Dag 33: Einde van een mooie reis

Vanaf Entebbe Airport de laatste update.

Vanochtend lekker uitgeslapen en uitgebreid ontbeten. Dat uitslapen was fijn want het was me gelukt om 3 muggen onder het muggennet mee te nemen. Duurde even voordat die dood waren en ik ongestoord kon pitten.
Na het ontbijt even langs Wilson die zich helaas nog niet fit voelde en een andere chauffeur voor me had geregeld. Christopher was netjes op tijd om mij weg te brengen.
Dit rit was best lang, het duurde een paar uur voordat we in Kampala kwamen. Daar ben ik naar de crafts market geweest, op zoek naar het shirt dat ik graag wilde hebben. Helaas bleek die niet aanwezig en werd ik naar een sportwinkel verwezen. Na nog wat andere souvenirs gekocht te hebben zijn Christopher en ik naar de sportwinkel gereden maar die bleek dicht te zijn. Ik heb geen geluk met dat shirt.
Dan maar op het vliegveld kijken, daar is ook een winkel die kleding verkoopt.

Op naar Entebbe. Daar waren we vrij vlot. Onderweg werd goed duidelijk dat ik nog steeds in Oeganda ben. Busjes die roekeloos rijden en gewoon de weg op knallen, auto's die achteruit over de vluchtstrook rijden omdat ze de afslag gemist hebben, wandelaars langs de snelweg: hier kan het allemaal.

In Entebbe hebben we heerlijk gegeten bij restaurant Faze 3. Christopher bleek een rasechte Oegandees. Die eten met de handen en spugen harde stukjes gewoon op de grond, zelfs in een luxe restaurant, haha.
Aangezien we vroeg waren hebben we nog een drankje besteld en genoten van het uitzicht over het Victoria meer.

En nu zit ik in de wachtruimte van Entebbe Airport. Het einde van de reis komt nu echt in zicht. Straks in het vliegtuig proberen te slapen en dan in Nederland wakker worden, een gek idee.

De reis was geweldig. Leuke reisgenoten in de eerste 2 weken. Veel bijzondere ervaringen. De echte Oegandese cultuur en tradities beter leren kennen. Veel gelachen. Veel kunnen helpen. Me erg welkom en thuis gevoeld.
Een reis om nooit meer te vergeten. Net als de voorgaande reizen. En hopelijk net als de komende reis naar Oeganda. Mijn verhaal in Oeganda is nog niet af!

Iedereen onwijs bedankt voor het lezen en meeleven. Bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes.
Hopelijk tot volgend jaar!

Dag 32: Jinja

Een beetje een gekke dag vandaag. Het was namelijk erg vroeg opstaan om op tijd bij de bus naar Jinja te zijn. En vanwege een stroomstoring was het erg donker en heb ik me bij het licht van m'n mobiel aangekleed.
Pastor was netjes op tijd en samen met Sarah gingen we naar de bus. Daar waren we precies op tijd want de bus wilde al vertrekken. Gelukkig konden we nog mee.
De rit was lang en de stoelen in de bus zijn smal. Het was daarom wel gezellig dat Sarah er ook was, dan viel er nog wat te kletsen.
Ook hebben we beiden af en toe de ogen nog even dicht gedaan.
Ohja, en we hebben in de bus ontbeten met de taart van gisteren. Prima ontbijt!

Na ongeveer 5 uur kwam de bus aan in Jinja en Sarah zorgde ervoor dat ik op de goede plek uitstapte. Nadat ze ook een boda chauffeur instructies had gegeven stapte ze weer in de bus om door te reizen naar Kampala.
Ik stapte achterop de boda op weg naar hotel Source of the Smile.
Ik was er op de heenweg al kort geweest en toen was het al mooi, maar nu ik er logeer blijkt het nog mooier. Mooie kamer met een badkamer die eruit ziet als een grot. Ik denk dat ik de badkamer eruit sloop en meeneem naar huis. Wordt een beetje proppen in de koffer maar moet best lukken, haha.

