Nieuw jaar, nieuwe reis

Het is juli, de maand waarin het hoog tijd is om weer naar Oeganda te gaan. Het aftellen is allang begonnen en over 16 dagen is het al zover. Dan ga ik voor de derde keer naar Oeganda.

Ook dit jaar ga ik naar Soroti waar ik de scholen Little Apostles primary school and nursery en Olila High School zal bezoeken. En natuurlijk mijn sponsorzoon Ivan. Hij zit inmiddels in de 2e en doet het erg goed. Vorig jaar heb ik hem een Rubik's cube gegeven en na een paar dagen kon hij al met gemak 1 kant oplossen. (had verder geen uitleg gegeven, hij heeft het zelf ontdekt) Waarschijnlijk kan hij nu de hele kubus oplossen. De jongen die door mijn ouders gesponsord wordt zit nu ook bij Ivan op school dus die kan ik ook gelijk bezoeken.

Er zijn zoveel meer mensen die ik weer ga zien, teveel om op te noemen. Pastor Joseph, Joseph Angwal, John van de bookshop, docenten van Olila en Little Apostles, medewerkers van Soroti hotel, Simon Ebetu, chairman. En nog veel meer mensen.

Dit jaar reis ik met een groep van 4 personen. Er gaan nog 2 vrouwen mee en natuurlijk Dick, de voorzitter van Stichting Amuria. De eerste Nile Special biertjes hebben we alvast gereserveerd.
We vliegen op 18 juli naar Entebbe, Oeganda en overnachten dan in een hotel in de buurt van het vliegveld. De volgende dag reizen we naar Soroti. Dit jaar geen omweg of uitstapjes, maar direct naar Soroti. Daar lekker aan de slag op de scholen.
Na een aantal dagen maken we een uitstapje naar Kidepo Park. Dit park staat in de top 3 mooiste parken van Afrika volgens CNN. Ik ben er nog niet eerder geweest dus ben erg benieuwd. Ik hoop vooral een luipaard te zien want dan heb ik de Big Five compleet. En natuurlijk leeuwen, die blijven machtig mooi.
Daarna weer terug naar Soroti voor nieuwe onderwijsavonturen. Dick en de 2 vrouwen vertrekken kort daarna weer voor wat uitstapjes en de terugreis naar Nederland. Ik blijf dan nog even in Soroti om 2 weken later weer terug naar Nederland te gaan. Voldoende tijd voor mooie nieuwe ervaringen.

Er is net een bericht geweest dat de Oegandese overheid heeft besloten dat er betaald moet worden voor het gebruik van social media via wifi. Het zou mogelijk kunnen zijn dat ik in Soroti niet op Whatsapp of Facebook kan. Dit blog zou wel moeten lukken. Ik ga wederom proberen om iedere dag een verslag te plaatsen maar kan niks beloven. Dat ligt er even aan in hoeverre het internet meewerkt en welke mogelijkheden er zijn.

Van verschillende mensen heb ik al supertoffe bijdragen gekregen voor deze reis. Armbandjes van leerlingen van Het Assink lyceum voor de kinderen die in het hostel van Little Apostles verblijven, laptops, geld, schoolspullen. Allemaal erg gaaf en zeer welkom in Oeganda. Mochten er nog meer mensen zijn die een bijdrage willen leveren, mijn koffer is helaas beperkt en aangezien ik ruim 4 weken ga, heb ik de koffer zelf hard nodig. Een financiële bijdrage zou superfijn zijn, iedere cent zal in Oeganda uitgegeven worden voor mensen die het echt nodig hebben. Of voor een doel welke je zelf kiest (geitenproject, schoolspullen, maandverband, boodschappenpakket etc). Ik heb een enorme hekel aan bedelen om geld en dit is dus absoluut geen oproep om geld te doneren, maar ik wil wel tegemoet komen aan mensen die graag iets mee willen geven maar wat niet meer in mijn koffer past. Wil je iets doneren, laat het me dan even weten, dan krijg je gegevens en kunnen we kijken waar het aan besteed gaat worden.

Tijd om een koffer te gaan zoeken en in te gaan pakken.

Nog 16 dagen!

