Dag 25: kerk

Zondag betekent naar de kerk. Eerst lekker uitgeslapen en rustig ontbeten en daarna met een boda naar de kerk. Ik had mijn nieuwe rok aan en weet nog niet of dat makkelijk fietst dus voor de zekerheid een boda genomen.

De dienst was weer feest zoals gebruikelijk. Aan het einde werd ik nog uitgebreid bedankt voor mijn komst en de mensen hopen dat ik volgend jaar weer terugkom (natuurlijk, mits ik het kan betalen).

Na de dienst vond Pastor dat hij mij naar het hotel terug moest brengen maar hij moest eerst nog wat mensen spreken. Ik ben met de kinderen buiten gaan spelen. Tikkertje en wedstrijdjes hardlopen. Ik werd niet iedere keer laatste maar het scheelde niet veel. En die kinderen rennen op blote voeten (de schoenen gaan uit zodra er gespeeld gaat worden) en ik op slippers. Toch denken de kinderen dat ik volgende week wel van Pastor kan winnen. Iedereen kijkt al uit naar zaterdag, games day!

Gisteravond kreeg ik al last van keelpijn en verkoudheid. Martin dacht dat het wel eens malaria kon zijn. Ik slik natuurlijk wel pillen tegen malaria maar 100% voorkomen kun je het niet. Vanmiddag was ik niet helemaal in orde en na wat overleg met Dick en Pastor besloten om een test te laten doen. Gelukkig heb ik geen malaria. Wel een keelontsteking waar ik anti-biotica voor heb gekregen. Wil niet dat mijn laatste week in het water valt door ziek zijn. Rustig aan doen dus om zo snel mogelijk te herstellen.

Vanavond heb ik Pastor en zijn gezin mee uit eten genomen. Dat was erg gezellig. Het was een vrij luxe restaurant met een uitgebreide menu kaart. Het was grappig om te zien hoe bijna iedereen iets koos wat ze al kenden, kip en patat. De oudste dochter van Pastor was er ook, zij is vorig jaar getrouwd. Haar man zou ook meekomen maar dat is soms lastig want contact tussen moeder en schoonzoon is niet de bedoeling. Voor vanavond was het goed maar het leek er even op dat hij naast zijn schoonmoeder zou komen te zitten en dat kon dus echt niet.

Soms hoor je over gebruiken waarvan je denkt dat ze een grapje maken. Maar zo gaat het hier echt. Vorig jaar was ik samen met Pastor bij Ivan thuis. Er kwam een vrouw langs en Pastor vroeg mij om haar te begroeten. Dat bleek dus zijn schoonmoeder te zijn en hij kon haar zelf geen gedag zeggen. Best grappig om mee te maken. Ik geloof dat als er toch contact is, de schoonzoon een geit moet betalen aan de dorpsoudste.

Tot zover de les in de Ateso cultuur. (Al geldt dit misschien voor meerdere stammen in Oeganda).

Het restaurant was ook een bar. Wij zaten lekker te eten en ondertussen werd er voetbal gekeken. Ook waren er veel mensen die alleen wat kwamen drinken en voetbal kijken. Erg grappig. En de mensen hier zijn minstens zo fanatiek als in Nederland waarbij de scheidsrechter altijd extreem partijdig is, haha.

Nu na het eten weer in het hotel. Het was een gezellige avond.

Ben trouwens vanmiddag nog uitgenodigd voor een bruiloft. Er zat een groep mensen in het hotel die blijkbaar bezig waren om alles te regelen. Een jongere jongen kwam naar mij toe toen ik op Pastor wachtte want hij voelde zich een beetje alleen en ik had een ‘Friends’ shirt aan. We hebben gezellig zitten kletsen en hij vertelde dus ook over de bruiloft en meteen werd ik uitgenodigd, haha. Net zo makkelijk. Ik heb toch maar beleefd afgeslagen onder het mom van erg druk zijn.

Ik ben wel ingegaan op de uitnodiging voor een feest met Joseph Angwal en zijn vrouw. Die zouden namelijk zaterdag een feest hebben in hun dorp maar dat hebben ze verzet zodat ze mij ook uit konden nodigen (zaterdag is games day). Erg lief en ik heb de hele dag vrij gepland want ik wil graag mee. Ter ere van wat het feest precies is weet ik niet, maar ik vind het erg bijzonder dat ze het voor mij verzet hebben. Ben erg benieuwd!

Morgen ga ik naar Little Apostles. De kinderen hebben in de ochtend hun wiskunde toets. Volgens mij is er verder geen les maar als de docent nog iets uit wil leggen, wordt er gewoon ter plekke een les ingeroosterd. Ben dus benieuwd wat er allemaal te doen is. Misschien ben ik rond de middag wel vrij. Of er wordt tot 17.00 extra uitleg en les gegeven. Alles kan. We zullen zien.

Verder ga ik deze week nog naar Ivan, het feest van Joseph en Esther, op bezoek bij baby Annelies, taart bezorgen bij Olila, de fiets naar Omuge brengen en natuurlijk games day! Snel opknappen dus, er staan nog veel leuke dingen op het programma!

En ook vandaag kan ik afsluiten met de woorden: Enyami ipoo anyait! (Meerdere konijntjes zelfs)

Dag 23 + 24: Leuke dingen!