Eenmaal gesettled ben ik eerst langs Wilson en zijn vrouw gelopen, zij hebben een winkeltje dichtbij het hotel. Leuk hen beiden weer te zien! Wilson voelde zich niet helemaal lekker maar hoopt morgen voldoende opgeknapt te zijn om mij naar het vliegveld te brengen.
Na het bezoek ben ik naar het centrum gegaan op zoek naar bepaalde shirts. Dick had ook om shirts gevraagd en natuurlijk heb ik die van hem gevonden maar degene die ik graag wil lijkt onvindbaar. Dan morgen in Kampala maar op zoek.
Terug bij het hotel begon het wat te regenen en al snel kwam het met bakken de lucht uit. Voor de kamer is een overdekt terrasje (hoort bij de kamer) maar het regende zo hard dat het door het dak lekte. Helaas dus nog niet kunnen zwemmen maar dit had ook wel wat. Lekker knus op de kamer met een boek terwijl de regen en onweer overtrekken.

Dick heeft me een restaurant aangeraden waar ik naartoe ben gewandeld. Dit restaurant heeft een uitgebreide kaart en het lijkt heel westers. Opnieuw een bijzondere ervaring dus, Westers eten in Oeganda. Uiteraard wel onder het genot van een Nile Special.
Het is een restaurant met echte tafels, stoelen en keukens. Geen lege kale ruimte met plastic tuintafels en stoelen. Echte luxe dus!
En een cheeseburger om je vingers bij af te likken. Gelukkig mag dat hier ook gewoon. Nog even optimaal genieten!

Morgen is de terugreis naar Nederland en het voelt gek. Ik kijk ernaar uit om weer thuis te zijn en tegelijk zie ik mezelf ook nog een paar jaar hier blijven. Het zal vast even wennen zijn dat het tempo een stuk hoger ligt en alles weer op tijd gaat. Het zal vooral fijn zijn om geen uitzondering meer te zijn of een speciale gast. Gewoon lekker doen.

Dag 31: Games Day!

De laatste dag in Soroti, morgen vertrek ik naar Jinja en van daaruit ga ik maandag naar Kampala en Entebbe om dan ‘s avonds op het vliegtuig naar Nederland te stappen.

De laatste dag betekent natuurlijk Games Day! Anderhalf jaar geleden hebben Pastor Joseph en ik elkaar uitgedaagd voor een hardloopwedstrijd. Vorig jaar had ik een blessure en moest ik afzeggen, maar dit jaar waren we er allebei klaar voor.

Eerst zijn we nog allerlei spullen gaan halen om de dag tot een succes te maken. Frisdrank, water, snoepjes en ingredienten voor pilau. Daar zijn we best een poosje mee bezig geweest maar dat was niet erg want tegen de tijd dat we op school kwamen, waren veel leerlingen al gearriveerd. (In de ochtend gingen we ook langs school en was er slechts een handjevol leerlingen. Veel leerlingen zijn al naar huis gegaan maar zijn ook weer teruggekomen voor vandaag)

Na een beker porridge kon de wedstrijd beginnen. We startten bij het gebouw waar de bovenbouw les heeft en zouden naar de kerk rennen, dat is zo’n 200 meter. Langs de hele route stonden leerlingen, mensen uit de gemeenschap en toevallige voorbijgangers. Onder luid gejuich zijn we gaan racen.

En de winnaar is........

Pastor Joseph!

Hij heeft overtuigend gewonnen. Volgend jaar neem ik revanche, haha.

We hebben ontzettend gelachen.

Daarna begonnen de voetbalwedstrijden. Meiden tegen elkaar, jongens tegen elkaar, kleine meisjes, kleine jongens. De ene wedstrijd was nog fanatieker dan de ander. Iedereen had plezier. De spelers hadden veel lol en de toeschouwers vermaakten zich ook uitstekend. Er kwamen steeds meer mensen. Oud-leerlingen, mensen uit de kerk, buren, ouders.

Zelf heb ik ook gevoetbald. De docenten wilden mij in het team en we speelden tegen leerlingen. Helaas heb ik mijn talent niet kunnen laten zien maar gelukkig lag het niet alleen aan mij dat we verloren. De kinderen zijn superfanatiek en sportief.

Na het voetballen was het tijd voor ‘dancing chairs’. Dit hebben de volwassenen gedaan terwijl ze keihard werden aangemoedigd door de kinderen. Dit blijft hilarisch. Beetje dansen en dan rennen naar een stoel. Ik heb ook een ronde gewonnen, haha.

Tot slot natuurlijk het touwtrekken zonder touw. Mannen tegen vrouwen. Een favoriet onderdeel van Games Day. Dit jaar hebben de vrouwen gewonnen. Het lukte ons om Edward over de streep te trekken. Zijn team liet hem los dus wonnen wij. De andere rondes schoten de handen telkens los tot uiteindelijk de mannen opgaven en wij vrouwen de overwinning binnen sleepten.

