De dag begon met een klein beetje verwarring. Ik had Pastor Joseph gevraagd of hij mee kon naar de kliniek met de leerling van Olila. Pastor dacht dat ik al op school was (het was 7 uur ‘s ochtends) en ik dacht dat hij naar het hotel zou komen. Na wat heen en weer geapp en gebel was het rond en kwam hij me ophalen. Eerst bracht hij mij naar school, waar ik les heb gegeven aan P6. Een superleuke en slimme klas. De les ging over bijvoeglijke naamwoorden en was erg leuk om te geven. De kinderen vonden mij ‘oh yeah’ heel grappig dus de hele les hebben we te pas en te onpas ‘oh yeah’ geroepen, haha.

Daarna heb ik de docenten uitgelegd hoe een sudoku puzzel werkt. Als ze komende 2 weken een puzzel op kunnen lossen, ga ik extra schoolboeken kopen. Ze zijn zo fanatiek dat ik ze niet eens even op weg mocht helpen hahaha.

Om 9 uur zou Pastor mij ophalen om naar Olila te gaan. Dus kwam hij om 10 uur en gingen we op pad (tja, This is Africa). De headteacher van Olila was me erg dankbaar dat we deze leerling meenamen. Dit bleek ook wel nodig want na onderzoek bleek ze inderdaad ziek te zijn. Gelukkig is het wel behandelbaar maar ze heeft een flinke voorraad medicijnen meegekregen. Ze heeft ook meteen een infuus in haar hand gekregen en eigenlijk moest ze iedere dag terug voor medicatie, maar we mochten dit ook meenemen en door de schoolzuster laten geven. Dat scheelt weer een dagelijks ritje naar de kliniek. Hopelijk knapt ze snel op en is er geen verdere behandeling nodig.

Na de kliniek werd ik weer op Little Apostles afgezet en heb ik zitten nakijken. De kinderen van P6 hebben goed opgelet en hadden de oefening goed gemaakt. Morgen nog wel even een paar dingen herhalen maar dan kunnen ze weer verder want dit onderwerp snappen ze goed.

Vlak voor de lunch werd ik weer opgehaald want ik zou samen met Pastor op bezoek gaan bij Tabitha Grace haar moeder. Die maakt namelijk bepaalde matjes en die wilde ik graag van haar kopen.

We hebben in het hotel wat gegeten en zijn toen eerst langs Rhema High School gereden om toestemming te vragen om Ivan vrijdag mee te nemen naar huis. Dat bleek niet te gaan want hij heeft vrijdagmiddag en zaterdagochtend een examen dus hij blijft op school. Maar maandag is hij klaar en gaat hij sowieso naar huis dus we gaan dinsdag daarheen. Ivan had ons gezien en kwam gedag zeggen. Hij ziet er goed uit, er is niks meer over van het verlegen jochie dat ik 2 jaar geleden zag. Hij is gegroeid, ziet er netjes uit in zijn uniform en is zelfverzekerd. Een jongen

Daarna hebben we Tabitha Grace opgehaald van school en gingen we op weg. Het was een flinke rit, ik denk zo’n 40km. En onderweg vertelde Tabitha dat ze soms lopend naar de stad gaat en dan dezelfde dag ook nog weer terug loopt! Gekkenwerk!

De omgeving is wel supermooi. Veel groen en veel bomen. En natuurlijk een zandweg, past precies in deze omgeving.

Na een poos stopten we bij een klein gebouwtje met een hutje ervoor, het restaurantje van moeder. Moeder was superblij ons te zien en had ons nog niet verwacht. Ze begon druk heen en weer te lopen om alles op te ruimen zodat ze ons thuis kon ontvangen en ze vond het vervelend dat ze geen eten had. Baby Michelle en de 2 broertjes van Tabitha waren er ook. Leuk om hen samen te zien. Voor baby Michelle hadden we een voetbalpakje mee, superschattig. En voor moeder een shirt. Pastor was niet op de hoogte van de 2 broertjes, anders hadden we daar ook iets voor meegenomen.

Nadat moeder had opgeruimd en afgesloten stapten we in de auto om naar het huis te rijden. De jongens waren door het dolle heen, hadden nog nooit eerder in een auto gezeten. De jongste, Jesse, heeft nog ruim een uur brommend als een auto rondgerend, hahaha.