Gisteren was het weer een beetje gek. In de ochtend was het erg warm en rond de middag werd het een stuk kouder. Ook was er wat onweer. Hierdoor voelde ik me niet erg lekker en ben ik ‘s middags op bed gaan liggen. Vandaar dat er nu een verslag van 2 dagen is.

Gisterochtend ben ik weer naar Little Apostles gegaan. Joseph Angwal was er ook en nodigde me uit voor een kop thee. Erg lekker. Daarna heb ik lesgegeven aan P6. Nadat we klaar waren met de bijvoeglijke naamwoorden gingen we verder met vergelijkingen. Dit hebben we gedaan door met de klas naar buiten te gaan en de leerlingen zich met elkaar te laten vergelijken. Wie de kleinste van de klas is, wie de langste, wie de grootste voeten heeft, wie de langste armen. Ook wilde ik weten wie het snelst was. De klas koos al snel een jongen en een meisje maar we hebben er nog even een wedstrijdje tegenaan gegooid. Wat zijn die kinderen snel! Op blote voeten racen ze over het veldje en hebben totaal geen last van stenen of kuilen. James, de snelste van de kleinere leerlingen, wilde ook graag tegen meester Martin racen. Natuurlijk hebben we dat gedaan en Martin bleek de snelste. Toen moest Martin natuurlijk ook tegen Ivan, de grootste jongen van de klas. Ivan gleed uit bij het keerpunt maar anders had hij zeker gewonnen.

Het was zo leuk dat zelfs de inspecteur kwam vragen of ik deze les op zijn school kon komen geven. De kinderen vonden het superleuk om op een hele andere manier les te krijgen en even lekker te kunnen bewegen.

Na de lunch ben ik met Pastor naar de boekwinkel gegaan om een bestelling op te halen. Daar voelde ik me niet lekker worden en Pastor heeft me terug naar het hotel gebracht waar ik dus rustig aan heb gedaan.

Vanochtend voelde ik me al een stuk beter en ben naar het huis van Pastor gewandeld. We zijn samen naar de markt gegaan om kleren te kopen voor verschillende mensen. Zelfs met Pastor erbij werden er vrij hoge prijzen gevraagd (voor wat gebruikelijk is hier). Een vrouw wilde 12.000 shilling voor en 2e hands laken maar het prijskaartje zat er nog aan dat het eerst 3 dollar kostte, dat is gelijk aan 12.000 shilling. Hebben we dus niet gekocht. Toch zijn we goed geslaagd. Na een boodschappenpakket te hebben opgehaald zijn we naar Litlle Apostles gereden. Daar was Martin aan het lesgeven om leerlingen voor te bereiden op de afsluitende toetsen van deze periode. Dat heeft hij even onderbroken om met ons mee te gaan. Wij waren namelijk op weg naar Grace en haar oma, Madelin. Grace heeft vorig jaar van Stichting Amuria een rolstoel gekregen en ik wilde graag zien hoe het nu met haar gaat. Grace is 15 en ernstig gehandicapt. Haar ouders zijn niet in beeld en haar oma zorgt voor haar. Grace kan niet praten of lopen.

Ze wisten niet dat we zouden komen en oma kon haar ogen niet geloven toen we aan kwamen rijden. Ze had al gebeden dat we terug zouden komen en nu waren we er. Ook Grace herkende ons en begon te lachen en te gillen om haar blijdschap te laten zien.

Beiden hebben kleren gekregen en de boodschappen. Oma vertelde dat ze geen korrel zout meer had en niet wist hoe ze nieuw zout moest kopen, en nu kreeg ze zout in het pakket. Ze vond het wel een beetje jammer dat ze niet wist dat we zouden komen want nu had ze geen cadeau voor ons en kon ook zo snel geen cadeau voor ons maken. Ik was allang blij want ik kom helemaal niet voor een cadeau. Het is en blijft moeilijk om dingen aan te nemen van mensen die zo weinig hebben. De enorme blijdschap is al een groot cadeau. Meer is absoluut niet nodig.

Op de terugweg zijn we bij een klein restaurantje gestopt voor een rolex en een lunch voor Martin. Rolex is toch wel mijn favoriete eten hier denk ik. Samen met groundnuts, rijst met kip, geit en natuurlijk Nile Special. Oh en Novida niet te vergeten. Een gewone chapati sla ik ook niet af. Ik kom hier niets tekort. Ook het fruit is superlekker.

Genoeg over eten (ik wacht ondertussen op m’n kipsandwich), ik heb nog meer gedaan. Even de stad in en daarna terug naar Little Apostles. Daar in de buurt zit namelijk de kleermaakster die voor mij een rok aan het maken was, en een jurkje voor baby Annelies en een shirt voor Martin. Ze had nog een uurtje dus ik ging naar school voor de gezelligheid. En gezellig was het! Leerlingen waren superfanatiek 4-op-een-rij aan het spelen. Anderen waren aan het voetballen. Er werden puzzels gemaakt. Sommigen waren nog bezig met de was. Iedereen was heel relaxed. Jong en oud door elkaar. Ik heb ook een paar potjes 4-op-een-rij gespeeld terwijl een aantal kinderen met mijn haar aan het spelen was. Borstelen, een vlecht maken of gewoon even aanraken, het leek wel een kapsalon, haha.

