Pfoe, wat was het weer een topdag! Het houdt niet op hier met alle geweldige ervaringen.

Vanochtend iets later dan gepland naar Ococia (Dat is de correcte spelling, Ochocha was niet helemaal juist). Daar is een kliniekje waar een Nederlandse vrouw vrijwilligerswerk doet, ook heeft zij een schooltje voor kinderen met een verstandelijke beperking. We werden, na een lange rit, ontvangen met thee en zelfgemaakte cake, erg lekker. Na even gekletst te hebben gingen de anderen naar de kliniek en bleef ik achter in het huis van Truus. Daar kwam Albert langs, een Duitse man die ik eerder deze week in de supermarkt al ontmoet had. Ook met hem gezellig gekletst en daarna een puzzel gemaakt tot de anderen weer terug kwamen. Samen hebben we nog het supermooie kerkje bekeken voordat we verder gingen naar Emiacu.

De weg naar Emiacu is erg bijzonder want het is niet meer dan een zandpad. En overal komen kinderen vandaan die achter de auto aan gingen rennen. Lauranne, Dick en ik zaten achterin de bak en we hebben genoten. Kinderen die meerennen, volwassenen die enthousiast zwaaien en gewoon lekker genieten van de omgeving en de wind in je haren. De wind in mijn rok was wat minder, ik leek soms wel op Marilyn Monroe..........Nou moet een rok hier minstens over de knie komen dus echt gemakkelijk voelde ik me niet. Maar ach, het mocht de pret niet drukken.

Vlakbij het huis van Emiacu kregen we autopech. Een wiel stond naar voren en de ander helemaal naar binnen gedraaid. Dat rijdt nogal lastig. Joseph Angwal en Pastor Joseph gingen proberen de auto te repareren terwijl wij lopend naar Emiacu gingen.

Twee vrouwen kwamen ons al joelend en met een kleed zwaaiend tegemoet rennen, een heel warm welkom!

We namen plaats in de hut waar het bezoek ontvangen wordt en al snel zat de hele hut vol met kinderen. Erg gezellig maar toen de thee kwam moesten de kinderen weer naar buiten. Bij de thee kregen we de inmiddels bekende groundnuts, superlekkere nootjes. Helaas zijn ze nu nog niet voldoende rijp, anders had ik ze van Emiacu kunnen kopen. Die zijn vers en lekkerder dan de groundnuts uit de supermarkt.

Ondertussen kwamen beide Joseph’s ook in de hut. De auto kon nog niet gemaakt worden maar er waren mensen onderweg om te helpen en eventueel konden we met een andere auto terug.

Na de thee gaf Emiacu ons een rondleiding over zijn land. Een enorm stuk land wat met de hand bewerkt wordt, onvoorstelbaar. Hij werkt er samen met de hele familie en als er een beetje geld is, kunnen ze hulp inhuren. Anders doen ze het zelf. En enorme klus en dat het hele jaar door. Hier kennen ze namelijk 2 seizoenen, droog en nat seizoen.

Terug in de hut kregen we lunch geserveerd, het was inmiddels al half 5 dus het werd een ietwat late lunch. Maar het was weer heerlijk. Rijst, kip, geit, groente, bonen, jus, atap (het brood hier, lijkt niet op ons brood) en een flesje frisdrank. Alles hier is zo vers en zo puur dat het superlekker is.

De hele middag liep er al een jonge vrouw rond die ik nog van vorig jaar ken. Ze heeft een verstandelijke beperking en is superlief. Komt je knuffelen en slaat zelf jouw arm om haar heen. Vorig jaar was ze er ook en ook nu weer was het mooi om te zien hoe iedereen met haar omgaat. Iedereen is lief voor haar en wordt vrolijk van haar. Vorig jaar kreeg ze een boodschappenpakket en ze werd helemaal gek van blijdschap. Daarom besloot ik haar ook dit jaar een boodschappenpakket te geven. Deze is gedoneerd door Angelique en ik vond deze vrouw de beste keuze voor dit pakket.

Ze was weer superblij. Nam het in ontvangst, stond even stil voor de camera en rende toen hard weg. Ze was zo blij dat ze begon te gillen en halverwege het pad stopte ze met rennen en ging zitten om te zien wat er in de tas zat. Helemaal blij. Ze wilde de tas op haar hoofd maar dat lukte haar zelf niet dus moest ik dat doen. Joshep Angwal liep met me mee naar haar toe omdat ze geen Engels spreekt. Ze vroeg hem van welke vriendin ze het pakket had gekregen en toen Joseph mij aanwees pakte ze mijn hand en trok me mee. Atore, mee naar huis, zei ze. Ik ben een stuk meegelopen en toen heeft Joseph haar ervan overtuigd dat ze zonder mij naar huis moest om het pakket aan haar oma te geven.

Wat een blij en mooi moment!

Inmiddels was de auto weer gerepareerd en was het tijd om weer naar Soroti te gaan. Volgende week ga ik weer naar Emiacu. Er komt dan een familie die 2 dagen in Soroti zal zijn en die Emiacu gaan bezoeken. Ik wil graag mee en Emiacu vindt het heel leuk als ik weer kom. Nu al zin in!

Lauranne en ik sprongen meteen achterin de pick-up. Dat is zo’n superervaring! Opnieuw kinderen die achter de auto aan renden en natuurlijk de mooie omgeving. Ik had nog een boodschappenpakket om uit te delen en heb die aan een zwangere vrouw gegeven die langs het pad liep. Ze was superblij en vertelde de suiker te gaan bewaren tot het kind geboren wordt. De mensen hier zijn zo mooi!

Achterin de pick-up was het genieten van het zwaaien naar mensen en de kick van de snelheid en het staan. Het werd al wel donker en uiteindelijk hebben we een poos naar de sterren liggen kijken.

Vlakbij het hotel nog een kleine botsing gehad met Pastor Joseph die voor ons reed. Hij moest vol in de remmen en onze auto was net iets trager met remmen. Gelukkig geen schade of iets dergelijks en zo zijn we veilig bij het hotel aangekomen.

Ik ben meteen onder de douche gesprongen maar zelfs na flink schrobben kleurde de handdoek mooi oranje bij het afdrogen. En nu lig ik op bed dit te typen en ik vergeet vast een heleboel mooie momenten van vandaag. Het is soms gewoon zoveel dat ik niet alles kan onthouden. Maar genoten heb ik zeker!

Morgen gaan we weer naar de kerk. Daarna is het programma leeg en ga ik naar de winkels. Een boodschappenpakket voor het meisje van Olila, wat boeken voor scholen en vast nog wel een souvenir of zo.

Aya do! (Schrijf je vast ook weer anders maar het betekent Tot ziens)