Dag 15: afscheid in Soroti

Sorry, de wifi deed het gisteravond niet, daarom ben ik wat later

Het ging supersnel maar het leek ook of we hier al heel lang waren, zo vertrouwd.

Vanochtend dan toch echt de dag om afscheid te gaan nemen. Een stevig ontbijt met fruit en pannenkoeken en daarna wachten op Pastor.

Samen naar Arapai market om geiten te kopen. Onderweg begaf de pick-up het bijna, de stuuras is ietwat gammel. Pastor durfde het niet aan om door te rijden naar Arapai vanwege de slechte weg vol kuilen. Hij kon bij zijn schoonzus een andere auto meenemen en konden we alsnog naar de markt.

Daar hebben we van een afstandje gekeken hoe Pastor geiten uitzocht. Als we bij hem zoud blijven, zouden de geiten veel duurder worden. Blanken worden nou eenmaal als rijk gezien.

Helemaal tevreden was Pastor niet, hij had liever grotere geiten gekocht maar die waren er niet meer. Lauranne en ik vonden de geitjes lief en liepen ieder met een geit naar de auto. De mijne hebben we Annelies genoemd en zou ik aan een sponsorleerling geven. De andere heet nu Laurannelies want dat is een cadeau van ons samen aan Joseph Angwal.

De geitjes waren niet van plan om zonder slag of stoot in de auto te gaan zitten wat zorgde voor hard gelach bij omstanders.

Eenmaal in de auto gingen ze rustig liggen en konden wij nog even snel op de markt slippers kopen.

Jolanda, zoek me op de eerste schooldag even op, dan zitten ze in m'n tas.

Vanaf de markt gingen we door naar St. Mary's. Een meisjesschool waar 2 oud-leerlingen van Little Apostle's zitten. Eén van hen mocht ik verwennen met nieuwe spulletjes voor school en wat chocolade. Ook heeft haar sponsor geld gegeven voor maandverband voor de school. Meiden worden vaak op de middelbare school voor het eerst ongesteld en hebben dan geen maandverband. Of ze hebben niet genoeg geld om zelf maandverband te kopen. In die gevallen worden de meiden tijdens hun menstruatie naar huis gestuurd of blijven in de slaapzaal. Vervelende situatie natuurlijk, maar gelukkig konden we 3 dozen maandverband meenemen.

We zijn hartelijk ontvangen door de non die directrice van de school is. Ze was ons erg dankbaar voor ons bezoek. Ze was ons nog dankbaarder toen we over het maandver vertelden en dat overhandigden.

Mercy en haar beste vriendin Teddy werden voor ons uit de les gehaald. Ze werden eerst toegesproken door de directrice dat ze harder moesten werken omdat ze niet de allerbeste van de klas zijn. St. Mary's is een strenge school maar de meiden hebben het erg naar hun zin.

Daarna heb ik alle cadeautjes gegeven en vooral bij de chocolade verscheen er een enorme lach op hun gezichten.

Het was leuk om hen weer te zien. Buiten hebben we nog even gekletst en foto's gemaakt en toen moesten we weer verder.

Annelies en Laurannelies lagen nog rustig in de kofferbak. Wij reden naar Rhema, de school van Ivan. Hij kreeg nog een boodschappenpakket met extra pakjes sap voor op school.

Omuge Bernard hebben we meegenomen naar zijn huis om hem daar zijn geit te geven. Hij was er erg blij mee ook. Afgelopen weekend heeft hij nog nieuwe schoenen, schoolspullen en banden voor zijn fiets kunnen kopen namens zijn sponsor. De fiets heeft hij vorig jaar van zijn sponsor en mij gekregen. Grappig om dat groene racemonster op school te zien staan.

Nadat we Omuge weer bij school hadden afgezet zijn we eerst rustig gaan lunchen. Laurannelies heeft geduldig in de auto op ons liggen wachten. Misschien wel een beetje gemeen van mij om geit en patat te bestellen voor de lunch.

Meteen na de lunch zijn we Joseph Angwal op gaan halen en naar zijn huis gegaan. Het was echt tijd om Laurannelies uit de auto te bevrijden. We hoopten dat ze stil zou blijven zodat Joseph haar niet zou opmerken. Maar halverwege begon ze keihard te blaten en heeft ze zichzelf verraden.

Joseph was erg gelukkig met de geit. Namens de stichting heeft hij zelf vele geiten uitgereikt maar nu kreeg hij er zelf een. We zijn uitgebreid bedankt door hem.

De bedoeling was om de rest van de middag naar Little Apostle's te gaan om met de kinderen een feestje te bouwen met muziek, dans, zang en lolly's. Maar de inspectie bleek op bezoek te zijn en p7 was al begonnen met oefenexamens. Dan de plannen maar wijzigen en eerst de laatste dingetjes in Soroti kopen en drinken voor onderweg morgen. Nog even gebruik maken van een boda om naar het hotel te komen en daar de koffers alvast een deel ingepakt.

Na niet al teveel rust weer op een boda richting Little Apostle's. Onderweg bedacht dat we beter eerst langs OHS konden gaan waar ik nog een paar dingetjes zou ophalen. Anders zouden ze daar heel lang op me moeten wachten.

Sarah heeft voor mij een armbandje geknoopt en voor mijn kat Doerak een halsbandje. En van haar en de rest van de familie heb ik een t-shirt van Oeganda en stuk stof voor mijn ouders gekregen.

Pap en mam, die zien jullie dinsdag!

Superlief al die cadeaus!

Sarah zelf was er niet, die is alweer terug naar Kampala waar ze studeert. Ze heeft alles met de bus naar Soroti gestuurd zodat ik het op tijd zou krijgen. Als je hier de manieren weet, kan er heel veel geregeld worden. Het gaat alleen net even anders dan in Nederland.

