Opnieuw een heftige en intensieve dag. Een bezoek aan het gebied Amuria stond op de planning. Spullen aan de kliniek geven, boodschappenpakketten uitdelen, geiten uitreiken en lunchen bij Emiacu (de plek waar alles begon voor Stichting Amuria).

De eerste stop was bij de weekmarkt. Daar hebben we 5 geiten opgehaald om uit te reiken in Amuria. Joseph Angwal heeft ons de markt laten zien waar echt ontzettend veel te koop is. Vissen, geiten, koeien, kleren, houtskool, fruit, geitenkoppen, vlees, houten rietjes, vanalles. Erg veel mensen en nog veel meer producten en een aantal baby's die tussen de spullen spelen.

De volgende stop was bij de kliniek. Daar werkt een Nederlandse vrouw die ooit met een reis van de stichting mee is geweest en later in Amuria is gaan wonen. We zijn hartelijk ontvangen met thee en zelfgemaakt gebak, yummy. Daarna een rondleiding door haar school voor geestelijk gehandicapte kinderen. Erg leuk om te zien dat ook zij onderwijs krijgen en dat dat gericht is op praktische vaardigheden.

Daarna naar de kliniek. Wat was dat heftig zeg! Er wordt goed werk gedaan maar het was ook goed zichtbaar hoe oneerlijk de dingen verdeeld zijn. Geen artsen, alleen verpleegkundigen, zorg is duur, middelen zijn schaars.

In het gebouw waar volwassenen behandeld worden werd het me teveel. Ik voelde me een ramptoerist. Een gezonde meid die rondkijkt bij zieke mensen die op dunne matrassen liggen en geen arts hebben. Het maakte me ook boos en machteloos. Niet fijn. Buiten brak ik maar gelukkig was Michelle er ook en kon ik even tot rust komen.

In het kraamgebouw waren 2 vrouwen die slechts enkele uren ervoor bevallen waren. Prachtige kindjes en trotse moeders.

De kliniek is erg belangrijk en doet veel goede dingen. Het was goed om alles te bekijken want ook dit is Oeganda. Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat ik ook wel vrijwilligerswerk in een Afrikaanse kliniek zou kunnen doen maar het lijkt me beter om bij het onderwijs te blijven. Daar ben ik beter op mijn plek.

Weer onderweg richting Emiacu. Een aantal keer gestopt om een gezin een boodschappenpakket te geven. Deze gezinnen wisten niet dat we kwamen en wijzelf hadden niet van tevoren gezinnen geselecteerd. We reden rond en als we hutjes tegenkwamen, stopten we en gaven een pakket. Wat mooi om te kunnen doen. De reacties waren erg leuk. Heel veel blijdschap. Mooi mooi mooi!

Rond 15.00 kwamen we bij Emiacu aan waar we hartelijk werden ontvangen en ook hij herkende mij nog. We kregen citroenthee en pinda's. 10x lekkerder dan de pinda's in Nederland.

Na de thee (voorafje voor de lunch, ook al was het al 15.00 geweest) hebben we de geiten uitgereikt. Wat een feest! Er werd gejoeld, gelachen, gedanst, gesprongen en heel vaak bedankt. Deze mensen waren door Emiacu uitgekozen om een geit te krijgen omdat zij deze het hardst kunnen gebruiken. Het eerstgeboren jong zal worden doorgegeven aan een ander arm gezin. De andere jongen mogen zij zelf houden. Een topsysteem en mijn favoriete project van de stichting.

Ook hebben we de laatste voedselpakketten uitgedeeld. Michelle gaf er één aan een meisje met een verstandelijke beperking. Het meisje begon te springen en te dansen, zo blij was ze. Ze maakte werkelijk iedereen vrolijk (voor zover iemand dat nog niet was). Een genot om te zien.

Na veel mensen heel blij te hebben gemaakt gingen we weer terug naar de hut voor de lunch (om ca 16.00). Vers bereid kost even tijd dus konden we weer verder kletsen. Emiacu nodigde mij en Michelle uit om de komende weken nog eens bij hem te komen eten. Voelde me best een beetje trots.

Het eten was weer heerlijk. Groente met pindasaus, rijst, kip en geit. Alles vers en alles van eigen land. Hadden we dat in Nederland maar ;)

Na het eten weer richting het hotel. Avondeten was niet meer nodig. Douchen was wel fijn want het had geregend en dan wordt het al snel modderig in Amuria. Je wil niet zien hoe de achterbak van de auto eruit zag nadat er 5 geiten in hadden gezeten, er een regenbui was geweest en er ook nog wat modder in was beland, haha.

Een dag van uitersten. Heftig bij de kliniek, meer dan mooi bij Emiacu. Ik geloof dat ik nog niet alles kan bevatten. Ondertussen voelt het alsof we hier al heel lang zijn ipv slechts 2 dagen. Gelukkig mag ik nog even blijven. Vorig jaar heb ik geleerd dat wanneer je denkt dat je het Oegandese leven doorhebt, er weer iets onverwachts gebeurt. Ik kijk dus weer uit naar morgen en ben benieuwd wat we dan mee gaan maken. In de ochtend gaan we naar Little Apostles en in de middag gaan we naar de boekwinkel om boeken voor de school in Olungura te kopen.

Snel slapen, dan is het snel morgen en kan ik snel weer naar Little Apostles.

Ojotor ejok!