Afsluiting en foto's

De laatste update, ook al ben ik alweer ruim een week terug in Nederland.

De laatste dagen waren net zo geweldig als de rest van de reis.

De laatste dag in Soroti was gevuld met afscheid nemen en iedereen bedanken.
Eerst naar Olila High School waar we al het maandverband hebben gegeven. Ook heb ik een (witte) kip gegeven als dank voor alle gastvrijheid. Enkele leerlingen fluisterden al dat ze die avond kip zouden eten. Dat heb ik uiteraard meteen verboden, haha. De muzungu kip moet goed verzorgd worden want volgend jaar kom ik de kip weer opzoeken.

Er was geen tijd voor een assembly om afscheid te nemen van de leerlingen vanwege examens, maar in de middag zouden Michelle en ik terugkomen en zou er alsnog een assembly zijn. In de tussentijd zijn Michelle en ik even naar de winkels gegaan en zijn we bij Joseph Angwal langsgegaan. Voor Joshep hadden we kleertjes gekocht voor de tweeling die hij en zijn vrouw verwachten. Ook hebben we hem een matras gegeven en wat was hij daar blij mee. Hij kon niet stoppen met springen van blijdschap en hij belde meteen zijn vrouw om erover te vertellen. Joseph heeft ons onwijs geholpen met alles. Toen ik ziek was, als we ergens naartoe wilden, als we iets nodig hadden en gewoon als goede vriend.

Daarna weer terug naar Olila High School, waar om 14.00 een assembly zou beginnen. Hiervoor werden de examens even uitgesteld. En ook op de laatste dag in Soroti bleken we nog in Afrika te zijn. Om 14.00 stonden leerlingen nog in de rij voor de lunch en had ook een groot deel van het personeel nog niet gegeten. Dus eerst lunch gekregen en daarna was er nog wat tijd nodig om de leerlingen te verzamelen. Ik denk dat de assembly rond 15.30 kon starten.
Michelle en ik hebben het maandverband en de kip officieel overhandigd en iedereen bedankt voor alles wat ze voor ons gedaan hebben. Leerlingen vonden het erg jammer dat we weer moesten gaan., net als wijzelf.

Aangezien alles een beetje uitliep, zijn we direct doorgegaan naar Little Apostles, om daar afscheid te nemen. De leerlingen zaten allemaal al klaar in de kerk maar Pastor Joseph wilde nog een kast ophalen. Deze is gemaakt om de boeken van Simone en haar turnsters goed op te kunnen bergen. Dit duurde vrij lang, waardoor we uiteindelijk pas na 20.00 konden beginnen met het afscheid. In de tussentijd hebben we gedanst, spelletjes gespeeld en veel gelachen met alle kinderen en een paar leerkrachten.
Het afscheid was erg lief. Pastor Joseph had brieven geschreven om ons te bedanken, leerlingen zongen liedjes die voor ons geschreven waren en lieten dansjes zien. Daarna was er taart voor iedereen.
Rose Mary, haar man en baby Annelies waren ook gekomen om afscheid te nemen. Ik zal de kleine meid missen en kan nu al niet wachten om te zien hoeveel ze gegroeid zal zijn volgend jaar.

Laat in de avond hebben we gegeten bij Pastor Joseph en zijn gezin. De laatste keer heerlijke kip. En ook hier was het weer gezellig maar ook erg jammer om afscheid te moeten nemen.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken om, samen met Pastor, met een bus naar Jinja te gaan. De busreis was lang maar wel goed te doen. De drukte viel gelukkig mee. Er zaten enkele mensen op de grond in het gangpad maar we kregen geen kippen of kinderen op schoot. In de middag kwamen we in Jinja aan. Daar was een bepaalde bushalte opgeheven waardoor we een stuk verderop uitstapten dan de eigenlijke bedoeling was. Pastor heeft even moeten onderhandelen om een goede prijs te krijgen om per boda boda naar het hotel gebracht te worden. Terwijl hij nog aan het onderhandelen was, reed een chauffeur al weg met Michelle achterop. Gelukkig kwam het allemaal goed en zijn we alledrie, inclusief koffers, bij het hotel afgezet. Daar hebben we uitgebreid geluncht met gerechten die je in Soroti niet tegenkomt. Voelde heel luxe.
Na de lunch hebben we afscheid genomen van Pastor Joseph. Hij ging weer terug naar Soroti en wij zouden een dag in Jinja blijven. Daar hebben we het atelier van Angelo bezocht, wat een mooie dingen maakt hij! Michelle heeft daar een schilderij besteld.
In de winkelstraat kwamen we in een kleine bar waar het logo van Nile Special duidelijk aanwezig was. Na even kletsen en vragen was er iemand die wel weer iemand anders wist die mogelijk een shirt van Nile Special had. En ja hoor, na een paar minuten kwam ze terug met een shirt en een pet. Supergaaf! Deze dingen zijn alleen via via te krijgen en nu was het eindelijk gelukt.

