Om 5.45 ging de wekker alweer. Vlug aankleden en het ontbijt ophalen aan de bar. Er stonden allemaal zakjes met ontbijt klaar voor de gasten die vroeg wilden vertrekken. Ik vond mijn zakje, pakte wat thee en sprong in de auto, op weg naar de wilde dieren van Oeganda.
We waren als eerste bij de poort en moesten even wachten tot de balie open was. Zodra de balie open was spurtte een man ernaartoe zodat zij als eerste door de poort konden. Wij konden gelukkig ook vlot verder en waren netjes op tijd bij de veerboot. Deze begint vanaf 7 uur te varen en er kunnen 8 auto's op. De veerpont is nodig om in het gedeelte van het park te komen waar de dieren leven. Erg populair dus we waren blij dat we bij de eerste 8 zaten. Ik liep de boot op en moest even wachten op Wilson. Ik zag dat er iets verkeerd ging. Iemand drong voor en ik zag Wilson uitstappen en flink gebaren. Hij dreigde letterlijk de boot te missen maar op het laatste moment gaf de bewaker toe en kon Wilson alsnog de boot op rijden. Anders hadden we 2 uur op elkaar moeten wachten.
De zonsopgang was erg mooi! Hopelijk zijn de foto's net zo mooi.
Wilson reed me rond het park en wat was het mooi en gaaf! Bavianen, olifanten, verschillende soorten hertachtigen, giraffen, buffels, vogels. Alles kwam voorbij en de meesten nog heel dichtbij ook. De dieren gingen rustig hun eigen gang, stoorden zich niet aan de auto. We moesten zelfs een keer wachten totdat 3 olifanten waren overgestoken. Wat mooi om deze dieren te zien waar ze horen, in de vrije natuur. Vrij om hun eigen leven te leiden. Heel bijzonder.
Het grootste deel van de game drive waren we toch op zoek naar de leeuwen en hoopten we een glimp van de luipaarden op te vangen. Na een poos zoeken hebben we wel gevonden waar de leeuwen waren maar ze waren te ver weg om te ze te kunnen zien. Ruim een uur hebben we gewacht en gekeken omdat de hartebeesten erg op hun hoede waren. Maar helaas gebeurde er niets. Een ander busje met toeristen besloot om naar de leeuwen toe te rijden, off road. Verboden en de boete is 150 dollar. Ze zijn niet betrapt maar Wilson en ik wilden dat risico niet nemen en we wilden de dieren respecteren. Wilson heeft nog wel geprobeerd of er een ander busje was met hetzelfde plan zodat ze mij mee konden nemen maar dat is niet gelukt. Een reden om volgend jaar terug te komen.
Eenmaal terug bij de veerboot ging Wilson met de politiek praten over de aanhouding van eergisteren. Hij wilde het bespreken om te voorkomen dat andere toeristen ook lastig gevallen zouden worden. De politie was heel begripvol en stelde alles in het werk om de betreffende agenten op te sporen zodat ze hopelijk ook Wilson zijn geld terug zouden geven.
Terwijl Wilson in gesprek was, besloot een baviaan om op zijn auto te gaan zitten. Dat zag er grappig uit dus ik begon foto's te maken. (Ik stond buiten) Alleen toen ontdekte de baviaan dat er eten in de auto lag en dat het achterraam nog open was. En hup hup daar sprong de baviaan de auto in, gevolgd door een andere baviaan. En weg was onze ontbijtzak en een doos met snoepjes. Ik kon hard lachen om de actie maar dat ze vervolgens de snoepjes met plastic en al begonnen op te eten vond ik minder grappig. Wil niet dat ze ziek worden. Verbazingwekkend snel ontdekten de bavianen hoe ze de snoepjes moesten open maken.
Ik besloot voor de deur van de auto te gaan staan voordat ze weer zouden komen. Maar ja, hoe jaag je zo'n beest weg? Toen ze dus weer aankwamen heb ik maar een stap opzij gedaan, ik wilde liever geen ruzie met ze. Dit keer maakten ze een pak koekjes buit en poepten op de voorruit. Wilson kwam aanrennen en deed snel het raam dicht voordat ze een derde poging zouden doen. We konden er hard om lachen.

Terug aan de zuid-kant van de Nijl begon het flink te regenen. Toch wilde Wilson gewoon naar de watervallen. We zouden wel zien hoe ver we zouden komen.
En wat waren de watervallen indrukwekkend! Enorm gebulder en geraas, enorme kracht en een enorme hoeveelheid water. We hebben een poos gewoon zitten geniet van de schoonheid en het geluid. Puur natuur. Genieten. Alleen hiervoorkan ik mensen al aanraden om naar Oeganda te gaan!

Ieder gebied lijkt wel een ander land.

Trouwens, na de bavianenactie moesten we nog een poos wachten op de veerboot. Ik ontmoette een paar leraren die met een grote stapel leerlingen op schoolreis waren. Ze vroegen of ik alsjeblieft hun school wilde bezoeken en of ze met me op de foto mochten. Blijft grappig en bijzonder. Ze kennen me helemaal niet maar omdat ik blank ben en docent, zou het toch een hele eer zijn als ik de school bezoek.

Nu ben ik weer in hetzelfde hotel als eergisteren maar heb een nog luxere kamer gekregen.
Morgen wordt alweer de laatste dag in Oeganda. Eerst neemt Wilson me mee naar de witte neushoorns. Daarna naar de hoofdstad, Kampala, om de crafts market te bekijken en dan door naar het vliegveld in Entebbe. Fijn om thuis iedereen weer te zien maar ik zal het hier ontzettend missen.
Tijdens een van de eerste gesprekken met Dick en Roeleke van Stichting Amuria zei ik 'dit wordt een once-in-a-lifetime experience'. Hoe een mens zich kan vergissen :)

Liefs!