De wifi is nog altijd zwak of afwezig maar ik doe mijn best toch wat online te krijgen.

Gisteravond is er niets bijzonders gebeurd. We hebben op ons eten gewacht, een uurtje. En 30 seconds gespeeld en veel gelachen.

Vanochtend weer op tijd opgestaan om naar Olila High School te gaan. Lauranne en ik zijn door Pastor gebracht met de pick-up. Het blijft gaaf om achterin de bak te zitten.

Op Olila hebben we eerst uitgebreid met de headteacher gepraat over het leven in Oeganda en in Nederland. Daarna werden de sportleraar en professor Olila gehaald en heb ik trainingspakken overhandigd die waren gedoneerd door collega Wendy. De school is er erg blij mee en gaat ze aan het basketbalteam geven. Dan zien alle teamleden er hetzelfde uit en er zijn genoeg pakken voor alle leden. Er zaten ook een paar andere sportshirts in de doos en die gaan naar de hardlopers.

Bedankt Wendy!

Hierna hebben we een les bijgewoond van Senior 6. Die kregen literatuurles over een boek dat ze hebben gelezen. Het boek klonk interessant dus die ga ik hier zeker kopen. De les was ook interessant. De klas was erg klein, slechts 12 studenten, maar alsnog is er weinig interactie. De docent vertelt en de studenten luisteren. Aan het eind van de les hebben 2 studenten ons een samenvatting van het boek verteld zodat we beter zouden begrijpen waar de les nou over ging. Tof initiatief van deze meiden!

Na de les hebben we nog een rondje door de kunstafdeling gelopen waar we weer veel mooie kunstwerken hebben gezien. Ariong Daniel kwam ook om ons kunst te laten zien, hij heeft al diverse kunstwerken gemaakt die ik heb gekocht. Helaas voor hem heb ik thuis geen ruimte meer aan de muur voor nieuwe schilderijen.

Inmiddels werd het tijd om richting Little Apostle's te lopen om de muziekles te zien. Eerst nog even snel langs de kleermaakster om te kijken of de jurken en rokken al klaar waren. Alleen de jurk voor Rose Mary was nog niet klaar, de rest al wel. Snel terug naar de school en de rok aantrekken. Kleine Annelies en haar zus kregen meteen hun jurkjes aan en alle stukken zijn erg leuk geworden. Helaas was de rok van Lauranne niet helemaal goed dus die gaat nog even aangepast worden.

Zo gebeurde het dat we pas rond half 3 bij de school aankwamen (er zijn 2 locaties, de kleding hebben we gepast op de locatie waar de kleuters zitten). En toen moesten we nog lunchen. Er werd direct een collega geregeld die met ons meeliep om rolexen te halen. We hebben ook chapati's meegenomen voor de collega's.

Ik moest ook ontzettend nodig plassen. Zo nodig, dat ik toch maar op school naar het wc hok ben gegaan. Plassen boven een gat in de grond, niet mijn hobby maar het went wel een beetje.

Eenmaal terug zat er een man die met zijn hand voor zijn gezicht zat, een beetje raar. Maar het was Joseph Angwal! Eindelijk was hij terug en heb ik hem weer gezien. Gezellig om bij te praten.

Toen begonnen de leerlingen met de muziekles. Omdat er maar weinig instrumenten zijn, gaan slechts enkele leerlingen spelen en de rest kijkt toe. Het ritme wordt zeer snel opgepakt door de leerlingen en ik stond al snel mee te swingen. Samen met een andere docent hebben we flink wat leerlingen nog aan het dansen gekregen. Het was weer superleuk!

Daarna hebben we nog veel lol gehad met de collega's. Lauranne heeft een app waarmee je foto's kunt bewerken tot gekke plaatjes. We hebben helemaal dubbel gelegen om de rare foto's die eruit kwamen. Martin als vrouw, mijn gezicht vol make-up, Joseph als kat. Hilarisch!

Slechts een uur later dan afgesproken kwamen Pastor en Dick ons ophalen om naar Grace te gaan. John Michael kwam ook mee.

Eerst gingen we langs het huis van Martin. Grappig om te zien dat ook hij in een hut met een dak van gras woont. Daar wonen veel mensen in maar toch had ik er niet bij stilgestaan dat Martin ook zo woont.

Zijn moeder vond het niet zo leuk dat we onaangekondigd kwamen want nu had ze geen eten voor ons en haar gewone jurk aan. Wij willen juist altijd het echte leven zien.

Toen we Martin's hut bekeken kwam zijn zoontje met een kip voor ons aan. Die hebben we dankbaar in ontvangst genomen. Zelf hadden we een boodschappenpakket voor hen bij ons. Daar waren ze erg blij mee.

Daarna wandelden we via kleine paadjes naar Grace. Haar oma zorgt nog steeds voor haar en krijgt daarbij hulp van een (schoon)zoon. Grace zag er goed uit en begon vrolijk te roepen toen ze ons zag. Oma was enorm dankbaar voor ons bezoek en een boodschappenpakket. Het was fijn hen weer te zien!

Eenmaal onderweg naar het hotel besloten we de kip aan John Michael te geven. Dan heeft hij ook een keer iets extra.

Inmiddels hebben we weer lekker gegeten. We zijn al gewend aan de wachttijd dus we gaan eerst bestellen en dan even opfrissen. Als we dan op het terras komen, hoeven we minder lang te wachten.

Morgen gaan we naar Amuria. Eerst langs een kliniek waar een Nederlandse vrouw werkt en daarna 2 families bezoeken. Het zal een lange maar vooral mooie en gezellige dag worden.

Tot morgen!