Nu dan echt afscheid genomen van de familie Olila, de headteacher en de hele school.

We zijn snel naar Little Apostle's gewandeld want we waren dus iets later. Onderweg kwamen we al wat leerlingen tegen dus we vroegen ons af of er nog wel iemand zou zijn.

Gelukkig waren de meesten leerkrachten er nog en ook veel leerlingen. Alleen Pastor zelf was op de andere locatie dus het was niet echt duidelijk wat de bedoeling was. Enkele bekenden waren wel bezig om de muziekinstallatie neer te zetten maar ondertussen gingen steeds meer leerlingen en ook leerkrachten naar huis. Alleen de leerlingen die boarden waren er nog. Het dreigde een beetje in het water te vallen.

Maar toen kwam Pastor alsnog en werd het al snel heel leuk. Een paar rondjes stoelendans gedaan en daarna zijn Lauranne en ik losgegaan met de Snollebollekes en café De Blok.

Eerst hebben we 'links, rechts' van de Snollebollekes gedraaid en binnen een paar seconden stonden bijna 100 kinderen te dansen en te springen. En bij het refrein snapten ze meteen wat de bedoeling was en hupte de hele meute van links naar rechts. Fantastisch! Deze hebben we 2x gedaan en beide keren heb ik me helemaal kapot gelachen en gesprongen. Met een al ietwat schorre keel zetten we het vliegenlied op. Leerlingen wisten dat ze ons na moesten doen en ook hier wisten ze na de eerste ronde al precies wat ze moesten doen. We hebben gevlogen als vliegers, waren sterk als tijgers, groot als giraffes, gesprongen als kangoeroes, gezwommen als vissen en gefeest om een mooie dag. Geweldig!

De filmpjes komen op Facebook als ik weer in Nederland ben, ze zijn te gek!

Het werd een super feest!

Daarna lolly's uitgedeeld en afscheid genomen. Morgenochtend gaan we nog even langs de lagere groepen om afscheid te nemen en de rest van de lolly's uit te delen. Dat moet precies lukken voor we vertrekken.

Pastor bracht ons naar het hotel waar we ons even opgefrist hebben alvorens weer opgehaald te worden door dezelfde Pastor voor een afscheidsetentje. We hadden Pastor, zijn vrouw Harriet en zijn zoon Isaac uitgenodigd met ons mee te gaan om hen te bedanken voor alles wat ze voor ons doen als we er zijn. Pastor brengt ons overal naartoe en regelt alles. Harriet zit altijd in haar winkeltje en die kun je altijd om hulp en advies vragen. Isaac heeft ons erg geholpen door met onze sponsorleerlingen te gaan shoppen en met onszelf naar de markt te gaan. Ze staan altijd voor je klaar.

Het was erg gezellig en het eten was weer heerlijk. Een fijne laatste avond in Soroti met fijne vrienden.

Een drukke maar hele leuke en fijne dag. Het is fijn om hier te zijn, al die lieve mensen te zien en gewoon fijn.

Nog eenmaal welterusten vanuit Soroti. Hopelijk in Masindi goede wifi voor de verslagen van alle mooie dingen die we daar gaan zien!

Dag 14: Ontbijt en het eerste afscheid

Wat een hectische dag! Zal proberen om alles te beschrijven maar ik weet nu al dat ik een boel zal vergeten.

Vanochtend appte Dick dat we om 8.15 klaar moesten staan voor een verrassingsontbijt. Nou, daar kun je me altijd wakker voor maken!

Stipt om 8.15 stonden we klaar, we blijven Nederlanders natuurlijk. Rond 8.30 kwamen Joseph Angwal, Esther en de tweeling Pleun en Roeleke ons ophalen. We gingen bij hen thuis ontbijten als afscheid voor Dick.

Eenmaal daar was er een man chapati's aan het maken. Dat zijn een soort broodpannenkoeken. Ik heb er ook eentje gemaakt, alsmaar rondjes draaien op een hete plaat.

Tijdens het bakken hebben we al chapati's gegeten en toen begon de beste man ook eieren te klutsen en maakte rolexen door 2 chapati's te beleggen met 2 gebakken eieren. Wij schrokken flink want hoe moesten we dat opkrijgen????

Gelukkig kregen we ieder ook een grote fles water, stel je voor dat we te weinig zouden krijgen.

Ondertussen zorgden de tweeling, zoon Rueben en Joseph voor vermaak. Wat is het leuk om Joseph met zijn kinderen te zien spelen! Heb hier nog niemand gezien die zo leuk met kinderen omgaat.

Toen het ontbijt bereid was moesten we binnen gaat zitten en werd de tafel volgeladen met de rolexen, een pan spaghetti en een pan vol met brood. Flinke kop citroengras thee erbij.

Met veel moeite heb ik driekwart van de rolex kunnen eten, wat een hoeveelheid! En Joseph ging eerst niet eten maar na wat aandringen schoof hij toch aan.

En ook hier eten de kinderen en vrouwen apart, al heeft Rueben voornamelijk achter de stoel verstopt gezeten. Boefje.

Het was superlekker maar zo uitbundig veel! Het brood en de spaghetti hebben we echt niet meer kunnen eten, zo propvol zaten we alledrie.

Na het ontbijt werden we teruggebracht naar het hotel waar Pastor Joseph en Simon al stonden te wachten om Dick naar Mbale te brengen. Hij gaat daar nog wat sponsorkinderen interviewen en relaxen voordat hij zaterdag naar huis vliegt.

Lauranne en ik zijn naar de winkels gewandeld om de laatste cadeautjes namens sponsors te kopen. Beddengoed, schriften, chocolade en appels. Een paar flessen water voor onszelf en bepakt en bezakt zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Onderweg nog even boodschappenpakketten besteld bij Harriët. Vandaag en morgen kunnen we weer veel mensen blij maken.

