Het is me niet gelukt om iedere dag een update te geven van de Vierdaagse, daarom nu een terugblik.

Dag 1:

Om 5.00 stonden Carina en ik bij de start. Het duurde even voordat er beweging in de wachtende massa kwam maar om 5.30 waren we beiden gescand en kon onze tocht beginnen. Carina zou die middag een sollicitatie gesprek hebben dus we wilden uiterlijk om 14.30 weer in de trein naar Arnhem zetten. Dat betekende dat we behoorlijk moesten doorlopen. In het begin ging dat prima. Temperatuur viel mee, iedereen had een hoog tempo en er was veel gezelligheid onderweg. Mensen die hun muziek installaties in de tuin hadden gezet en de volume knop lekker hoog hadden gedraaid, mensen die met bakjes snoepjes en zoute snacks langs de kant stonden, kinderen die high-fives gaven en mensen die zelf muziek maakten.

In Arnhem vonden we mijn ouders langs de route. Tijd voor wat rust dus. Even zitten, eten en drinken, insmeren tegen de zon en even kletsen. We waren bijna halverwege en het ging allemaal prima. Na de rust weer verder naar Elst.

Dag 1 wordt de dag van Elst genoemd. In Elst is het een groot feest. Superveel mensen, muziek en gezelligheid. Leuk om daar te lopen. Vervolgens weer verder richting Nijmegen. We kwamen uiteraard ook lamgs de plek waar ik in 2011 uitviel. Toen was daar een Rode Kruis post maar nu was het een maïsveld. Gek om daar langs te lopen en je te herinneren hoeveel pijn je toen had, en hoe anders het nu was.

Na ongeveer 30 kilometer kreeg ik pijn onder mijn voet wat voelde als een blaar. Carina en ik zaten bij een rustpost van de RET en ik zag verderop iemand met een doos verbandspullen en een EHBO hesje. Ik besloot er toch naartoe te gaan voor blaarbehandeling. De man, Tom, was heel vriendelijk en ondanks dat ik geen lid was van zijn vereniging, wilde hij mij wel helpen. Hij tapete mijn voet en toen ik misselijk werd kreeg ik een peptalk, een beker soep en koel water.

Ondertussen werd Carina nerveus omdat ze in tijdnood zou komen. Gelukkig sprak ze met een groepje mensen en die vonden dat ze voor zichzelf moest kiezen. Ik vond dat ook. Ik zou het wel redden tot de finish maar zou haar tempo niet kunnen bijhouden. We besloten dus dat Carina alleen verder zou gaan en ik bleef nog even bij de rust om soep te eten. Een lastige maar goede beslissing. De komende dagen zou namelijk blijken dat de hulp van Tom me er echt doorheen gesleept heeft. En Carina, die ging na het wandelen op gesprek en werd aangenomen!!!!! Wat een kanjer ben je dan!

Het laatste stuk van dag 1 heb ik dus alleen gelopen. Ik heb rustig aan gedaan, wat vaker gaan zitten en uiteindelijk netjes op tijd bij de finish. Ik kreeg de startkaart voor dag 2 en ging weer naar Arnhem.

Daar heb ik bij mijn ouders lekker gegeten, een douche genomen en vervolgens een massage bij Marianne, mijn favoriete masseuse. Even heerlijk ontspannen. Thuis snel naar bed en op naar dag 2.