Na zoveel wedstrijden en activiteiten had iedereen wel flink trek. Rose Mary en haar team hadden heerlijke pilau gemaakt met aardappels en posho. Genieten! Flesje frisdrank erbij. Er was genoeg eten voor iedereen, zelfs voor een aantal mensen die niet bij de school of de kerk horen maar gewoon aan waren komen lopen. Fijn om te kunnen delen met iedereen.

Daarna de prijsuitreikingen. Ieder team won een kleine prijs. Zelf won ik een stroopwafel met ‘dancing chairs’.

Vervolgens kwam de taart met de tekst ‘We love you Annelies, Little Apostle’s p/n school’. Superlief! De taart is met iedereen gedeeld en ik kreeg een stuk mee.

Toen was het echt tijd om iedereen gedag te zeggen. Lief dat zoveel mensen waren gekomen om een leuke dag te hebben en om afscheid te nemen. Van Rose Mary kreeg ik nog een pot groundnutpaste (vertaald is dat pindasaus maar deze is absoluut niet te vergelijken met de pindasaus uit Nederland dus die vertaling vind ik niet kloppen), erg lief!

Terug in het hotel even opgefrist en al wat foto’s online kunnen zetten. Dat werd een paar keer onderbroken door stroomstoringen. Simon kwam nog even langs en ik heb hem wat boeken voor zijn school gegeven.

Daarna was het tijd om bij Pastor te gaan eten. Heerlijke kip, rijst, varkensvlees, aardappels en kool. En natuurlijk veel gezelligheid. Een fijne afsluiter van een fijne dag.

Morgen gaat de wekker al vroeg. Om 7 uur vertrekt de bus naar Jinja en deze rijdt wel op tijd weg. De koffers zijn al ingepakt. Het voelt nog helemaal niet alsof ik weer wegga maar dat zal morgen wel komen. Sarah, de dochter van Pastor, gaat met me mee. Zij reist daarna door naar Kampala, waar ze studeert. Het wordt een gezellige reis!

Nu nog even nagenieten van vandaag!

Dag 30: regelen en bezoeken

Na de vreemd verlopen middag en avond van gisteren was het vandaag weer een nieuwe dag. De laatste dag om overal langs te gaan en dingen te regelen want morgen is de hele dag gereserveerd voor games day en eten met Pastor en zijn gezin.

Dus op tijd op en naar Pastor om op stap te gaan. Even langs Olila High School om gedag te zeggen, schilderijen op te halen en een t-shirt in ontvangst te nemen. De leerlingen vertrokken vandaag ook naar huis dus het was een verzameling van matrassen, kisten en kinderen. Boda’s reden af en aan om iedereen naar huis te brengen.

Daarna even langs Little Apostles, waar ik Joseph en Esther zag. Ik ging even bij hen zitten en kreeg meteen thee en een bord eten. Beiden waren erg teleurgesteld en vinden het lastig om erin te geloven dat de families alsnog tot overeenstemming komen. Toch lukt het hen om positief te blijven en genieten ze van hun gezin. Ik blijf hopen dat er snel goed nieuws komt.

Vervolgens zijn Pastor en ik naar de stad gegaan om wat inkopen te doen. En weer terug naar school om spullen te brengen. Even lunchen en weer door.

In de middag hebben we de fiets in de auto gezet en zijn naar de jongen gegaan die de fiets zou krijgen. Hij keek niet heel blij toen we aankwamen maar hij bleek ziekjes te zijn. Dat veranderde toen hij zag dat ik de fiets uit de auto pakte en hij doorhad dat hij die zou krijgen. Ik kreeg bijna tranen in m’n ogen bij het zien van zijn blijdschap. Hij is zijn sponser (Mariette!) erg dankbaar!

Wat een fijn gevoel om iemand zo blij te kunnen maken!

De volgende stop was bij Rose Mary, de moeder van baby Annelies. Daar kregen we thee en matooke bananen met een sausje, erg lekker. En dat ondanks dat ze zelf niks hebben. Wat dat betreft is de cultuur hier soms erg vreemd en vooral hard. Rose Mary vertelde me over een aantal problemen waar ze mee te maken heeft en het is bewonderingswaardig dat ze nog steeds goed voor haar kinderen zorgt.