Het was inmiddels al kwart voor 2 en we zouden nog naar Little Apostle's en OHS gaan. Beetje opschieten dus.

Op een boda naar Little Apostle's waar de staf net aan de lunch begon en of wij mee zouden eten. Nou, dat ontbijt zat nog in de maag dus ik heb vriendelijk bedankt. Heel beleefd is dat hier niet maar gelukkig snapten ze het en was het goed dat we niets zouden eten.

Lauranne en ik zijn naar P7 gegaan waar ik een brief van een leerling uit Nederland heb voorgelezen en kaartjes heb gegeven met Nederlandse woorden en de Engelse vertaling, inclusief plaatjes!

Nicky, als je dit leest: Obote Isaiah is helaas naar een andere school ver weg. Vandaar dat ik jouw brief met heel P7 heb gedeeld. Ze vonden jouw brief superleuk en vochten bijna om de leuke kaartjes te zien. Superbedankt namens de leerlingen hier! Je zult vast een aantal brieven van hen terugkrijgen!

Hierna wilden de leerlingen dat we voor hen zouden zingen. We hebben 'Duurt te lang' gezongen, haha. Gelukkig kan Lauranne wel goed zingen.

Daarna gingen de leerlingen voor ons zingen. Onder andere een liedje over een misvormd kind die zijn vrienden omzoekt zodat ze voor hem kunnen zingen dat hij beter wordt. Hierbij trekken de leerlingen gekke bekken en doen gekke dansjes. We lagen slap van het lachen, hahaha.

Helaas moesten we het kort houden zodat we nog even terug naar het hotel konden, anders zou de dag veel te vermoeiend worden.

Ik ben iets eerder naar OHS gegaan omdat een docent mij nog wilde spreken. Maar toen ik aankwam was de assembly al begonnen. Er werd regen verwacht en ze wilden op tijd klaar zijn. Gelukkig heb ik niet veel gemist.

Ik probeerde stilletjes tussen de docenten te gaan zitten maar de Professor had me al gezien en wenkte me naar voren. Ik moest tussen hem en de headteacher zitten. Heel fijn.

Deze assembly werd vooral gebruikt om cadeautjes aan leerlingen te geven die afgelopen periode goed gepresteerd hebben. Zo waren er rekenmachines voor de beste studenten per leerjaar per vak. Er waren leerlingen die zo'n 7 rekenmachines hebben gekregen, die blinken overal in uit. Superknap. Ze kunnen al bijna een eigen winkeltje in rekenmachines beginnen.

Er waren ook t-shirts voor de beste leerlingen over alle vakken.

Daarna nog wat praatjes van belangrijke stafleden over de aankomende examens. Uniforms moeten in orde zijn, schoolgeld betaald, identiteitskaart moet geldig zijn etc. Leerlingen die niet aan de regels voldoen mogen geen examen doen, daar zijn ze erg streng in.

Ook ik werd uitgenodigd om wat te zeggen. Ik heb iedereen bedankt voor het warme welkom op de school, dat ik het jammer vind alweer afscheid te moeten nemen en dat ik zeker weer terugkom al weet ik nog niet wanneer.

Daarna de Professor, zijn vrouw en zijn zoon nog even gesproken en Isaac bracht me terug naar het hotel.

Nu wachten Lauranne en ik op Joseph Angwal. We zijn uitgenodigd voor het avondeten. Eigenlijk voor de lunch maar dat was gewoonweg onmogelijk na het enorme ontbijt van vanochtend. Heb de rest van de dag niets meer hoeven eten.

Het was weer erg gezellig bij Joseph. Schaap dat ik er ben had ik vanochtend mijn camera bij hem laten liggen. Toen ik daarachter kwam wist ik dat 'ie netjes bewaard zou worden. Maar Lauranne en ik hadden ook de fles water laten staan in de hoop dat ze het zelf op zouden drinken, voelden ons wat bezwaard om het mee te nemen. Maar ook die stond keurig voor ons klaar en moesten we meenemen, haha.

Het eten was weer heerlijk. Eerst kregen we sinasappels. Die zijn hier groen want als ze oranje zijn, zijn ze bijna rot. En ze zijn superlekker! De schil wordt eraf gehaald en dan eet je 'm leeg.

Daarna kregen we rijst, kip en groente. Ook weer erg lekker. Vooral de jus van de kip (hier soep genoemd) is altijd superlekker over de rijst.

Ondertussen werd nog een flesje cola gehaald.

We hebben veel gekletst en lekker gegeten.

Morgen gaan we Joseph een geit geven om hem te bedanken, dat kregen we vandaag niet meer geregeld.

Na het eten werden we door een familielid van Joseph naar het hotel gebracht. We hebben een uitstekende indruk gemaakt op die man.......maar niet heus. Hij vertelde dat hij chauffeur is voor Little Apostle's en ik vroeg of we hem op school al gezien hadden (heb namelijk nog niet gezien dat de kinderen weggebracht werden). Nou, al 2x dus afgelopen 2 weken.

Toen legden we uit dat we hier ontzettend veel mensen ontmoeten en voor ons Afrikanen vaak veel op elkaar lijken. En dat als we in de stad een bekende van school zouden tegenkomen, we die mogelijk niet zouden herkennen. Nou dat kon hij bevestigen want hij was ons ook al 2x in de stad tegengekomen. Hahahahaha, oeps.

Een verzachtende omstandigheid was dat hij een keer in de auto zat en het dus logisch was dat wij hem niet gezien hadden, pfieuw. Gelukkig konden we er samen hard om lachen.

