Zojuist is er weer een missie geslaagd! Ik heb er op tijd aan gedacht om de boiler aan te zetten en het werkte, ik heb een lekker warme douche gehad. Gelukkig werd de kraan zelf gloeiend heet en had ik dat snel door.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Vandaag heb ik weer les gegeven op Olila High School. Dezelfde les als voorgaande dagen. En opnieuw was het superleuk! Vandaag was ik bij de jongens die na schooltijd naar huis gaan. Ook weer erg enthousiaste leerlingen en hartstikke slim. De docent, mijn mentor en Pastor Joseph waren er ook en iedereen vond het erg leuk en leerzaam. Het is echt genieten op deze school. Na de les heb ik thee gedronken met de head teacher en veel met hem gepraat over het onderwijs. Ze willen hier erg graag goed onderwijs geven en leerlingen op hun eigen niveau ondersteunen maar het geld en de middelen ontbreken dus werken ze met wat er wel is: grote klassen, een paar boeken en leergierige kinderen.

Ook heb ik een rondleiding gekregen over het terrein. Ik heb de slaapzalen bekeken en de keuken. Vooral de slaapzalen van de meisjes staan volgepropt met bedden. De stapelbedden zijn 3 bedden hoog. Aan het plafond hangen kleren te drogen. Op de grond staan de kisten met de boeken en persoonlijke bezittingen van de meisjes. Boven de meeste bedden hangt een klamboe.

Bij de jongens is iets meer ruimte doordat er wat minder bedden staan. De kinderen moeten zelf hun was doen en moeten zelf de zalen schoon houden. De meiden hebben 1 verzorger en 1 docent die altijd aanwezig zijn en de jongens hebben dat ook.

De keuken bestaat eigenlijk uit 2 hutten met daarin joekels van kookpotten. Hierin wordt voor de leerlingen en de staf gekookt. Maïsmeelen water wordt gekookt en geroerd met halve boomstammen. Er zal vast nog iets meer in zitten. Dit wordt posho genoemd. Dit eten de kinderen iedere dag en vaak zelfs ook voor het avondeten. De docenten eten dit ook voor de lunch. Er zat ook vlees bij maar ik durf niet te zeggen of de leerlingen dat ook krijgen. Ik hoop van wel.

Ook heb ik gezien wat leerlingen maken tijdens kunstles. Koppen van klei bijvoorbeeld. Ook zag ik een soort schilderij wat ontzettend mooi was. Er was alleen geen verf gebruikt maar dingen die in de omgeving te vinden zijn zoals riet, zand en klei. Het was nog niet helemaal af maar het wordt deze week afgemaakt zodat ik het kan kopen. Ik vond het zo mooi en wil het graag aan mijn eigen leerlingen laten zien. Toen ik hoorde dat ze soms de kunstwerken verkopen zodat er nieuw lesmateriaal gekocht kan worden besloot ik dan ook direct dat ik dit stuk graag wilde kopen.

In de middag zou ik alle leerlingen die gesponsord worden door Stichting Amuria ontmoeten maar helaas liep dit een beetje mis. Morgen een nieuwe poging!

In de middag ben ik weer naar het centrum geweest. Ik heb een boek gekocht waarmee ik Ateso kan leren. De staf in het hotel is super enthousiast dat ik dit heb gedaan, erg grappig.

In de boekwinkel heb ik uitgelegd dat mijn achternaam (min de j) beautiful betekent. Toen legden zij uit dat imooi 'tomorrow' betekent. Ze noemen me nu dus Tomorrow is Beautiful, hahahahahah.

Ik had ook gevraagd naar een supermarkt die wordt gerund door een Oegandees. Ik kreeg een briefje mee met 2 namen en ze wezen de weg. Na onderweg nog 3x gevraagd te hebben, vond ik de juiste winkels. Ik liet in de eerste winkel het briefje zien en zei dat de boekwinkel me aangeraden had om hier mijn boodschappen te doen. Dat vond de jongenn achter de kassa zo leuk dat ik een lolly kreeg, hihi.

Terug in het hotel had ik later op de middag een ontmoeting met de voorzitter van Stichting Amuria in Oeganda, meneer Apedu John Michael . En indrukwekkende man. Hij vertelde over Soroti en Amuria. Mooie verhalen maar ook de vreselijke geschiedenis met dictator Idi Amin en rebel Joseph Koni die het gebied overspoeld hebben met geweld. Naast alle mooie dingen die ik hier zie en ervaar, is deze geschiedenis ook de realiteit. Er zijn veel mensen vermoord en er zijn vandaag de dag nog steeds weinig gezinnen waarin niemand vermoord is.

Dat verhaal maakt dat ik de mensen hier nog krachtiger vind. Ze klagen niet maar roeien met de riemen die ze hebben. Ze vragen wel om geld of spullen omdat ze dat echt nodig hebben maar als je het niet kunt geven is dat ook goed. Ze vragen het liever dan dat je uit jezelf iets geeft waar ze net niets aan hebben. Een t-shirt krijgen terwijl je geen broek hebt maar wel t-shirts is niet echt een cadeau.

En ondanks de vreselijke verhalen kunnen de mensen lachen, staan ze open voor hulp en staan ze open voor deze Mzungo. Op Olila High School ben ik makkelijk te vinden, ik ben die ene blanke :)

En na even fijn met mam gebeld te hebben, lukte het zowaar om warm te douchen. Morgen weer naar Olila High School. Ik ga 2 halve lessen geven over voorzetsels. Daarna neemt de docent het over en kan ik zien hoe een normale les Engels eruit ziet.

Akwar nai-jokan (geen idee of ik het goed schrijf maar het betekent fijne avond!

Liefs!