Het lastige is dat haar verhaal helaas geen uitzondering is en dat veel mensen hulp nodig hebben. Ik probeer haar te helpen maar kan helaas niet veel doen. Hopelijk vindt ze een manier om structureel hulp te krijgen tot ze zelf weer verder kunnen.

We zouden ook nog naar de oude concierge van Little Apostles gaan. Deze man heeft 20 jaar voor de school gewerkt (en opgevangen door Pastor) maar is nu nagenoeg blind. Ik miste hem al zodra we het schoolterrein opliepen op de eerste dag en wilde hem graag opzoeken.

Gezien de tijd probeerde Pastor de familie van de concierge te bellen om te zeggen dat we morgen zouden komen, maar ze wilden per se dat we alsnog kwamen. Ik was niet de enige die op bezoek wilde want we gingen met een auto vol (8 personen) inclusief een leerling. Mooi om te zien hoe deze man nog steeds gewaardeerd wordt.

Zodra we aankwamen werd een meisje op de fiets weggestuurd en kwam later terug met frisdrank en cakejes. Het is hier erg belangrijk om je gasten iets te eten en drinken aan te bieden.

De familie was Pastor erg dankbaar want hij heeft de concierge jarenlang onderdak geboden en verzorgd. De man was al langer slechtziend maar heeft dus al die tijd kunnen werken op de school. Ze zijn Pastor zo dankbaar dat ze al een poosje bezig zijn om een goede koe te vinden om hem te schenken. Die hadden ze nog niet maar Pastor kreeg wel een kip en een kalkoen.

Ik wilde er een foto van maken maar ik moest en zou zelf op de foto met die kalkoen. Stond ik toch opeens met een levende kalkoen in m’n armen!! Je blijft hier gekke dingen meemaken, hahahaha.

Kortom, vandaag was een drukke maar vooral mooie dag. De fiets, de concierge, op bezoek bij Rose Mary en Anneliesje, voorbereiden voor morgen.

Morgen de laatste dag in Soroti. Eerst nog wat boodschappen doen en dan gaan we er een feest van maken. De langverwachte hardloopwedstrijd tussen mij en Pastor zal eindelijk plaatsvinden en daarna zijn er voetbalwedstrijdjes en nog meer spelletjes voor en met de leerlingen. De dag sluit ik af door bij Pastor en zijn gezin te gaan eten. Het wordt een mooie einde van weer een mooie en overgetelijke reis!

Dag 29: De bruidsschat

Vanochtend ben ik met een jongedame op pad gegaan om kleren te kopen. Haar sponsor had daar geld voor gegeven en mij is gevraagd om mee te gaan. Dit was hartstikke gezellig want ik kende de jongedame nog van Little Apostles, het eerste jaar dat ik daar kwam. Toen was ze nog een meisje, nu al een jonge vrouw.

Ze heeft leuke kleding uitgezocht en was er erg blij mee. We zijn de markten afgestruind op zoek naar leuke kleding en in een soort supermarkt/warenhuis hebben we schoenen gekocht. Het aparte hier is dat schoenen niet gepast mogen worden. Je moet ze maar tegen de onderkant van je voet houden om de maat te bepalen. Ruilen mag soms dan weer wel. Best bijzondere manier van schoenen kopen.

Toen we klaar waren met shoppen ben ik terug gegaan naar het hotel om me om te kleden voor het feest van Joseph Angwal en zijn vrouw Esther. Pastor zou me om 12.00 ophalen en ik dacht dat voor dit evenement de tijd wel belangrijk zou zijn. Nou nee, ook vandaag was het gewoon op z’n Afrikaans en kwam Pastor een uur later dan afgesproken. Geen probleem, ik hoefde verder toch nergens naartoe.

Na een flink stuk rijden kwamen we bij het terrein van Joseph Angwal’s familie in het dorp. De bruidsschat wordt hier door de man betaald, vandaar dat het evenement bij de familie van Joseph plaatsvond.

Ik werd meteen naar de andere vrouwen gedirigeerd waar ik een stoel kreeg en een bak pinda’s om te eten. De andere vrouwen waren bezig met het eten bereiden. Ik wilde graag helpen en dat mocht. Ik kreeg een mes en kon aardappels schillen. Ik ben meerdere keren gewaarschuwd dat het mes scherp was maar het mes was zo bot als ik weet niet wat, hahaha. Ik heb ook de wortelen gesneden en de ui in stukken gehakt. En even in de pan staan roeren voor de foto.