Na een uur liepen Martin en ik naar de kleermaakster. Maar dat uur was natuurlijk een Afrikaans uur dus de kleren waren nog niet klaar. Het shirt was nog niet af en mijn rok had nog een knoop nodig. Ik ging wel even snel passen en de rok zat erg mooi. Martin heeft de knoop eraan gezet zodat de kleermaakster verder kon. Na een poosje brak er iets in de tafel en viel de naaimachine er bijna af. Met wat stokken werd de tafel gerepareerd en kon er weer verder gewerkt worden. Ruim 2 uur later was alles af, Martin moet alleen nog even zelf de knopen eraan zetten. Morgen in de kerk zullen we er heel mooi uitzien!

Het was al donker maar er werd een goede boda geregeld en nu zit ik in het hotel aan een Nile Special en een kipsandwich. Morgen naar de kerk en ‘s avonds uit eten met Pastor en zijn gezin. Ik mag vaak bij hun eten en zo kan ik hun ook eens uitnodigen voor het eten. Dat wordt weer een leuke dag!

Oh en vandaag zag ik zowaar een konijn in het gras, een echte. Oftewel: enyami ipoo anyait!

Dag 22: Little Apostles

Het wordt voor jullie misschien een beetje saai om te lezen maar ook vandaag was een fijne dag. Voor mij is het dus geen moment saai om hier te zijn.

Vanochtend heb ik lesgegeven aan P4 en P5 tegelijk. P7 had namelijk examens en gebruiken daarvoor 2 lokalen. Er was iemand van de lokale overheid om te surveilleren maar die moest dus tussen 2 lokalen heen en weer lopen. Hij kreeg wel hulp van de hoofdmeester maar ik zag ze toch geregeld buiten de lokalen. Leerlingen zitten allemaal apart en worden simpelweg geacht niet te spieken. Doen ze dat wel, dan levert dat punten aftrek op.

De andere klassen moeten door deze examens ook een beetje inschikken en zo zijn P4 en P5 dus samen in 1 lokaal gezet. Met 4 of 5 leerlingen in een bankje dat gemaakt is voor 2 of 3 leerlingen past prima. En anders wordt er gewoon bij P3 een bankje weggehaald en moeten zij ook maar een beetje inschikken.

Het uitleggen was lastig want het was 1 onderwerp voor 2 klassen, en in dit geval voor de P4 leerlingen een moeilijk onderwerp. Wel hebben we gelukkig ook deze les weer samen kunnen lachen.

Het broertje van Ivan, mijn sponsorkind, zit nu ook op Little Apostles en hij heeft het uniform van Ivan aan. Kleding die al 2 jaar lang dagelijks aangetrokken wordt en er echt niet meer uitziet. Ik had dus al besloten hem een nieuw uniform te geven. Normaal geef ik niet aan leerlingen persoonlijk iets maar geef ik het aan de school zodat het aan de armste kinderen uitgedeeld kan worden maar hier wilde ik een uitzondering maken. Door Martin werd ik gewezen op een andere jongen. Een jongen wiens vader is overleden en moeder is weggegaan. De familie betaalt helemaal niets voor deze jongen. Hij heeft dus ook geen uniform. Ondanks alles is hij wel een van de beste leerlingen van zijn klas. Oftwel, Martin en ik hebben beide jongens meegenomen naar de kleermaaksters om maten op te laten nemen. Daarna zijn Martin en ik naar de stad gegaan om stof te kopen en morgen krijgen de jongens hun nieuwe uniform. George, de jongen zonder ouders, was zo dankbaar dat hij mijn hand pakte om me te bedanken maar amper iets kon zeggen. Moses, het broertje van Ivan, stond te stralen van geluk.

Zelf heb ik nog stof gekocht om een rok van te laten maken en Martin vroeg gelijk of het restant gebruikt mocht worden voor een shirt voor hem. Natuurlijk, haha. Gaan we beiden zondag naar de kerk aantrekken. En bij de kleermaakster kwamen we ook Rose Mary met baby Annelies tegen en aangezien er genoeg stof is, krijgt ook baby Annelies een rok. Moet ze natuurlijk ook zondag aan.

Na de lunch, om 14.00, zou Pastor Joseph me ophalen om kennis te gaan maken met de dochter van Professor Olila. Zij komt 5 maanden naar Nederland om te studeren. Zo zou ze alvast iemand uit Nederland leren kennen.

14.00 werd natuurlijk na 15.00 maar er is niemand die zich daar druk om maakt.

Zowel Professor Olila als dochter Sarah wilden veel weten over Nederland. Gelukkig heb ik al wel duidelijk kunnen maken dat een rok echt niet voldoende is als het winter wordt en dat ze echt een lange broek en trui mee moet nemen.

Ze gaat naar de universiteit van Groningen. Helaas best ver van Arnhem vandaan maar ik ga haar zeker een paar keer opzoeken daar. Kan ik haar gelijk wat wanten en een muts lenen want die heeft ze natuurlijk niet. Het was een gezellig gesprek en ik hoop dat ze een leuke tijd in Nederland tegemoet gaat.