Nu weer in het hotel. Klaarmaken voor onze laatste dag in Soroti. Geiten kopen op de markt voor Joseph en een leerling, op bezoek bij een leerling op een meisjesschool om haar namens haar sponsor te verwennen en maandverband voor de school brengen, nog even langs bij Ivan op school en daarna afscheid op Little Apostle's. Daar krijgen we ook eindelijk het welkomstlied te horen, hahaha.

Nog een drukke dag dus maar wel veel leuke dingen!

Tot morgen!

Dag 13: een rustige dag?

Vandaag een relatief rustige dag, dat was tenminste de bedoeling.

Ik voelde me vanochtend al een stuk beter na een nacht redelijk goed slapen. Het ontbijt ging goed en bleef binnen dus ik kreeg weer wat vertrouwen om op pad te gaan.

Lauranne en ik zijn samen met Pastor even op bezoek gegaan bij zijn jongste dochter Sheba. Die zit sinds vorig jaar ook op een boarding school, vandaar dat we haar nog niet gezien hadden.

Het was leuk haar school te zien, veel ruimte, grote bibliotheek en een vrolijke Sheba.

Vlak voordat we gingen was Eyoku Alfred naar het hotel gekomen. Hij wordt gesponsord door leerlingen van Het Assink lyceum. Van de week hoorde ik dat hij amper op school was geweest en we maakten ons wat ongerust over hem.

Het was goed hem te zien. Hij is nog steeds erg gemotiveerd om naar school te gaan maar de omstandigheden zijn zwaar. Zijn fiets is kapot waardoor hij 1.5 uur naar school moet lopen en daardoor te laat komt. En hier betekent te laat komen dat je niet meer naar binnen mag. Ook zijn zijn ouders overleden en zijn oom is niet bepaald een steun voor hem.

We hebben hem direct geld gegeven voor zijn fiets en afgesproken dat hij mij morgen op school opzoekt.

Vanavond belde hij Pastor nog om zijn dank uit te spreken voor deze kans die zijn leven er heel anders uit laat zien.

Een lieve en intelligente jongen.

Ook deze verhalen horen bij het leven in Oeganda.

Daarna hebben we nog even wat rust gepakt in het hotel totdat ik naar Olila High School ging. Ik had van vrienden een donatie gekregen die ik aan OHS wilde besteden en ik zou even gaan informeren naar wat zij goed zouden kunnen gebruiken.

Dat even werd even ietsje langer want het management zat in een vergadering. De kunstafdeling was wel open en ik heb heel veel gepraat met Francis en Daniel. Van Daniel heb ik al verschillende kunstwerken thuis hangen, een super goede kunstenaar. Vandaag heb ik een superleuk gesprek met hem gehad over zijn toekomstplannen en hij heeft mij wat tekenles gegeven. De tijd vloog weer want toen het management uitvergaderd was en ik naar de headteacher ging was het al ruim 2 uur later.

De headteacher en zijn team hebben gevraagd om boeken voor de Engels club waar studenten lid van zijn die goed zijn in Engels. Er zijn veel clubs maar deze heeft nog geen boeken.

Daarna nog even Professor Olila gedag gezegd. Hij was heel blij dat ik weer op de been ben. Ik vertelde nog even hoe mooi de kunst van de studenten is en ik kreeg spontaan een schilderij van hem cadeau. Die stond op zijn kantoor en is gemaakt door Francis, de tekenleraar. Ik neem een antilope mee naar huis!

Laat in de middag ging ik dan toch weer terug naar het hotel waar Lauranne net vertrokken was om nog even naar de winkels te gaan. Ik besloot ook die kant op te lopen en kwam Lauranne al snel tegen. Toch makkelijk zo'n blanke huid, haha.

We zijn naar de markt gelopen maar toen begon het te regenen en zijn we bij Isaac gaan schuilen. Die zat bij het winkeltje van zijn moeder Harriet.

Na de regenbui op een boda naar de boekwinkel om de gevraagde boeken voor OHS te kopen. En toen ging het weer regenen. We hebben zo lang mogelijk gewacht en zijn toen naar een restaurant gelopen waar we hadden afgesproken met Dick en Pastor. Dick vertrekt morgen naar Mbale dus we wilden naar een lekker restaurant.

Onderweg riep een man naar mij dat hij Lauranne wilde hebben. Ik riep terug dat hij dan 50 koeien moest betalen en toen werd Lauranne boos dat ik maar zo weinig vroeg, hahaha. Je maakt hier wat mee op straat.

Het eten was ook heerlijk. En er waren toetjes! Ik heb het bij een milkshake gehouden maar als mijn maag weer beter is ga ik zeker voor het ijs daar. Lauranne bestelde 1 bolletje ijs en kreeg een flinke coupe!

Nu weer terug in het hotel. Even douchen en dan naar bed. Morgen gaan Lauranne en ik naar Little Apostle's voor het officiële welkom (en overmorgen gaan we er afscheid nemen) en in de middag naar de assembly op OHS waar we dan afscheid gaan nemen. De tijd in Soroti zit er alweer bijna op.

Voor nu welterusten en tot morgen!

Dag 12: ziek

Helaas is er niets van de plannen voor vandaag terecht gekomen.

Na een lange nacht van niet lekker voelen toch maar even een malariatest laten doen. Er is ook gelijk naar andere waarden in mijn bloed gekeken. Gelukkig geen malaria maar wel verhoogde witte bloedcellen. Direct medicatie gekregen en weer terug naar het hotel. Daar de hele dag op bed gebleven en dichtbij de wc.

Gelukkig gaat het inmiddels beter. Heb wat kunnen eten en dat lijkt goed te gaan. Moest wel 1.5 uur wachten op 2 sneetjes toast maar dat kwam doordat Lauranne kipcurry had besteld. Dat duurt lang blijkbaar.

Na het eten kwamen Professor Olila, zijn vrouw en Sarah langs om te kijken hoe het met me ging. Professor had me gemist op school en toen hij thuiskwam en hoorde dat ik ziek was wilde hij meteen langskomen. Superlief!

