Wat een dag! Ik ga mijn best doen deze te beschrijven, maar ik zal vast ook veel per ongeluk overslaan. Dan komt dat later nog wel.

Het eerste onderdeel was een bezoek aan Olila High School, de middelbare school waar ik vorig jaar ook ben geweest. Wat een feest en wat fantastisch om iedereen weer te zien. Headteacher, professor Olila, collega's, leerling Orisa die vorig jaar mijn hart heeft gestolen, leerling Ariong van wie ik een kunstwerk heb gekocht en die een nieuwe voor me gaat maken, leerlingen die ik nog herkende en die mij ook herkenden.

Ik kreeg gewoon pijn in mijn kaken van het (glim)lachen. Het voelde zo ontzettend fijn om er weer rond te lopen, alsof ik nooit weg ben geweest.

Er was een kraanvogel op het schoolterrein gekomen, die is er nu al een paar weken en komt alleen aan de kant van de meiden. Zodra er een man aankomt, rent het snel weg. Maar bij de meiden loopt het rond alsof het een van hen is. Dit is de eerste kraanvogel die ik heb gezien. Erg leuk want het is wel het nationale dier van Oeganda.

Van het hoofd van de afdeling kreeg ik boeken om alvast door te nemen en vrijdag gaan we kijken welke klassen ik ga lesgeven en welke onderdelen er behandeld moeten worden. Ik ga sowieso in het 2e leerjaar lesgeven want dat zijn de leerlingen die ik vorig jaar ook heb gehad en die zijn al een poos aan het vragen wanneer ik weer kom.

Superveel zin in!

Van Karin en Michelle hoorde ik dat ze het erg mooi vonden hoe enthousiast ik werd begroet en dat het aan mij duidelijk te zien was dat deze plek erg goed voelt voor mij.

Een topochtend!

Daarna lunch in een restaurantje in het centrum. Een nieuwe ervaring voor mij. Wij waren met 5 en er was alleen nog een tafeltje van 4 vrij. Een man die in zijn eentje zat, werd direct bij iemand anders aan tafel gezet zodat zijn tafel bij ons aangeschoven kon worden. Dat voelt best een beetje ongemakkelijk want een extra stoel was voldoende geweest en wij zijn echt niet belangrijker dan die man. Maar zo gaat dat hier en de man vond het helemaal niet erg.

Het eten was heerlijk en stond heel snel op tafel. Kipvleugel met posho. En de prijs..........die hebben we bijna verdubbeld met fooien en nog was het een bedrag dat je in Nederland als fooi zou geven (zo, die zin moest je vast een paar keer lezen).

Na de lunch was het tijd om boodschappenpakketten te halen. Dick vertelde ons wat er standaard in zit en zelf hebben we het pakket aangevuld met extraatjes. Dat was erg lastig want veel spullen worden in Amuria helemaal niet gebruikt of zijn er niet bekend of worden zelf verbouwd. Shampoo, lotion, kaarsen, spaghetti, pinda's etc zijn ongeschikt. Wat dan wel? Ik ben uitgekomen op een pak koekjes, een pot vaseline, een schrift en een pakje potloden. Producten die ze kennen en kunnen gebruiken.

Morgen gaan we de pakketten uitdelen aan arme gezinnen. Die weten niet dat we komen en ik ben heel benieuwd naar de reacties.

Meteen na de boodschappen reden we door naar het hostel dat bij Little Apostles hoort (van Pastor Joseph). Voor die kinderen was er beddengoed.

Gelukkig voor mij, reden we eerst langs de school zelf (vorig jaar heb ik ook een week lesgegeven op basisschool Little Apostles) en zag ik de leraren weer. Edward, Martin, Leo en Andrew. Met wie ik vorig jaar heel veel lol heb gehad. Nog meer weerzien en minstens zoveel enthousiasme bij iedereen als op Olila High School.

Heerlijk! Ook hier voel ik me erg thuis.

Na alle begroetingen liepen we naar het hostel en dat hebben we bekeken. Het beddengoed is er heel hard nodig!

En toen...........zag ik baby Annelies! Wat een prachtig meisje! Ik ben verliefd! Wat kan ik er nog meer over zeggen. Er is gewoon een kleine meid die ook Annelies heet!

Ze was wakker gemaakt voor mij, dus ik heb haar zo snel mogelijk weer verder laten slapen.

Het weggetje maar het schoolterrein leek wel van wolken te zijn.........baby Annelies..........

Terug bij de school is het beddengoed uitgedeeld en hebben de kinderen voor ond gezongen. Een welkomstlied, het schoollied en het volkslied.

Ik herkende nog best veel leerlingen van vorig jaar en ik kan ook al niet wachten om aan deze kinderen les te gaan geven. Ik krijg het nog druk en vraag me af of ik wel genoeg tijd heb voor alles dat ik wil doen, haha.

Het afscheid nemen was wat lastiger. Iedereen zat al in de auto maar ik moest baby Annelies natuurlijk nog even gedag zeggen. Toen Pastor Joseph dreigde te gaan rijden, ging ik toch maar naar de auto. Maar ja, toen zag ik de conciërge. Een oude, blinde en halfdove man. Die moest ik natuurlijk ook even gedag zeggen maar het duurde even voordat hij doorhad wie ik ook alweer was. Volgens de mensen in de auto was het moment van herkenning duidelijk van zijn gezicht af te lezen.

Uiteindelijk lukte het me dan toch om in de auto te stappen en terug naar het hotel te gaan. Gelukkig kan ik woensdag weer naar Little Apostles.

Vanavond hebben we bij Pastor Joseph gegeten. Zijn vrouw had een heerlijke maaltijd bereid. Rijst, spaghetti, groente, kip en geit. Erg lekker. Maar vooral erg gezellig.

Dit keer ben ik wel het goede huis binnengestapt.

Morgen gaan we naar Amuria, een gebied waar de mensen vaak ontzettend arm zijn en compleet afhankelijk van de oogst van eigen land. Oogst die door droogte ook regelmatig mislukt. Ze kunnen alle gedoneerde spullen en voedselpakketten erg goed gebruiken. Het belooft opnieuw een mooie, fijne en indrukwekkende dag te worden.

Ik ben vast veel vergeten omdat er zo ontzettend veel gebeurde vandaag en ik van het ene mooie in het andere rolde. Ben er gewoon een beetje door uit mijn doen. Zo heb ik de receptie gevraagd naar de kamersleutel, die ze niet konden vinden, terwijl ik wist dat Michelle al op de kamer was, heb ik binnen enkele minuten meerdere tijdstippen genoemd waarop we morgen weg zouden gaan en durf ik er nu nog niet op te vertrouwen dat ik de wekker op het juiste tijdstip kan zetten. Gelukkig heb ik een hele gezellige kamergenote, die gelukkig weer opknapt.

Maar nu is het dus tijd om te gaan slapen. Lekker dromen over al het fijne van vandaag en morgen weer nieuwe activiteiten en indrukken.

Ojotor ejok!