De volgende ochtend zijn we opgehaald door Karim. Hij heeft ons naar Kampala gebracht waar we naar een crafts market zijn geweest. Dit is een terrein met heel veel winkeltjes waar souvenirs verkocht worden. Van kleding tot onderzetters en flesopeners, alles kun je daar vinden. En allemaal handgemaakt. Daarna was het tijd om naar Fase3 te gaan. Daar konden we rustig eten en waren we al dichtbij het vliegveld. Karim is erg bescheiden en wilde eigenlijk in de auto op ons wachten. Dat hebben we natuurlijk niet geaccepteerd en we hebben hem uitgenodigd met ons mee te eten. Zo konden we met ons drieën genieten van de laatste avond in Oeganda. Uitzicht over het Victoria meer en heerlijk eten.

En toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan. Michelle mocht al eerder door de douane omdat zij naar Kenia zou gaan. Ik moest buiten nog even wachten maar mocht gelukkig ook al snel inchecken. En dat was het einde van de reis. Nu weer flink gaan sparen om volgend jaar weer terug te kunnen!

Inmiddels ben ik bezig met foto's uploaden. Deze komen allemaal op http://mooa.mijnalbum.nl
De komende dagen zullen alle foto's online gezet worden.

Bedankt voor alle reacties, berichtjes en bijdragen! Tot volgend jaar!

Akokor

Hai allemaal,

Weer een nieuw verslag want een nieuwe dag brengt hier altijd veel.

De kerkdienst was zoals altijd een swingend feest. Michelle en ik zijn uitgebreid bedankt voor wat we hier hebben gedaan en hebben zelf ook nog een kort woordje gesproken. Aan het eind kwam de hele gemeenschap ons nog een hand geven. Ook de moeder van Ivan was gekomen om afscheid te nemen, superlief!

Na de dienst zijn enkele leerlingen van Little Apostles naar het radiostation gegaan waar zij over de school gingen praten. Ondertussen hebben wij de leerkrachten naar het restaurant gebracht en voorzien van drinken, lolly's en toffees. Zelf gingen we de leerlingen ophalen bij het radiostation omdat Pastor Joseph hen zou bedanken met een lunch. Daar hoorden we dat ze nog de groetjes mochten doen en allemaal noemden ze hun Muzungu teachers Michelle en Annelies. Ook superlief.

Snel weer terug naar het restaurant waar we heerlijk hebben gegeten met de leerkrachten en de leerlingen. Voor de meesten was het de eerste keer ooit in een restaurant en wat waren ze zenuwachtig. Helaas was er niet voldoende kip voor iedereen, het restaurant is niet gewend aan zulke grote groepen en reserveren doen ze ook niet aan. Volgende keer toch maar even van tevoren aankondigen.

Toch weer lekker gegeten en iedereen weer terug naar school gebracht. Allemaal blije gezichten!

Vervolgens ben ik met Pastor, 2 leerkrachten en Ivan weer verder gegaan. Onderweg een matras gekocht en daarna Ivan bij school afgezet. Daarna naar een sponsorleerling om de matras te overhandigen namens zijn sponsor. Ze wisten niet dat we kwamen dus de verrassing was groot. De matras werd onder luid gejoel en met grote glimlachen ontvangen. De jongen liep meteen naar de hut waar hij slaapt, gooide de matras op de grond en ging erop liggen. Wat zal die jongen lekker slapen vannacht! Zijn moeder was zo dankbaar dat ze haar jongste zonen achter een kip aanstuurde en niet veel later mocht ik opnieuw een kip in ontvangst nemen. Deze heb ik natuurlijk gelijk naar de sponsor vernoemd.