Nadat Pastor me bij het hotel had afgezet moest hij nog even iets regelen en zou daarna nog langskomen om samen wat te drinken en te kletsen. En nu lijkt het net of hij de enige is die zich niet aan een tijd houdt, maar zo gaat het hier met ontzettend veel dingen. Hij kwam dus een paar uur later pas weer terug en toen hebben we alsnog veel gekletst. Ook even een schema gemaakt voor de komende week zodat ik nog zoveel mogelijk kan doen. We gaan naar Grace en haar oma. Grace is een gehandicapte jonge vrouw die vorig jaar een rolstoel heeft gekregen. Ik wil graag kijken hoe het met hun is. En ik ga natuurlijk naar Ivan. En volgende week zaterdag houden we een sportdag op school.

Ook hoorde ik dat de moeder die de souvenirs aan het maken is deze gratis aan mij wil geven. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren! Ze heeft al zoveel gegeven, ik ga haar hoe dan ook betalen. Als ze geen geld wil aannemen dan geef ik haar dochter wel een boodschappenpakket mee en een stapel kleren of zo. Ik heb het al vaker gezegd maar het is echt onvoorstelbaar wat de aanwezigheid van een blanke kan doen.

Er staan nog veel leuke dingen op het programma. Morgen eerst lesgeven, de uniformen ophalen en daarna shoppen met Pastor. Altijd handig om hem mee te nemen zodat ik precies koop wat mensen nodig hebben en daar ook een goede prijs voor betaal.

Nog 12 dagen volop genieten!

Dag 21: Little Apostles

Vandaag een relatief rustig dagje. Vanochtend lesgegeven op Little Apostles aan groep 4, 6 en 7. Toen ik aankwam stond Martin voor groep 5 maar die hadden dat uur helemaal geen Engels volgens het rooster. Hij had zich een dag vergist maar dat maakt hier niet uit. De wiskunde docent was er nog niet dus de leerlingen hadden toch geen les. Heerlijk toch?!

Groep 4 was wel echt even wennen voor me, die kinderen zijn erg jong en mijn manier van lesgeven is toch iets zakelijker dan ze gewend zijn. Maar nu moet ik ook de spelling van woorden als ‘before’ en ‘after’ met ze oefenen, dat ken ik helemaal niet. Wel erg leuk om eens te doen. Hopelijk komt er nog een onderwerp waarbij ik een spelvorm met ze kan doen.

Ondertussen zijn de docenten nog erg druk met het oplossen van sudoku’s. De een snapt al een beetje wat de bedoeling is terwijl de ander lukraak cijfers invult en hoopt dat het dan klopt, erg grappig om te zien. En owee als iemand zich met de ander bemoeit, ze weten het zelf het best hahahaha. Morgen toch maar een iets eenvoudiger sudoku meenemen om de kans op slagen te vergroten.

In groep 7 wordt druk geoefend voor de aankomende toetsen. Dat doen ze door oude toetsen te maken. Maar kopieren is hier lastig en duur dus wordt de toets voorgelezen, schrijven de leerlingen alles over en maken dan de opgaven. Erg tijdrovend en saai maar ik hoor niemand mopperen.

Tussen de bedrijven door probeer ik nog wat Ateso te leren. Het gaat al steeds iets beter. Een simpel gesprekje kan ik volgen en een aantal vragen kan ik beantwoorden maar ik heb nog veel te leren. Blijven oefenen!

Na de lunch ben ik terug naar het hotel gegaan en vervolgens naar de winkels. Boeken besteld voor Little Apostles en de stof voor een rok afgegeven bij een andere winkel. Volgende week is de rok klaar, ben erg benieuwd maar wordt vast heel mooi.

Daarna in de tuin van het hotel m’n rondjes hardgelopen. Het gaat al beter, m’n longen barsten niet meer spontaan uit elkaar. Ben echt heel benieuwd of het dan in Nederland makkelijker gaat door het hoogte- en temperatuurverschil. We zullen zien. Kreeg nog wat aanmoediging van mannen die op de rots aan het trainen waren. Dat wil ik eigenlijk ook wel maar het is me afgeraden omdat er nog wel eens ongelukjes gebeuren en dat wil ik natuurlijk niet. Joseph Angwal wilde wel samen trainen maar dat is lastig vanwege zijn werktijden. Eerst zelf maar flink aan de slag en dan volgend jaar als een echte Afrikaan rondrennen en springen.

Nu een rustig avondje. Lekker een boek lezen op bed. Morgen de hele dag op Little Apostles en verder zie ik wel wat ik tegenkom. Ik heb nog 10 dagen in Soroti en nog veel dingen die ik wil doen. Het gaan nog 10 leuke en drukke dage worden. Daarna met de bus naar Jinja samen met 1 of 2 kinderen van Pastor Joseph die naar Kampala moeten. In Jinja in een hotel met zwembad, lekker relaxen. En verder dan dat denk ik nog maar even niet, haha.

Een hartelijke groet van veel lieve mensen hier die iedereen in Nederland het beste wensen en natuurlijk ook van mijzelf!