Hopelijk vanavond een rustige nacht en morgen weer een beetje fitter!

Tot morgen!

Dag 11: Olila Family

Gisteravond kregen we nog even een enorme regen- en onweersbui. Was wel gaaf dat we de bui over ons heen hoorden en zagen komen. Dick en ik zaten nog op het terras terwijl Lauranne even naar de kamer was om koekjes te halen.

We hoorden de regen achter ons en langzaam kwam het dichterbij. Al snel hoorden we de regen op het dak van het terras en daarna zagen we het voor ons ook gaan regenen. En ondertussen flink onweer. Lauranne appte dat ze niet terug zou lopen door de regen, het ging ook echt hard. Het onweer was ook heel dichtbij. We zagen een felle lichtflits en meteen daarna de enorme klap van de donder. Gaaf, maar ook een beetje spannend.

Na een uur was ik het wachten zat en leek het heel even iets minder hard te regenen en besloot ik naar de kamer te gaan.

Snel het trappetje af, door de regen naar het overdekte terras aan de zijkant. Vanaf daar 3 passen door de regen naar de conferentiezaal. Binnendoor naar de kamers, de hele gang stond blank, ik kon wel zwemmen.

Langs de muren lopen onder de afdakjes en toen nog 10 meter door de regen naar de kamer waar Lauranne de deur al open had gedaan.

Obstacle run Uganda style!

Vanochtend was het gelukkig weer droog. Na het ontbijt werden we stipt op tijd opgehaald voor de kerk. Als het om de kerk gaat, is de tijd heel belangrijk.

De boxen stonden nog harder dan anders, het was echt niet om aan te horen. Het eerste deel was een enorme herrie want dat is altijd veel zang, muziek en dans. De preek zelf werd gelukkig zonder microfoon gedaan en ging vandaag over verantwoordelijk zijn voor jezelf. Mooie preek.

We hadden nog even hoop dat we overgeslagen zouden worden maar op de valreep werd nog genoemd dat wij de komende dagen weer vertrekken en moesten wij ook nog iets tegen de gemeenschap zeggen. Ik heb ze hartelijk bedankt voor hun ontvangst en vriendschap.

Hierna kwamen veel mensen ons gedag zeggen en een goede reis wensen.

Daarna even opgefrist in het hotel en op naar de familie Olila. We waren uitgenodigd voor de lunch door Sarah, inmiddels een goede vriendin van mij. Professor Olila was ook voor ons naar huis gekomen vanaf zijn school.

We kregen heerlijk eten. Er was vanalles: pompoen, atap, kip, varken, rundvlees, aardappels, zoete aardappel, greens met pindasaus. Superlekker allemaal! Zelfs de atap was erg lekker.

Het was ook erg gezellig en we hebben veel gekletst.

De broer van Sarah was er ook en hem herkende ik van school. Ik dacht dat hij een docent was maar hij is dus de zoon van professor. Hij had zich niet aan ons voorgesteld omdat hij dacht dat we op iemand wachtten en hij ons niet wilde storen. Nou, volgende keer moet hij natuurlijk gewoon hallo komen zeggen, haha.

Na de lunch zijn Dick, Lauranne en Pastor weer vertrokken omdat Dick en Pastor een vergadering hadden. Ik ben gebleven om verder te kletsen met Sarah. Het was super gezellig!

Mam, Sarah heeft me een cadeautje voor jou gegeven. Natuurlijk heb ik dat laten liggen maar morgen neemt haar broer het mee naar school haha.

De tijd vloog en Sarah heeft nog thee voor me gemaakt met pinda's, bananen en brood met boter. Ook weer heerlijk.

Daarna zijn we een rondje gaan lopen en hebben we een fotoshoot gehouden. Overal gekke foto's gemaakt.

Sarah vroeg zich af hoe ik omging met het gestaar. Het viel haar op dat werkelijk iedereen naar mij kijkt. Zelf merk ik het eigenlijk amper meer. Gewoon m'n eigen ding doen en mensen die passeren in het Ateso begroeten. Het went, zullen we maar zeggen.

Helaas kreeg ik in de middag wat buikpijn en moest nodig naar de wc. En ja hoor, ook de familie Olila maakt gebruik van een latrine. Een betonnen vloer met 2 verhogingen om op te staan en een gat om alles in te laten vallen. Een kleine boodschap lukt nog wel maar een grote heb ik gelukkig nog altijd weten te vermijden. Wat als het mis zou gaan? Ik zag geen emmer water om de boel schoon te spoelen.

Om jullie de details te besparen zal ik het houden bij dat het goed ging. Wat een ervaring! Het is dat ik niet anders kon.

Uiteindelijk was het 20.00 toen Isaac (broer) en Sarah me terug naar het hotel brachten. Wat een heerlijke middag!

Ik had tegen Lauranne en Dick gezegd dat ik uiterlijk 19.00 terug zou zijn maar die Oegandese cultuur heeft toch een bepaalde invloed op mij, haha. Maar omdat zij niet wisten dat ik om 18.00 nog aan de thee zat, hadden ze voor mij eten besteld. Superlief maar ik zat al vol. Toch een beetje gegeten want het waren kiploempia's en die zijn lekker.

Nu met volle buik op bed. Morgen wordt weer een drukke dag. Eerst proberen om het boek te kopen dat vorige week op Olila besproken werd, daarna op bezoek bij Sheba, Pastor's jongste dochter. Die zit inmiddels ook intern, vandaar dat we haar nog niet gezien hebben.

Daarna naar Little Apostle's waar we een officieel welkom krijgen, de kinderen hebben een lied voor ons ingestudeerd.

