ik heb heerlijk uitgeslapen en daarna ontbeten met Dick. We waren vrij laat dus het ontbijt is speciaal voor ons nog even aangevuld en gemaakt. Lekker vers!

Daarna hebben we plannen gemaakt voor de komende weken. Ik ben zooo enthousiast. We gaan onwijs mooie en leuke dingen doen. Van lesgeven tot het ontwikkelen van een workshop tot een voetbaltoernooi en natuurlijk een bezoek aan 'mijn' Ivan!

Nog minder dan 24 uur en dan zie ik een aantal van de lieve mensen die ik vorig jaar heb ontmoet weer terug.

De dagen tot nu toe zijn overweldigend en een enorme bonus, maar ik wilde graag weer terug naar Oeganda voor de mensen in Soroti en Amuria. Morgen!

Dick en ik zijn ook nog op een boda boda naar de winkels geweest om boeken te zoeken voor de docenten van Olila High School maar die hebben we helaas niet gevonden. Wel hebben we nog even flink ons best gedaan om de pinautomaten te legen en dat is aardig gelukt.

Ook heb ik Egg Shampoo gekocht (en zojuist gebruikt, ik ben benieuwd). Volgens het etiket zitten er geen eieren in helaas.

In de middag ben ik nog in mijn eentje naar de winkels gewandeld op zoek naar een rolex stand. Daar heb ik weer veel vrienden gemaakt. Ik moest en zou op het bankje wachten tot ze klaar waren en dat bankje werd telkens een stukje verschoven zodat ik wel in de schaduw zat.

Alle jongens kennen Robin van Persie en denken al snel dat iedere Nederlander hem persoonlijk kent. Erg gezellig om over te kletsen.

Terug weer met de boda boda en heerlijke rolexen.

Michelle en Karin waren ondertussen ook weer terug en ik ben toch wel een beetje jaloers dat zij zoveel chimpansees en zelfs een baby chimp hebben gezien. Erg gaaf om te horen en de foto's te zien.

Bij het eten was het weer net zo gezellig als de vorige dagen. Dat Michelle en ik een kamer delen bleek wel toen we tegelijk vroegen of we een slokje van elkaars drinken mochten proeven. Dat wordt nog wat in Soroti :)

En nu weer op tijd gaan slapen. Morgen reizen we naar Soroti. Daar blijf ik 3 weken en kan ik eindelijk de koffers echt uitpakken.

En dan gaat het avontuur weer verder. Kanniewachten!!!!!!

Overigens wilde ik net gaan douchen en toen ik er helemaal klaar voor was (Eier shampoo op de badrand, handdoek buiten het bereik van spetterend douchewater en in m'n blote niks) viel natuurlijk de stroom uit. Heel fijn. Gelukkig maar kort en kon ik alsnog douchen. Ik snap echter niet zo goed dat de Oegandezen zo slecht zijn met cijfers want warm water krijgen is vaak toch echt hogere wiskunde hier.

Maar ik ben weer schoon (en minder bijgekleurd dan ik dacht, het was voornamelijk rood zand) en klaar om morgen naar Soroti te gaan!

Slaap lekker allemaal en tot morgen!

583!

Een lange reis vandaag en daarom een wat korter verslag.

Na 583 drempels zijn we in Masindi aangekomen! Een lange reis maar wel een mooie. Onwijs mooie natuur. Bergen, thee plantages, bananen plantages en heel veel zwaaiende Oegandezen.

De weg was nogal hobbelig. Gelukkig ben ik slechts één keer van mijn stoel gehobbeld, haha.

Onderweg nog een (helaas dode) cobra gezien. En varkens (die zie je hier niet veel).

Inmiddels zijn we in Masindi aangekomen en hebben we net genoten van een heerlijke maaltijd.

Vanavond hoef ik niet vroeg naar bed en morgen mag ik lekker uitslapen. Mijn reisgenoten gaan chimpansees zoeken. Dat heb ik vorig al gedaan en sla ik dit jaar over. Dus heb ik een vrije dag. Ik ga lekker relaxen en op zoek naar een boekwinkel als voorbereiding op Soroti.

