Ohja, ik was gisteren nog even vergeten te vertellen dat ik de deurklink van de deur getrokken heb. Ik deed niet eens iets geks, wilde gewoon even op de gang internetten omdat de wifi daar vaak iets sterker is.

Kreeg meteen uitgebreide excuses van de receptioniste ondanks dat zij er natuurlijk ook niks aan kon doen. Na het eten kregen we een andere kamer aangeboden maar daar werkte de airco niet en waren een paar lampen kapot. Niet echt fijn dus. Samen met de medewerker hebben we gekeken of we zonder klink ook de deur konden openen en dat kon. Dus besloten om toch in de kamer te blijven en tot nu toe hebben we onszelf niet op- of buitengesloten.

Vanochtend vroeg eruit. Even langs Pastor om zijn zoon Isaac een envelop met geld te geven. Hij neemt vandaag de sponsorkinderen van mij, mijn ouders, Lauranne en een collega mee om te shoppen. Kleding, schoolspullen, nieuwe banden voor een fiets, ze hebben het allemaal nodig. En ik ga er vanuit dat ze ook wat geld overhouden voor een lunch en wat drinken.

Nog even een voorraad water gehaald en nu klaar om naar Amuria te gaan. Nog even wachten op Pastor en Joseph Angwal.

De reis naar Amuria is best lang maar absoluut de moeite waard. Helaas lukte het niet op met de pick-up te gaan en werd het het busje.

De eerste stop was bij Truus, een Nederlandse vrouw die in Oeganda woont en helpt in een kliniek. Ze heeft zelf ook een schooltje voor gehandicapte kinderen.

Met Truus zijn we naar de kliniek gegaan waar de stichting veel dozen met spullen had ingezameld. Lauranne heeft alvast wat knuffels aan kinderen gegeven en dekentjes aan moeders van pasgeboren baby's.

Zelf hou ik er niet zo van om naar de kliniek te gaan. De mensen zijn er ziek en hebben zorgen. De omstandigheden zijn lang niet hetzelfde als in Nederland en dat vind ik lastig om te zien. Wel is het mooi om daar spullen te brengen om de mensen weer een stukje verder te helpen.

Na het bezoek aan de kliniek namen we weer afscheid van Truus en reden we door naar Ebetu David. In Amuria zijn geen asfaltwegen. Er zijn een paar zandwegen die wat beter begaanbaar zijn maar ook talloze paadjes die zo smal zijn dat je ze amper kunt zien. Maar Joseph Angwal kent de weg en stuurde het busje over de juiste paadjes. Op een gegeven moment werd het pad zo slecht, dat de bus helemaal schuin kwam te hangen. Als een van ons de verkeerde kant op had geleund waren we omgekieperd. Dat was best even spannend en een opluchting toen we weer recht stonden. Het scheelde echt niet veel!

Bij Ebetu David werden we hartelijk ontvangen door zijn dochter die joelend met een witte vlag wapperde. Blijft geweldig hoe de vrouwen hier kunnen joelen, super!

Op het erf lag vanalles te drogen wat ze geoogst hadden (granen en cassave zag ik) maar toen wij al even in de hut zaten, hoorden we onweer naderen. De hele familie begon als een razende al het geoogste waar bij elkaar te rapen om in een andere hut te leggen. Er leek flink wat regen te komen.

Kort nadat ze klaar waren werd duidelijk dat de bui langs hen heen zou gaan. Volgens mij hebben ze alles toch maar in de hut laten liggen. Wellicht hebben ze dat later weer te drogen gelegd.

In de grote hut kregen wij thee, gekookte eieren en pinda's. Superlekker. Men keek wat vreemd toen ik een ei tegen m'n voorhoofd kapot tikte, dat vonden ze toch wel erg grappig.

Na de thee gingen wij weer door naar Emiacu. Ebetu David ging met ons mee.

Het was super om Emiacu weer te zien. Ieder jaar ben ik bij hem op bezoek geweest en altijd even hartelijk ontvangen.

Hier kregen we wederom thee met pinda's en gekookte eieren. Dit keer tikte Dick een eitje tegen mijn voorhoofd kapot. Emiacu kwam niet meer bij van het lachen, hahaha.

Na de thee gingen we weer naar buiten want we hadden we een flinke stapel dozen met kleding bij ons die Stichting Amuria ingezameld heeft. Een aantal mensen mochten hier kleding uitzoeken voor zichzelf en hun familie. Daarna was het aan Emiacu om de kleding uit te delen aan gezinnen in de buurt.

Nu is het zo dat er maar weinig auto's in Amuria komen. Zodra mensen een auto horen, komen ze kijken, vooral kinderen. En nu er ook nog eens muzungu's inzaten, begonnen al die kinderen achter het busje aan te rennen. We arriveerden dus bij Emiacu met een flinke schare kinderen achter ons aan.

Tegen de tijd dat de mannen met de kleding aan de slag gingen, zaten er zeker 100 kinderen rond Emiacu's huis. En nog een tiental vrouwen erbij.

Iedereen bleef netjes op afstand, daar waren ze voor gewaarschuwd. Maar toen Emiacu besloot direct al kleding uit te delen aan de kinderen, werd het al snel een vrolijke chaos. Alle kinderen wilden nieuwe kleren. En de meeste hadden dat ook heel erg nodig want ze droegen vieze kleding vol gaten. Sommige kinderen hadden wel een broek aan maar liepen eigenlijk in hun blote billen rond. Of een t-shirt dat meer uit gaten dan uit stof bestond.

Het eindresultaat was een heleboel vrolijke gezichten en kinderen die met verschillende kledingstukken naar huis gingen. Sommigen pakten wat ze pakken konden en gingen daarna kijken wat ze hadden. Dus gingen de jongens hun veroverde rokje ruilen voor een t-shirt, haha. Super grappig om te zien!

Hierna was het tijd voor de lunch, het was immers al half 4. We kregen heerlijke geit, kip, rijst, greens en een flesje frisdrank. Er was ook atap, het lokale brood. Maar daar heb ik me tijdens mijn eerste reis flink in vergist. Ik dacht aan het brood in Nederland en nam een flink stuk. Volgens mij heb ik wel een uur zitten kauwen en echt smaak zat er niet aan. Vandaag heb ik de atap dus laten staan.

De rest was heerlijk!

Na het eten was het tijd voor de terugweg. Opnieuw een lange rit maar Lauranne en ik hebben ons prima vermaakt met 30 seconds.

Nu best wel moe. Zo nog even wat drinken, douchen en dan lekker naar bed.

Morgen gaan we naar de kerk en daarna zijn we uitgenodigd voor de lunch bij de familie Olila. De dochter van professor Olila (de directeur van de school) heeft afgelopen jaar een half jaar in Groningen gestudeerd. Hierdoor zijn we bevriend geraakt en nu heeft ze ons uitgenodigd. Kijk er erg naar uit om Sarah weer te zien.

Maar nu eerst even rustig aan. Tot morgen!