Vanochtend weer vroeg op om naar Amuria te gaan. Samen met Pastor Joseph, Joseph Angwal, Simon en Michael gingen we op pad.

De tocht naar Amuria is altijd bijzonder. In Soroti begin je op de verharde weg, na een aantal km verlaat je de verharde weg en ga je over een zandweg. Deze is nog best redelijk, al hobbel je al wel een beetje. Hoe verder je in de bush komt, hoe smaller de weg is. Er zijn stukken waar de weg amper zichtbaar is of slechts een smal zandpaadje. Toch weet Joseph Angwal altijd de weg te vinden en bracht hij ons ook vandaag weer naar de school in Olungura.

De school in Olungura is gebouwd dankzij Stichting Amuria. En ook mijn eigen school, Het Assink lyceum, heeft geld ingezameld om ervoor te zorgen dat alle kinderen les kunnen krijgen in een gebouw in plaats van onder een boom.

Het is ontzettend mooi om te zien wat er op deze plek ontstaan is. De eerste keer dat ik er kwam zaten er groepen onder een boom, daar kregen ze les. En er werd gekookt onder een half ingestortte hut. Nu staan er 3 stevige gebouwen en is er zelfs een soort weggetje aangelegd op het schoolterrein, compleet met een mini-rotonde.

Er zijn een paar korte praatjes gehouden waarin wij zijn voorgesteld en waarin de directeur vertelde wat de huidige situatie is. Er zijn zeker nog een aantal uitdagingen voor de school, het zal hard werken blijven om goed onderwijs te verzorgen aan alle kinderen in de omgeving.

Daarna was er tijd om met elkaar in gesprek te gaan maar dit is vaak vrij lastig. De kinderen zijn erg verlegen en durven je niet zomaar aan te spreken en de volwassenen vinden dat ook erg spannend. Daarom zijn Lauranne en ik een spelletje gaan spelen met de kinderen, tikkertje. Manmanman wat zijn die kinderen snel. Ze kenden het spel nog niet maar nadat we het hadden uitgelegd en waren gestart hadden ze het snel door. De kinderen stoven alle kanten op en waren watervlug. En ik op mijn slippers erachteraan haha. Ik kreeg ze niet te pakken dus toen ben ik maar naar de auto gerend waar Joseph Angwal in zat en heb hem getikt. Mocht hij ook mooi meedoen.

Dit vind ik mooi. Er worden veel goede en belangrijke dingen gedaan maar de lachende kinderen zijn toch het allermooist. Even plezier maken en even vergeten hoe zwaar het leven kan zijn. Geen verschil tussen jong of oud, zwart of blank maar samen lol hebben. Heerlijk!

Vervolgens gingen we weer op pad en zijn we her en der gestopt om een boodschappenpakket te geven. De blijdschap van de mensen die zomaar een cadeau krijgen is ook erg bijzonder om mee te maken.

Na het bezoek aan de school en het uitdelen van de boodschappen zijn we naar de familie Ebetu gegaan. Dat zijn de opa en oma van Emanuel, die nu in Nederland woont. Hier zijn we hartelijk ontvangen en kregen we thee en pinda’s. Vervolgens hebben Lauranne en Sytske geprobeerd wat dieren te maken van ballonnen maar het was Joseph Angwal die het meeste talent bleek te hebben. Ook Michael had al snel door hoe het moest en ging ballonnen maken voor andere kinderen. Superlief!

De lunch was heerlijk. Rijst met kip en geit. We hebben allevier zitten smullen. Alles wordt vers bereid. De kip wordt pas geslacht als je er werkelijk bent (niet voor je ogen gelukkig), verser kun je dus niet krijgen.

Het is hier gebruikelijk dat wanneer er bezoek is, de mannen met het bezoek eten. Vrouw en kinderen eten op een andere plek of eten later. Voor Michael werd een uitzondering gemaakt, hij mocht met ons mee eten.

Na het eten was het tijd om weer terug naar Soroti te gaan. Ik was best al moe, je doet zoveel indrukken op en de warmte maakt ook loom. Maar eenmaal bij het hotel was er nog wat tijd om op zoek te gaan naar een fiets. Samen met Pastor Joseph en Joseph Angwal ben ik naar de winkels gegaan en hebben we een fiets gekocht. Deze kan ik gebruik om naar school te gaan en wanneer ik weer wegga, geef ik de fiets aan een sponsorleerling (ik weet al aan welke) zodat deze niet meer lopend naar school hoeft. Twee vliegen in een klap. Het is een leuke groene stadsfiets geworden. Ben heel benieuwd hoe het bevalt om hier te fietsen. De afstand naar school is niet groot maar ik moet wel een stuk over een drukke weg en er wordt geen rekening gehouden met fietsers. En ik moet natuurlijk links rijden. Ik ga het gewoon uitproberen en zal erg voorzichtig zijn. En als het niet bevalt, dan krijgt de sponsorleerling al eerder een fiets.

Nu lig ik lekker op bed na een lichte maaltijd en een hete douche. Douchen ging bijna goed, de boiler had net iets te lang aangestaan dus het was heet, maar niet zo gloeiend heet als eergisteren. Morgen weer een kans.

Morgen gaan we naar de kerk en gaan we ook brieven en cadeautjes uitreiken aan sponsorkinderen, voor zover ze aanwezig zijn. En ‘s avonds zijn we uitgenodigd om bij Pastor Joseph te komen eten.

Ik probeer ook wat foto’s te uploaden maar dat is best lastig met het trage internet. Ik blijf het proberen.

Ijotor ejok! (Slaap lekker)