Dag 20: op bezoek

De dag begon met een klein beetje verwarring. Ik had Pastor Joseph gevraagd of hij mee kon naar de kliniek met de leerling van Olila. Pastor dacht dat ik al op school was (het was 7 uur ‘s ochtends) en ik dacht dat hij naar het hotel zou komen. Na wat heen en weer geapp en gebel was het rond en kwam hij me ophalen. Eerst bracht hij mij naar school, waar ik les heb gegeven aan P6. Een superleuke en slimme klas. De les ging over bijvoeglijke naamwoorden en was erg leuk om te geven. De kinderen vonden mij ‘oh yeah’ heel grappig dus de hele les hebben we te pas en te onpas ‘oh yeah’ geroepen, haha.

Daarna heb ik de docenten uitgelegd hoe een sudoku puzzel werkt. Als ze komende 2 weken een puzzel op kunnen lossen, ga ik extra schoolboeken kopen. Ze zijn zo fanatiek dat ik ze niet eens even op weg mocht helpen hahaha.

Om 9 uur zou Pastor mij ophalen om naar Olila te gaan. Dus kwam hij om 10 uur en gingen we op pad (tja, This is Africa). De headteacher van Olila was me erg dankbaar dat we deze leerling meenamen. Dit bleek ook wel nodig want na onderzoek bleek ze inderdaad ziek te zijn. Gelukkig is het wel behandelbaar maar ze heeft een flinke voorraad medicijnen meegekregen. Ze heeft ook meteen een infuus in haar hand gekregen en eigenlijk moest ze iedere dag terug voor medicatie, maar we mochten dit ook meenemen en door de schoolzuster laten geven. Dat scheelt weer een dagelijks ritje naar de kliniek. Hopelijk knapt ze snel op en is er geen verdere behandeling nodig.

Na de kliniek werd ik weer op Little Apostles afgezet en heb ik zitten nakijken. De kinderen van P6 hebben goed opgelet en hadden de oefening goed gemaakt. Morgen nog wel even een paar dingen herhalen maar dan kunnen ze weer verder want dit onderwerp snappen ze goed.

Vlak voor de lunch werd ik weer opgehaald want ik zou samen met Pastor op bezoek gaan bij Tabitha Grace haar moeder. Die maakt namelijk bepaalde matjes en die wilde ik graag van haar kopen.

We hebben in het hotel wat gegeten en zijn toen eerst langs Rhema High School gereden om toestemming te vragen om Ivan vrijdag mee te nemen naar huis. Dat bleek niet te gaan want hij heeft vrijdagmiddag en zaterdagochtend een examen dus hij blijft op school. Maar maandag is hij klaar en gaat hij sowieso naar huis dus we gaan dinsdag daarheen. Ivan had ons gezien en kwam gedag zeggen. Hij ziet er goed uit, er is niks meer over van het verlegen jochie dat ik 2 jaar geleden zag. Hij is gegroeid, ziet er netjes uit in zijn uniform en is zelfverzekerd. Een jongen

Daarna hebben we Tabitha Grace opgehaald van school en gingen we op weg. Het was een flinke rit, ik denk zo’n 40km. En onderweg vertelde Tabitha dat ze soms lopend naar de stad gaat en dan dezelfde dag ook nog weer terug loopt! Gekkenwerk!

De omgeving is wel supermooi. Veel groen en veel bomen. En natuurlijk een zandweg, past precies in deze omgeving.

Na een poos stopten we bij een klein gebouwtje met een hutje ervoor, het restaurantje van moeder. Moeder was superblij ons te zien en had ons nog niet verwacht. Ze begon druk heen en weer te lopen om alles op te ruimen zodat ze ons thuis kon ontvangen en ze vond het vervelend dat ze geen eten had. Baby Michelle en de 2 broertjes van Tabitha waren er ook. Leuk om hen samen te zien. Voor baby Michelle hadden we een voetbalpakje mee, superschattig. En voor moeder een shirt. Pastor was niet op de hoogte van de 2 broertjes, anders hadden we daar ook iets voor meegenomen.

Nadat moeder had opgeruimd en afgesloten stapten we in de auto om naar het huis te rijden. De jongens waren door het dolle heen, hadden nog nooit eerder in een auto gezeten. De jongste, Jesse, heeft nog ruim een uur brommend als een auto rondgerend, hahaha.

Tabitha Grace en haar familie wonen op een stukje land met 5 hutjes. Een is een kookhutje, een ander wordt gebruikt als opslag. De overige 3 zijn slaaphutjes voor opa, oma, moeder, Tabitha, 2 broertjes, 1 oudere broer en baby Michelle. Op het land hebben ze sinasappelbomen en een citroenboom. Ook verbouwen ze nog wat andere dingetjes. En ze hebben 3 varkentjes en wat kippen.

Al snel zag ik Jesse en Charles Isaac (de broertjes) achter een haan aan rennen en ik wist al wat er ging komen. Het blijft een enorme eer maar ook lastig om een haan of kip te krijgen. Ze hebben al zo weinig en geven dan een kostbaar bezit weg.

Moeder bleef druk heen en weer lopen, die was vanalles aan het verzamelen. Ze had ons niet verwacht en zich dus niet voorbereid. Niet dat ze iets had moeten voorbereiden maar ze zijn hier zo dankbaar voor je bezoek dat ze je graag iets willen geven.