We konden niet lang blijven helaas maar het was leuk om te zien waar de jongen woont en wie zijn familie is.

De kip is nu bij Pastor Joseph, samen met de haan die ik eerder deze week kreeg. De haan zal worden verkocht om er een kip van te kopen. Beide kippen gaan dan naar een arme familie. Als er kuikens komen, zullen er een paar voor Pastor Joseph zijn. Volgend jaar zal er een hele kolonie kippen rondlopen en heb ik weer wat mensen die ik thuis kan bezoeken. Nu al zin in!

Zometeen lekker luxe eten in de kamer, we laten het naar de kamer brengen.

Morgen de laatste dag in Soroti alweer. Afscheid nemen van Olila, Joseph Angwal en Little Apostles. Laatste boodschappen doen. Koffers inpakken. Eten bij Pastor thuis.

Dinsdagochtend vroeg gaan we met de bus naar Jinja. Pastor Joseph gaat met ons mee. Spannend.

Maar eerst morgen volop genieten!

Orisa en Enwaku

Orisa en Enwaku

Afscheid nemen is niet echt mijn ding. Zo was ik vanochtend weer op Olila. Ik had afgesproken om met leerling Orisa schoenen te gaan kopen. Hij was nog bezig met een examen dus had ik even tijd om met verschillende mensen te kletsen.

Orisa was supertrots dat hij met mij mee mocht en heeft heel goed voor me gezorgd. Hij pakte mijn hand vast als we moesten oversteken, informeerde mij over goede prijzen en lette goed op of mijn rugzak wel dicht was. Hele lieve jongen. We hebben mooie schoenen gekocht, fruit en een horloge. Als een echte heer kwam hij weer terug op school.

Ik raakte weer aan de klets en vergat de tijd bijna. Ik had met Michelle afgesproken om te lunchen maar ik raak ook best wel gewend aan Afrikaanse tijden. Al viel mijn kwartier te laat nog erg mee vergeleken met sommige afspraken.

De kiploempia's smaakten goed. Toen was het tijd om wat na te kijken, een examen van groep 6. Michelle heeft me geholpen. Ik ben nu bijna klaar.

Later in de middag ben ik met Pastor Joseph gaan shoppen. Matrassen, een boodschappenpakket en een aantal kleren. Alles voor de familie van Ivan, waar ik op bezoek zou gaan.

Ook heb ik nog meer maandverband besteld. Dankzij de actie via Stichting Amuria kan ik bijna 600 pakjes maandverband bestellen. Hier zijn veel meiden enorm mee geholpen! Megabedankt aan iedereen die meegeholpen heeft! Er kan nog steeds geholpen worden want meiden worden natuurlijk iedere maand weer ongesteld en zullen dan maandverband nodig hebben. Wie wil helpen, kan dat via Stichting Amuria doen.

Bij Ivan zijn we heel hartelijk ontvangen. Zijn familie is superlief. Ivan was er zelf ook. Leraar Edward en Ivan hadden al snel mijn fotocamera's te pakken en ik geloof dat ik megaveel foto's van de avond heb. Een aantal kinderen konden we nieuwe kleren geven en daar waren ze erg trots op. Een meisje liep in een compleet versleten hemd en kreeg een t-shirt. Ik denk dat ze daar nu ook in slaapt.

De ouders kregen de matrassen en het boodschappenpakket en ze waren sprakeloos van blijdschap. Zelfs de vader heeft de hele avond een glimlach op zijn gezicht gehad.

De geit, haan en kip waren er natuurlijk ook (gelukkig heb ik dus niet de gegeven kop hoeven eten vanavond haha) en het was erg schattig dat de kip en de haan bij elkaar in de buurt bleven. Het leek wel een stelletje, haha.

Het eten was weer erg lekker. Wat ik erg jammer vond is dat de moeder niet mee mocht eten. Normaal eten de kinderen ook niet mee, die eten als de visite weg is, maar Ivan mocht wel mee eten. Maar de moeder niet.

