Om maar te beginnen bij de kip, de kip is geen kip. De kip blijkt een haan te zijn. En dat terwijl ik zo'n mooie constructie had bedacht samen met de medewerkers van het hotel. Pastor zou de kip verzorgen tot er kuikens zijn. Dan kan hij de kip verkopen of opeten of houden voor de eieren. En als ik dan terug ben, heb ik meer kipjes rondlopen. Maar ja, een haan krijgt geen kuikens.
Gelukkig wist Pastor Joseph een mooie oplossing. Hij gaat de haan verkopen en koopt een kip. De rest van de constructie kan dan in werking worden gezet.
Helemaal prima!

Eenmaal op school waren alle kinderen aanwezig en waren er zelfs al teams gemaakt. Als afscheid hebben we een voetbal en frisbee toernooitje gespeeld. De kinderen waren erg blij met de nieuwe leren voetbal en ze speelden superfanatiek. Een fair play award kun je hier niet uitreiken want alle kinderen zijn erg sportief. En dat er op blote voeten gespeeld werd, was nergens aan te merken, wat kunnen ze hard schieten!
Iedereen heeft zich uitstekend vermaakt. Er werd veel gelachen en gesport.
In de rust was er voor iedereen een flesje water. Muzungu water want normaal drinken ze uit een bron. Maar dat is dan weer niet zo goed voor mij. Ook kregen de kinderen een toffee. Geweldig om ze te zien genieten van een kleine traktatie.
Daarna moesten de docenten een potje voetballen. Ik vroeg kinderen om hulp om een team samen te stellen, ze wilden allemaal meespelen. Ik gaf een leerling mijn telefoon om de tijd bij te houden en een andere leerling mijn camera om foto's te maken. Ze deden het geweldig en vonden het reuze interessant.
De wedstrijd hebben mijn team en ik helaas met 0-1 verloren maar het was erg leuk.
Na het voetballen heb ik frisbee uitgelegd. De eerste ronde was het nog rustig overgooien maar ik zag dat de leerlingen meer actie wilden dus werd er keihard gefrisbeed tussen 2 teams. Voor de kinderen een nieuw spel maar dankzij hun enthousiasme en fanatisme werden het al snel spannende wedstrijden.
Ik heb onwijs genoten!
Pastor wilde ook nog 2 spellen spelen. De eerste was een spel waarbij iedereen een chauffeur is. Zodra er een getal geroepen wordt is dat het aantal passagiers dat je bij elkaar moet zoeken. Erg grappig.
Daarna touwtrekken zonder touw. Docent Leo en ik haakten onze handen in elkaar en de meiden trokken mij naar achteren en de jongens hem. Doordat onze handen glad waren, knalden we telkens uit elkaar maar we hebben allemaal weer enorm gelachen.

En toen was het tijd voor de prijsuitreiking. Alle kinderen en toeschouwers verzamelden in de kerk waar eerst het volkslied, het schoollied en het Little Apostles lied gezongen werden en een gebed gezegd. Daarna heb ik officieel de boeken en materialen die gisteren gekocht zijn overhandigd.
Vervolgens mochten de teams een voor een een prijs uitzoeken. Ik had de pennen, potloden, schriften, gummen en puntenslijpers uit Nederland uitgestald. Ook heb ik tijdens de reis zeepjes uit de hotels verzameld en als prijs neergelegd. De leerlingen wilden graag pennen, potloden en schriften. Ook hier werden alle mensen in Nederland die iets bijgedragen hebben ontzettend bedankt.
Daarna kreeg ik een ingelijste foto en een houten bord met daarop dat de school mij alle liefde toewenst. En of ik daarna nog wat wilde zeggen. Na een paar tranen ingeslikt te hebben lukte het me om iedereen te bedanken en te vertellen dat het een geweldige week ik geweest.
Als laatste was er nog een taart die ik samen met 2 leerlingen aangesneld heb, een flesje frisdrank voor iedereen en een paar koekjes. Voor de leerlingen een groot feest en voor mij ook. Het was een heerlijke dag. Ik ben zelfs verbrand, wat iedereen hilarisch vond want mijn arm heeft nu 2 kleuren, wit en rood. De mensen hier verkleuren niet dus dit vonden ze erg grappig.
Na de prijsuitreiking en het lekkers gingen de leerlingen naar het hostel of naar huis. Met de docenten hebben we heerlijke rijst met kalfsvlees gegeten, een van mijn favoriete maaltijden hier.

Precies toen ik klaar was, kwam Charles het terrein op lopen. Charles is de docent van Olila High School die mijvorige week begeleid heeft. Hij kon gisteren niet aanwezig zijn omdat hij voor zijn zieke oma heeft gezorgd maar hij wilde toch graag afscheid komen nemen. Erg lief!!!!

En toen was het tijd om afscheid te nemen van de docenten van Little Apostles. Edward en Martin pakten ieder mijn hand en liepen mee naar de auto. Daar was Ivan ook en ik mocht hem een knuffel geven. Ik zal hem missen maar ik zal zo goed mogelijk voor hem zorgen vanuit Nederland.
We hebben nog een kleine voetbal aan een paar kinderen gegeven die vlak bij de school wonen en die mij iedere dag heel enthousiast begroetten. Gewoon omdat ik dat zo leuk vond.

Ik zal ook deze school, deze leerlingen en deze collega's ontzettend missen en ik kijk ernaar uit om hier weer terug te komen.

In het hotel werd het toch echt tijd om de koffer in te pakken. Morgen om 7.30 vertrek ik samen met Wilson naar Masindi.

Maar eerst ben ik naar Pastor Joseph en zijn familie geweest om er te eten en om samen te zijn. Zijn familie is echt ontzettend leuk en er is altijd veel te kletsen.
Zo heeft Sheba de haan Prince genoemd en de kip die zal komen zal Princess heten.
Ook heb ik geleerd dat de familienaam niet van vader op kind wordt doorgegeven maar dat de ouders een naam kiezen die binnen de stam voorkomt of vernoemen naar iemand die belangrijk voor hen is geweest. Binnen een gezien heeft dus eigenlijk niemand dezelfde achternaam. Best ingewikkeld want hoe moet je nou weten wie bij wie hoort. Maar dat is echt een cultureel verschil want het is hier helemaal geen probleem.

Na een heerlijke maaltijd heb ik afscheid genomen van de vrouw van Pastor Joseph en hun kinderen. Pastor Joseph komt me morgenochtend uitzwaaien dus dat afscheid is nog even uitgesteld.

Inmiddels is het tijd om te gaan slapen. Morgen om 7.30 wil ik ook echt klaar zijn om te vertrekken. Afscheid nemen van het personeel van het hotel en van de geweldige Pastor Joseph. En ook een warm weerzien met Wilson.
Op naar nieuwe avonturen, dit keer zijn de dieren aan de beurt. Ik heb er veel zin in en ben erg benieuwd.

De afgelopen twee weken waren indrukwekkend, mooi, leuk, leerzaam en gewoonweg fantastisch. Nu is het tijd om verder te reizen. Om positieve verhalen in Nederland te vertellen. En ik weet dat ik hier zo snel mogelijk weer terugkom. Het is geen definitief afscheid, we zeggen 'tot ziens'.

Liefs!