Nadat we klaar waren nam Pastor me mee naar zijn eigen ouderlijk huis, dat staat daar namelijk ook in de buurt. Ik heb daar zijn moeder ontmoet en dus kunnen zien waar hij is opgegroeid. Erg leuk om hem op deze manier beter te leren kennen. Zijn moeder ging meteen druk aan de slag om wat eten te bereiden. Ik kreeg thee en geroosterde pinda’s. Erg lekker weer!

We zaten naast een paar graven. Overledenen worden dichtbij huis begraven en hier was dat goed zichtbaar. Mooi om te zien.

Ondertussen werd Pastor gebeld dat de familie van Esther was gearriveerd en dat het evenement van start kon gaan zodra wij terug waren. We zijn dus snel teruggegaan.

Men had besloten dat ik tot de ‘members’ behoorde en dus moest ik bij de familie van Joseph zitten, tegenover de familie van Esther. Ik hou hier helemaal niet van maar het is wel een eer om uitgenodigd te worden dus afslaan is geen optie. Een van de familieleden deed het woord en las het programma voor. Daarna werd er door Pastor Joseph gebeden en gingen de members een hut in voor het bespreken van de bruidsschat. Ik moest ook mee de hut in maar was gelukkig niet de enige vrouw. De onderhandelingen gingen grotendeels in het Engels omdat de familie van Joseph Kumam spreekt en de familie van Esther spreekt Ateso. Dat lijkt wel veel op elkaar maar Engels is toch makkelijker (en voor mij makkelijker te volgen). Eerlijk gezegd begreep ik lang niet alles. Er werd heel traag gepraat en door onbekendheid met de cultuur en met deze specifieke gebruiken was het lastig alles goed te volgen. Wat ik wel begreep was dat de bruidsschat een enorm bedrag was aan koeien, geiten en geld. Heen en weer werden eisen gesteld en argumenten genoemd en af en toe ging er een envelop over tafel om zo discreet mogelijk geld te betalen. Het was superinteressant. Alles ging heel respectvol en rustig, ook wanneer beide clans het niet met elkaar eens waren. Op een aantal punten bleek het heel lastig om tot overeenstemming te komen. Zo lastig dat het buiten al donker begon te worden en we dus al een paar uur bezig waren.

Ondertussen was de rest van de familie buiten, evenals Joseph en Esther. Iedereen zat in spanning te wachten tot wij naar buiten zouden komen en de familie van Esther de koeien en geiten uit zou gaan zoeken. Maar ze moesten erg lang wachten.

Er was een punt waarop ‘mijn’ clan overleg wilde en even naar buiten ging. Toen zagen we dat de anderen al aan het eten waren. Na het overleg gingen we weer de hut in en gingen de onderhandelingen verder. Helaas bleef het stroef verlopen en na nog een lange tijd werd besloten om eerst te gaan eten. Het eten werd binnengebracht en er werd gezamenlijk gegeten. Daarna wilde men wel verder maar de rek was eruit en de energie was op. Er werd besloten om te stoppen met onderhandelen.

Pastor wilde terug naar huis en zou onderweg een aantal vrouwen met kinderen thuis brengen. Iedereen stapte in de auto en opeens wilde de clan van Esther toch nog verder praten. Dus hup, wij die hut weer in. De vrouwen en kinderen bleven in de auto wachten.

Maar helaas, het bleek toch een te groot verschil en de onderhandelingen werden definitief gestopt.

Dit is ontzettend sneu voor Joseph en Esther want nu kan er nog niet getrouwd worden. Ik heb alleen Esther nog kort gezien en zij baalde ontzettend. Joseph heb ik niet gezien voordat we weggingen.

Onderweg waren de mensen in de auto een beetje boos en verbaasd. Pastor had nog niet eerder meegemaakt dat het niet rond kwam. Waar het precies aan lag is onduidelijk. Er gaat nog wel een vervolg komen en ik kan alleen maar hopen dat men inziet dat er twee mensen zijn die enorm veel van elkaar houden en samen een gezin hebben. Die liefde houd je niet tegen door te dimdammen over een koe meer of minder.