Wel zijn er leuke foto's gemaakt met iedereen en heb ik beide ouders kunnen bedanken. Ze zijn mij erg dankbaar voor alles wat ik voor Ivan en voor henzelf doe. Ik ben blij dat ik deze mensen kan helpen!

Morgen komen ze naar de kerk omdat het dan de laatste kans is om afscheid te nemen. Superlief!

Morgenochtend dus naar de kerk. Daarna lunch met alle collega's van Little Apostles en ik vrees dat ik daarna toch echt een begin moet maken aan koffers inpakken. Van 2 dozen ga ik proberen een koffer te maken voor de schilderijen. Als iemand nog tips heeft om de dozen extra stevig te maken zodat de schilderijen niet breken in de laadruimte.....heel graag!

Ojotor ejok!

Games and fun

Games and fun!

Een topdag!

Vanochtend hebben we flink inkopen gedaan voor de spel- en sportdag voor de leerlingen van Little Apostles. Ballonnen, drinken, eten en snoepjes. De zon scheen, zoals gewoonlijk, dus we konden er een leuke dag van maken.

De dag werd geopend met gezang van de kinderen. Het volkslied, het schoollied en een lied om iedereen te bedanken.

Daarna hebben we de ballonnen uitgedeeld en dat was een en al plezier. Iedereen had lol en was met elkaar aan het spelen. Onwijs leuk om al die blije gezichtjes te zien. En als er een ballon knapte, was het plezier nog groter.

Daarna begonnen de voetbalwedstrijden. Twee meidenteams en twee jongensteams die tegen elkaar zouden strijden voor een beker. De meiden waren lekker fanatiek en de jongens lieten zien dat ze goed kunnen voetballen. De jongere kinderen hebben fanatiek aangemoedigd.

Na de wedstrijden hebben we nog een paar rondes stoelendans gedaan en nog meer gelachen. Michelle en ik moesten ook meedoen en strijden tegen de andere vrouwelijke leerkrachten. Michelle heeft die ronde knap gewonnen.

Vervolgens hadden een paar groepjes meiden een dansje ingestudeerd en lieten deze zien. Ook weer erg leuk!

Toen was het tijd voor de voetbalwedstrijd tussen de leerkrachten en het winnende jongensteam. Iedereen was bloedfanatiek en ook de supporters lieten goed van zich horen. In de rust stond het 7-5 voor de jongens. Ik mocht geen scheidsrechter meer zijn omdat ik niet voor buitenspel had gefloten, haha. Gelukkig stond er meteen een leerling klaar om het fluitje van me over te nemen. Het heeft de leerkrachten helaas niet geholpen want ik geloof dat de einduitslag 13-8 was, haha.

Zo ontzettend leuk om te zien dat iedereen plezier had en dat er heel leuk contact is tussen de leerkrachten en de leerlingen. Heel fijn om met deze mensen samen te mogen werken.

Na de wedstrijd hebben we heerlijk gegeten. De kokkins hadden pilau met rund gemaakt en er waren flesjes frisdrank. Een feestmaal voor iedereen. Normaal krijgen alleen de kinderen die in het hostel verblijven een lunch op school maar vandaag hebben we voor alle kinderen eten gemaakt. Iedereen genoot!

Daarna hebben we nog touwtrekken gedaan, zonder touw. Ik vind dat wij meiden gewonnen hebben. In ieder geval heeft iedereen meegedaan en gelachen.

Als afsluiter hebben enkele groepen nog een afscheidslied gezongen voor Michelle en mij, ontroerend.

Ook zijn de prijzen voor de voetbalteams uitgereikt en hebben veel leerlingen nog een lolly gekregen voor hun optredens en prestaties.

Een heerlijke dag. Volop genoten, veel gelachen en megaveel lol gehad. Iedereen heeft genoten en gelachen. En daardoor genoot ik nog meer.

Ik ga zo met een enorme glimlach slapen!

Okokor

Okokor

Het blijft ongelooflijk wat je hier allemaal meemaakt! En zelfs na 3 weken blijft het verbazingwekkend, ontroerend en geweldig.