In de middag nog naar Olila. En misschien met leraar Fred nog even langs zijn gezin. Daar ben ik vorig jaar ook geweest en hij wil heel graag dat ik weer kom. Hopelijk lukt dat morgen want anders heb ik daar waarschijnlijk geen tijd meer voor.

Nu dus snel slapen om morgen uitgerust te zijn. Welterusten!

Dag 10 Amuria

Ohja, ik was gisteren nog even vergeten te vertellen dat ik de deurklink van de deur getrokken heb. Ik deed niet eens iets geks, wilde gewoon even op de gang internetten omdat de wifi daar vaak iets sterker is.

Kreeg meteen uitgebreide excuses van de receptioniste ondanks dat zij er natuurlijk ook niks aan kon doen. Na het eten kregen we een andere kamer aangeboden maar daar werkte de airco niet en waren een paar lampen kapot. Niet echt fijn dus. Samen met de medewerker hebben we gekeken of we zonder klink ook de deur konden openen en dat kon. Dus besloten om toch in de kamer te blijven en tot nu toe hebben we onszelf niet op- of buitengesloten.

Vanochtend vroeg eruit. Even langs Pastor om zijn zoon Isaac een envelop met geld te geven. Hij neemt vandaag de sponsorkinderen van mij, mijn ouders, Lauranne en een collega mee om te shoppen. Kleding, schoolspullen, nieuwe banden voor een fiets, ze hebben het allemaal nodig. En ik ga er vanuit dat ze ook wat geld overhouden voor een lunch en wat drinken.

Nog even een voorraad water gehaald en nu klaar om naar Amuria te gaan. Nog even wachten op Pastor en Joseph Angwal.

De reis naar Amuria is best lang maar absoluut de moeite waard. Helaas lukte het niet op met de pick-up te gaan en werd het het busje.

De eerste stop was bij Truus, een Nederlandse vrouw die in Oeganda woont en helpt in een kliniek. Ze heeft zelf ook een schooltje voor gehandicapte kinderen.

Met Truus zijn we naar de kliniek gegaan waar de stichting veel dozen met spullen had ingezameld. Lauranne heeft alvast wat knuffels aan kinderen gegeven en dekentjes aan moeders van pasgeboren baby's.

Zelf hou ik er niet zo van om naar de kliniek te gaan. De mensen zijn er ziek en hebben zorgen. De omstandigheden zijn lang niet hetzelfde als in Nederland en dat vind ik lastig om te zien. Wel is het mooi om daar spullen te brengen om de mensen weer een stukje verder te helpen.

Na het bezoek aan de kliniek namen we weer afscheid van Truus en reden we door naar Ebetu David. In Amuria zijn geen asfaltwegen. Er zijn een paar zandwegen die wat beter begaanbaar zijn maar ook talloze paadjes die zo smal zijn dat je ze amper kunt zien. Maar Joseph Angwal kent de weg en stuurde het busje over de juiste paadjes. Op een gegeven moment werd het pad zo slecht, dat de bus helemaal schuin kwam te hangen. Als een van ons de verkeerde kant op had geleund waren we omgekieperd. Dat was best even spannend en een opluchting toen we weer recht stonden. Het scheelde echt niet veel!

Bij Ebetu David werden we hartelijk ontvangen door zijn dochter die joelend met een witte vlag wapperde. Blijft geweldig hoe de vrouwen hier kunnen joelen, super!

Op het erf lag vanalles te drogen wat ze geoogst hadden (granen en cassave zag ik) maar toen wij al even in de hut zaten, hoorden we onweer naderen. De hele familie begon als een razende al het geoogste waar bij elkaar te rapen om in een andere hut te leggen. Er leek flink wat regen te komen.

Kort nadat ze klaar waren werd duidelijk dat de bui langs hen heen zou gaan. Volgens mij hebben ze alles toch maar in de hut laten liggen. Wellicht hebben ze dat later weer te drogen gelegd.

In de grote hut kregen wij thee, gekookte eieren en pinda's. Superlekker. Men keek wat vreemd toen ik een ei tegen m'n voorhoofd kapot tikte, dat vonden ze toch wel erg grappig.

Na de thee gingen wij weer door naar Emiacu. Ebetu David ging met ons mee.

Het was super om Emiacu weer te zien. Ieder jaar ben ik bij hem op bezoek geweest en altijd even hartelijk ontvangen.

Hier kregen we wederom thee met pinda's en gekookte eieren. Dit keer tikte Dick een eitje tegen mijn voorhoofd kapot. Emiacu kwam niet meer bij van het lachen, hahaha.

Na de thee gingen we weer naar buiten want we hadden we een flinke stapel dozen met kleding bij ons die Stichting Amuria ingezameld heeft. Een aantal mensen mochten hier kleding uitzoeken voor zichzelf en hun familie. Daarna was het aan Emiacu om de kleding uit te delen aan gezinnen in de buurt.

Nu is het zo dat er maar weinig auto's in Amuria komen. Zodra mensen een auto horen, komen ze kijken, vooral kinderen. En nu er ook nog eens muzungu's inzaten, begonnen al die kinderen achter het busje aan te rennen. We arriveerden dus bij Emiacu met een flinke schare kinderen achter ons aan.

Tegen de tijd dat de mannen met de kleding aan de slag gingen, zaten er zeker 100 kinderen rond Emiacu's huis. En nog een tiental vrouwen erbij.

Iedereen bleef netjes op afstand, daar waren ze voor gewaarschuwd. Maar toen Emiacu besloot direct al kleding uit te delen aan de kinderen, werd het al snel een vrolijke chaos. Alle kinderen wilden nieuwe kleren. En de meeste hadden dat ook heel erg nodig want ze droegen vieze kleding vol gaten. Sommige kinderen hadden wel een broek aan maar liepen eigenlijk in hun blote billen rond. Of een t-shirt dat meer uit gaten dan uit stof bestond.