Pastor, de kinderen en ik zijn nog even naar het meer gegaan. Een heel groot meer waar gevist wordt en waar papyrus groeit wat ook weer voor vanalles gebruikt worden. De omgeving is echt supermooi!

Weer terug bij huis was moeder weg. Die bleek weer naar het centrumpje gegaan te zijn en kwam even later terug met een doos vol spullen. Ze had flesjes frisdrank en koekjes voor ons gekocht. Een heerlijke traktatie. Voor Nederlandse begrippen stelt het misschien weinig voor maar hier is het echt iets bijzonders. Er wordt geld uitgegeven aan een luxe product wat ze voor zichzelf nooit kopen. Een paar jaar geleden had ik je niet geloofd als je me had gezegd dat ik een flesje cola en koekjes enorm zou waarderen.

Even later kregen we ook iets waarvan ik eerst dacht dat het atap was maar het was iets heel anders, geen idee hoe het heet, er is geen Engelse naam voor. Het is een mengsel van granen en pinda’s, superlekker!

Ondertussen werden er al wat zakjes bij Pastor neergelegd die we mee moesten nemen, cadeautjes. En in de auto stond inmiddels ook al een flinke tas met sinasappels die de jongens hadden geplukt.

Vlak voor we weg wilden gaan werd de haan gepakt en kreeg ik die. Echt een groot cadeau, een teken van blijvende vriendschap.

Zelf had ik een boodschappenpakket meegenomen en al bewust gewacht om die te geven want ik wilde niet dat moeder nog meer cadeaus ging geven, ze gaf al veel te veel. Ze was superblij met de boodschappen en sprong een gat in de lucht toen ze zag wat erin zat. Olie, wasmiddel, rijst, posho, bonen, zeep etc.

De hele familie ging mee in de auto omdat ze naar het restaurant gingen. Charles Isaac wilde de auto niet meer uit, hahaha. En Jesse werd boos toen de deur van de auto dicht moest, hij wilde in de auto blijven kijken. Te schattig.

Bij het restaurantje moesten we weer gaan zitten en kregen nog geroosterde cassave en een beker zelfgemaakte yoghurt. Opnieuw genieten! En ondertussen kwam moeder met nog meer cadeaus aanzetten en kregen we ook zakken vol met pinda’s, graan en nog meer. We hebben haar echt moeten zeggen dat ze moest stoppen want ze was in staat om de hele voorraad van het restaurant mee te geven. Superlief maar natuurlijk absoluut niet de bedoeling. Gelukkig accepteerde ze het en konden we haar uitgebreid bedanken voor alles. Het was inmiddels al donker en tijd om te gaan. Tabitha Grace ging weer met ons mee. Pastor heeft mij eerst afgezet bij het hotel en is daarna Tabitha terug naar het hostel gaan brengen.

Wat een heerlijke dag weer! Zoveel blijdschap en vrolijkheid!

Ik heb weer gezien en ervaren wat het met een heel gezin doet als 1 kind gesponsord wordt en naar school kan gaan. Dat maakt echt verschil in de levens van deze mensen.

Via deze weg wil ik dan ook alle sponsoren bedanken voor hun bijdragen. Een aantal sponsoren is al eens in Oeganda geweest en heeft zelf kunnen ervaren hoe dankbaar de mensen zijn. Anderen kan ik absoluut aanraden om hun sponsorkind eens op te zoeken. Je doet veel meer dan een kind naar school laten gaan. Onderwijs is het grootste cadeau dat je iemand hier kunt geven.

Namens alle sponsorkinderen en hun families: Eyalama noi noi noi!

Dag 19: Little Apostles

De ene dag is wat heftiger dan de ander, dat bleek vandaag wel.

Eerst werd ik om 5 uur al gewekt doordat een moskee in de buurt luidsprekers gebruikt om aan alle moslims in een straal van 40km te laten weten dat het tijd is voor het ochtendgebed. 5 uur is echt te vroeg!

Bij het ontbijt afscheid genomen van de familie Diender die op weg gingen naar Kidepo park.

Daarna op de fiets naar Little Apostles waar ik vandaag zou beginnen. Ik ben erg hartelijk ontvangen en voelde me direct weer helemaal thuis. Wel heb ik met Martin afgesproken dat ik vandaag vooral zou kijken, het is toch even schakelen na het lesgeven op Olila High School. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen wat uitdagingen bedacht voor de leerlingen waarmee ze schoolboeken kunnen winnen. Ik wil ze namelijk best graag schoolboeken geven maar ze moeten er wel iets voor doen.

Tussen de lessen door zat ik in het personeelskamertje en opeens kwam iemand van het leger het schoolterrein op. Het bleek dat er eerder een man was aangehouden en die had weten te ontsnappen en hij had zich op het schoolterrein verstopt. Er kwamen nog meer soldaten aan en al snel hadden ze de man te pakken. Een arrestatie verloopt hier ietsje anders dan in Nederland. Laat ik het erop houden dat het niet prettig was. Uiteindelijk is de man lopend afgevoerd nadat ze hem geboeid hadden met een springtouw van de leerlingen.