Tabitha Grace en haar familie wonen op een stukje land met 5 hutjes. Een is een kookhutje, een ander wordt gebruikt als opslag. De overige 3 zijn slaaphutjes voor opa, oma, moeder, Tabitha, 2 broertjes, 1 oudere broer en baby Michelle. Op het land hebben ze sinasappelbomen en een citroenboom. Ook verbouwen ze nog wat andere dingetjes. En ze hebben 3 varkentjes en wat kippen.

Al snel zag ik Jesse en Charles Isaac (de broertjes) achter een haan aan rennen en ik wist al wat er ging komen. Het blijft een enorme eer maar ook lastig om een haan of kip te krijgen. Ze hebben al zo weinig en geven dan een kostbaar bezit weg.

Moeder bleef druk heen en weer lopen, die was vanalles aan het verzamelen. Ze had ons niet verwacht en zich dus niet voorbereid. Niet dat ze iets had moeten voorbereiden maar ze zijn hier zo dankbaar voor je bezoek dat ze je graag iets willen geven.

Pastor, de kinderen en ik zijn nog even naar het meer gegaan. Een heel groot meer waar gevist wordt en waar papyrus groeit wat ook weer voor vanalles gebruikt worden. De omgeving is echt supermooi!

Weer terug bij huis was moeder weg. Die bleek weer naar het centrumpje gegaan te zijn en kwam even later terug met een doos vol spullen. Ze had flesjes frisdrank en koekjes voor ons gekocht. Een heerlijke traktatie. Voor Nederlandse begrippen stelt het misschien weinig voor maar hier is het echt iets bijzonders. Er wordt geld uitgegeven aan een luxe product wat ze voor zichzelf nooit kopen. Een paar jaar geleden had ik je niet geloofd als je me had gezegd dat ik een flesje cola en koekjes enorm zou waarderen.

Even later kregen we ook iets waarvan ik eerst dacht dat het atap was maar het was iets heel anders, geen idee hoe het heet, er is geen Engelse naam voor. Het is een mengsel van granen en pinda’s, superlekker!

Ondertussen werden er al wat zakjes bij Pastor neergelegd die we mee moesten nemen, cadeautjes. En in de auto stond inmiddels ook al een flinke tas met sinasappels die de jongens hadden geplukt.

Vlak voor we weg wilden gaan werd de haan gepakt en kreeg ik die. Echt een groot cadeau, een teken van blijvende vriendschap.

Zelf had ik een boodschappenpakket meegenomen en al bewust gewacht om die te geven want ik wilde niet dat moeder nog meer cadeaus ging geven, ze gaf al veel te veel. Ze was superblij met de boodschappen en sprong een gat in de lucht toen ze zag wat erin zat. Olie, wasmiddel, rijst, posho, bonen, zeep etc.

De hele familie ging mee in de auto omdat ze naar het restaurant gingen. Charles Isaac wilde de auto niet meer uit, hahaha. En Jesse werd boos toen de deur van de auto dicht moest, hij wilde in de auto blijven kijken. Te schattig.

Bij het restaurantje moesten we weer gaan zitten en kregen nog geroosterde cassave en een beker zelfgemaakte yoghurt. Opnieuw genieten! En ondertussen kwam moeder met nog meer cadeaus aanzetten en kregen we ook zakken vol met pinda’s, graan en nog meer. We hebben haar echt moeten zeggen dat ze moest stoppen want ze was in staat om de hele voorraad van het restaurant mee te geven. Superlief maar natuurlijk absoluut niet de bedoeling. Gelukkig accepteerde ze het en konden we haar uitgebreid bedanken voor alles. Het was inmiddels al donker en tijd om te gaan. Tabitha Grace ging weer met ons mee. Pastor heeft mij eerst afgezet bij het hotel en is daarna Tabitha terug naar het hostel gaan brengen.

Wat een heerlijke dag weer! Zoveel blijdschap en vrolijkheid!

Ik heb weer gezien en ervaren wat het met een heel gezin doet als 1 kind gesponsord wordt en naar school kan gaan. Dat maakt echt verschil in de levens van deze mensen.

Via deze weg wil ik dan ook alle sponsoren bedanken voor hun bijdragen. Een aantal sponsoren is al eens in Oeganda geweest en heeft zelf kunnen ervaren hoe dankbaar de mensen zijn. Anderen kan ik absoluut aanraden om hun sponsorkind eens op te zoeken. Je doet veel meer dan een kind naar school laten gaan. Onderwijs is het grootste cadeau dat je iemand hier kunt geven.

Namens alle sponsorkinderen en hun families: Eyalama noi noi noi!