Het eindresultaat was een heleboel vrolijke gezichten en kinderen die met verschillende kledingstukken naar huis gingen. Sommigen pakten wat ze pakken konden en gingen daarna kijken wat ze hadden. Dus gingen de jongens hun veroverde rokje ruilen voor een t-shirt, haha. Super grappig om te zien!

Hierna was het tijd voor de lunch, het was immers al half 4. We kregen heerlijke geit, kip, rijst, greens en een flesje frisdrank. Er was ook atap, het lokale brood. Maar daar heb ik me tijdens mijn eerste reis flink in vergist. Ik dacht aan het brood in Nederland en nam een flink stuk. Volgens mij heb ik wel een uur zitten kauwen en echt smaak zat er niet aan. Vandaag heb ik de atap dus laten staan.

De rest was heerlijk!

Na het eten was het tijd voor de terugweg. Opnieuw een lange rit maar Lauranne en ik hebben ons prima vermaakt met 30 seconds.

Nu best wel moe. Zo nog even wat drinken, douchen en dan lekker naar bed.

Morgen gaan we naar de kerk en daarna zijn we uitgenodigd voor de lunch bij de familie Olila. De dochter van professor Olila (de directeur van de school) heeft afgelopen jaar een half jaar in Groningen gestudeerd. Hierdoor zijn we bevriend geraakt en nu heeft ze ons uitgenodigd. Kijk er erg naar uit om Sarah weer te zien.

Maar nu eerst even rustig aan. Tot morgen!

Dag 9: van hot naar her

De wifi is nog altijd zwak of afwezig maar ik doe mijn best toch wat online te krijgen.

Gisteravond is er niets bijzonders gebeurd. We hebben op ons eten gewacht, een uurtje. En 30 seconds gespeeld en veel gelachen.

Vanochtend weer op tijd opgestaan om naar Olila High School te gaan. Lauranne en ik zijn door Pastor gebracht met de pick-up. Het blijft gaaf om achterin de bak te zitten.

Op Olila hebben we eerst uitgebreid met de headteacher gepraat over het leven in Oeganda en in Nederland. Daarna werden de sportleraar en professor Olila gehaald en heb ik trainingspakken overhandigd die waren gedoneerd door collega Wendy. De school is er erg blij mee en gaat ze aan het basketbalteam geven. Dan zien alle teamleden er hetzelfde uit en er zijn genoeg pakken voor alle leden. Er zaten ook een paar andere sportshirts in de doos en die gaan naar de hardlopers.

Bedankt Wendy!

Hierna hebben we een les bijgewoond van Senior 6. Die kregen literatuurles over een boek dat ze hebben gelezen. Het boek klonk interessant dus die ga ik hier zeker kopen. De les was ook interessant. De klas was erg klein, slechts 12 studenten, maar alsnog is er weinig interactie. De docent vertelt en de studenten luisteren. Aan het eind van de les hebben 2 studenten ons een samenvatting van het boek verteld zodat we beter zouden begrijpen waar de les nou over ging. Tof initiatief van deze meiden!

Na de les hebben we nog een rondje door de kunstafdeling gelopen waar we weer veel mooie kunstwerken hebben gezien. Ariong Daniel kwam ook om ons kunst te laten zien, hij heeft al diverse kunstwerken gemaakt die ik heb gekocht. Helaas voor hem heb ik thuis geen ruimte meer aan de muur voor nieuwe schilderijen.

Inmiddels werd het tijd om richting Little Apostle's te lopen om de muziekles te zien. Eerst nog even snel langs de kleermaakster om te kijken of de jurken en rokken al klaar waren. Alleen de jurk voor Rose Mary was nog niet klaar, de rest al wel. Snel terug naar de school en de rok aantrekken. Kleine Annelies en haar zus kregen meteen hun jurkjes aan en alle stukken zijn erg leuk geworden. Helaas was de rok van Lauranne niet helemaal goed dus die gaat nog even aangepast worden.

Zo gebeurde het dat we pas rond half 3 bij de school aankwamen (er zijn 2 locaties, de kleding hebben we gepast op de locatie waar de kleuters zitten). En toen moesten we nog lunchen. Er werd direct een collega geregeld die met ons meeliep om rolexen te halen. We hebben ook chapati's meegenomen voor de collega's.

Ik moest ook ontzettend nodig plassen. Zo nodig, dat ik toch maar op school naar het wc hok ben gegaan. Plassen boven een gat in de grond, niet mijn hobby maar het went wel een beetje.

Eenmaal terug zat er een man die met zijn hand voor zijn gezicht zat, een beetje raar. Maar het was Joseph Angwal! Eindelijk was hij terug en heb ik hem weer gezien. Gezellig om bij te praten.

Toen begonnen de leerlingen met de muziekles. Omdat er maar weinig instrumenten zijn, gaan slechts enkele leerlingen spelen en de rest kijkt toe. Het ritme wordt zeer snel opgepakt door de leerlingen en ik stond al snel mee te swingen. Samen met een andere docent hebben we flink wat leerlingen nog aan het dansen gekregen. Het was weer superleuk!

Daarna hebben we nog veel lol gehad met de collega's. Lauranne heeft een app waarmee je foto's kunt bewerken tot gekke plaatjes. We hebben helemaal dubbel gelegen om de rare foto's die eruit kwamen. Martin als vrouw, mijn gezicht vol make-up, Joseph als kat. Hilarisch!

Slechts een uur later dan afgesproken kwamen Pastor en Dick ons ophalen om naar Grace te gaan. John Michael kwam ook mee.

Eerst gingen we langs het huis van Martin. Grappig om te zien dat ook hij in een hut met een dak van gras woont. Daar wonen veel mensen in maar toch had ik er niet bij stilgestaan dat Martin ook zo woont.