Na de ophef gingen de leerlingen verder met hun lessen alsof er niets gebeurd was. Er kwam een moeder met haar zoon. Die had tijdens schooltijd geprobeerd om pinda’s te vinden omdat hij zo’n honger had. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij die uit andermans tuin haalt. Moeder wist niet meer wat ze met hem aanmoest en wilde hem een pak rammel geven. Dit hebben de leerkrachten voorkomen door met haar in gesprek te gaan en uiteindelijk ging de jongen naar zijn les en de moeder weer naar huis.

Ik had stroopwafels bij me en heb die aan de leerkrachten gegeven met het verzoek er ook een aan de jongen te geven. Dat werd meteen gedaan, erg lief van de docenten.

De lessen waren leuk. Heb tussen de leerlingen gezeten en allemaal waren ze erg blij dat ik er was. Ik herkende er nog best veel van vorig jaar maar de namen moet ik wel weer opnieuw leren. Gelukkig heb ik daar nog 2 weken voor. Bij p7 heb ik wel een stukje lesgegeven waarbij het proefexamen werd besproken. Binnenkort hebben de leerlingen hun toetsen voor het eind van de periode. De leerlingen kunnen niet wachten om meer les van mij te krijgen. Hopelijk kan ik ze nog wat bijbrengen.

Aan het eind van de middag ben ik nog even bij Olila langsgegaan. Even gedag zeggen en wat fruit en sap afgeven voor Abraham. Zal er de komende dagen nog wel vaker langsgaan, het is een leuke school met fijne collega’s.

Er kwam nog een leerling om hulp vragen, ze was geweigerd bij de examens. Ik kon haar zelf niet helpen maar ben samen met haar naar een docent gegaan die haar wel verder kon helpen. Ik merkte dat het niet helemaal was wat ze wilde maar ik kan nou eenmaal niet zomaar vanalles aan gaan schaffen of regelen. Dan zal ik helemaal gezien worden als een wandelende portemonnee en daar wil ik wel voor waken.

Morgen ga ik waarschijnlijk met een leerling naar een dokter. Het meisje dat nu op zoek is naar een sponsor is al een paar dagen flink ziek en er moet onderzocht worden wat ze heeft, het is namelijk geen malaria. In de middag ga ik met Pastor Joseph op bezoek bij een ouder van een leerling. Die moeder maakt namelijk hele leuke dingetjes en ik ga kijken of ik daar wat van kan kopen.

Nu nog even wachten op m’n kipsandwich en daarna relaxen. Daar ben ik wel aan toe na een heftig dagje. Morgen weer fit aan de slag!

Dag 18: Kerk

Zondag betekent tijd voor de kerk en rust. Na de kerkdienst ben je vaak ook wel aan wat rust toe. De megaboxen produceren een enorme herrie als de kerkdienst begint met zang en dans. Het blijft een groot feest. De preek was vandaag iets lastiger te volgen want na iedere zin volgde meteen de vertaling in het Ateso. Aan het eind van dienst werd mij gevraagd de familie Diender voor te stellen. Zij werden met luid applaus ontvangen en dat applaus werd luider nadat bekend werd dat zij kleding en schoolspullen mee hadden gebracht. Dat moest gevierd worden!

Eerst kregen de meiden en jongens voetbalkleding en speelden zij een korte wedstrijd. Daarna werden de schoolspullen overhandigd, schriften, pennen, potloden en maandverband. Het maandverband wordt op school bewaard en uitgedeeld aan meisjes die het zelf niet kunnen betalen. Zo kunnen zij wel naar school blijven gaan. Na de uitreiking gingen we de kerk weer in voor taart en frisdrank. Er was opnieuw een mooie taart gemaakt om de familie te bedanken.

De ouders van Ivan waren er ook en het was leuk hen weer te zien en even te spreken. Ik heb hen een boodschappenpakket gekregen en zij nodigden mij uit om te komen eten. Waarschijnlijk ga ik daar vrijdag heen, dan kan Ivan ook mee (die is nu met examens bezig dus doordeweeks is niet handig om hem dan van school te halen). 

Op de weg terug naar het hotel heb ik de familie een rolex laten proeven. Die vonden ze heerlijk, maar ja, dat zijn ze ook! Vers gemaakt en vervolgens op een bankje voor een gesloten winkeltje op zitten eten en ondertussen kijken naar alles wat voorbij kwam. Daarna nog even boodschappen gedaan en toen weer terug naar het hotel.

Daar heb ik mijn rondjes hard gelopen, het gaat al wat beter maar het blijft zwaar in deze omstandigheden. Ben benieuwd of ik in Nederland ga merken dat het makkelijker gaat. Tot die tijd maar lekker veel trainen hier.

In de avond heb ik samen met de familie, Pastor Joseph en Sheba in het restaurant gegeten. Ik kreeg een pakje stroopwafels als bedankje, erg lekker. Best gek om hier een stroopwafel te eten, maar niet minder lekker.
Morgenochtend vertrekt de familie naar Kidepo en begint mijn werkweek op Little Apostles. Heb er megaveel zin in om iedereen weer te zien! Ik moet wel een planning gaan maken want 2 weken zijn hier zo voorbij en ik wil nog veel doen. Langs Olila, naar Ivan, shoppen met Ivan, een rok laten maken, een taart laten maken, sportdag met de kinderen, een dagje naar Simon, souvenirs laten maken door de moeder van een leerling, eten bij Pastor en natuurlijk veel lesgeven. Ik vrees toch weer tijd tekort te komen. Nou ja, dan moet ik volgend jaar maar weer hierheen! 