Wat een leuke feestelijke avond had moeten worden liep dus uit in een teleurstelling. Toch was het erg bijzonder en interessant om mee te maken. Ik hoop voor Joseph en Esther dat er snel alsnog een feest komt om te vieren dat ze zullen gaan trouwen en daarna de bruiloft zelf!

Dag 28: Van hot naar her

Vandaag was een dagje vol activiteiten. Vanochtend een taart opgehaald om aan het personeel van Olila High School te geven. Tegelijk hebben we een doos schriften en een aantal dozen maandverband overhandigd namens de familie Diender. De school is hier superblij mee want het betekent dat meiden hulp kunnen krijgen ipv naar huis gestuurd worden wegens een menstruatie. Ook de taart was erg welkom natuurlijk.

Vervolgens wat mensen daar gesproken, schilderijen gekocht van Ariong Daniel en afgesproken om vrijdag nog even langs te komen om afscheid te nemen. Niemand kijkt inmiddels meer op van de blanke die op Olila High School komt en dat is erg fijn. Ook Olila is een thuis geworden.

Daarna nog vanalles geregeld en even naar Little Apostles gegaan. De kinderen van p3 t/m p6 zijn vandaag aan hun toetsen begonnen dus de meeste docenten waren druk met nakijken. Engels was nog niet aan de beurt geweest dus voor mij was er weinig te doen. Ik ben met de meiden gaan dodgeballen. Ze hebben hun eigen regels maar het was superleuk. De foto’s staan op Facebook. Ik moet nog wel veel oefenen om het spel beter te kunnen spelen. En ook de meiden hebben een energie waar je u tegen zegt. In de volle zon wordt keifanatiek gespeeld. Een leuke work-out voor mij.

In de middag weer op stap met Pastor om nog meer dingen te regelen. Zo heb ik mijn nieuwe rok opgehaald. Die kan ik morgen aan naar het feest van Joseph Angwal en zijn vrouw Esther. Hij is erg mooi geworden. Ook heb ik een bijdrage kunnen leveren aan het feest door extra frisdrank te bestellen. Esther was hier erg blij mee.

Aan het eind van de middag weer terug naar Little Apostles waar ik alvast een begin heb gemaakt met het nakijken van de toetsen van p6. Deze waren inmiddels afgenomen en ik zou ze nakijken. Toen het begon te schemeren zijn Pastor en ik vertrokken en ben ik in het hotel verder gaan nakijken. Ik heb nog niet alles helemaal af maar het is toch echt tijd om even te douchen en dan naar bed te gaan.

Morgenochtend ga ik eerst op pad met een jongedame die kleren gaat kopen. Daarna omkleden en dan naar het feest van Joseph Angwal en Esther. Ben heel erg benieuwd. Beiden waren vandaag erg druk met de voorbereidingen en hebben er veel zin in. Na morgen is hun huwelijk officieel want dan is de bruidsschat betaald. Het gaat vast een mooie dag worden!

Dag 27: Ivan’s home

Gisteren waren we relatief laat terug, vandaar nu pas het verslag.

Ik voelde me gisteren al een stuk beter gelukkig. In de ochtend ben ik even op school geweest maar nu er besloten is om toch woensdag pas te starten met de toetsen, was er weinig te doen. De leerlingen zijn de hele dag aan het leren en kunnen vragen stellen aan de docenten maar les wordt er niet gegeven. Zowel voor leerlingen als voor docenten zijn dit lange dagen, al zullen ze dat nooit laten merken en is iedereen gewoon aanwezig.

Zo kon ik op tijd weer weg om nog wat rust te pakken. Maar dat liep natuurlijk anders. Want Ivan en Simon waren onderweg naar Pastor’s huis. Ivan is mijn sponsorzoon en Simon is de sponsorzoon van mijn ouders (en dus mijn broertje, dat gaat hier heel makkelijk). Zij zitten beiden op Rhema High School en kregen vandaag vakantie. Ze gaan dan altijd eerst bij Pastor langs voordat ze naar huis gaan. Soms halen ze wat spullen op, soms alleen om te laten weten dat de periode is afgerond.

Nu kon ik beide jongens meenemen om wat nieuwe spullen voor ze te kopen. De jongens groeien goed dus een paar schoenen gaat amper een schooljaar mee. En waar Ivan vorig jaar nog erg verlegen was, kletste hij nu volop en hielp in de winkels ook met afdingen. Zo bleef er ook nog wat geld over voor een klein radiootje zodat hij thuis ook naar voetbalwedstrijden kan luisteren.

