Donderdag was het dan zover, de reis naar Oeganda. Mijn ouders hebben mij naar Schiphol gebracht, waar ik Lauranne en Dick weer zou zien.

Via Facebook kwam ik erachter dat we vorig jaar op dezelfde vlogen, best grappig.

Nu was de reis een beetje anders. Voor het eerst zou ik moeten overstappen. Best spannend want zou dat wel goed gaan met de koffers en wat als een vlucht vertraging zou hebben?

De eerste vlucht ging naar Parijs, een korte vlucht. We zijn er alledrie van overtuigd dat we de Eiffeltoren hebben gezien vanuit het vliegtuig. Erg indrukwekkend.

Op Parijs zijn we overgestapt op het vliegtuig naar Nairobie. Dat verliep vlot. We konden snel het vliegtuig uit, paspoortcontrole en door naar het volgende vliegtuig. Daar konden we gelijk boarden.

Dick had voor iedere vlucht stoelen gereserveerd maar op deze 2e vlucht deden onze tv-schermpjes het niet. Best vervelend op zo'n lange vlucht en dus kregen we andere plekken. Gelukje voor ons want we mochten naar stoelen met extra beenruimte. Nou ben ik niet zo heel groot maar toch was het lekker om meer ruimte te hebben.

Na het avondeten heb ik geprobeerd wat te slapen maar met de herrie en de minder comfortabele stoelen was dat meer met m'n ogen dicht liggen. Toen ik wel echt in slaap viel, werd het ontbijt geserveerd. Het was immers half 4 in de ochtend, dan lust je wel weer wat. We zouden om kwart over 5 landen, vandaar het gekke ontbijttijdstip.

Dick en Lauranne weten al wat ik van het ontbijt vond, maar ik wil het jullie ook graag laten weten: het was 3x niks. Een mini croissant en een kleine muffin. 2 happen en het was op.

Gelukkig had ik toch nog wat liga meegenomen voor het geval dat. Voor dit geval dus.

Ik was inmiddels in staat om lekker te gaan slapen maar we waren al bijna in Nairobi. Daar moesten we nog een keer overstappen. De 3e vlucht zou ons naar Entebbe brengen.

Ook deze overstap verliep soepel. Vanuit de wachtruimte zagen we dat de koffers ingeladen werden en het leek er sterk op dat we onze koffers zagen liggen. Mooi!

Van Nairobi naar Entebbe is een korte vlucht.

In Entebbe waren we vlot door de douane. Onze visums waren goedgekeurd en we konden de koffers ophalen. Die zijn allemaal goed meegekomen en lagen vlot op de band.

Eenmaal buiten zagen we onze chauffeur nergens. Na een poosje wachten en een paar telefoontjes, bleek er iets aan de hand te zijn waardoor hij niet kon komen. Gelukkig was Karim bereid ons te komen halen. Hem ken ik nog van 2 jaar geleden.

Hij moest alleen nog wel vertrekken en woont op ongeveer 3 uur rijden van het vliegveld.

Wij zijn naar een restaurant in Entebbe gegaan (Faze 3) waar we eerst maar eens een fatsoenlijk ontbijt besteld hebben. Een lekkere omelet met kaas en groenten. Versie passievrucht sap en een ijskoffie. Ik kon er wel weer even tegenaan.

Toen Karim arriveerde zijn we meteen vertrokken naar Jinja om Pastor Joseph op te halen en daarna door naar Soroti.

Het was leuk om Karim weer te zien na 2 jaar. Hij is niks veranderd, nog steeds een lieve man en fijne chauffeur!

Onderweg viel ik al snel weer in slaap. De rit zou nog lang zijn en de slaap in het vliegtuig was niet zo fijn. In de auto was het nog niet ideaal maar toch al fijner.

Het was een flinke rit naar Jinja. Daar haalden we Pastor op. Dat was super! Een flinke knuffel en veel bijkletsen.

Toch was iedereen wel moe. Voor Karim moet het een hele saaie rit zijn geweest. Er werd veel geslapen en steeds minder gezegd.

Het is nu 21.30 en we zijn in het hotel. Snel de koffers naar de kamer gebracht en zo even wat eten. Dan douchen en vooral slapen! In een bed.

Morgen gaan we eerst bespreken wat we precies gaan doen de komende 2 weken en daarna daarmee aan de slag.

Zin in, het voelt fijn om weer terug te zijn.