Vanochtend is het eindelijk gelukt om netjes op tijd op school te zijn. Daar heb ik een poos gekletst met collega's en kreeg ik van de leerlingen een lijst met 50 dieren. Ik had ze uitgedaagd om 50 dieren op te schrijven en als het zou lukken, zou ik extra tekstboeken voor ze kopen. Die zijn dus al besteld :)

In de pauze hoorden we dat een leerling erg ziek was. Malaria maar de medicatie sloeg niet aan. Het jochie was goed ziek, kon amper lopen. We hebben hem meegenomen naar een kliniek. Bij de eerste kliniek was geen arts, bij de tweede een lange wachtrij maar bij de derde werden we vlot geholpen. Hij bleek inderdaad malaria te hebben en kreeg een injectie. Hier knapte hij snel van op en inmiddels heeft hij alweer een examen gemaakt en speelt hij weer met zijn vriendjes.

Ik zou eigenlijk weer met Martin naar een les gaan maar door het bezoek aan de kliniek, was het al tijd om weer weg te gaan. Michelle en ik wilden nog wat voorbereiden voor de sport- en speldag van morgen.

Het tempo is hier net anders dan in Nederland. Oftewel, waar we eigenlijk om 3 uur zouden vertrekken naar Simon, sponsorkind van mijn ouders, werd dat half 5. We passen ons gewoon aan.

In een auto vol met 3 kinderen, 5 volwassenen en een uitgebreid boodschappenpakket vertrokken we naar het dorp van Simon. Dit was een erg lange weg. Als Simon na een semester naar huis gaat, is hij anderhalf uur onderweg met een boda. En is niet eens degene die het verst weg woont.

Onderweg hebben we nog 2 leerlingen afgezet die nu ook even naar huis konden.

Eenmaal bij Simon thuis werden we hartelijk ontvangen door zijn moeder en door een flink aantal kinderen die overal vandaan leken te komen. Zodra er rondgaat dat er Muzungu's zijn komen veel mensen aangelopen om ons te zien en te zwaaien. Blijft een hele aparte ervaring.

Simon's moeder zorgt voor haar 5 kinderen. De vader leeft niet meer. Moeder is een erg lieve vrouw die het heel moeilijk heeft om iedereen te kunnen voeden. Ze was sprakeloos toen ze het boodschappenpakket kreeg. Ze is mijn ouders erg dankbaar ervoor!

Ik draaide me ongeveer een halve seconde om en toen tikte ze op mijn schouder. Ze had een cadeau voor mij. Een haan! En een zakje eieren! En een sjaal!

Zo'n groot cadeau. Ik heb meerdere keren gevraagd of ze zeker wist dat ze dit wilde geven, maar dat wilde ze echt. Ik ben onwijs dankbaar, ik heb nog meer hele goede vrienden hier!

De haan is inmiddels bij Pastor Joseph en die heeft beloofd om 'm niet op te eten. De eieren liggen in de keuken van het hotel en de sjaal heb ik op het bed liggen. Voel me echt vereerd!

Michelle en ik hebben nog foto's gemaakt en die bekeken met de kinderen. Ze vonden het geweldig om op de camera te kijken. Te lief!

Op de terugweg hebben we de andere leerlingen weer opgepikt en zaten we met 3 kinderen, 5 volwassenen, 6 eieren en een haan in de auto. Past prima! We hebben liedjes gezongen en gelachen. Leuk dat ook de kinderen plezier hadden.

Vandaag wil ik weer lekker op tijd naar bed. Morgen gaan we voetballen, frisbeeën, spelletjes doen en zingen met de kinderen van Little Apostles. Vorig jaar heb ik dat ook gedaan en het was een superleuke dag. Ik heb er nu ook weer heel veel zin in!

Nu lekker douchen en dan dromen van alles van vandaag!

Een okokor, een haan. Wat een eer!

Lange, mooie dag

Lange dag

Vanochtend stond ik netjes en oer-Hollands om 8.45 bij de kliniek waar ik met een jongen en de verpleegster om 9 uur had afgesproken. Heel Afrikaans kwamen zij om 9.30. Gelukkig werkt de arts ook niet met vaste afspraken en konden we dus gewoon terecht. De jongen was erg zenuwachtig maar ook blij dat ik mee was. Eindelijk kon er goed uitgezocht worden wat er met hem aan de hand is.