Simon vertelde nog even over een normale schooldag. De leerlingen staan om 3.30 op voor voorbereidingen (leren, bijles etc). Dan om 6 uur krijgen ze ochtendthee en daarna beginnen de lessen. Die duren tot 17.00 en dan gaan ze een uur sporten tot aan het avondeten. Na het eten hebben ze nog lessen en leertijd tot 22.00 wanneer ze naar bed gaan.

Ook op zaterdag staan ze supervroeg op want dan moet er ook schoongemaakt worden en ook dan wordt er verwacht dat de studenten aan het leren zijn. Op zondag is het iets relaxter, dat is namelijk de dag om naar de kerk te gaan en te rusten. Maar zelfs dan zijn de jongens vroeg uit bed.

Voor de jongens is dit wat nodig is om goed te presteren op school zodat ze daarna hopelijk naar de universiteit kunnen, daarvoor moet je de bij de besten horen. Ze hebben het er graag voor over en hebben het erg naar hun zin op school. Ook vertelden ze dat iedereen hen kent omdat ze zulke goede vrienden zijn die soms ook een beetje ondeugend zijn.

Ivan heeft zelfs certificaten gekregen voor goed gedrag en zijn bijdragen aan verschillende functies op school. Supertrots op deze jongen! Ik verwacht dat Simon volgend jaar ook met een stapel certificaten terugkomt van school (hij zit een jaar lager dan Ivan en in de eerste krijg je deze nog niet).

Het was enorm gezellig om met de jongens te winkelen. Heb ze dan ook getrakteerd op drinken en een ijsje, gewoon omdat het zo gezellig was.

Onderweg terug naar Pastor werd ik nog geroepen door Maggy. De rok die ze aan het maken is, is bijna af, er moest alleen nog een zoom in en ze wilde even weten welke lengte ik precies wilde. De rok ziet er gaaf uit en kan ik aan naar het feest van Joseph Angwal en Esther.

Terug bij Pastor was het al tijd om naar Ivan te gaan. Simon ging ook mee, die was nog nooit bij Ivan thuis geweest. Dat is hier helemaal niet gebruikelijk namelijk. Zeker niet omdat de jongens best ver bij elkaar vandaan wonen.

We zijn zeer hartelijk ontvangen door de familie van Ivan. Moeder stuurde meteen de jongste kinderen achter een kip aan. Ik vreesde al dat ze me weer een kip zouden geven maar gelukkig ging deze rechtstreeks de pan in (heb ik niets van gezien, dat is niet echt mijn ding). Denk dat dit de meest verse kip is die ik ook gegeten heb.

Terwijl er gekookt werd, heb ik wat kleren uitgedeeld aan de familie. Beide broertjes een shirt en broekje, de oudere zus een rok en shirt, moeder shirts en vader overhemden. De oudste zus was er niet maar ook voor haar was er een setje kleren, die zal ze later krijgen. Iedereen trok meteen de nieuwe kleren aan en zag er netjes uit. Geen gaten meer in de kleren is toch wel prettig.

Het eten was heerlijk. Verse kip, rijst en atap. Ik ben nooit zo’n fan van atap maar deze was erg lekker, gecombineerd met de kippensoep. En na het eten kregen we citroengrasthee met pinda’s en soyapinda’s, superlekker. Deze thee is mijn absolute favoriet en ik ga zeker een lading thee mee naar huis nemen!

Het is ook sfeervol om in het donker te eten. Er was een lampje opgehangen waar de tafel onder gezet was en om ons heen vlogen vuurvliegjes, zag je de maan en de sterren en verder was het donker.

Wat ik wel altijd jammer vind is dat niet het hele gezin mee eet. Vandaag was het eten voor de gasten (Pastor, Simon, 2 docenten en ik) en Ivan at met ons mee. De rest van het gezin at later pas. Dat is hier heel normaal maar ik vind het dan jammer om niet met het hele gezin te eten.

Het was al vrij laat toen we vertrokken. Moeder kwam me nog meerdere keren voor alles bedanken en ook de broertjes, zus, vader en Ivan zelf kwamen nog een knuffel geven. Lieve mensen!

