Dag 3, de dag van Groesbeek en de 7 heuvelen

Dag 3 was voor mij verschrikkelijk. Bij het opstaan had ik het al bloedheet, was erg misselijk en zag het eigenlijk niet zitten om te starten. Mijn hoofd wilde verder maar mij lijf schreeuwde van niet. Toch ben ik naar het station gegaan. Ik had niet voor niets zo hard getraind. Blaren had ik doorgeprikt en tape over geplakt.

Ik voelde me enorm ellendig, kon ook niet ontbijten. Dankzij een vrouw op het station toch op de trein gestapt, op naar dag 3.

De eerste 10 kilometer heb ik me echt ellendig gevoeld. Carina had weer mijn heuptas overgenomen maar ik voelde me zo misselijk dat ik amper vooruit kwam. Na een paar kilometer stond ik kokhalzend in de berm. Toch lukte het ook nu om door te gaan. Carina's motivatie, de andere wandelaars, de 3e dag.

Carina haalde een magisch blikje cola voor me en daar knapte ik al een stuk van op.

Omdat ik erg traag was en Carina erg moest inhouden voor mij besloten we om weer uit elkaar te gaan. Ik hoefde Carina's hoge tempo niet meer bij te houden en zij hoefde zich niet meer in te houden. Ook was ik iemand anders tegengekomen die het ook zwaar had dus ik was niet helemaal alleen (de 4daagse loop je sowieso niet alleen).

Ergens ging de andere persoon toch wat sneller dus liep ik toch een stuk alleen. Vlak na de controle zag ik haar en haar moeder in de berm liggen met een kop soep. Ik ben ernaast geploft en ook soep gegeten. De andere vrouw bleek Serena te heten. Zij was iets eerder klaar en ging vast verder maar we zijn elkaar nog meerdere keren tegengekomen en hebben hele stukken samen gelopen.

En opeens zag ik daar Tom weer, de man die mij op dag 1 geholpen had. Ik ben even hallo gaan zeggen en heb even met hem gekletst.

Ondertussen kreeg ik veel appjes van familie, vrienden en de ouders van Carina om me er doorheen te slepen. Ook de berichten op Facebook waren een grote steun! Ook daar knapte ik van op.

Bij de rust van de KWBN was ik Serena kwijt maar ik ontmoette er Wilma. Ik kwam aardig verlept op de rust aan en kreeg van alle kanten hulp, water, dropjes, druivensuiker etc. Toen ik opknapte dreigde Wilma onderuit te gaan. Maar ook zij was vastbesloten om door te gaan. We besloten dan ook om samen verder te gaan. Dat was erg gezellig. Zij had vrienden die langs de kant zaten met een heerlijk koel alcoholvrij biertje, wat was dat een traktatie zeg!

Uiteindelijk strompelde ik om 16.15 over de finish. Ik had echt niet verwacht dat ik het zou redden omdat ik zo slecht gestart was. Maar de startkaart was binnen!

Op naar mijn ouders voor een bord Mac'nCheese, bijkletsen met Carina, douchen en weer naar Marianne voor massage. Marianne was geweldig. Ze heeft me erg goed verzorgd, ook toen ik opnieuw misselijk werd. De benen voelden weer beter en ik zou de tocht uitlopen!