Vanochtend werd ik een beetje ingehaald door de vermoeidheid. Op zich ben ik nog niet heel druk geweest maar soms moest ik lang wachten en van niks doen, word je ook best moe. En overal waar je komt hoor je kinderstemmetjes roepen 'muzungu muzungu how are you?' al dan niet gevolgd door 'give me money'. Overal zijn mensen die even een praatje willen maken. Er valt hier enorm veel te zien, megaveel indrukken.

Dus vanochtend na het ontbijt stond ik eigenlijk al klaar om naar Olila te gaan maar voelde me niet helemaal lekker en moe dus besloot terug naar bed te gaan.

Lauranne wilde ook rustig aan doen dus die was ook nog in het hotel. We zijn op het terras een boekje gaan lezen, even een beetje rust. We krijgen het nog druk genoeg en eenmaal in Masindi moeten we telkens vroeg op (lees: 5 uur 's ochtends) om de kans op het spotten van leeuwen zo groot mogelijk te maken. Dus dan nu maar even wat rustiger aan.

Vanmiddag kwamen Isaac en John Michael ons (Lauranne en mij) ophalen om naar Arapai Market te gaan. Dat ligt een stuk buiten de stad en het is niet heel handig om daar als blanke vrouw alleen rond te lopen. Onze huidskleur doet de prijzen flink stijgen en we zouden belaagd worden door mannen die graag een praatje maken. Vorig jaar kreeg Lauranne zelfs een huwelijksaanzoek, hahaha.

Achterop de boda gingen we naar Arapai. Het is een grote markt, alles in de openlucht. Er zijn kraampjes of de verkopers zitten op kleden of alles ligt gewoon op de grond. Je kunt hier ontzettend veel dingen kopen. Eten zoals tomaten, uien, kolen, verse vis (soms nog levend, vaak al wel verdeeld in stukken maar ligt onafgedekt op tafel), vlees, gedroogde zilvervisjes, broodjes, noem maar op.

Maar ook schoolspullen, slippers gemaakt van oude banden, stenen die je gebruikt als vijl, bergen kleding uit Europa, stoffen. Er zijn fietsenmakers, kleermakers, restaurantjes. En een grote boodschap kost meer dan een plasje haha.

We zijn een aantal rondjes gelopen op zoek naar een Oegandees voetbalshirt dat ik graag wilde hebben. Die hebben we niet gevonden maar we hebben wel suikerriet gekocht, een vijlsteen en alvast wat schriften voor Ivan.

Op de terugweg bleek wel hoe fijn het was om Isaac en John Michael mee te hebben want de boda chauffeur van Lauranne vroeg om 5000 shilling en die van de jongens maar 2000. We hebben alle chauffeurs 2000 betaald.

In de stad hebben we wel mijn shirt gevonden dus ik heb weer een nieuw Oeganda shirt. Hiephoi.

Daarna hebben we nog een rolex gehaald (er wordt dan een soort pannenkoekje gemaakt, een chapati, en daarin worden gebakken eieren met groente gerold. Mijn favoriete eten hier) en zijn we teruggelopen naar het hotel. Daar hebben we nog veel gekletst totdat de jongens weer weggingen. Een hele gezellige middag!

Nu zitten we weer op het overdekte terras voor het avondeten. We zijn er al op voorbereid dat we een uurtje moeten wachten. Gelukkig heeft Lauranne yahtzee mee.

Gezien de slechte wifi upload ik dit verhaal nu al. Hopelijk werkt het morgen beter maar we zitten nog steeds in Afrika.

Welterusten alvast en hopelijk tot morgen! Dan ga ik eerst naar Olila waar hopelijk een leuke les te zien is en waar ik trainingspakken aan het volleybal team ga geven. Daarna naar de muziekles op Little Apostle's. Dat lijkt me superleuk met al die muzikale kinderen! En vervolgens op bezoek bij Grace en haar oma. Grace is zwaar gehandicapt en heeft 2 jaar geleden een rolstoel gekregen. Ben benieuwd hoe het met haar gaat. Als afsluiter brengen we waarschijnlijk een bliksembezoek aan Martin's gezin omdat ook hij vaak vraagt of we langskomen. Lauranne gaat waarschijnlijk de hele dag mee maar aangezien we vakantie hebben, zijn ook wij een beetje relaxed en zien we wel hoe het gaat.

Slaap lekker!