Vandaag ga ik een taart naar Olila High School brengen als bedankje. Ook nemen Pastor en ik schriften en maandverband mee die namens de familie Diender uitgereikt zullen worden. Hiermee kunnen de allerarmste leerlingen geholpen worden en kunnen meiden ook tijdens hun menstruatie naar school blijven gaan. Supermooie actie van de familie!

Verder zal ik vast wel wat tijd doorbrengen op Little Apostles en zal ik vast wat voorbereiden voor Games Day op zaterdag.

Vanavond ben ik vast wat eerder weer terug en komt er weer een verslag van alle activiteiten van vandaag.

Anabolen Anna

Wat een titel, haha. Je zult zo wel lezen waarom.

Vanochtend wilde ik graag pannenkoeken bij het ontbijt en dat kon, het duurde alleen erg lang waardoor ik moest haasten om op tijd op school te zijn. Dus na het ontbijt snel op de fiets gesprongen om na 100 meter de ketting eraf te horen schieten. Even snel gekeken maar zat best vast dus besloten om terug te lopen naar het hotel en daar een boda te zoeken. Onderweg kwam ik de man tegen die in het hotel de was doet en die wilde wel even naar de ketting kijken. Hij kreeg het ook niet gerepareerd dus weer verder gelopen. Toen kwam een medewerker van het hotel eraan die ook wel even wilde kijken. Maar ook hij kon het niet verhelpen.

Gelukkig vond ik wel snel een boda en kon ik alsnog naar school.

Daar was het wachten tot de examens van de leerlingen gebracht zouden worden. Die van P7 kwamen eerst en als alle scholen die examens hadden, zou de rest rondgebracht worden. Dus de ochtend bestond vooral uit wachten en spelletjes spelen. Voor de thee was ik uitgenodigd bij Joseph Angwal en zijn vrouw Esther. Ik kreeg Afrikaanse thee (melk met een beetje thee) en pompoen. Best lekker. Tweeling Roeleke en Pleun waren er ook. Ze groeien goed en het zijn vrolijke babies. Leuk om Joseph met ze te zien spelen. Iedereen is gek op de tweeling.

Na de thee ging het wachten op de examens weer verder. P7 was inmiddels klaar met wiskunde en ik heb samen met Edward, de wiskundedocent, het examen geprobeerd te maken. Er worden hier soms hele uitgebreide berekeningen gegeven voor hele simpele sommen. Ik volg dan heel die berekening niet terwijl Edward het magisch vindt dat ik het antwoord al weet voordat hij de berekening kan opschrijven. Het blijft komisch.

Helaas voelde ik me nog steeds niet fit. Keelpijn, hoofd vol watten, snotterig, warm, geen trek. Ik besloot om voor de lunch terug te gaan naar het hotel. Er staat nog zoveel op het programma dat ik beter nu mijn rust kan pakken.

Martin was op dat moment met leerlingen bezig dus die wist niet dat ik wegging.

Toen ik net lag te slapen ging opeens de telefoon op de kamer. Martin bleek bij de receptie te staan. Hij had gehoord dat ik ziek naar het hotel was gegaan en maakte zich zorgen. Hij dacht dat er meer aan de hand was dan alleen keelontsteking en wilde erg graag dat ik opnieuw naar de kliniek zou gaan. We zijn samen gegaan en er is bloed afgenomen. Daaruit bleek dat het geen bacterie is. De arts stelde vast dat het een virale infectie is en ik kreeg nog wat extra medicatie zodat deze week niet in het water valt door ziekte. Het lijkt erop dat de stof in combinatie met het schoolbordkrijt net even teveel is. Om de medicatie wat extra kracht bij te zetten heb ik ook een soort steroiden gekregen en nu voel ik me net Anabolen Anna, hahaha.

Martin noemde nog even dat ik bezig was met afvallen en ik kreeg spontaan dieetadvies van de arts. Geen posho of rijst meer en alleen lunch OF avondeten. In de ochtend misschien wat pinda’s maar meer ook niet.

Nou..............dat advies volg ik thuis wel weer op..........misschien.........

Nu lig ik op bed. Net toch een beetje gegeten ondanks dat ik geen trek heb. Maar ja, ik wil echt heel graag morgen naar Ivan dus dan moet ik wel een beetje opgeknapt zijn. En zo niet, dan ga ik alsnog. Gelukkig is het niets ernstigs, wel iets vervelends. Straks lekker slapen, morgen uitslapen en dan even langs bij school. En in de middag naar Ivan. Fijn om daar weer heen te gaan!