Helaas waren er verschillende testen nodig en waren niet alle uitslagen negatief. Dit betekende nog extra testen en op die uitslagen wachten we nog. Wegens een stroomstoring, zijn de resultaten er nog niet.

Op de terugweg werd de jongen duizelig en hebben we wat extra drinken en eten voor hem gehaald. Eenmaal terug op school is hij gaan leren want hij ging 's middags 'gewoon' zijn examen geschiedenis maken. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij die goed gemaakt heeft.

Na het bezoek aan de kliniek ben ik naar Little Apostles gegaan. Hier zijn alle leerlingen nu druk bezig met het schrijven van brieven aan leerlingen in Nederland. Sommige leerlingen willen zelfs 4 brieven schrijven! En allemaal hebben ze brieven uit Nederland bewaard. Hopelijk kan dit project nog lang draaien want het enthousiasme is enorm!

Daarna weer terug naar de kliniek waar we dus te horen kregen dat de uitslag er nog niet was en dat we gebeld zouden worden als die er wel was.

Dat was balen maar betekende ook dat we mooi op tijd naar baby Annelies en haar ouders konden. Pastor wist niet helemaal waar Rose Mary en haar gezin wonen dus werd een andere dochter even uit de les geplukt zodat ze de weg kon wijzen.

Ik ben heel hartelijk ontvangen bij de familie en we hebben over vanalles gepraat. Het was heel gezellig. De man was zeer vereerd met mijn komst en erg trots dat een Muzungu zijn huis bezocht en met hen wilde eten.

Rose Mary is de kokkin van Little Apostles en dat was te merken. Heerlijke pilau, aubergine met g-nuts, kip, rijst en zoete aardappel. En vers gemaakte passievruchtsap. Superlekker.

Ik heb baby Annelies nog meer kleertjes gegeven die ik hier in Oeganda gekocht heb.

Wat een dropje is de kleine meid!

Na het eten ben ik met Pastor weer naar de boekwinkel gegaan. Daar had John nog meer boeken voor ons uitgezocht en hebben we betaald. We hebben ruim 160 boeken gekocht voor sponsorleerlingen en daarnaast nog de 60 boeken voor de school in Olungura. Er staan nu 2 grote dozen vol met boeken in de winkel. Die zullen worden opgehaald zodra de kast open is.

Inmiddels is het boekengeld op en zijn veel mensen heel erg blij en gelukkig. John, de boekenman, zal voorlopig die lach nog wel op zijn gezicht houden. De leerlingen zullen blij zijn dat ze boeken kunnen gebruiken. Pastor is ontzettend blij dat hij de leerlingen beter kan helpen. Ik ben supertrots op het hele project en vind het mooi om te zien hoe gelukkig mensen hiervan worden.

Al met al dus weer een enerverende dag.

Morgen hoop ik eindelijk de resultaten van de jongen te krijgen en hoop ik medicijnen voor hem te kunnen kopen. Ook ga ik lekker aan de slag op Little Apostles. En in de avond ga ik op bezoek bij Simon, de jongen die door mijn ouders gesponsord wordt.

Over een week sta ik op het vliegveld maar gelukkig zijn de dagen nog vol met leuke dingen en kan ik daar nog volop van genieten. Afscheid nemen kan op het laatste moment nog wel ;)

Van kliniek naar kliniek

Een dagje in de kliniek

Vanochtend begon met een bezoek aan de boekwinkel. Geheel in Afrikaanse stijl werden Michelle en ik een uur later dan afgesproken opgehaald.

John, de boekenman, was erg blij met onze komst en binnen enkele minuten waren er 3 man aan het werk om boeken voor ons uit te zoeken. Na ongeveer een uur waren er ruim 80 boeken uitgezocht. Dit zijn allemaal boeken die op de middelbare school gebruikt worden en die sponsorstudenten kunnen lenen voor hun studie. De boeken komen in het beheer van Stichting Amuria.

Er is nog geld over en deze week zullen we kijken welke boeken we nog meer kunnen kopen of dat we titels vaker aanschaffen. Een mooi project!

Daarna hebben we een meisje opgehaald bij haar school om haar naar een dokter te brengen. Dit meisje vertelde dat ze een half jaar geleden een tropische ziekte bleek te hebben maar dat zij geen behandeling had gehad. Dankzij een lieve donatie uit Nederland, kon Michelle dit meisje meenemen naar een dokter voor onderzoek en eventuele behandeling. Het meisje is hier erg blij mee.

Na een aantal testen moesten we wachten op de uitslag en zijn we in een restaurant gaan eten. Voor het meisje was het de eerste keer in haar leven dat ze in een restaurant kwam en wat heeft ze genoten. Lekker eten en drinken en daar zo lang mogelijk over doen zodat ze langer kon genieten. Daar smelt ik van.

Terug bij de kliniek bleek de ziekte nog niet genezen maar gelukkig was er geen sprake van nog een ziekte. Het meisje heeft medicatie gekregen en zal over een poosje opnieuw onderzocht worden en hopelijk beter zijn.

Nadat we haar teruggebracht hebben, zijn we nog even langs Little Apostles gegaan. Ik zou eigenlijk lesgeven maar doordat het bezoek aan de kliniek nogal lang duurde, was ik daar te laat voor. Erg jammer maar de gezondheid van kinderen gaat voor.

Daarna naar Olila om afscheid te nemen van de collega's en te informeren naar de gezondheid van een andere leerling. Ook heb ik al een aantal pakjes maandverband afgegeven met het uitdrukkelijke verzoek om die voorraad regelmatig aan te vullen en het maandverband alleen te geven aan meisjes die het echt niet kunnen betalen.

Het blijkt namelijk dat veel meisjes zelf geen maandverband kunnen kopen en dat ze het ook van niemand krijgen. Hierdoor kunnen en durven ze niet naar school of worden ze zelfs naar huis gestuurd. Dit kan natuurlijk niet!!!

Ik heb met de directeur en een vrouwelijke docent gepraat. Zij erkennen het probleem en willen graag helpen.

Via Facebook is nu een actie gestart. Een pakje maandverband kost hier €1,25. Hopelijk willen veel mensen wat bijdragen en kan ik zaterdag nog veel meer maandverband kopen zodat de meiden gewoon naar school kunnen!

Daarna sprak ik een docent over de gezondheid van een leerling. Helaas was dit geen goed nieuws. De jongen komt uit een gebroken gezin waar heel veel aan de hand is en waar amper geld is. Hij was voor onderzoek naar een kliniek geweest maar kon slechts enkele testen betalen. Zijn medisch dossier bleek meegenomen te zijn door zijn zus en het bleef onduidelijk wat hij precies heeft. Ik wil deze jongen heel graag helpen, hij heeft vorig jaar veel indruk op mij gemaakt. Daarom is er besloten dat ik samen met hem en de schoolverpleegster naar een kliniek zou gaan om gegevens te achterhalen en verder onderzoek te laten doen. Niet veel later zat ik dus opnieuw in een kliniek.

De verpleegsters herkenden de jongen maar konden niet veel informatie geven. Wel is duidelijk dat er sprake is van 2 ziektes en dat behandeling nodig zal zijn.

Morgenochtend hebben we een afspraak met een arts die deze jongen kent en ga ik niet weg voordat ik weet wat hij heeft en hoe hij behandeld kan worden.

Het blijft potverdrie zo oneerlijk. Zieke kinderen die geen behandeling krijgen waarmee ze prima genezen. Behandelingen die nog geen 25 euro kosten. Onbetaalbaar voor veel mensen hier.

Het raakt me enorm en ik ben echt dankbaar dat ik in de positie ben om mensen te kunnen helpen maar wat zou ik graag willen dat dit niet nodig is. Dat mensen gewoon een behandeling kunnen krijgen om gezond te worden, of daar in ieder geval voor kunnen betalen.

Het is hier mooi, heftig, intens en indrukwekkend. Ik geniet van de mooie dingen, voel me dankbaar dat ik kan helpen en zal me blijven inzetten om dat te kunnen blijven doen.

Zoals Dick en Roeleke altijd zeggen: "een druppel op de gloeiende plaat helpt wel."