Nog 2 dagen en dan ben ik daar weer. Nu ben ik nog even een toerist en dan kan ik weer lekker naar de scholen en hopelijk iets betekenen voor de leerlingen. Al is maar een glimlach!

En natuurlijk kan ik ook niet wachten om eindelijk alles te kunnen geven wat ik vanuit Nederland heb meegekregen! !!!!! Ik zal zoveel mogelijk foto's maken.

Maar nu eerst lekker even niks doen!

Koning leeuw

Jaaaaaa het is gelukt! Ik heb een leeuw gezien!
Maar daarover later meer.

De dag begon vroeg, om 5.40 uur ging de wekker en om 6 uur zaten we aan het ontbijt. Een bananenpannenkoek en vers fruit.
Daarna, hup in het busje en naar Queen Elizabeth National Park (QENP). Na een hobbelige en stoffige weg arriveerden we bij de poort. Onderweg hadden we al een waterbuck gespot, een goed begin.

Na de poort zagen we al snel Ugandan Cobs en buffels. Dus al één van The Big Five!
En iets verderop een olifant die nog weer veel groter was dan die we gisteren hebben gezien. Deze olifant had een beetje een ochtendhumeur dus moesten we goed oppassen dat we hem niet in de weg stonden. Blijft machtig!

Na nog veel hertachtigen en buffels gezien te hebben, zagen we een aantal busjes stilstaan. Vlug er naartoe want mogelijk zaten daar leeuwen! En ja hoor, er was een leeuw gezien. Spannend!!!

In het kort: we hebben de leeuw gezien! Het precieze verhaal is zo gaaf dat ik het hier niet plaats. Dit moet je horen, dit is niet te beschrijven.
Wat was het gaaf!!!!!!!!!
Foto volgt zsm.

De dag kon natuurlijk niet meer stuk. Ik heb genoten van de natuur en de dieren die zo vrij en rustig rondlopen en zich helemaal niets aantrekken van de rondrijdende busjes. Rondkijken op zoek naar dieren is best inspannend, als je ze gezien hebt, is het juist heel ontspannend.

De lunch bestond weer uit een lekkere rolex, die zal ik vast nog wel vaker eten. En natuurlijk een beeldje van een leeuw gekocht, nu mag het.

Het vervolg van de trip was naar het Kazinga-kanaal waar we een boottocht zouden doen. Onderweg nog weer een opstopping omdat een familie olifanten de weg overstak. En dus moet je even wachten. Gelukkig waren we nog ruim op tijd bij de lodge en heb ik nog even genoten van een Nile Special.

De boottocht was gaaf. Op een heel rustig tempo langs de oevers waar buffels en nijlpaarden liggen te relaxen. Iets verderop een flinke kudde olifanten met een paar kleintjes. En zwijnen met kleintjes. En een babykrokodil plus gewone krokodil. Baby-buffels en baby-nijlpaarden. Ontelbare mooie vogels met moeilijke namen. En een klein vissersdorpje dat in het park mag bestaan. Opnieuw een overweldigende ervaring!

De terugweg was vooral zanderig en stoffig. In Kasese nog even een paar miljoen gepind om over een paar dagen veel schoolboeken te kunnen kopen. Een euro is circa 3000 shilling, vandaar dat ik nu even multimiljonair ben.

Inmiddels zijn we weer in het hotel. Lekker gegeten en zometeen weer slapen. Morgen weer vroeg op want we vertrekken naar Masindi. De wegen zijn er slecht dus we bereiden ons erop voor dat we weer lang in het busje zitten en geen dutje kunnen doen.

Oftewel, slaap lekker en ik doe mijn best om morgen vanuit Masindi te laten weten hoe de reis is gegaan.

Liefs!

De weg was lang, stoffig, maar erg mooi

De reis gisteren begonnen met een heerlijk Nile Special biertje. Er is geen beter begin van een nieuw avontuur.

Na een nacht in een prima bed in Entebbe en een heerlijk ontbijt van bananenpannenkoek en fruit zijn zijn we vanochtend vroeg op pad gegaan. Het weerzien met Wilson was erg fijn, alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben. Een warm welkom!

