Vandaag ben ik met Pastor Joseph en Simon langs een aantal projecten van Stichting Amuria geweest. Ervaringen die ik nooit zal vergeten.

Amuria is een gebied in Oeganda waar de mensen erg arm zijn. In de bush leven families op een klein stukje grond met daaromheen grond waarop ze gewassen verbouwen. Rijst, maïs, bananen en verschillende granen. Iedere familie heeft een eigen stuk grond. Koeien, stieren, geiten en kippen zijn erg waardevol. Wanneer ik weer thuis ben zal ik foto's van vandaag toevoegen. Het is lastig om goed te omschrijven hoe het in Amuria is.

Eerst zijn we naar de brug gereden die het mogelijk maakt om sneller naar het 'centrum' te gaan voor de markt. Eerder moesten de mensen vele kilometers lopen of fietsen om bij het centrum te komen. Het enige wat nog prettig zou zijn is dat de lokale overheid de weg fatsoenlijk aanlegt. De weg is een zandpad en vaak zelfs minder dan dat. Het is mij nog steeds een raadsel hoe Pastor Joseph ons naar de juiste plekken heeft genavigeerd.

Na de brug zijn we langs de Bakery gereden. Hier worden mensen opgeleid tot bakker. Helaas was de Bakery gesloten. Wat wel erg mooi was om te zien was dat de Bakery aanleiding heeft gegeven tot het bouwen van meer voorzieningen.

We reden steeds dieper de bush in totdat we bij een familie kwamen die zeer nauwe banden met Stichting Amuria heeft. Ik werd aan de familie voorgesteld en kreeg een rondleiding langs de hutjes en de velden. Wetend dat dit gebied is overspoeld met geweld, kreeg ik een brok in mijn keel bij het zien van deze krachtige familie. Mensen die zo weinig hebben maar toch ontzettend warm en hartelijk zijn. Wat wel een vreemde gewaarwording was, was dat de vrouwen en meisjes voor mij knielden bij het voorstellen. Roeleke had me dit al verteld maar toch is het een beetje gek als het ook echt gebeurt.

Bij de tweede familie zijn we ook zeer hartelijk ontvangen. De familie wist dat we kwamen en hadden lekkere thee gemaakt (waar de Oegandezen minstens 3 scheppen suiker in doen) met pinda's. Na een rondleiding door Samuel kregen we een lunch bestaand uit rijst en stoofpot. De rijst kwam van hun eigen land. En een vers ei gelegd door de eigen kip. Heerlijk!!!!! De mannen genoten er ook van, het is namelijk een feestmaaltijd die alleen wordt gemaakt als er gasten zijn.

Na de lunch gingen we verder naar de school in Amuria. Onderweg zagen we opnieuw veel hutjes en veel lachende en zwaaiende kinderen. Zodra de kinderen glimlachen, lacht hun hele gezicht. Erg mooi om te zien hoe oprecht leuk ze het vinden om een Mzungo (blanke) te zien.

Bij de school werd voor mij duidelijk hoe goed en hoe belangrijk het werk van Stichting Amuria is voor de lokale bevolking. Kinderen die naar school kunnen, kinderen die minder vaak op jonge leeftijd trouwen omdat er verder niets is.

Het lerarenteam is erg toegewijd en werken hard om zoveel mogelijk kinderen zo goed mogelijk onderwijs te geven. Hun dankbaarheid voor de hulp vanuit Nederland is enorm. En nog steeds is er hulp nodig. Kinderen kunnen de basisschool afmaken in Amuria maar moeten daarna naar een school die erg ver weg ligt en waarvoor er amper geld is. Als docent maar ook als mens brak mijn hart bij het zien van de realiteit. Slechts 5 lokalen, 1 'lokaal' onder een half ingestorte hut en een lokaal onder een boom. Er is zo ontzettend weinig maar de kinderen en de leraren maken er het beste van. Ik heb enorme bewondering voor al deze mensen.

Ik heb zelf niet goed genoeg in de gaten gehad dat ik vandaag deze school zou bezoeken en heb niets meegenomen. Maar een deel van de gedoneerde spullen gaat naar deze school en naar deze kinderen. Pastor Joseph zal er persoonlijk voor zorgen dat de spullen bij de juiste mensen terecht komen.

Inmiddels ben ik weer terug in het hotel, heb gegeten en een lauwe douche genomen. Het warme water heb ik nog niet gevonden.

Morgen ga ik naar de kerk. En in de middag ga ik kennismaken met de leraren met wie ik de komende 2 weken ga samenwerken. Dan hoop ik ook meer te weten over wat ik precies ga doen op de scholen.

Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs!