Vanochtend heb ik heerlijk lesgegeven op Olila High School. Beide lessen aan 2e klassen en in 1 klas heb ik weer brieven uit kunnen delen. De meiden reageerden erg enthousiast en wilden allemaal op de foto zodat ik in Nederland kan laten zien wie ze zijn. Ook vermoed ik dat er wat brieven geschreven gaan worden die ik weer mee kan nemen naar Nederland.

Bij de jongens waren we snel door de stof heen en heb ik hen extra uitleg gegeven over lastige onderwerpen. Zo af en toe werd er een briefje naar voren toe doorgegeven met een vraag erop die ik dan kon beantwoorden. Even later wilden ze weer vragen stellen over Nederland en bleef het briefjessysteem doorgaan. Toen ik aan het einde van de les vertelde dat ik het rooster voor maandag nog niet weet, kreeg ik een briefje waarop stond dat ze maandag ook Engels hebben en dat ik hen dan weer les moet komen geven. Zo lief!

Helaas ben ik het briefje vergeten.....stomme ik.

Gisteren kreeg ik een brief van een leerlinge waarin ze haar situatie uitlegde en om hulp vroeg. Collega Ainyakin is met de leerlinge in gesprek gegaan en kwam erachter dat haar situatie nog schrijnender is dan ze in haar brief aan mij al beschreef (ik geef niet zomaar hulp maar laat een docent beoordelen of de betreffende leerling echt hulp nodig heeft). Vandaag vertelde Ainyakin mij erover en ik moest flink slikken. Oftewel, deze meid kan wel wat hulp gebruiken en ik vind het knap dat ze het bespreekbaar heeft durven maken. Hulp bieden is soms nog best lastig want ik wil niet dat deze leerling als uitzondering gezien gaat worden door haar klasgenoten. Gelukkig krijg ik daar hulp bij van de mensen hier en gaat het goed lukken om haar op weg te helpen.

Ohja, ik mocht ook nog mooi lopend naar school. Nu de remmen en de trapper gemaakt zijn, besloot de ketting om dwars te gaan liggen. Na de eerste keer dat ‘ie eraf lag was er een voorbijganger zo vriendelijk om me te helpen maar toen ik weer op de fiets stapte, lag de ketting er binnen 10 meter weer af. Toen ben ik maar gaan lopen. Op school heeft Fred ervoor gezorgd dat mijn fiets naar een fietsenmaker ging en weer werd opgehaald dus terug naar het hotel kon ik weer lekker fietsen.

Eenmaal daar kwamen al snel de meiden die een middag als prinses kregen. Ondanks dat ik nog niet op Little Apostles geweest ben (ok, een paar uurtjes om gedag te zeggen), werd ik enthousiast begroet en gingen ze proberen mij op te tillen, hahahaha.

Wat was het een mooie middag! Ik was best moe maar heb genoten van het plezier van de meiden. Nagels lakken, cakejes versieren, spelletjes spelen, dansen en zingen. En als hoogtepunt natuurlijk het uitreiken van de jurken, gemaakt door Dress a princess. Wat zagen ze er mooi uit! Hele mooie jurkjes die iedereen ook supermooi stonden.

We namen telkens 10 meiden mee om zich om te kleden en als we weer terugkwamen op het veld werden ze met luid gejuich ontvangen. De anderen sprongen ze om de nek en ze waren zo ontzettend blij voor elkaar. Ik moest opnieuw even slikken, maar dit keer van positieve emoties. Zoveel blijheid!

Na nog wat gedronken te hebben werd een taart aangesneden. Hier wordt een taart rustig met 40 man gedeeld en iedereen geniet van de lekkernij. Daarna was het weer tijd voor de meiden om terug te gaan naar het hostel. Ze werden met de pick-up van Pastor Joseph gebracht en je kunt prima 20 meiden in de bak kwijt, hahahaha. Dat past best.

Sytske en Lauranne, bedankt voor de organisatie!

Net lekker gegeten en nu moe maar zeer voldaan in bed. Morgen gaan we naar Amuria, naar Ochocha (als je het zo schrijft). Daar is een kliniekje waar ook een Nederlandse vrouw werkzaam is. Het kliniekje zelf zal ik niet bezoeken. Dat heb ik vorig jaar gedaan en ik vond het heel heftig. Vooral de machteloosheid die ik voelde, het zien van zieke kinderen en dan niets kunnen doen.Na de kliniek zijn we uitgenodigd om bij Emiacu (andere opa van Emanuel) te lunchen. Dat is altijd ontzettend leuk dus daar kijk ik zeker naar uit.

Imooi do! (Schrijf je wellicht ook anders maar het betekent ‘tot morgen’)