Hoe ben ik eigenlijk bij Oeganda uitgekomen? Dat is best een mooi verhaal dat ik graag wil delen.

Ik wil al heel lang een keer naar Afrika om daar het onderwijs te ontdekken en mee te helpen waar dat zou kunnen. Er zijn veel organisaties die allerlei reizen naar Afrikaanse landen aanbieden en waarbij je vrijwilligerswerk kunt doen. Ook zijn er veel particuliere initiatieven in Afrika die alle hulp kunnen gebruiken. Toch hield iets me telkens tegen om de stap te zetten en me daadwerkelijk aan te melden. Bij de grote organisaties moet je vaak sponsorgeld meenemen maar er waren iets teveel verhalen waarbij dat geld niet op de juiste plek kwam. En om maar zo een particulier aan te schrijven was toch ook een te hoge drempel.

Totdat ik afgelopen meivakantie een reisje naar Duitsland maakte. Het hotel waar ik zat organiseerde een dagtocht naar Praag met een bus. Natuurlijk ging ik ook mee. Ik was alleen en in de bus was dus een plek naast mij vrij. Daar ging een mevrouw zitten die even later toch naast haar man bleek te kunnen zitten en zo werd een andere vrouw mijn buurvrouw in de bus.

De busreis was lang en ik raakte aan de klets met mijn buurvrouw. Dat kletsen bleek moeilijk te stoppen, het was zo gezellig! En toen kwamen we bij het onderwerp geld doneren aan stichtingen. Ik sprak uit dat ik liever iets doe ipv geld geven. Ook spullen doneren ipv geld heeft mijn voorkeur. En zo kwam ook mijn wens om eens naar Afrika te gaan ter sprake. Mijn buurvrouw vertelde meteen enthousiast over Stichting Amuria. Een kleine stichting die praktische hulp biedt in Amuria, een arm gebied in Oeganda. Mijn buurvrouw was zo enthousiast dat ik niets anders kon dan ook enthousiast worden.

Aangezien ik in het hotel aan een tafel was ingedeeld met 2 Duitse gasten, werd ik uitgenodigd om die avond bij mijn buurvrouw en haar gezin aan tafel te komen zitten. Halverwege de maaltijd bleek dat we elkaars namen eigenlijk nog helemaal niet wisten. En zo kwam ik erachter dat Petra, Jacob en Aron ontzettend warme en gezellige mensen zijn. We werden zelfs het restaurant uitgekeken want het personeel wilde afsluiten.

Kort na de vakantie heb ik contact opgenomen met Stichting Amuria. Een beetje zenuwachtig wel. Onbekende mensen van wie ik gehoord had van mensen die ik nog maar kort kende. Maar ik kreeg snel een reactie op mijn mail en een afspraak werd gemaakt.

Samen met Petra ben ik naar de stichting gegaan en werd warm ontvangen door Roeleke. Ze wilde graag weten wat mijn wensen waren en ze vertelde vol enthousiasme over Oeganda. Mijn enthousiasme groeide en groeide. Het voelde zo goed dat ik meteen besloot dat ik echt naar Oeganda wilde gaan.

Het was nog even de vraag of de scholen open zouden zijn want anders zou mijn reis weinig zinvol zijn en zou ik alleen een rondreis kunnen maken. Gelukkig kreeg ik al snel de verlossende mail en werd alles in gang gezet.

En nu, amper 2 maanden later, heb ik vliegtickets, malariapillen, schoolspullen en enorm veel zin om te gaan.

Nog 22 nachtjes slapen!