Dag 17: Amuria

Iets later omdat internet gisteravond wegviel, maar hier alsnog:

Vanochtend hebben Lauranne en ik onze koffers ingepakt. Lauranne omdat ze samen met Dick en Sytske naar Mbale zou gaan en van daaruit naar Kampale, Entebbe en Nederland. Ik omdat ik van kamer zou verhuizen.

Ik ben met 1 koffer gekomen maar ik zou niet meer weten hoe. Er zijn spullen uitgegaan en ik heb enkele dingetjes voor mezelf gekocht, maar het paste toch echt niet meer in 1 koffer. Gelukkig is de koffer met hulpgoederen leeg en kan ik die gebruiken.

Bij het ontbijt heeft Dick verteld over de geschiedenis van het gebied waar wij zitten, Soroti en Amuria. De oorlogen met het regeringsleger, de zus van Joseph Kony en Joseph Kony zelf. Ik zal het hier niet beschrijven maar geloof me dat het heftig is en onvoorstelbaar dat mensen elkaar zoiets aan kunnen doen. De littekens zijn nog zichtbaar.

Na het ontbijt zijn we nog even naar het souvenirwinkeltje en de supermarkt gegaan. Aangezien ik een luipaard heb gezien in Kidepo, mocht ik van mezelf een houten schaal waaruit een luipaard drinkt kopen. Is erg mooi!

Daarna kwam er een gezin uit Nederland aan in het hotel. Zij blijven 2 dagen in Soroti en gaan dan door naar Kidepo. Ik zou met hen meegaan naar Amuria en morgen naar de kerk. Een aardig gezin met 2 jonge kinderen. Na een gesprek met hen was het tijd om naar Amuria te gaan. Ik heb afscheid genomen van Dick, Sytske en Lauranne en hoop dat zij mooie dagen zullen hebben in Mbale en een goede terugreis.

En toen in de auto met Pastor Joseph, Sheba (zijn dochter) en het gezin om naar Amuria te gaan. Onderweg zijn we nog gestopt om boodschappenpakketjes uit te delen die het gezin had meegenomen. De eerste vrouw had een baby’tje bij zich in een kerstmanpakje, erg aandoenlijk. Ze rende in eerste instantie weg toen de auto stopte en er mensen uitstapten maar Pastor Joseph kon haar terugroepen en zo kreeg ze alsnog een pakket. De andere pakketten zijn aan verschillende families uitgedeeld die allen even blij waren.

Bij Emiacu zijn we zeer hartelijk ontvangen. Hij is altijd erg blij met bezoek uit Nederland. We hebben weer heerlijke citroengras thee met groundnuts gehad. Het sponsorkind van Marina was er ook en ik kon haar de matras en brief overhandigen. Daar was ze erg blij mee en ik geloof dat ze direct een brief terug ging schrijven. Wij gingen ondertussen op pad om de laatste boodschappenpakketjes uit te delen. Ik ging mee om foto’s te maken en dat is zo leuk om te doen. Van een afstandje zie je goed hoe ontzettend blij de mensen zijn en het is leuk om dat vast te kunnen leggen.

Terug bij de hut was er nog tijd om kleding en ballonnen uit te delen aan kinderen. Het blijft bijzonder hoeveel kinderen er opeens verschijnen zodra er een auto met muzungu’s rondrijdt. Ik denk dat er wel 50 kinderen waren. Het gezin uit Nederland had een koffer vol met meisjeskleding en voetbalkleding meegenomen en nagenoeg ieder kind heeft een nieuw kledingstuk gekregen. Voor velen was dit ook hard nodig want hun kleding hing van de draden aan elkaar. Een enkeling kwam opeens opdagen toen alles al was uitgedeeld maar wat hebben veel kinderen kleding gekregen van dit gezin. En veel ballonnen. Al die blije gezichtjes! Geweldig!

Na het uitdelen was het tijd voor de lunch, het was immers al 16.00. Wederom heerlijke geit, kip, rijst, greens, atap en frisdrank; een waar feestmaal.

Daarna was het tijd om weer naar Soroti te vertrekken. Onderweg nog in een flinke bui belandt met veel wind. Op de zandweg zag je bijna geen hand voor ogen meer. Maar Pastor heeft ons veilig naar het hotel gereden.

Daar ben ik in mijn nieuwe kamer getrokken en de koffers weer uitgepakt. Komende 2 weken verblijf ik hier en de kamer is prima. Heb nu een tweepersoons bed ipv 2 eenpersoons bedden. Lekker uitgebreid slapen dus.

Dat ga ik zo maar eens doen. Morgen naar de kerk en verder een beetje naar de winkels of zo. Hopelijk zijn de ouders van Ivan ook in de kerk, ze zijn namelijk wel gevraagd om te komen. We zullen zien.

Enyami ipoo anya! (Dat konijn blijft maar gras eten, is vast erg lekker)