Eerst even pinnen, waarbij we de pinautomaat goed leeggehaald hebben waardoor ze bijgevuld moesten worden, en daarna op weg naar Kasese. Met de nieuwe bus van Wilson. Een mooi busje met veel ruimte.

Kort samengevat, de weg was lang, stoffig en mooi!

De eerste stop was bij de evenaar. Die loopt dwars door een café, over de weg en zo het hele land door. Erg leuk om te zien. Vooral ook het experiment met het draaiende bloemetje. Water dat door een putje wegloopt op het zuidelijk halfrond draait met de klok mee, op het noordelijk halfrond tegen de klok in. En precies op de evenaar, draait het water niet. Door er een bloemetje in te leggen was dat goed te zien. En dat terwijl de bakken maar een paar meter uit elkaar stonden. Erg leuk!

De volgende stop was om een rolex te halen. Een soort pannenkoekje met ei en tomaat. Superlekker!!!!!!!! Onderweg heerlijk van gesmuld.

Niet veel later namen we een afrit naar een zandweg, richting een nationaal park. Dat park stond niet op de planning, maar het is één van de drie parken waar zebra's leven. En blijkbaar zijn die ook vaak al te zien zonder het park in te hoeven. En ja hoor, we hadden geluk. Ruim voor de ingang van het park kwamen we een kudde zebra's tegen. Die stonden samen met een kudde koeien een beetje te niksen. Mooie dieren en ik heb dus al op dag 1 foto's gemaakt van dieren die ik nog niet eerder in het wild heb gezien.

Onderweg ben ik nog regelmatig in slaap gevallen. De lange vlucht en korte nacht hadden daar veel invloed op. Gelukkig zijn de wegen niet overal even goed begaanbaar en ben ik dus ook vaak wakker geworden om even rond te kijken. Heerlijk om hier te zijn! Het weer, de mensen, het landschap, het is allemaal even geweldig.
En het reisgezelschap is ook erg leuk.
Dick is mee, de voorzitter van Stichting Amuria. Hij weet onwijs veel en vertelt ons vanalles.
Karin is voor het eerst in Afrika en geniet volop. Veel lachen!
Michelle is ook mijn kamergenoot. We blijven beiden 4 weken en daarna gaat zij nog een gave rondreis door meer Afrikaanse landen maken.
Het is erg gezellig onderweg!

Na lang rijden over hobbelige wegen kwamen we in de buurt van Kasese. Daar zouden we overnachten om morgen naar Queen Elizabeth National Park te gaan.
Daarvoor moesten we al een stuk door het park. Vlak ervoor waren we op een berg en zijn we even gestopt om van het uitzicht te genieten. Ik vond dat ik al een olifant kon zien staan achter een boom......
Niet veel later...........

Stond er een olifant naast de weg. Een mannetje, in zijn eentje. Auto's en vrachtauto's stoppen dan want de dieren hebben voorrang en kunnen natuurlijk gevaarlijk zijn. Deze olifant leek ervan te genieten want hij ging geen kant op. Voor ons een geluk want er was uitgebreid de tijd om foto's te maken. Mooie, indrukwekkende beesten!

Iets verderop zat een aantal bavianen te wachten op toeristen die hun wat lekkers zouden toewerpen. Dat hadden we niet bij ons maar gelukkig wilden ze toch even poseren voor een foto.

Rond 18.00 uur bereikten we eindelijk het hotel. Een reis van 10 uur is best lang, dus ik was blij het hotel te zien. Het is uiteraard wel in Afrika dus de douche is gewoon middenin de badkamer. Geen douchegordijn en geen stang om de douche op te hangen. Dus de wc heeft gewoon meegedoucht. Warm water was afwezig en de straal was zo zacht dat ik het knap van mezelf vind dat ik alle shampoo ook weer uit mijn haar heb gekregen.

Het eten was beter. Een lekkere fish stew van tilapia. Altijd fijn als de kop er nog gewoon aan zit. Het oogje heb ik maar niet opgegeten.

En nu vroeg naar bed. Morgen om 6 uur aan het ontbijt en dan een safari in het Queen Elizabeth National Park en een boottocht. Hopelijk met leeuwen, kraanvogels, luipaarden en alle andere mooie dieren.

Welterusten en tot morgen!