Zijn moeder vond het niet zo leuk dat we onaangekondigd kwamen want nu had ze geen eten voor ons en haar gewone jurk aan. Wij willen juist altijd het echte leven zien.

Toen we Martin's hut bekeken kwam zijn zoontje met een kip voor ons aan. Die hebben we dankbaar in ontvangst genomen. Zelf hadden we een boodschappenpakket voor hen bij ons. Daar waren ze erg blij mee.

Daarna wandelden we via kleine paadjes naar Grace. Haar oma zorgt nog steeds voor haar en krijgt daarbij hulp van een (schoon)zoon. Grace zag er goed uit en begon vrolijk te roepen toen ze ons zag. Oma was enorm dankbaar voor ons bezoek en een boodschappenpakket. Het was fijn hen weer te zien!

Eenmaal onderweg naar het hotel besloten we de kip aan John Michael te geven. Dan heeft hij ook een keer iets extra.

Inmiddels hebben we weer lekker gegeten. We zijn al gewend aan de wachttijd dus we gaan eerst bestellen en dan even opfrissen. Als we dan op het terras komen, hoeven we minder lang te wachten.

Morgen gaan we naar Amuria. Eerst langs een kliniek waar een Nederlandse vrouw werkt en daarna 2 families bezoeken. Het zal een lange maar vooral mooie en gezellige dag worden.

Tot morgen!

Dag 8: Arapai market

Vanochtend werd ik een beetje ingehaald door de vermoeidheid. Op zich ben ik nog niet heel druk geweest maar soms moest ik lang wachten en van niks doen, word je ook best moe. En overal waar je komt hoor je kinderstemmetjes roepen 'muzungu muzungu how are you?' al dan niet gevolgd door 'give me money'. Overal zijn mensen die even een praatje willen maken. Er valt hier enorm veel te zien, megaveel indrukken.

Dus vanochtend na het ontbijt stond ik eigenlijk al klaar om naar Olila te gaan maar voelde me niet helemaal lekker en moe dus besloot terug naar bed te gaan.

Lauranne wilde ook rustig aan doen dus die was ook nog in het hotel. We zijn op het terras een boekje gaan lezen, even een beetje rust. We krijgen het nog druk genoeg en eenmaal in Masindi moeten we telkens vroeg op (lees: 5 uur 's ochtends) om de kans op het spotten van leeuwen zo groot mogelijk te maken. Dus dan nu maar even wat rustiger aan.

Vanmiddag kwamen Isaac en John Michael ons (Lauranne en mij) ophalen om naar Arapai Market te gaan. Dat ligt een stuk buiten de stad en het is niet heel handig om daar als blanke vrouw alleen rond te lopen. Onze huidskleur doet de prijzen flink stijgen en we zouden belaagd worden door mannen die graag een praatje maken. Vorig jaar kreeg Lauranne zelfs een huwelijksaanzoek, hahaha.

Achterop de boda gingen we naar Arapai. Het is een grote markt, alles in de openlucht. Er zijn kraampjes of de verkopers zitten op kleden of alles ligt gewoon op de grond. Je kunt hier ontzettend veel dingen kopen. Eten zoals tomaten, uien, kolen, verse vis (soms nog levend, vaak al wel verdeeld in stukken maar ligt onafgedekt op tafel), vlees, gedroogde zilvervisjes, broodjes, noem maar op.

Maar ook schoolspullen, slippers gemaakt van oude banden, stenen die je gebruikt als vijl, bergen kleding uit Europa, stoffen. Er zijn fietsenmakers, kleermakers, restaurantjes. En een grote boodschap kost meer dan een plasje haha.

We zijn een aantal rondjes gelopen op zoek naar een Oegandees voetbalshirt dat ik graag wilde hebben. Die hebben we niet gevonden maar we hebben wel suikerriet gekocht, een vijlsteen en alvast wat schriften voor Ivan.

Op de terugweg bleek wel hoe fijn het was om Isaac en John Michael mee te hebben want de boda chauffeur van Lauranne vroeg om 5000 shilling en die van de jongens maar 2000. We hebben alle chauffeurs 2000 betaald.

In de stad hebben we wel mijn shirt gevonden dus ik heb weer een nieuw Oeganda shirt. Hiephoi.

Daarna hebben we nog een rolex gehaald (er wordt dan een soort pannenkoekje gemaakt, een chapati, en daarin worden gebakken eieren met groente gerold. Mijn favoriete eten hier) en zijn we teruggelopen naar het hotel. Daar hebben we nog veel gekletst totdat de jongens weer weggingen. Een hele gezellige middag!

Nu zitten we weer op het overdekte terras voor het avondeten. We zijn er al op voorbereid dat we een uurtje moeten wachten. Gelukkig heeft Lauranne yahtzee mee.

Gezien de slechte wifi upload ik dit verhaal nu al. Hopelijk werkt het morgen beter maar we zitten nog steeds in Afrika.

Welterusten alvast en hopelijk tot morgen! Dan ga ik eerst naar Olila waar hopelijk een leuke les te zien is en waar ik trainingspakken aan het volleybal team ga geven. Daarna naar de muziekles op Little Apostle's. Dat lijkt me superleuk met al die muzikale kinderen! En vervolgens op bezoek bij Grace en haar oma. Grace is zwaar gehandicapt en heeft 2 jaar geleden een rolstoel gekregen. Ben benieuwd hoe het met haar gaat. Als afsluiter brengen we waarschijnlijk een bliksembezoek aan Martin's gezin omdat ook hij vaak vraagt of we langskomen. Lauranne gaat waarschijnlijk de hele dag mee maar aangezien we vakantie hebben, zijn ook wij een beetje relaxed en zien we wel hoe het gaat.

Slaap lekker!