Dag 4, de dag van Cuijk.

Ondanks dat ik weer misselijk opstond, was ik vastbesloten om vandaag te starten en te finishen. Bij de start vielen een paar druppels maar werd het ook weer droog.

Carina heb ik al snel vooruit gestuurd zodat we ons eigen tempo konden lopen en eigen rust konden bepalen.

Al vlot begon het opnieuw te regenen en flink ook. In het begin ben ik nog doorgegaan maar de regen werd zo hevig dat ik wel moest schuilen. Ik heb me tussen een groep mensen onder een tentje gepropt en gewacht tot het beter werd. Toen ik net weer op weg ging, ging het opnieuw harder regenen dus binnen 50 meter zat ik in een ander tentje. Vervolgens kreeg ik een appje van Carina, zij zat bij de RET rust, 20 meter bij mij vandaan. Ik heb haar echter niet gezien onderweg.

Toen de regen minder leek te worden, ben ik weer verder gegaan. De route ging een flink stuk over een dijk en over een brug. Geen publiek langs de kant. En toen ging het nog onweren ook. Dat was behoorlijk spannend. Nergens kunnen schuilen en op een dijk lopen.......niet mijn hobby.

Mijn schoenen en sokken werden nat en ik voelde nog weer wat extra blaren. Ik durfde mijn schoenen en sokken niet uit te doen want ik had dan wel droge sokken bij me maar zou ik mijn schoenen dan weer aankrijgen? Dus kiezen op elkaar en doorlopen.

Onderweg ben ik opnieuw de post van Tom tegengekomen en heb ik daar gerust. Ik kreeg bouillon en er stond meloen op tafel. Ik heb Tom moeten beloven dat ik de tocht uit zou lopen voor die kop soep en dat durfde ik wel aan. Dat ik volgend jaar weer zou lopen heb ik zeker niet beloofd!

In Cuijk was enorm veel publiek. De koning was ook in Cuijk maar hij was al weg toen ik kwam. Maar wat bijzonder om door Cuijk te lopen waar het publiek 5 rijen dik achter dranghekken staat om de wandelaars te zien. Ik wist niet waar en hoe ik moest kijken.

Na Cuijk volgde nog een redelijk saai stuk maar toen begon de sliert publiek voor de laatste kilometers. Wat was ik blij toen ik het bord zag waarop stond dat het nog maar 5 kilometer was.

Met pijn en moeite heb ik doorgebeten want ik wist dat mijn buddymummy en Carina bij het Radboud op me zouden wachten. Wat heb ik gehuild toen ik hen zag. Pijn, vermoeidheid, ellende, trots en blijdschap. Alles door elkaar.

Met ons drieën zijn we verder gelopen over de Via Gladiola. Halverwege stonden nog 2 oud-teamgenoten van rugby. Leuk om Dianne en Ingeborg weer te zien al was ik helemaal stuk.

In de laatste bocht stond collega Marina. Zij had geappt dat ze daar stond dus ik ben keihard haar naam gaan roepen. Gelukkig hoorde ze mij en hebben we elkaar gezien.

En toen de laatste meters. Ik heb keihard gezongen 'we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nu echt helemaal, we hebben het gehaald' het applaus en het geschreeuw van medewandelaars was super.

Samen met mam heb ik mijn kruisje opgehaald. Het is gelukt, ik heb de Nijmeegse Vierdaagse uitgelopen!

Strompelend en ondersteund door mam en Carina weer naar het station. Ik wilde niet feesten, ik wilde naar huis. Ik moest en zou de vierdaagse uitlopen. Dat heb ik gedaan. Nu hoef ik niet meer. Volgend jaar ga ik bekenden keihard aanmoedigen langs de kant maar zelf ga ik dit niet meer doen.

De pizza thuis liet even op zoch wachten maar het was de lekkerste pizza ooit.

Als ik de vierdaagse moet opsommen dan kom ik tot: afzien, snoepzakken, pijn, soep, feest, trots, blaren, bekers en het felbegeerde kruisje.

Bedankt aan Carina, de beste vriendin die je je kunt wensen. Omlopen, steunen, kletsen, oppeppen, rust geven en blijven vertrouwen in de gezamenlijke finish. Bedankt aan mijn buddymummy voor het trainen, voor het lekkere eten, de verzorging en de laatste kilometers. Bedankt aan Thomas, hij weet wel waarvoor. Bedankt aan Richard, Luzie, Maarten, Nienke, Fleur, Lisa, pap, de ouders van Carina voor jullie oneindige steun. Bedankt aan Marianne voor de fijne massages die me weer fit aan de start hielpen. Bedankt aan Tom voor de peptalk en verzorging onderweg. Bedankt aan iedereen die mij gesteund heeft via Whatsapp, Facebook en in gedachten.

Hoop dat ik niemand vergeten ben en de lijst is niet in volgorde van belangrijkheid want iedereen was voor mij belangrijk de afgelopen dagen.

Nu rust en herstellen. Dinsdag begint mijn volgende avontuur: Oeganda!