Vanochtend gingen we redelijk op tijd op pad richting de Sipi Falls. Dit zijn de hoogste watervallen in Oeganda. Het zijn 3 watervallen relatief dicht bij elkaar.

We begonnen met een wandeling naar de middelste waterval onder begeleiding van Ezekiel. Het pad was behoorlijk glibberig maar gelukkig was er ook een groep jongeren die daar rondlopen in de hoop dat ze toeristen kunnen helpen en daar geld voor krijgen. Het waren goede helpers die op hun slippers makkelijker rondlopen op die gladde paadjes dan wij met stevige schoenen.

Het eerste deel van de waterval was 65 meter hoog en wij zijn er achterlangs gelopen. Erg mooi.

Onderweg nog een lekker zakje passievruchten gekocht.

Met het busje gingen we naar het tweede deel van dezelfde waterval. Deze is 85 meter hoog. Dit was een korte wandeling en hier waren de lokale helpers behoorlijk opdringerig totdat ze in de gaten kregen dat we echt niet geholpen wilden worden, toen dropen ze af en konden we genieten van de omgeving. Het is indrukwekkend met hoeveel kracht een ogenschijnlijk smalle waterval naar beneden komt.

Op de terugweg naar de bus begon het te regenen. Hopelijk zou dat onze plannen om te gaan abseilen niet saboteren.

Nog even snel een nieuwe zak passievruchten gekocht en op naar de waterval waar we zouden gaan abseilen. Het regende nog steeds een beetje maar Maarten, Simone, Erica en ik besloten eerst naar de startplaats te lopen en daar te beslissen. Pap en mam werden naar een lodge gebracht waar ze samen met Dick en Roeleke naar ons konden kijken.

Simone besloot toch niet te gaan abseilen en terwijl Maarten, Erica en ik onze uitrusting aan kregen, begon het echt hard te regenen en te onweren. Volgens de instructeurs was het veilig dus gewoon doorgaan.

Erica ging als eerste naar beneden, stoer! Maarten en ik doken bij andere mensen onder de paraplu.

Ik ging als tweede naar beneden. Goed naar achteren hangen, benen recht en kleine stapjes. Af en toe over een reling stappen en rustig aan naar beneden.

Maar na de laatste reling was de rotswand weg, die liep niet recht naar beneden, en bungelde ik 100 meter boven de grond. Ik kon zelf niks meer doen behalve om me heen kijken. Dat was prachtig. Maar ondertussen hing ik stil haha. Geen idee waarom of wat ik moest doen. Plotseling zakte ik weer rustig verder naar beneden. De rest van de afdaling kon ik alleen maar hangen en rondkijken. Af en toe hing ik stil. Achteraf hoorde ik dat de instructeur telkens de regen uit zijn gezicht moest vegen.

Beneden aan kon ik een tak pakken die naar mij werd uitgestoken en werd ik op een rots getrokken. Ik werd netjes afgetuigd en ondertussen was ook Maarten aan de afdaling begonnen. Toen we alledrie beneden waren, begonnen we aan de wandeltocht omhoog. Ook hier liepen jongeren om te helpen en wat was dat fijn. Smalle, steile, glibberige paadjes waar zij heel vlot overheen liepen maar ik had er wat meer moeite mee en was blij met de hulp.

Het was een stevige tocht en dat samen met het abseilen maakte het een toffe ervaring.

Boven werden we weer opgepikt door de rest van de groep en bleek dat de telefoon van Erica nog bij de instructeur was dus moesten we even zoeken waar die was gebleven. Gelukkig was de telefoon snel weer terug en gingen wij op weg terug naar Mbale.

Daar nog even nagenieten en lekker eten.

Op naar de volgende dag.